Dat is in spiegelbeeld maar ze leken toch wel erg op elkaar Wat lief, al die reacties, dat doet me zo goed.
Dees, wat een prachtig beeldje heb je laten maken. Echt heel mooi. Wat ontzettend lief dat de "andere" mama's zo'n mooi boek voor je hebben gemaakt. Het moet je vast goed doen dat er zoveel mensen zijn die aan je denken. Hoe gaat het nu met je? Het blijft moeilijk hè. Bedankt voor je berichtje in het toppic van Lindy*. Dikke knuffel.
hoi lieve dees misschien mag ik dit helemaal niet zeggen maar dat boek is werkelijk praaaaaaaaaachtig maar volgens mij is dat de foto van luuk en thijs* samen die ook in je album staat je prachtige mannetjes samen (sorry als ik het fout heb ), je vraagt je af waarom, maar lieverd vraag je eens af waarom je niet je longen uit je lijf mag schreeuwen van verdriet, waarom je niet boos mag zijn, waarom je niet verdrietig mag zijn als je een waarom zoekt die is er niet, ik heb vorige week de vader van mijn kindjes verloren (en écht ik weet dat is niet hetzelfde) maar ook ik schreeuw soms, huil soms, word vreselijk boos op de wereld wat ik probeer te zeggen het lucht zoo vreselijk op meid om gewoon te laten gaan voel wat je voelt ook al wil je het niet al zeggen 1000 mensen dat het eens over gaat ik geloof dat niet je zult het vroeg of laat een plekje geven maar het gemis, de pijn en verdriet blijft en het enige wat je kunt doen dat is je RECHT is eraan toe geven huil maar eens flink net zolang tot je tranen op zijn word eens flink boos waarom jou mooie mannetje waarom kreeg je er 2 en werd er 1 weer afgenomen, ik kan niets zeggen om je te troosten niemand kan dat, want je kindje verliezen is ontroostbaar en geen enkel persoon heeft het recht om jou te vertellen dat je nu wel weer aan het werk kan, of dat je er nu weleens overheen moet komen niemand maar dan ook niemand heeft dat recht ik zou écht naar die arbo arts gaan en desnoods huil je daar flink uit, vraag je huisarts om hulp maar lieverd vergeet nooit dat jij trotse mama bent van 2 kanjers en dat zal nooit veranderen zelfs het overlijden van jullie mooie mannetje niet geef luuk maar een extra knuffel van mij veel liefs en echt uit de grond van mijn hart heel veel sterkte toegewenst nathalie
oke sorry ik geef het toe het is alleen thijs* op de foto jeeeeeeeeetje wat lijken ze écht sprekend op elkaar he ongelooflijk sorry dees denk dan ook niet dat je je écht af hoeft te vragen hoe hij eruit zou zien maar hij is wel ontzettend prachtig het lijkt wel alsof het licht geeft in het donker lieverd nogmaals sterkte knuffel nathalie
Dank jullie meiden. Dat boek is heel bijzonder ja en het is me ontzettend dierbaar. We hebben met elkaar alles ook zo dichtbij meegemaakt en er is zo'n fijne band met de februarimama's. Het is misschien niet zo goed te zien op de foto maar het is Thijs* in kleur en in zwart-wit en dan in spiegelbeeld. Hoe het nu gaat? Nou euhm, sorry voor mijn Engels maarre, k*t eerlijk gezegd. Ik zit zo in de knoop met mijn gevoelens. Ik wil ze toelaten, echt maar ik weet niet hoe en waar en hoe ik moet beginnen. De huisarts wil helpen en mijn vk van toen is ook homeopate en doet iets in het alternatieve circuit. Zij gaat me ook helpen en we hebben een therapeute gevonden die wel wil helpen. Ik pak alles aan momenteel alleen moet het worden opgestart. Van mijn werk even nog niks gehoord maar dat gaat heel snel komen. Ze hebben een versnelde afspraak met de bedrijfsarts gemaakt om me zo snel mogelijk weer in het arbeidsproces te krijgen. Ik wil ook dolgraag maar niet nu, ik kan het nu niet. Ze zien alleen mijn toestand en het werk niet los van elkaar. Ik wil werken dus dan kan ik het denken ze. Vandaag belde het UWV en ik moet bij hun arts komen. Zijn oordeel is in ieder geval bindend. Mocht ik het er niet mee eens zijn kan ik een second opinion aanvragen. Al met al kost het een hoop energie zo. De huisarts vroeg of ik ontslag kan nemen maar nee, dat gaat financieel niet. Ik moet voorlopig doorbijten dus. Nathalie, ik vind het zo erg voor jou en je kindjes. Ik weet niet wat ik moet zeggen, ik kan me er geen voorstelling van maken ook. Ik wil je enorm veel sterkte wensen en een dikke digitale knuffel. Miranda, ja mooi is het beeldje he? Ik zag een voorbeeld en wilde hem ook meteen hebben. Hij is speciaal voor mijn mannen gemaakt!
