En toen wij aangaven (ja meerdere met mij) dat een baby geen middel is om je huwelijk te redden was dat het niet? en afvallen doe je toch ook gewoon om je zelf? maar meid het lijkt erop dat je al een beslissing hebt genomen.. Wat wil je horen van iedereen ja toe maar het is beter?! ga weg?! als je t zo zeker weet waarom vraag je dan toestemming? Ik denk alleen dat je er niet gelukkiger van wordt.. Maar alle tips zijn in het verleden al vaak gegeven door velen. zoek een baan werk aan jezelf. daar wordt je gelukkiger van. loopt het dan nog niet kan je altijd nog weg gaan. maar dat wil je niet horen. ik wens je veel sterkte.
Dat vraag ik me ook af... Als je een depressie hebt, kun je je werkelijk heeeeeeeeeel erg naar voelen en aan àlles in je leven gaan twijfelen. Gevoel dat er eerst wel was, lijkt verdwenen. Gras bij de buren is groener dan dat van jou. Vluchtgedrag. Jezelf helemaal kwijt zijn etc... Ben je ooit bij de dokter geweest voor het gevoel dat je in jezelf ervaart? Hoe weet je zeker dat het probleem bij de liefde voor je man ligt? Toen ik een (door veel omstandigheden) diepe depressie had, kon mijn man me ook gestolen worden, ik dacht ècht dat de liefde en houden van over was.. Alleen was het niet alleen dàt, maar was mijn levensvreugde in bijna àlles verdwenen.. Ik heb hulp gezocht en gekregen. Ik heb hiervoor wel 1 1/2 jaar anti-depressiva geslikt en ontzettend veel hulp van mijn dokter gehad.. Heeeeeeeeeel langzaam ben ik uit het dal gekropen, met up's en down's.. Maar waarom ik vooral blij ben dat ik het diepe in gesprongen ben (en zo voelde het echt, een soort van falen om toe te geven dat ik het zelf absoluut niet meer op een rijtje kon krijgen), is dat het gevoel voor mijn man dus helemaal niet verdwenen was. Ik was zelf verdwenen!! En als je jezelf al niet meer kunt vinden en liefhebben, hoe moet je dan in godsnaam van anderen kunnen houden? (kinderen buiten beschouwing gelaten, dat is een soort oerliefde, die blijft, maar zelfs van hun kon ik erg weinig hebben, de vreugde was overal uit).. Mocht je jezelf hier enigszins in herkennen, zoek dan hulp!! Voor JEZELF!! Als het echt een depressie/burn-out is, zal een scheiding niets oplossen, het maakt je problemen dan alleen maar groter, omdat de opluchting uitblijft en de schuldgevoelens alleen nòg maar groter worden... Sterkte met alles...
Maar als ik even heel eerlijk ben ( en bedoel er niets lulligs mee ) Als ik kijk naar de topics die je de afgelopen weken hebt geopend spreek je je zelf heel erg tegen. Eerst heb je nog gevoel voor je jeugdliefde ( nu in ene niet meer ) Maar hoe kan in 2 weken tijd het gevoel wat je toen had weg zijn?! In dat zelfde topic schrijf je gelukkig te zijn met je man en nu weer niet Dat bedoel ik met voor je zelf uit vogelen wat je nou daad werkelijk wilt want dat weet je dus niet anders open je niet dat soort topics..
Heb je berichten niet door gespit maar als ik de andere dames mag geloven en dat doe ik. Dan moet ik mee gaan in hun antwoorden. En is het tijd om voor je zelf hulp te zoeken.
Geluk komt niet vanzelf, daar moet je voor werken. Niet af en toe maar altijd. Als je niks geeft ontvang je ook niks. Kinderen zijn hoe dan ook de dupe van een scheiding. Als kind van gescheiden ouders, heb ik zowel een moeder als een vader gemist. Wat ik zoveel zag en nu ook zie is dat de meeste binnen de kortste keren een andere vent hebben en dat is voor de kids echt niet fijn. Nu wil ik niet zeggen dat iedereen dat doet Geef het nog een kans. Ga in therapie en samen even een weekend weg. Leer elkaar weer kennen. De komst van kinderen zorgt meestal voor een grotere afstand tussen ouders.
