Ik had altijd het idee dat voor een bepaald aantal weken je niet over een vlinder kon spreken. Wat verstaan jullie nou onder een miskraam en wat verstaan jullie onder een kindje? Ik heb met 17 weken een miskraam gehad, maar ik zit dit dus als een miskraam en niet als het verliezen van "mijn kindjes". Ik zou het denk ik pas na 32 weken hebben gezien als kindje....ik weet het niet eigenlijk. Ben benieuwd hoe jullie dat zien...
Ik ben mijn dochtertje met 13 weken en 1 dag verloren. Zij is geen miskraam, omdat zij leefde op het moment dat zij middels een curretage uit mijn buik is gehaald. In het ziekenhuis spraken ze bij haar om een doodgeboorte, of zwangerschapsafbreking. Want zij had gewoon 9 maanden door kunnen groeien maar wij hebben zelf die keuze moeten maken om de zwangerschap af te breken. Dit op medische indicatie. Veel mensen spreken bij ons van een mk, maar daar wordt ik echt woest om. Ze had 10 vingertjes, 1o teentjes, ze bewoog, ze leefde. Maar ze kon niet buiten mijn buik leven. Ik heb toen zo gehoopt dat haar hartje er vanzelf mee zou stoppen, zodat wij die keuze niet hoefden te maken. Veel mensen geven mij het gevoel dat ik 'geluk' heb gehad, want mijn meissie had ook na 9 maanden geboren kunnen worden en was dan pas overleden. Maar voor mij is er geen verschil. Bij een miskraam spreek je van een kindje waarbij het hartje voor de 16de week zomaar stopt of gewoon niet gaat kloppen. Maar daar is ook weer een verschil in als het kindje 'slechts 4 weken was of al 16 weken.
Ik ben mijn zoontje met 18 weken zwangerschap verloren. Kijk eens in mijn fotoalbum, dit zijn vroege 3d echoos van mijn dochtertje. Als ik zie hoe af ze al was met 12 weken... Dan is het voor mij al echt een kindje hoor!
ik ben bevallen met 23 weken. en alles zat er op en er aan. hij is ook pas 2 uur na de bevalling overleden. Bezoek mijn site maar eens, het was echt een kindje. En een heeeeel mooi kindje
Ik ben onze twins met 6 en 7 weken zwangerschap verloren door een infectie tgv B streptokokken. De vruchtjes en het weefsel zijn in het ziekenhuis onderzocht en het waren gewoon gezonde kindjes, de infectie is hun te veel geworden. Voor mij zijn dit ook onze kindjes, ze waren nog wel heel erg klein, maar als ik eerder anti biotica had gekregen dan hadden ze de zwangerschap kunnen overleven.
Dit is iets heel persoonlijks denk ik.... Wij zijn ons engeltje verloren met 6 weken en 1 dag. Het kindje was pico bello in orde en het hartje klopte ook. Een probleempje... het zat op de verkeerde plek. Sommige mensen snappen niet ik ons engeltje als ons eerste kindje zie. Zij vinden het nog een 'hompje cellen' zoals ik het een familielid zelfs heb horen zeggen. Mij doet dat pijn... Het is ons gevoel en dat gevoel zegt ons dat wij ons kindje hebben moeten afstaan... Liefs, Josien
Ik ben zelf 13 wk en 5 dagen zwanger geweest. Ook bij mij zat het helaas niet goed. Op het moment dat ik positief teste was het voor mij al een heel kindje en je hebt op zo'n moment toch een toekomstplan in je hoofd. Ik vind dit wel heel persoonlijk want de een vind van niet en de ander van wel. Helaas zijn dit altijd meiden en heren die het zelf niet mee maken. Groetjes, Elvira
het is heel persoonlijk.. als jij zelf als persoon het gevoel hebt je kindje verloren te zijn dan is het voor jou een vlinder maar er zijn ook mensen die dat idd net als jij misschien niet zo ervaren en die vinden het een mk. medisch gezien is een spontane mk tot 16 wk daarna noemen ze het vroeggeboorte! maar idd als het kindje nog leeft.. dan is het weer anders het is heel moeilijk ik vind ook dat ik een kind heb verloren maar goed heb hem in mijn armen gehad hij heeft nog geleeft en hij had er nog kunnen zijn! maar wat elvira zegt. vanaf het begin dat je weet dat je zwanger bent ga je al plannen maken enzo... waarom wil je dit eigenlijk weten?
