Even alles uitleggen en mijn verhaal kwijt.

Zoals sommige meiden waarschijnlijk al eens hebben gelezen ben ik mijn vader 5 jaar geleden verloren.
Hier even een kort verhaal:

Mijn vader is een dag na zijn verjaardag op 45 jarige leeftijd overleden. Het begon toen ze op vakantie waren (eerste vakantie dat ik niet meeging) toen zijn gezicht aan een kant ging hangen. Ze zijn een week eerder teruggekomen. De dokter zei dat het de stress was op zijn werk.
Hij kwam opeens s'avonds bij mij op mijn kamer tv kijken wat hij anders nooit deed. Een week later lag ik al met mijn vriend ( die ik net 1 maand kon) op bed toen ik mama ineens hoorde gillen en een klap hoorde ik vlieg naar beneden want dacht dat mama gevallen was, kom ik onderaan de trap ligt papa daar te schokken. Hij had een epilepsi aanval. Ik raakte helemaal in paniek mijn vriend nam me mee naar zijn ouders op de camping ( 5 min hiervandaan) ik zei "straks gaat papa dood" toen zei mijn schoonvader ach meis het is gewoon de stress morgen is hij weer lekker thuis. Nou dat was het dus niet.
De volgende ochtend belde mama dat ik naar het ziekenhuis moest komen, ze stond me buiten op te wachten en zei "voor je naar binnen gaat papa gaat dood!!" Ik viel bij mijn vriend in zijn armen. Toen ging ik naar papa toe die lag daar helemaal zielig alleen op een kamer, ik kon het niet aan zien en wou weg toen vroeg hij "waar ga je naartoe" ik Kon niks zeggen en mama zei dat ik zo terug kwam.

Jeetje dit doet nog pijn om dit te typen.

Toen papa thuiskwam had de dokter een diagnose gesteld van 1,5 tot 2 jaar met operatie en bestraling. Na de operatie ben ik 1 keer bij hem geweest ik kon het niet aanzien om mijn papa daar zo te zien. Hij was sportief en we gingen altijd samen skeeleren en dat kon nu niet meer.
Papa is in tilburg geopereerd en bestraald maar hij heeft 3 bestralingen gehad en wou er toen mee stoppen en had toen ook besloten met de medicijnen te stoppen.

Toen besloten ze hem in een kunstmatige coma toe doen want we mochten niet meer praten en tv kijken waar hij bij was ( hij lag toen al in een ziekenhuisbed in de huiskamer).
Voordat de dokter kwam hebben we allemaal afscheid genomen en toen ben ik weggegaan, toen ik terugkwam was hij nog wakker. De volgende dag moest ik gaan werken en de dokter zou na mijn werk komen om de dosis voor de coma te verhogen en ja hoor wat denk kom ik terug van mijn werk ligt hij al in coma, de dokter was eerder geweest, dus ik heb geen afscheid kunnen nemen. Ik was echt bluspoeder zo kwaad was ik.

De volgende dag was ik op mijn werk en belde mama kom maar naar huis want het is zover, nou een hele nacht zitten waken met oom opa en oma en vriend. Papa lag te pruttelen als een koffiezet apparaat (Als ik er nu aan terugdenk zit ik nog te rillen). Toen riep mijn oom me en zei "ga er nu maar naartoe want nu gaat het snel." Ik ben aan zijn voeteneind gaan staan en mama heeft zijn hand vastgehouden. En ja hoor hij ging dood bij zijn laatste adem deed hij zijn ogen nog open en keek me recht in mijn ogen aan. Dus hij heeft afscheid van me genomen.

Van sommige dingen heb ik zoveel spijt, ik heb bv nooit gezegt dat ik van hem hou en durfde ook niet alleen met hem te zijn toen hij ziek was.

Maar dus na de diagnose van 1,5 tot 2 jaar is het dus 11 weken geworden.
Het ging allemaal veel te snel.
Ik heb achteraf de scan van zij n hersens gezien van 2 weken na zijn operatie en toen zat de tumor aan heel de linkerkant en al 2 plekken aan de rechterkant.
Door de operatie was er zuurstof bijgekomen en groeide de tumor dus sneller terug.

Zooooooooooo dit lucht echt even op. Ik hoop niet dat ik jullie hiermee verveel maar ik moest het gewoon even kwijt.

Dit is nog niet eens alles maar waar ik het meeste mee zit is eruit.

Nu heeft mijn moeder een nieuwe vriend en woont ermee samen en wij hebben dit huis voor een prikkie overgekocht.