hey lieverd gelukkig maar dat je hulp krijgt aangeboden en met je werk ziek is ziek ze mogen je niet ontslaan tijdens ziekte dus maak je je daar niet druk om aub, je mannetjes zijn allebei prachtig vooral die foto van hun samen is supermooi zie je hoeveel ze op elkaar lijken nogmaals ik hoop echt dat je vroeg of laat echt huilen kunt, boos kunt zijn alle gevoelens toe kan laten het zal je zoo opluchten het klinkt makkelijker gezegd als gedaan dat is zeker maar ik hoop dat je erbovenop komt voor zowel luuk als thijs* die wilt zijn mama ook niet ongelukkig zien nogmaals dikke knuffel voor jou en je mannetjes en blijf maar lekker hier op zp je gevoelens uiten weet dat wij er altijd zijn om je digitaal te steunen groetjes nathalie
Dees ik kom je een hele dikke knuffel geven!en denken aan jullie!hoop dat nu iets meer rust heb nu je hulp krijgt!en dat je het snel een heeeeel mooi plekje kan geven! en heb je ons boek al helemaal kunnen lezen? vindt fijn dat het boek je steun geeft! liefs joyce en een kus van Gwen
Ik heb het boek helemaal kunnen lezen, zoooo lief en hartverwarmend. Waren alle mensen maar zo begripvol. Vandaag op het werk kreeg ik te horen dat er weer over me gekletst is, nu weer dat ik solliciteer (mij baas zei zelf dat ik misschien beter wat anders kon zoeken). Ik kan solliciteren dus ik kan ook werken zeggen collega's, ik ben te lui om te werken en doe er niks aan. Er zijn veel meer achterbakse roddels en praatjes geweest na de dood van Thijs* maar ik kan er niet meer tegen. Ik ga nog harder op zoek naar wat anders dan ik al deed. Ik trek het gewoonweg allemaal niet meer. Hoe kunnen mensen toch zo in en in gemeen zijn? Mijn rug is momenteel niet zo glad als ik zou willen.........
Meid fijn dat je het boek zo hartverwarmend vondt !en je weet alles komt recht uit ons hart! en we zijn er altijd voor je ! meid wat kut collega,s zeg! kan niet begrijpen dat mensen zo gevoelloos met andere mensen om kunnen gaan! hoop dat je wat anders vindt, waar je je lekker op je gemak voelt! KNUFFF
Momenteel vind ik in dit verhaaltje veel steun maar laat ik ook mijn verdriet even gaan. Onbegrip van mensen, achterbaksheid, roddel en gezeur, hierbij vergeet ik het allemaal even. Het verhaaltje werd voorgelezen op de crematie van Thijs* Er was eens een jonge vogel die wist wat ze wilde. Ze zocht haar eigen plekje in de takken en liet zich door niemand verjagen. Ze floot haar eigen liedje en liet zich door niemand van de wijs brengen. Ze vloog waarheen ze maar vliegen wou. En als het stormde en de andere vogels een schuilplaats zochten, dan vloog zij verder. De vogel werd groter en op een dag besloot ze om het ouderlijk nest te verlaten. Bang was ze niet, want ze wist dat ze zichzelf best kon redden. Ze vond het heerlijk om een vrije vogel te zijn. En toch....soms.....soms voelde ze zich een beetje alleen. Op een dag ontmoette ze een andere vogel. Ze vond hem mooi. Ze vond hem lief. Het deed haar goed om zomaar stil naast hem te zitten. Na een poosje wisten ze het allebei zeker: ze hoorden bij elkaar. Voortaan vlogen ze altijd samen en 's nachts sliepen ze dicht opeen op dezelfde tak. Al gauw begonnen ze te verlangen een eigen nest te bouwen en een eigen vogelkind te hebben. Ze dachten nergens meer aan en toen het eindelijk zover was zouden ze met zijn vieren de gelukkigste vogels van de wereld moeten zijn. Het waren prachtige jonge vogeltjes maar er gebeurde iets vreemds. Een van de vogeltjes kon niet leren vliegen. Het kon niet in het nestje blijven. Stil en verdrietig zaten moeder en vader vogel bij het jonge vogeltje waar het niet goed mee was. Het andere vogeltje begreep er nog niet veel van. Op een moment bewoog het kleine vogeltje niet meer, het was dood. Nu moesten de grote vader en moeder vogel samen met het ene kleine vogeltje verder vliegen. Waar is het kleine vogelbroertje nu, vroeg het andere vogeltje. Het kleine vogeltje, jouw kleine vogelbroertje, is nu bij de zon zeiden vader en moeder vogel. Daar is het warm en kan hij weer vliegen. Gaan we daar ook heen, vroeg het kleine vogeltje. Nee, zeiden de grote vogels vader en moeder vogel. Zo ver kunnen wij nog niet komen. Alleen een vogel die niet meer in de wereld rondvliegen kan komt bij de zon. Maar de warmte van de zon komt wel bij ons. Samen zullen wij die warmte altijd opzoeken. En de grote vogels en de kleine vogel spreidden hun vleugels en vlogen samen verder.