Dat denk ik niet, ik ben 17 weken zwanger geweest van een drieling. Ik heb, na advies van doktoren, er 2 laten reduceren en toen heeft de 3de het ook niet overleeft. Als ik dus niet het besluit had genomen hadden ze misschien wel heel gezond geweest....ik weet het niet. Ik ben bij me zoontje bevallen met 35 weken, misschien was ik bij hun wel met 26 weken bevallen, en dan? Ik noem het echter niet mijn kindjes, ook niet een hoop cellen....ik weet het niet vandaar mijn vraag aan jullie.
Omdat ik een aantal keer tegen de banner van Vlinder aan ben gelopen, en ik dit in het begin heel "raar" vond (13 weken zwangerschap en het dan hebben over een dochter..), omdat ik het niet zo heb ervaren. Ik ben er over na gaan denken en vraag me af of ik dit doe omdat ik het werkelijk zo vind, of dat het een soort van zelfbescherming is. Vroeg me dus af wat "normaal" is.
Ik heb mijn kindje gekregen met 31 weken en 5 dagen (dus onder de 32 weken) en het is toch echt een 'echt' kindje hoor! Gelukkig gaat het nu hardstikke goed met hem. Lieve vlindermamma's ik leef met jullie allemaal mee..., ongeacht wanneer je je kindje hebt verloren..
Door je bericht kreeg ik een beetje het gevoel alsof je het vervelend vond en je het als een aanval voelt op degene die een kindje zijn verloren. Nogmaals, dit is puur een vraag hoe jullie het zien. Of het een vlinder heet of een miskraam, het is allebei vreselijk!
Voor mij is dit, en blijft dit hopelijk, een heel ver van mijn bed show. Ik heb nog nooit een miskraam gehad en al helemaal geen vroeggeboorte. De ene miskraam is de andere niet. Zoals ik er NU tegen aan kijk zou ik ook tot 16 wk spreken van een miskraam. Maar als mij het zou overkomen, zou ik er op dat moment ook misschien anders over denken. Ik weet het dus niet, Bij een vroeggeboorte zou ik denk ik wel over een kindje spreken. Ik hoop het in ieder geval NOOIT mee te moeten maken. Sterkte in ieder geval aan alle vlindermama's in dit topic. Jullie bepalen het inderdaad helemaal zelf!
Wat 'normaal' is, is voor iedereen verschillend denk ik. Wat mij ertoe brengt om mijn dochter gewoon mijn dochter te noemen, is omdat dit voor mij zo voelt. Ook zijn ze er in het ziekenhuis heel 'normaal' mij omgegaan en zij noemden haar dood een doodgeboorte en nadrukkelijk geen miskraam, omdat het dit niet was. Misschien voel jij dit zo uit zelfbescherming en misschien is er wel iets heel anders aan de hand. Ik vind het weer 'raar' dat jij van je drieling 2 kindjes hebt laten 'reduceren' (vind het echt heel naar klinken) maar snap je gedachte erachter wel dat je 1 kindje hebt willen redden. Maar als ik dat advies had gekregen, dan had ik die dus niet opgevolgd omdat ik vanaf de dag dat ik positief testte, zielsveel van mijn kindje hield. Maar zo zie je dat mensen in elke situatie anders reageren. Als ik een mens zie, met 10 vingers, 10 tenen, het beweegt als een mens en het ziet eruit als een mens. Dan denk ik: hey, dat is een mens! En dat mensje, is dus mijn dochter waar ik ubertrots op ben! Ik weet dat er veel mensen zijn die dit niet zo zien, die haar bestaan willen ontkennen. Daarom heb ik een website gemaakt en spreek ik mensen er op aan. Want voor een ander betekende zij niets, voor mij betekende zij de wereld en meer!
Ik denk inderdaad dat het voor iedereen anders is, ongeacht hoe ze het noemen in medische termen. Ik heb met 6 weken een miskraam gehad en met 21 weken en 3 dagen bevallen van mijn dochtertje. Voor mij persoonlijk heb ik dit heel anders ervaren. De miskraam verliep natuurlijk, van mijn dochtertje Luna* ben ik echt bevallen en we hebben haar gecremeerd. Zoals je ook wel kunt lezen hierboven zijn er mama's (en papa's) die bijvoorbeeld met de termijn van 6 weken hun kindje een enegeltje noemen. Het is denk ik vooral een gevoelskwestie. Zoals het voor jou een gevoelskwestie is om je verloren kindjes een miskraam te noemen. Ik zou dat zelf denk ik niet doen... Je geeft zelf al aan misschien is het een vorm van zelfbescherming?
