Hoi Ik ben nieuw hier en wilde de meer ervarenen eens om advies vragen. Ik ben 40 en heb eigenlijk nooit echt 'moederinstincten' gehad. Met de hard tikkende biologische klok, vonden man en ik dat we in ieder geval zouden moeten proberen om kinderen te hebben, want we zouden dit later in ons leven missen. Deze maand was de eerste maan van proberen, nu heb ik Vrijdag positief getest, op vrijdag lachte ik nog, maar de afgelopen twee dagen heb ik steeds vreselijke huilbuien. Ik ben bang, weet niet of ik dit nou wel wil, waar ben ik aan begonnen etc etc. Het is allemaal zo snel gegaan. Ik voel me vreselijk schuldig, ik zou mijn handen moeten dicht knijpen en god op mijn blote knieen danken, maar nee ik zit te janken. Ik woon in het buitenland, heb geen familie hier en voel me erg alleen. Herkent iemand dit of ben ik 'abnormaal'?
pfff meid, ten eerste hoop ik van harte voor je dat als je nog een test doet, deze ook positief is, ten 2e denk ik dat het wel een beetje "normaal" is omdat je waarschijnlijk nooit de behoefte hebt gehad om "moeder" te worden en het zoals het er nu naar uitziet al direct raak is...(wat helemaal mooi is natuurlijk) maar voor jou waarschijnlijk even iets te snel want zou het een paar maanden duren en je een paar keer ongesteld zou zijn geweest zou je misschien gedacht hebben waarom lukt het nou niet, en ben je er wat meer op ingesteld en teleurgesteld dat je weer "ongesteld" zou zijn geworden... maak je niet al te druk meid, ga er van uit dat het voor jouw gevoel gewoon even iets te snel raak is geweest en dat als je straks wat verder bent het helemaal goed komt, en je niet snel genoeg die maanden voorbij kunt zijn voordat je de kleine vast komt houden, komt goed echt.... enne niet vergeten is het idd nu al raak, zijn je hormoontjes ook al bezig he... succes liefs smoekie
Ik was de eerste paar dagen ook helemaal van slag. Ik heb wel altijd moederinstinct gehad en wij ginge er met volle overtuiging voor maar ik was ook super onzeker. Ondertussen zit ik heel hoog op mijn roze wolkje, geniet ik elke dag van onze kleine druktemaakstertje en ben ik dus simpelweg dolgelukkig. Ik hoop dat dit voor jou ook zo zal zijn.
Allereerst wil ik je toch wel feliciteren met je zwangerschap.... Ik denk dat de angsten die jij nu hebt, de twijfels, die heb je net zo goed als je wel heel bewust en heel gewenst zwanger raakt. Toen ik zwanger raakte van mijn eerste heb ik ook heel wat afgehuild de eerste weken en ik was ontzettend onzeker en bang voor wat me te wachten stond... Nu ben ik ongepland zwanger van de derde en heb ik weer de eerste weken flink gehuild juist omdat ik nu wél weet wat me te wachten staat Laat het gewoon even op je inwerken, erachter komen dat je zwanger bent gebeurt je over het algemeen maar een paar keer in je leven en het is iets wat een mega impact heeft..... Ik zou zeggen praat gewoon je angsten en twijfels van je af hier op het forum, er zijn vast vrouwen hier die zich herkennen in je verhaal. Ik vind je in ieder geval niet abnormaal, er zullen nu heus vrouwen zijn die denken van jeeeeeee ik wou dat ik zo snel zwanger was maar je hebt het soms gewoon niet in de hand en ik denk dat je het gewoon lekker over je heen moet laten komen.... Uiteindelijk is het wel iets heel bijzonders.... Hoe reageerde je partner trouwens? xxx Roelie
Oh ik kan elke dag nog in tranen uitbarsten omdat ik bang ben dat ik er nog niet klaar voor ben (heeft niks met leeftijd te maken denk ik) maar gewoon het gevoel shit hier zit ik nu aan vast en oh mij god kan ik hier wel voor zorgen wat als we uit elkaar gaan of als we ons huis uit moeten (wat onmogelijk is want we hebben een koophuis en een vrij stabiele relatie bovendien mochten we uit elkaar gaan kan ik heeel goed voor mezelf en de baby zorgen zonder problemen) maar het idee dat je voor zo'n wonder moet zorgen, dat dat babytje van jouw afhankelijk is, dat je het echt goed moet doen tja...hele hoop stress! Word steeds minder hoor ben nu bijna 15 weken en kan er nu iets meer van genieten ook al slaat de angst soms nog toe...
