Vorige week (21 weken 5 dagen) kwamen we er op maandag achter dat mijn bloeddruk veel te hoog was en dinsdag ben ik daarvoor opgenomen in het ziekenhuis. We hadden bij de 20-weken echo al te horen gekregen dat ons kindje 2 weken te klein was. Op donderdagochtend kregen we nog een echo en direct vertelde de gyn dat het hartje niet meer klopte. Ondanks al die gesprekken die we al met de artsen hadden, had ik tot dan toe de hoop erin gehouden.... Gelukkig was mijn vriend de hele tijd bij me geweest, hij sliep ook op een bed naast me op m'n kamer. Nu zijn we een week verder en vraag me af wat anderen hebben gedaan voor het afscheid van zo'n jong leven.
Hey meid. We zijn ongeveer even ver zwanger (ik ben 22+3 nu) en ik ga over een paar dagen bevallen (houden de datum voor ons). Wanneer word jij ingeleid? Of ben je inmiddels bevallen? Hoe bedoel je precies gedaan hebben voor het afscheid van een jong leven? Wij laten iig ons kindje cremeren en willen de urn met haar as hier thuis hebben. We willen geen dienst, het is nog zo'n klein kindje en niemand kende haar verder. Het is echt iets voor ons 2en, als ouders.. Hoe je verder precies afscheid neemt weet ik niet, het is een heel proces, misschien neem je wel nooit afscheid? Sterkte met alles, het is moeilijk allemaal
Hallo Wup, Wat een vreselijke situatie die jullie moeten doormaken. Helaas, hebben wij hetzelfde door moeten maken. Ons zoontje is met 22 weken en 4 dagen geboren. Hij, Tigo, had een zeer ernstige hartafwijking en was buiten mijn buik niet levensvatbaar. Wij hebben een crematie gehouden (klein), maar voor de crematie is hij nog een paar dagen bij ons geweest. Familie en de beste vrienden hebben afscheid van Tigo genomen. Ik heb iedereen gevraagd om op een ster, van papier, iets op te schrijven. Ook hebben we veel foto's genomen. Tigo is nu bij ons thuis en heeft een mooi plekje in de woonkamer gekregen. Ook hebben we afdrukjes van zijn voetjes genomen. Heel veel sterkte, Linda
Hee meid, wat vreselijk dat jullie afscheid moeten nemen van jullie kindje. Ik wens je alle kracht en sterkte toe. Iedereen is natuurlijk anders, ik wil je adviseren om echt je gevoel te volgen en dingen te doen op een manier die voor jou en je partner goed voelen. (Eigenlijk is niks goed in zo'n situatie, maar je snapt denk ik wel wat ik bedoel). Julia* is geboren met bijna 31 weken zwangerschap. Na de bevalling hebben mijn man en ik haar allebei lange tijd vastgehouden, op onze blote huid gelegd, echt gebuideld, dat vond ik heel fijn. Toen heeft de verpleegkundige haar samen met mijn man gewassen en aangekleed. Er zijn website waar je kleertjes kunt kopen voor te vroeg geboren kindjes, als je wil kun je iets bestellen om je kindje aan te trekken. Wij hebben Julia tot de crematie thuisgehouden, dat vond ik erg fijn, zo konden we toch nog wat tijd met haar doorbrengen, ook al was het niet op de manier die we zo gehoopt hadden. De crematiedienst hebben we klein gehouden, met onze ouders, broers en zussen, de urn met haar as hebben we nu thuis. We hebben heel erg veel foto's gemaakt en net na de bevalling hebben de verpleging en de kinderarts ook heel veel foto's van ons samen genomen. Ik ben nu ontzettend blij dat we die foto's hebben. Misschien willen jullie dingen juist anders doen, maar ik hoop dat je er iets aan hebt om mijn ervaringen te lezen. Ik hoop dat jullie afscheid kunnen nemen op een manier die bij jullie past. Nogmaals heel veel sterkte gewenst.
Lieve Wup, Wij hebben afgelopen week afscheid moeten nemen van ons zoontje met 18 weken en 3 dagen. Het ging heel erg snel en we konden niet zo lang nadenken over de beslissingen die wij moesten nemen, maar wij hebben het afscheid (net als de anderen) voornamelijk als gezin gedaan (hebben een dochter van bijna 3). We hebben de kleine begraven met z'n drieën en zo kunnen we altijd later nog eens kijken bij ons kleine kereltje... Hij verdiende het beste. Onze familieleden kunnen ook gaan kijken en ook dat vind ik erg fijn. Succes met alles, heel veel sterkte en ik wil je echt op het hart drukken om alles zo te doen zoals jij dat wilt. Iedereen om je heen kan vanalles roepen, maar het is zo belangrijk dat jij voor jouw gevoel op de beste manier afscheid neemt...