lieve dees wat een prachtig verhaal en zoo waar de warmte van de zon schijnt altijd op ons ook in de koude wintermaanden, zo zal jullie thijs* ook altijd stralen en schijnen als een engeltje zo mooi te mooi voor deze kille wereld En die collega's van je sorry maar die zou ik graag eens de nek omdraaien en flink door elkaar willens schudden of ze enig idee hebben hoe een moeder zich moet voelen na het verlies van haar kind (daar hebben ze GEEN idee van) sorry mag het eigenlijk niet zeggen maar het is toch van de zotte dat je niet eens de kans en tijd krijgt om te rouwen om je kindje, belachelijk gewoon, lieverd meld je lekker ziek en in de tussentijd lekker op zoek naar een baan waar je begrip krijgt van je collega's dit is belachelijk knuffel voor jou en al je mannetjes Nathalie
@Dees wat een mooi tekst dat verhaaltje zeg!knuffel vindt het heel mooi! is het een bestaand verhaaltje of jullie eigen inbreng? maak niet uit het is gewoon heeel mooi omschreven!
Het verhaal heet de drie jonge vogels en is van Marinus van den Berg en Sandra Ireland. Het is aangepast door degene die de crematie heeft begeleid. Zij heeft alles netjes aan elkaar gepraat zeg maar. Ze doet stervensbegeleiding en rouwverwerking. Ze is dit gaan doen nadat haar dochter een kindje verloor en bleek dat er weinig hulp en begeleiding op dat gebied was. Ze wilde daar verandering in brengen. Ze zet zich hier ook heel erg voor in.
Nathalie, wat ben jij toch een schat. Ondanks je eigen verdriet en de drukte met je kindjes, sta je altijd klaar met een stuk tekst van jezelf. Je komt heel krachtig op me over maar denk ook jij af en toe aan jezelf? Wat mijn werk betreft, ik dacht dat ik het wel kon hebben, dat ik het wel naast me neer kon leggen maar ik kan het niet. Aan de ene kant snap ik het wel een beetje maar aan de andere kant krijg ik ook geen kans om me te bewijzen. Ik zal een beetje uitleggen hoe het is ontstaan. Toen ik daar werd aangenomen kreeg ik na 3 maanden een vast contract voor onbepaalde tijd. Ik werd alleen net na die 3de maand ziek. Althans, ik leefde al van kleins af aan met een aantal trauma's en had die weg gestopt. Net toen kwamen ze eruit en ik werd dus ziek. Ik had het ook liever anders gezien maar het is nou eenmaal zo. Ik ging naar de huisarts, zocht hulp en ging ermee aan de slag. Na een aantal maandjes kon ik wel weer werken maar ze hadden geen geschikte werkplek. Na 9 maanden hadden ze iets tijdelijks voor me, post inpakken. Dit zou voor een aantal weken zijn. Het was saai werk en ik mocht ook met niemand verder praten en zat ergens achteraf. De anderen mocht ik niet van hun werk houden, vandaar het niet praten. Na 9 maanden trok ik het niet meer en moest me weer ziek melden. Toen hadden ze redelijk vlot wel een werkplek. Op de administratie kon ik terecht. Ooh, even een aanvulling, mijn oude teamgenoten hadden toen al besloten dat ik me aanstelde en te lui was. Een collega had zelfs recht in mijn gezicht gezegd dat ze me niet moesten, fijn! Maar goed, ik kwam dus op de administratie en mijn teamleider bleek de zus van een oud teamgenoot van mij. Ik kreeg al meteen een nare bijsmaak hiervan. Mijn gevoel klopte, ik ging notabene reintegreren en ze zei me dat ik 3x harder moest lopen dan een ander om me waar te maken. Door het gelul op voorhand kon ik me al niet meer bewijzen, de vooroordelen bestonden al. Het team accepteerde me ook niet. Na een aantal maandjes trok ik ook dat niet meer. Ik werd dus weer ziek en na een jaar (!) hadden ze pas een plek voor me, in Nijmegen. Dat terwijl ik in maart ziek was geworden en zo rond april aangaf weer te willen werken maar niet terug