Volgens mij hoeft dat niet strijdig te zijn met elkaar. Je bent ooit voor elkaar gevallen en dus zal er (meestal) toch echt een mogelijkheid zijn om de leuke dingen weer in elkaar te ontdekken. Moet je uiteraard wel beiden daarvoor willen werken, als het van 1 kant komt, wordt dat lastig. Ik heb zelf 2 stiefkinderen en als ik zie wat die voor last hebben van het feit dat ze papa en mama niet samen hebben, neig ik zelf erg naar kiezen voor de kinderen. Want ik heb per slot van rekening gekozen voor mijn man, zij hebben niets gekozen en dan zou ik het heel oneerlijk vinden om ze hun geluk af te nemen, omdat ikzelf me niet meer fijn voel. Ik zou er dan echt alles aan doen om het met mijn man weer leuk te krijgen dus. Gewoon verder gaan en ongelukkig blijven zou geen optie zijn voor mij. Dat heeft uiteindelijk op iedereen invloed en daar wordt dus uiteindelijk niemand gelukkig van. Dus wat mij betreft: je hebt meestal meer dan de twee keuzes die jij beschrijft, je kunt EN bij elkaar blijven EN weer gelukkig worden. Win-win, lijkt me
Wie zegt dat je kids gelukkig zijn als ouders bij elkaar blijven en deze zelf niet gelukkig zijn met elkaar? Een compleet gezin geeft niet altijd de garantie dat de kinderen er wel gelukkig van worden Zoiets voelen ze haarfijn aan als er spanningen tussen de ouders liggen.
Dat zal vast uit onderzoek kunnen blijken, maar ik heb het heel anders ervaren. Mijn ouders hadden geen ruzie, maar liefde was er ook niet meer. Ik voelde aan dat er iets was, maar ik wist niet wat. De beslissing van hen om te gaan scheiden was de beste ooit. Zij werden weer gelukkig(er) en ik zeker ook.
Je weet dan vaak niet wat er aan vooraf gegaan is. Misschien hebben deze stellen al tijden gevochten voor hun huwelijk....
Als je echt zeker weet dat je niet meer gelukkig bent met je partner zou ik weggaan bij hem maar ik zou er wel alles aan doen om het te laten slagen en de liefde terug te voelen die ik eerst voelde. Als dat allemaal niet baten mag zou ik vertrekken en dan zal ik ook gelukkiger zijn naar mijn kinderen toe ( heb er nog geen een is er een op komst) Maar goed in zon situatie zit ik niet dus ik vind het lastig om daarover te oordelen.
Een scheiding is niet per definitie erger ... Overigens plukt mijn zusje de wrange vruchten daarvan. Haar schoonouders zijn dus bij elkaar gebleven omwille van de kinderen. Beide zonen hebben een ongezonde kijk op relaties daardoor. Zowel mijn zus als haar schoonzuster hebben beide problemen in hun relatie. Beide zonen kunnen niet omgaan met de openheid die normaal moet zijn in een huwelijk, kunnen niet over hun gevoelens praten als het aankomt op hun relatie en wimpelen alles af met "ik hou van je, dat is voldoende" Mijn oudste nichtje heeft laatst gevraagd of papa en mama erg boos zijn op elkaar, en zij hebben niet openlijk ruzie o.i.d. Het loopt gewoon niet, is geen harmonie die zo belangrijk is in een huwelijk en de kinderen pikken het 100% op als er iets wringt. Mijn ouders zijn gescheiden, en ik durf te stellen dat ik en mijn zusjes een betere kijk op relaties hebben dat mijn zwager en zijn broer. Scheiden moet je idd verdienen (mooie omschrijving trouwens ) maar bij elkaar blijven omwille van de kinderen vind ik zo mogelijk nog fouter. Een perfecte manieren je kinderen een verknipt beeld wat betreft liefde en relaties aan te leren.