 

Ik zal nog even mijn verhaal afmaken, was vergeten dat ik weg moest

Omdat mijn vader eigenlijk niks mee kon maken zijn mijn vriend en ik verloofd zodat hij 1 ding mee kon maken. Ik kende mijn vriend al een jaar maar hadden toen net 2 maanden vaste verkering.
Hij heeft me al die tijd gesteund en staat nu nog altijd voor me klaar.

Zoals ik al zei hebben we t huis voor een prikkie van mijn moeder gekocht.
Die woont nu samen maar alles wat haar vriend wil is heilig en ik kan er mat haar totaal niet over praten.
Ze vind zijn familie belangrijk en onze familie komt ze bijna niet meer.
Dus eigenlijk heb ik het gevoel dat ik allebei mijn ouders kwijt ben.

Die nieuwe vriend vind voetbal belangrijker dan alles zelf op onze bruiloft heeft hij voetbal zitten kijken.

Maar ja.

Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik moet zelf ook weer huilen als ik het terug lees.

Maar ik zeg altijd ook al heb je ruzie of een hekel aan je ouders, let op je hebt maar 1 vader en 1 moeder en als ze wegvallen weer je pas wat je mist.

De pijn en verdriet gaat langzaam aan weg maar het missen wordt erger.

Moest net naar de dokter voor mijn teen en omdat ik me eigen de laatste tijd down voel, nu moet ik het een tijdje in de gaten houden, als ik me eigen weer op ga sluiten en niks wil doen dan moet ik naar een maatschappelijk werkster en aan de anti depresieva en dat wil ik echt niet ben er net een jaar vanaf.
Dus lucht ik mijn hart hier even.

Oeps sorry Nu is het toch een lang verhaal geworden

 

Thanks

 

Bedankt voor al jullie lieve antwoorden.

Ik probeer niet te hard te zijn voor mezelf maar op de momenten dat ik in bed lig of alleen thuis zit ga ik erover piekeren. Normaal ga ik dan boodschappen doen of iets anders maar nu ik met die gekneusde teen zit kan dat allemaal niet dus pieker ik een hele dag.
Maar gelukkig zijn jullie er allemaal om even mijn verhaal kwijt te kunnen en mijn hartje luchten.

Mijn vriend had het ook al in de gaten dat ik weer richting een depressie ga dus heeft hij me lekker verwent en toen ging hij naast me zitten en begon over papa, op zo'n manier krijgt hij me aan t praten en toen jankte ik alles eruit en dat luchte goed op.
Hij zei dat als ik moet huilen dat gewoon moet doen maar ik ben iemand die alles opkropt en met niemand wil praten face to face.
Dat is soms heel lastig maar ja.

 

Nou daar ben ik weer even hoor

Wil ook ff wat kwijt over mijn "beste vriendin".

Ze is nu 6 maanden zwanger en is absoluut niet geintresseerd in andere mensen ze reageerd kortaf als ik praat over dat we zwanger willen worden.
Ook snauwt ze me constant af, ik kan het niet meer houden als ze het nog 1 keer doet krijgt ze toch echt een goede snauw terug. Ik laat constant door iedereen over me heen lopen maar ik kom nu op het punt dat ik het niet meer pik.

Ik moet echt gaan leren om voor mezelf op te komen maar ik durf het nooit.

Ik was nooit echt een type om een beste vriendin te hebben, trok altijd meer met jongens op.
Nu heb ik er een en gaat ze zo achterlijk lopen doen. Ik moet constans naar haar bellen om wat te gaan doen en altijd aar verhalen aanhoren en als ik eens iets heb dan belt ze niet en als ze belt vraagt ze alleen maar, wanneer kom je werken en niet eens hoe is het of ik kom vanavond langs.
Ik ben niet de enige die zo over haar denkt, vroeger hadden we een grote vrienden kring maar daar vallen hun nu helemaal buiten want ze vind het niet normaal dat somige jongens zou kinderachtig kunnen doen daar is ze te oud voor......... ze is 23 jaar.
Ik vind het juist gezellig als ze zo kinderachtig doen dan liggen we een hele avond in een deuk.
iedereen zegt hetzelfde over haar, ze voelt zich te goed en doet uit de hoogte maar ze zeurt wel dat er niemand langs komt. Ook heeft ze altijd overal een opmerking over.

Ze voelt zich voor iedereen te goed en niemand is goed genoed voor haar. Mijn ventje zei altijd al Noes pas op want vandaag of morgen laat ze je vallen als een baksteen. Hij kent haar al 18 jaar.
Nou hij had dus gelijk dat is gebeurt.

maar ja bla bla bla bla