op de oude afdelingen. Ik werd dus in Nijmegen geplaatst. Ik moest er anderhalf uur voor rijden en kreeg een uur vergoed. Maar ik had het er erg naar mijn zin. Het klikte met iedereen en ze accepteerden me. Ze kenden me immers niet dus geen vooroordelen. Ik kon daar helaas niet blijven en moest terug naar Tilburg naar een team met een deel oude teamgenoten. Ik wilde niet, heb bijna gesmeekt om me in Nijmegen te laten maar dat mocht niet. Ik proefde al meteen de sfeer weer toen ik begon en wist bijna dat het niet zou gaan werken. Maar ik ben eraan begonnen en het ging best aardig. Ik wist dat ze over me lulden, dat voelde ik gewoon. Volgens mijn supervisor iets wat in mijn hoofd speelde en mijn beleving was, hij merkte er immers niks van. Tot ik dus, vanwege de zwangerschap, met 23 weken moest stoppen. Ik had het nog lang volgehouden zei de gyn. Op het werk kreeg ik allee te horen: nu al? We wisten het toen al van Thijs* en mijn collega's ook. In al die maanden hoorde ik niks van collega's. Na de geboorte volgde een kaartje en mijn baas kwam op bezoek. Na de bevalling mocht ik 6 weken extra thuisblijven vanwege bekkenklachten. Na die 6 weken opbouwen met 2 uurtjes per dag naar weer volledig. Alleen 3 weken geleden (ik zat toen op 3x 3 uur) stortte ik in. Ik loop ook alleen weg voor mijn gevoelens en ik kan ze niet uiten, ik weet niet eens hoe. Ik heb meteen hulp ingeschakeld en ga met therapie starten. In de tussentijd is er wel degelijk gekletst, mijn gevoel klopte. 1 collega vroeg me naar foto's toen ik terugkwam en ik liet ze zien. Vervolgens klaagde ze bij de baas dat ik haar van haar werk hield. Ik ben zelf erg open en vertel vaak meer dan ik wil of zou moeten doen maar ik had tegen haar gezegd dat ik ging solliciteren. Het halve bedrijf solliciteert immers omdat we in een fusie zitten. Zij heeft dat doorgespeeld aan het hele team en nu zegt iedereen dat ik te lui ben om te werken want ik kan wel solliciteren. Het kromme eraan is dat mijn bass me juist aanmoedigd om rond te kijken naar wat anders. Het vertrouwen van mij is nu helemaal weg en ik wil gewoon niet meer terug, ik trek het niet meer. Kijk, ergens snap ik het wel hoor, ik was veel en lang ziek maar dat ik zolang thuis zat omdat er geen werk was dat weten de collega's niet. Datzelfde kreng van dat klagen zei pas ook tegen me dat ik me nog niet eens had bewezen. Ik kon me toen gelukkig verdedigen door te zeggen dat ik dat in Nijmegen wel had gedaan. Ik mocht toen in een periode van 3 maanden opbouwen en zat in 6 weken aan mijn uren. Dat wist ze niet zei ze...... Sorry, heel verhaal geworden. Dus ergens snap ik het wel, ik was vaak ziek maar mensen veroordelen je zo snel zonder te weten hoe het echt zit. Ik kan dat niet meer opbrengen daar. Ik wil ook gewoon echt niet meer terug. Ik ga ook met het UWV praten en wil het er met de bedrijfsarts nog een keer over hebben want zo kan net niet meer. Mijn baas kan wel zeggen dat het mijn verbeelding is maar die praatjes waren er dus wel degelijk. Ik heb nog wat restjes van borderline (ben er bijna vanaf door goede therapie) en zal daardoor eerder wantrouwen dan een ander maar helemaal gek was ik dus niet, ze kletsen wel degelijk. Ik weet dat dat overal zo is maar ik kan er niet mee omgaan, niet op deze achterbakse manier. Zo, klaar