Dit komt me dus erg bekend voor, en het is geruststellend dat ik niet de enige ben. Ik stel jullie steun en advies erg op prijs, zoals ik zei ik zit in het buitenland en dan is het extra fijn om in het nederlands je verhaal kwijt te kunnen. Ik hoop ook dat het andere mensen helpt, Het beeld van je weet dat je zwanger bent en je bent gelijk dolgelukkig is erg misleidend en net als ik kan je je erg schuldig voelen. Er ligt nog een lange weg voor de boeg, en het is nog allemaal erg pril (behalve de hormonen blijkbaar!) dus ik hoop dat mijn gehuil en gestress geen nare gevolgen heeft. Mijn partner (al sinds 17 jaar) is erg lief, hij weet natuurlijk niet wat hij er mee aan moet maar doet zijn best.
Haha ik heb even zo het beeld voor me van jij en je partner samen op de bank te huilen...jij omdat je bang en onzeker bent en hij omdat hij niet meer weet wat hij met jou en je hormonen aanmoet ' En het huilen, stress, angst en onzekerheid heeft echt geen nare gevolgen! Maarre...ik hoop dat je je wat beter voelt nu je weet dat je niet de enige bent en probeer te genieten het is zo mooi, uniek en bijzonder! xxx Roelie
je zou het ook anders kunnen zien: het feit dat je huilt omdat je niet weet of je er wel klaar voor bent, is juist moederinstinct. Je wilt nu al het beste voor je kind ! laat het maar gewoon over je heen komen, da's het beste. Elke keer als een kindje werd geboren (zowel de 1e als 2e) had ik niet direct het gevoel dat ik een mama was etc. Bij mij moest dat echt groeien. Bij de eerste maakte ik me daar vreselijke zorgen over, maar dit verdween uitzichzelf. Bij de 2e kende ik het gevoel al en maakte me ook geen zorgen dus. Nu ben ik blij met de beslissing en zou geen van twee (drie) willen missen ! Iedereen reageert anders op situaties en bij mij moesten gevoelens groeien. Geef jezelf de kans aan het idee te wennen. Het is niet niks om ouders te worden !lekker spul he, hormonen ?
ooh ik ken het een beetje. Wij wilden heel graag een kindje en ik telde ook snel aan. Maar sindsdien ben ik niet blij. Ik voel me depri. En het wordt nog erger als ik me bedenk dat ik eigenlijk dolgelukkig zou moeten zijn zoals andere vrouwen. En het wordt pas dramatisch als ik eraan ga denken dat mijn verdriet misschien wel invloed heeft op de baby. Maar als ik er goed over nadenk dan ben ik het meeste van de tijd eigenlijk best blij. Ik kocht vast een eerste kledingsetje en daar werd ik echt blij van
Haha... Bevalt goed hè, die zwangerschapshormonen... Ik denk inderdaad dat veel vrouwen dit hebben. Ik heb niet gehuild of verdriet gevoeld, maar was altijd zo hard bezig om dit leventje te creeeren dat toen het eenmaal zover bleek te zijn ik ging twijfelen of dit het wel echt was. Zo heeft iedereen zijn ding. En wat al eerder is gezegd: is dit niet een supervoorbeeld van moderinstinct?
Ik herken je verhaal helemaal! Zo had ik het precies! Wilde graag een kindje, 3 maanden later had ik een positieve test in handen. Vanaf toen ging het bergafwaards.. snapte niks van mezelf, ik wilde toch graag kinderen en wat ik deed was huilen en twijfelen en weer huilen. Dit heb ik de hele zwangerschap gehad ik schaamde me zelfs voor mijn buik... Achteraf was ik zo blij en trots met mijn dochter! Het waren puur de hormomen die mij 8 maanden lang beheerst hebben en ik kan je zeggen, dat is geen pretje! Groetjes Kalush
Als eerste van harte met je zwangerschap! Ook ik herken je verhaal hoor! Het heeft ook niet met leeftijd te maken. Ik ben nu bijna 12 wkn, maar ik heb het ook regelmatig. Ik ben zwanger geworden door clomid (hormoonmedicatie, omdat ik geen eisprong heb van mezelf), dus heel bewust voor een kindje 'gekozen'. Ik vraag mezelf vaak af of ik het wel ECHT wil en KAN.... en barst dan in huilen uit..... (lijkt ondankbaar, maar het zijn gewoon hormonen...). Probeer van je zwangerschap te genieten! en die hormonen.... tja die horen er (helaas) bij...
