Ik denk net zoals jij. Ik zie ook overal beren op de weg. Ik ben geen ondernemend persoon met dat soort grote dingen. Ik zou dus waarschijnlijk NIET gaan. In ieder geval niet zolang pap en mam/opa en oma er nog zijn en eventuele andere kids.
Een half jaartje , ik had in die tijd ca 6 jaar verkering. We hadden dus samen afgesproken het einde in Thailand samen af te spreken. Relatie zat niet goed anders doe je zoiets niet... Is uiteindelijk half jaar later ook beëindigd. Maar we hebben in Australië een busje gekocht waar achterin een matrasje lag... We hebben dus echt heel veel gezien. Ik zat op de terugweg bij een jongen in het vliegtuig die had nog niet een kwart gezien tov mij en die was een jaar geweest . Wij reden ook ooit duizend kilometer op een dag. Heb er zelfs 2x gewerkt. Tussen de bananen ( heb zoveel respect gekregen voor die mensen) en in novotel. ( mochten we zelfs 2x mee doen in een reclame spotje echt leuk) Het is gewoon wel goed dat je er heel goed over nadenkt. Jij weet zelf het beste hoe je bent of het bij je past. Maar het is idd niet voor altijd dat maakt de keus Mss iets makkelijker. En dat je het land al kent is ook prettig. Welk deel in Thailand wonen ze ergens?
Wat leuk om te horen! Ik hoor dat idd van meerdere moeders die in het buitenland zitten. Geloof zelfs dat wij meer last hebben van zo'n stap, dan de kinderen zelf. Vooral omdat ze nogzo jong zijn. Denk dat als ze ouder zijn en een vaste vriendenkring enz hebben, het al een stuk moeilijker voor ze is. Heb er wel vertrouwen in
Ik zou het avontuur aangaan! Teruggaan kan altijd. Ik zou trouwens niet weten waarom het zielig is voor de kinderen zoals iemand net zei. Ik ken heel veel expat gezinnen en die kinderen zijn echt alles behalve zielig hoor!
Ik denk dat het wel zielig wordt wanneer ouders de hele tijd ongelukkig zijn. Als je zelf vol optimisme het avontuur aangaat, geeft dat waarschijnlijk ook af op de kinderen
Als je het wilt kan je het beter nu doen dan als je kind al een paar jaar op school zit. Is het een optie dat je vriend vast gaat en jij evt later zodat hij wel zeker weet dat het iets voor hem is qua werk. En hoe denk je dat het over 2 jaar is, veel geld zal hij daar niet verdienen (voor daar ook niet nodig) maar dat heb je wel nodig om terug te komen en hier weer verder te leven. Ik zou zeker gaan maar dat is voor een ander makkelijk zeggen.
Dat was ik. TS ziet veel nadelen, denk dat ze dan niet 100% van harte meegaat.. die gevoelens nemen de kinderen ook best snel over. Als ze na twee jaar weer terug naar Nederland gaan, heeft het oudste kindje net vriendjes gemaakt op school, de taal waarschijnlijk voor een groot deel aangeleerd.. Ik ben gewoon geen fan van heen-en-weer geslinger.. Als ze daar nou veel langer zouden blijven, zou ik het heel anders zien.. En voor de andere kindjes, die moeten wel twee jaar lang hun papa missen..
Dat laatste, van de kinderen die 2 jaar hun papa moeten missen, dat is inderdaad wel bezwaarlijk te noemen. Maar dat "heen-en-weer-geslinger", daar zie ik niet veel kwaad in. Ik ben zelf dochter van kermisexploitanten en wij reisden in mijn jeugd rond met een draaimolen. Elke 5 dagen ergens anders naartoe, nieuwe kinderen leren kennen. Soms mocht ik naar de dorpsschool voor een paar dagen, soms werd ik thuis onderwezen door mijn moeder. Ik heb het altijd als een verrijking beschouwd. Je word er een flexibel mens van En ik heb ook echt zo'n houding van: ik zie wel waar deze keuze me brengt, het komt altijd wel goed. Ik ben er immers nog, en hoe! Ik kan me voorstellen dat reizen en (tijdelijk) verhuizen op dezelfde manier kan werken.