hey dees allereerst wil ik zeggen ja zeker heb ik nog heel veel verdriet het is tenslotte pas 3 weken geleden, echter vergeet ik nooit dat sommige mensen het zwaarder hebben als ik en ik wil daar graag een steun voor zijn ik vind het geweldig om te lezen (en vooral een afteltopic te openen) voor vlindermama's die eindelijk een gezond en levend kindje in armen mogen sluiten het geeft mij een ontzettend vreugde gevoel raar omdat je nieamand persoonlijk kent maar ik word daar zoo gelukkig van maar ook de vlindermama's die het moeilijk hebben wil ik graag steunen omdat ik ontzettend veel verdriet en pijn voel als een kindje overleden is ik neem ook altijd de tijd om de foto's van de kindjes te bekijken en even met ze te praten ook met thijs* het klinkt heel raar maar ik geloof en weet zeker dat ze er nog zijn allemaal weliswaar niet zoals jij en ik zouden willen maar ze zijn er ze horen je en voelen je liefde, heb een voor vlinder84 belangrijk gesprek met pippy* gehad en heb haar een pb gestuurd kun je haar vragen als je wilt zooo mooi. maar jij lieve dees heb het heel moeilijk en dat is toch logisch, nogmaals ziek is ziek daarentegen wie denken jou collega's wel niet dat ze zijn stelletje aroganten zijn het, het belangrijkste in een moeders en vaders leven zijn de kinderen en als een kindje overlijd is dat het meest vreselijke wat iemand kan overkomen als je als collega daar geeneens rekening mee kunt houden verdienen zij je collegialiteit niet eens, jij moet nu aan jezelf denken en een je man en aan luuk zij hebben jou nodig en jij hebt hun nodig, neem gewoon je tijd praat met de arbo arts over je gevoelens neem iemand mee naar de arboarts iemand die durft te spreken (desnoods ga ik wel mee en dat meen ik ) maar jij lieverd kan nu onmogelijk aan het werk gaan anders stort je over een x aantal weken écht in vergeet ondanks je verdriet en moeilijke tijd niet extra te genieten van luuk in hem zul je thijs* zien altijd niet alleen nu veel liefs nathalie ps sorry lang verhaal geworden maar zou zooo graag even je vast willen houden en zorgen dat alles goed komt
Ik voel en weet zelf dat ik even niet kan werken maar op mijn werk zijn ze het daar niet mee eens. De bedrijfsarts wil me over een week of 3 weer aan het werk zetten. Ik moet wachten op de afspraak met de verzekeringsarts van het UWV, ik moet de oproep nog krijgen. Ik heb niemand die mee zou kunnen en die ook zijn/haar mond open durft te doen. Er moeten eigenlijk ook gesprekken gaan komen met iemand van HR denk ik want zoals het nu gaat kan gewoon niet meer. Ik heb alleen de energie helemaal niet meer. Ik ben al jaren aan het vechten tegen de roddel en achterklap maar ik kan het niet meer. Eerlijk gezegd wil ik het ook helemaal niet meer. Ik wil gewoon niet meer terug maar het zal wel moeten, we kunnen het geld niet missen. Ik heb al een zooi brieven en mailtjes de deur uit gedaan maar ik hoor gewoon niks terug nog. Ik kan ook niet ineens overstappen naar een nieuwe werkgever want momenteel kan ik gewoon even niet werken, ook niet ergens anders.
Poeh, heftig nummer van de nieuwe cd van Marco Borsato Doe wat je altijd deed Toen ik er nog was Leef elke dag voluit en met heel je hart En je vindt mij En je voelt mij 'k Ben dicht bij je Mis mij het is oké want ik mis jou net zo Huil als je huilen moet Laat je tranen maar vrij maar als je weer lachen kan Houd je niet in voor mij Want ik voel jou Ik beleef alles met jou Ik ben dicht bij je waak over jou en als je me zoekt ben ik er altijd Geniet alsjeblieft als je kunt elke dag voor mij Koester elk moment het is zo voorbij Spring, lach en dans als een kind zet de schaamte opzij doe het niet alleen open weer je hart ook al voelt het vreemd je doet het ook voor mij Zing en uit volle borst jaag je dromen maar na en weet, wat je ook zal doen dat ik achter je sta Want ik voel jou Ik beleef alles met jou Ik ben dicht bij je waak over jou En als je me zoekt ben ik er altijd Doe wat je altijd deed