Ik wou trouwens dat mijn ouders eerder gescheiden waren ze zijn gescheiden toen ik 15 was in een hele turbulente.tijd van mijn leven vol op in de pubertijd. Er was nooit echt ruzie niet waar wij last van hebben gehad. Maar ik heb mijn moeder zo diep ongelukkig zien worden.. dat heeft echt een impact gehad op mijn leven je moeder verdrietig zien is zo verschrikkelijk. Waarom ze uiteindelijk gescheiden zijn daar praat ik liever niet over. Maar ze zijn 20 jaar getrouwd geweest en mijn moeder is ook 20 jaar ongelukkig geweest eigenlijk.. het probleem heeft zich namelijk hun hele huwelijk gespeeld. Mijn moeder zei toen tegen mij dat ze haar kinderen niet wou teleurstellen omdat we nog zo jong waren..maar ik heb het veel bewuster meegemaakt omdat ik al 15 was dus ik denk persoonlijk dat het beter is om te scheiden met jongere kinderen,of dit ook echt zo is weet ik niet omdat ik geen vergelijkingsmateriaal heb..
niet het hele topic gelezen, maar ik zou dit zeker eens met je man bespreken eventueel relatie therapie? Mocht dat niet baten zou ik voor mijn eigen geluk kiezen en dus het geluk voor mijn kinderen, want die hebben niks aan een mama die eigenlijk niet gelukkig is.
Dit zie ik ook bij ons... Toen mijn ouders zijn gescheiden was ik 5, mijn zus was 15. Zij heeft er veel meer last van gehad dan ik. Ik was wel verdrietig maar accepteerde wel heel snel en makkelijk de nieuwe situatie. Ik denk dat de scheiding mijn zus getekend heeft voor het leven en mij veel minder. Ik had trouwens niet voor mijn ouders gewild dat ze omwille van de kinderen bij elkaar gebleven waren. Elk kind ziet zijn ouders het liefst bij elkaar maar soms gaat dat gewoon echt niet (meer).
niet alles gelezen, maar dat moet jij uitmaken. Als je beseft dat je huwelijk stuk is, maar goed kunt samenleven zoals broer en zus EN je bent hier beiden mee akkoord, zou ik het zo doen. Een "verstands"huwelijk hoeft ook niet zo slecht te zijn, bekijk het eerder als een zakencontract waar het geluk van de kinderen voorop staat en waar jullie beiden voor willen zorgen. WIL/KAN 1 van de 2 dit niet of is er veel ruzie/geroep/slaan. Dan is het mss beter om uit elkaar te gaan
Mijn moeder is toen ik 18 was gaan scheiden van mijn vader. Ik was net het huis uit. Ze is bij m gebleven voor mij. Maar al jaren tussen ruzie en spanning. En had mn ouders nog nooit gelukkig gezien in de liefde. En om het zo mee te maken en mijn ouders zo te zien. Ik werd er ongelukkig van.. Nee ik zou zeker stoppen, kiezen voor mijn geluk, en weet zeker dat daardoor mn kind ook gelukkig zou zijn als pappa en mamma het zonder elkaar leuker hebben.
En hoe doe je dat dan met een nieuwe liefde? Dan moet je kiezen voor een leven zonder liefde.. Je kan je kinderen ook niet belasten met een nieuwe partner als hun denken dat pa en ma nog samen zijn.
Ja, dan kan het zijn dat je moet kiezen voor een leven zonder lnieuwe liefde. Daarom dat ik zei dat je het moet zien als een zakencontract, als het bedrijfje Mr peeters-mevr janssens die als product hebben "kindjes grootbrengen". Maar dit hoeft geen probleem te zijn als je er alle 2 achterstaat achter zo'n "verstands"huwelijk. Ikzelf heb nu al gezegd dat mocht ik en manlief scheiden er maar 1 man meer in mijn leven komt en dat is zoonlief. Spreek uit eigen ervaring: ik mijn omgeving zijn er veel samengestelde gezinnen en hoe het er daar aan toe gaat soms. Blijf ik liever alleen. Maar is MIJN mening (wil niemand schofferen)
Mijn ouders zijn gelukkig gescheiden. Had het niet mee willen maken die 2 bij elkaar. Inmiddels is mijn moeder hertrouwd met een super lieve man die beter is als mijn eigen vader. Mochten mijn man en ik ( wat ik absoluut niet hoop ) toch uit elkaar gaan dan ga ik niet garanderen dat ik de rest van mijn leven alleen blijf.