Hoi Wup, wat is het vreselijk wat je door moet maken, een kindje zo gewenst, maar die helaas niet bij jullie mag zijn, ik wens jullie heel veel sterkte, warmte en kracht toe deze dagen.. Wij hebben een bijzonder afscheid gecreerd bij het overlijden van ons dochtertje, Lieke*, ze is geboren met 23 weken, helaas ook nav de 20 weken echo, ze had een ernstige hartafwijking die niet met het leven verenigbaar was. Uit liefde voor ons meisje hebben wij haar de vrijheid gegeven, met diep verdriet en inmens veel pijn in ons hart. Ze is 4 dagen bij ons thuis geweest, we hadden een heel mooi wit mandje geregeld bij de uitvaart, iemand uit onze omgeving heeft een prachtige quilt gemaakt, en we hebben haar in d'r bedje gezet, en die dagen kwam er allemaal visite langs. We hebben samen gehuilt... Ook heel veel foto's gemaakt, ons werd de tip gegeven, doe wat je hart je ingeeft, later heb je misschien spijt dat je iets niet durfde, en niet gedaan hebt. Wij kijken met een goed gevoel terug op onze kraam/rouwdagen, inmiddels 5 maanden geleden, de urn van Lieke staat in onze woonkamer, dat geeft het meeste rust. Ook draag ik de as van mijn dochtertje in een mooie bedelhartje, en vlinderketting. Je vind uiteindelijk je eigen weg door je verdriet, en creeerd een afscheid die bij jullie past. Veel sterkte nogmaals, groetjes Evelien
Bedankt voor jullie reacties. Ik zie dat iedereen deze ervaring anders verwerkt, op z'n eigen manier. Een plek creeeren waar ook anderen ons kindje kunnen herdenken is een goede tip. Ik was nog alleen voor onszelf bezig, maar voor hen is het ook en verlies. Ik zal ook nog eens goed nadenken hoe we ons kindje ook de komende jaren kunnen herdenken. Nogmaals bedankt allemaal.
Wij hebben ervoor gekozen om de bevalling in te laten leiden direct na de dag dat we te horen kregen dat het hartje niet meer klopte. We hebben onze ouders ervoor gebeld en gevraagd erbij te zijn. Zij hebben onze broer en zussen die avond bij hen thuis uitgenodigd om steun bij elkaar te hebben. Omdat het inleiden zo snel ging, was er geen tijd voor hen om naar ons toe te komen, maar we hebben ze direct de volgende dag bij ons bed gehad, dat was heel fijn. Veel sterkte met de bevalling en de verwerking.
Meiden wat afschuwelijk wat jullie mee maken! zit met tranen in mijn ogen te lezen, wat moet dit moeilijk voor jullie zijn. wil jullie allemaal heel erg veel sterkte wensen.
Tja hoe neem je afscheid.. Denk niet dat iemand je daar echt advies in kan geven. Afscheid en rouw zijn zo ontzettend persoonlijk. Ik ben 16sept na 17 weken bevallen van ons zoontje, hij is na ongeveer 16w3d overleden in mijn buik. De grond werd onder onze voeten vandaan getrokken. Hoe kon dit gebeuren? waarom gebeurt het ons? waarom ons kleine mannetje? Ik heb de hele wereld vervloekt en alles bij elkaar gejankt. Wat wel heeft geholpen is veel praten. Met mn man, de artsen en onze familie en dierbaren. Daarna heb ik de stap genomen om de deur weer uit te gaan en niet alle blikken en vragen te ontwijken. De 1e paar keer dat ik vragen kreeg had ik het er echt heel moeilijk mee en moest ik steeds huilen. Maar na een paar keer merkte ik dat het praten makkelijker ging en het zich een plekje begon te vinden. Het verdriet is nu iets voor thuis, samen. Thuis hebben we een plekje gemaakt, met een foto van Mylan*, z'n knuffeltje,kaartje uit het zkh en een kaarsje. Nu nog in de kamer maar straks gaan we onze slaapkamer doen en dan komt het boven. Dan krijgt hij een eigen plankje en Tygho ook. Ook vind ik het heerlijk om gedichten te lezen of muziek te luisteren dat mijn verdriet verdriet verwoord. Gewoon eventjes lekker huilen of in mezelf keren en stil staan bij ons verlies. Hoe je dit verlies een plekje geeft is geheel aan jou...Maar doe wat goed voelt en laat je niet door anderen vertellen hoe je moet rouwen. JIJ bent je kindje verloren, zij niet.