Dat had ik ook gezegd tot ik in die positie terecht kwam. Er is een hele periode aan vooraf gegaan. Het is niet zo dat ik zag dat ik zwanger was van 3 en dacht laat ik er even 2 weghalen. Ik kreeg door meerdere proffesors te horen dat de kans dat ze het alledrie gezond zouden redden 15% was en de grootste kans zou zijn dat ze alledrie te vroeg geboren zouden worden en ze dood geboren zouden worden. Ik heb dus geprobeerd 1 gezond kindje op de wereld te zetten, dit is echter mislukt waardoor de klap nog veel harder was. In feitte heb ik dezelfde keuze gemaakt als jouw. De zwangerschap (gedeeltelijk omdat het een meerling was) afgebroken omdat er bijna geen kans was op gezonde kindjes.
En ik zei hetzelfde, tot ik in de positie kwam. Daarom is het ook zo moeilijk om elkaar te begrijpen als je het verhaal niet kent. Ik weet niet hoe ik gereageerd had als ik he tnieuws had gekregen dat mijn kindjes maar 15% kans hadden. 15% is weinig, maar het is meer dan de 0,0% die wij hadden. Dus wie weet had ik dan een heel andere keuze gemaakt. Maar ik weet het niet, je maakt die keuze in paniek, angst, liefde en weet ik wat voor emoties er allemaal bij komen kijken. De klap om dan alledrie de kinderen kwijt te raken, lijkt mij gigantisch. Heb je er goed over kunnen praten met je omgeving? Weet je of je jongens of meiden hebt gekregen? Heb je ze een naam gegeven? Misschien is het echt zo dat het voor jou niet als kindjes voelde, maar een verlies is het wel. Ik zou graag je hele verhaal willen lezen in de vlinderlounge (als je wil natuurlijk!) zodat jij ook de kans krijgt om over je kindjes en over je verlies te praten (want ik zie wel kindjes voor me). Maar dat moet je helemaal zelf weten en als je er nu niet aan toe bent, kun je het later doen. Maar weet dat je welkom bent om over hen te komen praten!
Ik heb niet echt de behoefte erover te praten. Het is inmiddels al een jaar geleden. Ik werd er eigenlijk pas van bewust dat het misschien wel echte kindjes waren op het moment dat ik jouw banner voor me neus kreeg en je site heb bekeken. Ik vroeg me af hoe andere hier tegen over stonden, of het echt zo apart was dat ik het "gewoon een miskraam" noem. Overigens weten maar weinig mensen dat het gebeurt is, ik had ook nog geen echte buik dus was het makkelijk te verzwijgen. Ik weet niet of het jongens of meisjes waren of allebei, dit hadden ze kunnen achter halen als ik in het ziekenhuis was bevallen en ze daarna onderzoek hadden gedaan.
Hoe oud waren je kindjes toen ze overleden? Ik weet dat 1 kindje 17 weken was (google maar eens op een echo van een kindje van 17 weken, je zult een heuse baby zien, alleen heel klein...) Ik vind je niet apart als jij het een miskraam noemt wat jou is overkomen, je mag het noemen zoals jij het pettig vind. Maar bagetaliseer het niet, accepteer en erken dat jij een verlies hebt geleden die heel zwaar is. Ik denk dat je daar bang voor bent, dat je het misschien niet aankunt als je er echt bij stil gaat staan. Maar ik heb juist geleerd dat je moet rouwen, anders krijg je het alsnog op je bord. Ben je bevallen of heb je een curretage gehad? Ik heb een curretage gehad, maar bij ons is de placenta onderzocht (om chromosonale afwijkingen uit te sluiten) en toen kregen we dus ook te horen dat ze een meisje was. We hebben haar mee naar huis genomen en begraven, ze heeft dus ook haar eigen grafje. Ik vond dat echt noodzakelijk om te doen, omdat ik vond dat zij ook recht had op erkenning, ze had immers geleefd en was (en is) voor velen erg belangrijk. Sommige mensen vonden het overdreven, maar ik ben erg blij dat we het zo hebben gedaan. Want ze heeft het afscheid gekregen die ze verdiende en dat was het laatste wat ik voor haar kon doen.
Ze waren alledrie 16 weken toen ze overleden denk ik, tussen de operatie en de echo zat een week en bij de echo zagen we dat ze het niet hadden gered. ik kreeg in het ziekenhuis te horen dat ik af moest wachten tot ze vanzelf zouden komen, na 3 weken ermee te hebben gelopen heb ik pillen gekregen. Ik ben ze toen "gewoon" bij ons thuis op de wc verloren.....omdat ik na 3 uur (misschien wel langer...ik weet het niet zo goed meer) teveel bloed verloor (3x buiten bewust zijn ben geraakt) ben ik naar het ziekenhuis gegaan en hebben ze de achtergebleven moederkoek gecurreteerd, de rest was ik al verloren. Ik heb niet omgekeken, maar gewoon doorgespoeld. Achteraf heb ik daar wel spijt van, maar ik wou zooo graag verder en 'vergeten' wat er was gebeurd.