Ze heeft wel gevoel voor haar jeugdliefde, maar hij staat hier buiten! Ze heeft het contact met die man verbroken om aan haar huwelijk te werken, maar het wordt haar duidelijk dat ook zinder die man in haar leven haar huwelijk niet goed is! TS, je weet inmiddels hoe ik erover denk, nu ik erover nadenk is een soort van proefperiode iets voor je? Even een paar weken/maanden apart en kijken of je hem dan tich nog gaat missen of dat je man dan gaat inzien dat het fijner is zonder je... Niet meteen scheidingspapieren tekenen bedoel ik dus!
Hangt er vanaf... Zijn je kinderen écht gelukkig, als ze wel een heel gezin hebben, maar merken dat papa en mama niet gelukig zijn? En zijn je kinderen écht ongelukkig als papa en mama niet meer bij elkaar zijn? Ik denk het niet, namelijk. Dus de gestelde keuze is niet zo zwart-wit.
Inderdaad, ik heb eerder het gevoel alsof je in de knoop zit met jezelf. Misschien is het goed om met iemand te praten, en alle dingen een beetje op een rijtje proberen te zetten voordat je zo'n definitieve beslissing neemt. Al is het alleen maar om je kinderen te beschermen en pas als je 100 procent zeker bent van iets ze erin te betrekken.
ik zit toevallig in hetzelfde schuitje, heb er een jaar geleden ook een topic over gestart met de naam : wanneer kiest een moeder voor zichzelf maar dat is gesloten zag ik net Maargoed wat ik al zei, ik zit dus in hetzelfde schuitje als je, alleen hier is geen ex, werk, huis oid aan de gang en wij zitten nu eindelijk na 3 jaar ellende in therapie ongeveer 4 maandjes nu wat de uitkomst is blijft onzeker, maar ik wil wel zeker weten dat ik er Alles aan gedaan heb om er voor te kunnen zorgen dat het toch nog werkt. En dan nog meer voor de kinderen als voor mezelf je zegt nu dat je alles hebt geprobeerd en hebt gedaan, heb je dan ook al voorgesteld om in therapie te gaan? ik stel dit namelijk al jaren voor aan mijn vriend en die wou nooit, maakte niet uit ookal zou ik dan weg gaan maar wil die van jou dat ook niet? ook niet als je dus zegt van of we gaan in therapie of ik kap er mee? dan ziet hij wel in hoe serieus het is? Of heb je daar al geen zin meer in? Hier zijn we ook even uit elkaar geweest omdat hij echt niet in therapie wou en ik de relatie gewoon niet in mijn eentje kon redden. Toen heb ik uiteindelijk toch nog een x gevraagd of hij het toch niet wou, zodat we dan later wisten dat we er alles aan gedaan hadden en dan niet hele tijd zouden denken van misschien had het toch nog goed kunnen komen Maar ik snap je gevoel dus wel ook heel goed, bij mij is het ook chaos in mijn hoofd, de kinderen voelen alles aan en krijgen er ook deels van mee (wat ik absoluut niet wil maar haast niet lijkt te voorkomen) en ook de hele tijd denk ik van wat moeten we doen wat is het beste voor ons wat is het beste voor de kinderen wat als wat als en je wilt dan voor je gevoel gewoon een beslissing maken en dan dat pad in gaan zodat je dan enige rust hebt zo van dat word het. maar goed, geef niet te snel op en je zegt dat je niet aan jezelf hoeft te werken, maar niemand word er slechter van om aan zichzelf te werken in onze therapie werk je ook aan jezelf en dat is gewoon heel erg goed. Er zijn heus ook dingen die jij "verkeerd" doet in de relatie waar je dan aan zou kunnen werken, maar de vraag is of je dit nog wilt ja of nee..
Wat je wil kan alleen jij beslissen maar vergeet niet dat het verdriet gedaan is bij de beslissing. Na de beslissing komt het echte verdriet pas. Dan pas komt alle pijn en verwerking. Tis een rouwproces ook voor de gene die besluit weg te gaan. Ik heb zelf in die situatie gezeten en kan nu pas na bijna 5 jaar zeggen ja ik heb het verwerkt en ben er door. Voor mij was het de beste beslissing maar wel na er 4 jaar alles aan gedaan te hebben. Geluk begint niet ineens na de scheiding tis een moeilijk proces waar je door moet en waar veel mensen later toch spijt van hebben. Ze scheiden omdat ze denken niet meer van elkaar te houden maar zien niet dat het niet het houden van is maar het niet meer zien hoe ze de problemen op moeten lossen. IK ben nog elke dag blij dat ik weg ben gegaan. Onze zoon doet het beter nu dan toen zijn vader en ik nog bij elkaar waren. Zijn vader en ik hebben respect voor elkaar en geen ruzie meer. We staan op goede voet wat je van gescheiden ouders mag verwachten. Ook mijn nieuwe partner en mijn ex gaan goed met elkaar door een deur. Maar om zo ver te komen is het niet alleen scheiden maar ook heel hard aan jezelf werken. Scheiden is niet zo makkelijk als het lijkt. sterkte met je beslissing
Je zit heel erg met je zelf in de knoop als ik zo alle topics en reacties lees en ik denk dat je man hier niks aan kan doen. Misschien is het wel verstandiger als je even bij hem weg gaat om tot jezelf te komen en na te denken wat je echt wil. En laat de kindjes dan even bij hun papa!