Bedankt allemaal voor de ondersteunde antwoorden, het gaat iets beter, ik heb nog wel steeds huilbuien maar de paniekaanvallen die ik had worden gelukkig wat minder. Ben naar de dokter geweest maar die kan er ook niet aan doen. Aan de ene kant weet ik dat ik een kind wil en dan aan de andere kant heb ik steeds heb ik de opwellingen van:' ik kan dit niet, ik will dit helemaal niet etc etc. Heel verwarrend en schuldg makend. Tja, denk dat het tijd is om op te groeien en de feiten onder ogen zien, ik wilde dit zelf, ik mag god op mijn knieen danken dat ik zo gauw zwanger ben geraakt, ik bid dat alles goed mag gaan, dus ik moet wat harder zijn voor mezelf en het van dag tot dag nemen. Wat ook niet helpt is dat ik erg veel rookte en probeer te stoppen. Van 1.5 pakje naar bijna niks maakt je ook wat 'raar' denk ik. Blij dat we elkaar kunnen steunen, als iemand ooit ditzelfde heeft en dit leest hoop ik dat ze ook weten dat iedereen nou eenmaal anders reageert en dat dit allemaal kan.
Allereerst wil ik zeggen dat ik het heel knap van je vind dat je het zo kunt verwoorden. Ik denk dat veel mensen zoiets hebben van wil ik dit echt wel? (dit gaat vaak in relatie tot, wat als het verkeerd gaat met de baby) als je die dus al in je armen hebt liggen. Bang voor het onbekende, bang dat je geen goede moeder zult zijn. Het is mij nu al duidelijk dat je dat dus WEL bent, een babytje is iets bijzonders, en brengt veel verantwoordelijkheid met zich mee.. Maar wacht maar tot het pubers zijn, misschien baal je dan even, toch is het hartstikke leuk. Beetje raar verwoord maar hoop dat je me snapt? Wat je kunt doen, is gewoon de normale gang dingen blijven doen, dan kun je er misschien wat meer van genieten, zowiezo groei je er in 9 maanden wel naar toe. Wil je heel veel succes wensen, en geniet ervan, niks is vreemd of raar. Liefs
Heel herkenbaar. Werd in ronde 1 zwanger en begon toen pas te beseffen waar ik voor had gekozen..... ( dacht ik dan he, ik weet al 10 jaar dat ik dolgraag een tweede wil, maar zonder partner was dat lastig) Combi van hormonen, de veranderingen die zullen komen, maar waarvna je geen idee hebt. Angst omde komende maanden, Je lichaam die met de dag verandert (vanaf dag 1 ) Heel normaal allemaal. ik ging vanaf week 16 genieten, en toen de echt vervelende kwaaltjes kwamen rond week 20 hield het ook weer op. Ik weet dat ik dit kind vast geweldig ga vinden, maar er zijn dagen dat ik wilde dat ik weer gewoon mijn lichaam voor mezelf heb. Komt allemaal goed , en als jouw zwangerschap doorzet, komt dat ook bij jou vast goed.
@cloggy: Dat van dat roken.... Ja dat heeft ook invloed.... Ik ben ook nog steeds niet gestopt .... Het is zooooooo moeilijk VOOR IEDEREEN: p.s. Dit is geen uitlokking tot discussie.... we weten allemaal dat we het niet moeten doen.......
ze zeggen wel eens dat je zo kunt stoppen met roken, maar wil even 1 ding zeggen (als ook roker) mijn vriendin is pas bevallen van een kereltje heel wat pondjes zwaar en groot, ze zeggen weleens laag geboorte gewicht het kan, maar gebeurd zelden (zij rookte nog meer dan voorheen) Dat erbij mijn mams heeft ook niet gerookt toen ze zwanger was van mij en ik rook nu ook .. Gewoon even een reactie ook niet ter uitlokking van een discussie
haha.... deetje: ik schreef het ook om die reden. Heb geen zin in weer zo'n topic waar iedereen elkaar aanvalt. iedereen weet dat het niet goed is. Niet voor je kindje maar ook niet voor jezelf. Maar stoppen is moeilijker dan, vooral niet rokers denken.... Het is gewoon een verslaving. En verslavingen daar ben je niet 123 vanaf..... Het kan zijn dat de baby kleiner is dan normaal, maar de grootste reden dat het streng word afgeraden is dat de placenta minder zuurstof krijgt.... en het kindje gevoeliger kan zijn (minder weerstand). Elke sigaret minder is een stap in de goede richting, dat zei mijn verloskundige......
Nou ik heb gisteren 6 cigaretten gerookt ipv de 35 tot 40 die ik voor dat ik zwanger was rookte. Niet goed natuurlijk maar ik doe onwijs mijn best om te stoppen. Tenzij je net zo verslaaft bent als ik denk ik dat het moeilijk te begrijpen is dat dit zo zwaar kan zijn. Tot nu toe vandaag 3 cigaretten,pfffff..... Ik wil graag helemaal stoppen en dat zal me ook lukken! Succes iedereeen, ik weet hoe moeilijk het is, en je zal je waarschijnlijk net als ik ook onwijs schuldig voelen....