Als de kinderen van jouw vriend nog minderjarig zijn zou ik het echt niet doen. Ik denk dat je hen daar veel verdriet mee doet. En voor jouw moeder vind ik het ook heel zielig. Ik zou gewoon proberen om dan tijdelijk een ander werk te gaan doen totdat hij wel weer wat kan vinden als timmerman...
Ik zou absoluut niet gaan. Zijn er geen landen meer in de buurt, waar hij makkelijker werk kan vinden? Vooral voor de 2kinderen die achter blijven vindt ik het heel erg zielig als hun papa zolang en zo ver weg gaat. Werk en inkomen is zeker heeeeel belangrijk, maar er zullen vast meer opties zijn, dan helemaal naar Thailand gaan. Ps de leeftijd van zijn 2kinderen speelt natuurlijk wel mee, hoe oud zijn ze?
Ik zou niet zomaar voor 2 jaren weggaan. Wat doe je met het huis wat je hier hebt? Ik weet niet of je een koop of huurhuis hebt... Als je een koophuis hebt ben je die niet zomaar kwijt en hem aanhouden kost ook geld. Een huurwoning kun je makkelijk opzeggen, maar als je terug komt is het lastig om weer aan een woning te komen. Wat schiet je er mee op om nu 2 voor 2 jaren weg te gaan. Misschien 2 jaren wat comfortabeler leven...maar wat moet je er voor inleveren...en wat hou je er van over als je terug komt.
Doen. Woon zelf in het buitenland en dat bevalt me meer dan prima. En de taal en missen van ... dat komt allemaal goed. Je ontmoet snel genoeg weer nieuwe mensen en leert een berg bij nog niet te spreken over de ervaringen die je op doet. Dus als het financieel gaat zou ik zeker gaan.
[/B][/B] Hey wat leuk! Waar zit je ergens in belgie? Ik zit zelf in Brussel dus ook franstalig. Ik moet zeggen dat ik het emotioneel ook best zwaar vind. Ik ben hier komen wonen voor mijn man, maar we zijn nu uit elkaar. Verder ken ik hier niet veel mensen dus het is best eenzaam zonder je familie en vrienden. Van de andere kant vind ik het ook heel leuk hier, want ik kom zelf uit een klein dorp in NL en zit nu met mijn kindjes alleen in de grote stad en dat geeft best een goed gevoel, trots. Ts het lijkt me heel spannend om zo ver te gaan wonen! Je hebt gelukkig je broer nog daar voor de momenten dat je het ff niet ziet zitten. Het lijkt me echt heel gaaf, ma ik zou er wel 100% achter staan
Zo veel reacties ineens! Bedankt! Zijn kids zijn 15 en 17, vooral zijn dochter(15) vind het maar niks dat ze ons en haar zusjes moet missen. Ze wil natuurlijk minimaal elke vakantie komen haha Maar we zijn inmiddels een hoop ontwikkelingen verder, en dat alles in 1 dag. Hij gaat er over 2 weken heen, om zich met mijn broer te oriënteren. Ze hebben vanmiddag geboekt. En als het wat zou kunnen worden en er is een opdracht, is het de bedoeling dat hij dit op projectbasis gaat doen in de eerste instantie. Dus stel hij moet 20 keukens maken, gaat hij erheen, maakt de keukens en komt weer voor een tijdje terug. Mocht het echt wat worden, dan kunnen we altijd nog verder kijken. We hebben een koophuis en dat doe je ( zeker in deze tijd) ook niet even zomaar van de hand, sowieso niet want dan zouden we niks hebben als we terugkomen. Op deze manier lijkt ons allen even het beste, natuurlijk moeten we hem dan misschien wel steeds 2 maanden missen maar dan zijn we zelf nog wel in onze veilige haven en de kids ook, al maakte ik me het minste zorgen om hen, denk dat het voor hen best leuk zou zijn, maar wie weet, over een tijd dus wel.