Heel mooi gezegt! Ik vind mezelf hier wel een beetje in terug eigenlijk, nu ik het zo lees, het verschil is alleen dat het niet aan mezelf ligt dat ik me zo voel. Ik worstel nu al dik 2jaar met de relatie tussen mijn partner en mij. Er spelen heel veel factoren mee, hij is alcoholist en wil daar niks aan doen hij heeft onder invloed al 5autos in de prak gereden, hij is zijn huis kwijt geraakt omdat hij niet naar serieus werk zoekt, liever zwart dan wit. Hij mishandelt mij geestelijk, dat wil zeggen, dat hij me altijd afkraakt, en zegt je kunt dit niet, je bent net een klein kind je kunt dat niet, waarom doe je dit niet of dat niet ik voel me gekleineerd en ik ben van een meid die vol zelfvertrouwen zat die haar mondje klaar had staan ben ik veranderd naar een moeder diezelden de deur uit komt, geen nee durft te zeggen en altijd ma ja knik en zeg. Ik ben mezelf verloren en ik wil mezelf weer terug vinden. We stonden vorige maand op t punt van uit elkaar gaan, als mijn ouders niet waren gekomen had ik denk ik zelfs de politie moeten bellen. Hij heeft gezworen hulp te zoeken voor zijn alcohol probleem ik ben samen met hem naar de huisarts gegaan om hulp te krijgen, ma hij heeft de afspraak bij de psychiater afgebeld en zegt steeds dat hij een nieuwe afspraak zal maken ma liegt er de hele tijd over en hij drinkt ook weer terwijl we bij de huisarts haddeb gezworen geen druppel meer aan te raken, ik heb het gehad, ik probeer het al zo lang en ik ben moe, moe van hem moe van ons leven samen het is genoeg geweest. Ik woon op dit moment nog in Belgie hier ben ik voor hem komen wonen. Ma we zijn opzoek naar een huis in nederland waarik mijn familie en vrienden heb. Daar ga ik alles regelen van inschrijven tot nederlandse nationaliteit voor mujn jongste die hier in BE is geboren en dan als ik alles voor mezelf en de kids geregeld heb, kies ik voor mezelf! Klinkt mssn heel gemeen naar mijn partner toe ma ik ik heb duidelijk gezien en van hem gehoord dat hij alles zal doen om de kids bij mij weg te krijgen en mij de grond in zal duwen dat ik eerst de schijn ophoud tot ik zelf alles geregeld heb en hij me niks kan maken want in BE ken ik niks ik ben alleen en heb geen poot om op te staan. Sorry voor mij offtopic verhaal ma het moest er echt ff uit
Het is en blijft een lastige keuze denk ik. Wat ik je ook wel zou willen adviseren is idd voor jezelf, los van deze keuze, naar de huisarts moet gaan om uit te zoeken of je depressief bent. Of wellicht kun je voor jezelf naar een psycholoog. Ik spreek uit de ervaring dat mijn ouders bijna zo lang als ik mij kan herinneren echt niet gelukkig met elkaar waren, knuffelden niet, veel ruzie etc. Uiteindelijk zijn zij toch gescheiden, ik was toen 19 jaar en al uit huis. Maar ik kan je zeggen, hoe moeilijk het ook was, ik had liever gewild dat ze veel eerder uit elkaar waren gegaan. Mijn ouders hebben het allemaal goed geregeld en komen nu ook gewoon gezamenlijk op visite bij verschillende gelegenheden. Waar ik erg boos om kon worden is om mensen die tegen mij zeiden; ja, maar jij hebt nog je hele jeugd beide ouders gehad in 1huis. Ik weet niet wat er beter is, samen als ongelukkig gezin of gescheiden en gelukkig. Ik denk, zeker wanneer ouders er goed mee omgaan (bv co-ouderschap), dat het echt fijner is om op te groeien met gelukkige ouders en vooral een veilig thuis (dus niet 1 waar spanning en ruzie gewoon is). Ik heb hier als kind en vooral als puber erg veel moeite mee gehad, kroop heel erg in mijn schulp en was erg onzeker. Tuurlijk heb ik ook als 19 jarige moeite gehad met de scheiding van mijn ouders, alleen hebben zij het goed opgepakt en dat is het belangrijkste! Zelf ben ik gelukkig nog ontzettend gelukkig met mijn man, maar ook wij hebben vorig jaar een tijdje gehad dat er twijfels waren. Waar ik echter NOOIT aan getwijfeld heb is de liefde die ik voor hem voel, of hij voor mij. Want als dat er niet meer is, ben je aan het vechten tegen de bierkaai denk ik! Heel veel succes en sterkte met je keuze. Ook ik heb uit werkervaring veel beschadigde kinderen gezien door scheidingen, maar dat kwam vooral door (v)echtscheidingen. En ik wil niet iedereen over 1 kam scheren, maar het waren voornamelijk de vrouwen die moeilijk deden. Dus zorg er alsjeblieft voor dat jullie goede en duidelijke afspraken maken over de kinderen. En wat ik zelf heel prettig vond, is dat mijn ouders zeiden; wij blijven altijd jullie ouders, wat er ook gebeurd!
( heb niet alles gelezen) Maar als ik alles hebt geprobeerd om mijn huwelijk te redden en niks werkt, dan kies ik zeker weten voor mijn eigen geluk! Klinkt misschien hard maar een kind heeft ook niks aan een ouder die niet lekker in zijn vel zit.
Hier in exact dezelfde situatie gezeten, idd ook gescheiden en hertrouwd, maar zelfs als de liefde hier weg zou gaan zou ook ik blijven, wanneer dit zonder haat en nijd is. Zo makkelijk is alleenstaand ouderschap niet, al was het toen wel voor mij en mijn oudste het beste. Ik heb daar dus ook geen spijt van, maar zou nu dus echt nooit weer een scheiding aan willen vragen.
Laat ik het zo zeggen, mijn moeder bleef bij mijn vader. (voor de kinderen)Toen ik 13 was zijn ze alsnog gescheiden, waardoor zowel mijn vader als moeder een gelukkiger leven hebben opgebouwd. Nu 13 jaar later, hebben ze beide een andere man/vrouw waarmee ze gelukkig zijn. Keerpunt, mijn broertje en ik hebben wel tot ons 13e en 11e levensjaar dagelijks in geruzie en gescheld moeten zitten met twee mensen die totaal niet gelukkig waren en hierdoor geen 'rekening' hielden met de kinderen. Heb er nu nog steeds last van, en kan moeilijk omgaan met ruzie. Hoop dat je hier wat een hebt.
Mijn schoonouders zijn altijd bij elkaar gebleven "voor de kinderen". Was het er gezellig thuis: nee! Schoonmoeder was al jaren niet gelukkig met haar man en ik af haar geen ongelijk. Uiteindelijk zijn ze 7 jaar geleden uit elkaar gegaan. Schoonmoeder heeft al een paar jaar een nieuwe vriend en ziet er hartstikke gelukkig uit en is dit ook. Volgens haar had ze dit veel eerder moeten doen.
Mee eens dat er veel te makkelijk gesproken/gedacht wordt over scheiden. Dat wel degelijk een grote negatieve impact heeft op een kinds leven dus als dat voorkomen kan worden... Maar ik begrijp dat je op een punt staat dat het niet meer gaat. Ik ben het met anderen eens dat het lijkt dat je erg met jezelf in de knoop zit. Ik vindt de uitspraak gelukkige moeder maakt gelukkige kindjes echt veel te kort door de bocht. Toch is het ook belangrijk om met hulp eens te gaan kijken wat je zo mist en wat goed voor jou zou zijn. Maar het huwelijk is voor het leven en dat betekend m.i. dat je dit niet mag gebruiken als reden om uit elkaar te gaan. Dus mijn advies is zoek hulp, en maak je omgeving duidelijk hoe je je voelt zodat ze je kunnen steunen.