Mijn ouders zijn ook jaren bij elkaar gebleven, terwijl ze altijd ruzie hadden. Maar eigenlijk konden ze ondanks alles gewoon niet zonder elkaar. Mijn moeder is uiteindelijk overleden, en tot op de dag van vandaag wou ik dat ze uiteindelijk waren gegaan. Misschien dat de laatste maanden met mijn moeder wat gezelliger waren geweest, en de tijden daarna wat makkelijker. Mijn vriend zijn ouders zijn ondanks het alcoholisme van zijn vader en hele moeilijke tijden nog steeds bij elkaar. Nou ik weet zeker dat dat niet de juiste beslissing is geweest, en als ze aan de kinderen hadden gedacht dat ze allang uit elkaar waren geweest. Maar goed dit waren echt moeilijke situaties, en ik vind dat je eerst heel hard moet vechten en aan elkaar en jezelf moet werken voordat je überhaupt de strijd opgeeft. Vechten en aan je relatie werken is heel moeilijk als je het niet meer ziet zitten en op het moment geen gevoel hebt, maar uiteindelijk als het lukt en je vind elkaar weer opnieuw zal het wel de moeite waard zijn geweest. Mijn ouders hebben nooit geprobeerd aan zichzelf te werken, ze bleven gewoon in een rot relatie. Wie weet als ze beide hun best hadden gedaan was de thuissituatie wat makkelijker geweest of hadden ze uiteindelijk toch beide ingezien dat uit elkaar gaan de beste oplossing was.
Maar even serieus....zou jij al die mooie jonge jaren van jezelf verspillen aan een man waarvan je niet eens meer houdt? Je kunt wel blijven, maar je wordt daar zeker niet gelukkig van. Denk dat je dan sowieso super chagrijnig en ontevreden door het leven gaat. Als ik zo jaren zou leven dan kun je er donder op zeggen dat ik een affaire zal krijgen!! Ja, klinkt lullig, maar eerlijk is eerlijk..je bent toch niet van steen? Je kunt niet jaaaaaaren als broer en zus leven zonder dat de één of de ander het buitenshuis gaat zoeken. Dus die scheiding komt er sowieso dan wel. Mijn ouders zijn pas op mijn 24ste gescheiden. Veel te laat!!!! Mijn moeder vindt het zoooo erg dat ze het niet eerder gedaan heeft. Daar stond ze dan als 50 jarige vrouw, helemaal opnieuw beginnen. Nee, als ze het eerder gedurfd had, had ze het veel eerder gedaan.
Ik vind het altijd zo apart als ik tv kijk of iets. 'Ohw wat vreselijk dat je ouders gescheiden zijn kind' en dit dat. Weetje wat pas vreselijk is, ouders hebben die elkaar geen bal aan vinden, elkaar lopen te kleineren, elkaar verrot schelden, in een nog erger geval meppen verkopen en opgroeien met het idee dat dat maar normaal is... Dus kies voor je eigen geluk en daardoor dus ook voor dat van je kinderen.
Ik vind dat je wel eerst hard voor je relatie moet vechten, want waarom ben je niet gelukkig? Zou je dat kunnen veranderen? Zo niet dan vind ik dat je moet gaan! Kinderen zijn heel flexibel, het is altijd traumatisch maar jullie kunnen daar beiden goed mee om gaan. Daarnaast zijn ze niet meer de enige in de klas met gescheiden/alleenstaande ouders, toen ik jong was was dat wel zo. Als jij weer gelukkig bent zal je omgeving daar ook profijt van hebben, dat zie ik vooral bij een vriendin van me. Ze leeft weer, viel kilo's af, heeft een heel leuk eigen huisje etc..
Ik denk dat het in zulke situaties niet altijd of/of is. Mijn moeder wilde dus ook voor de kinderen (ons dus) kiezen en daardoor bleef ze jarenlang in een heel ongelukkig huwelijk. Maar kinderen voelen dat natuurlijk ook aan en hebben uiteindelijk ook minder aan een ongelukkige moeder... Mijn moeder heeft geprobeerd te handelen in ons belang, dus neem het haar niet kwalijk maar ik denk dat het achteraf beter was geweest als ze mijn vader eerder had verlaten (toen ze de stap tot scheiden definitief zette was ik 17 en mijn zus al het huis uit; beetje mosterd na de maaltijd dus).
Mee eens! Ik voelde me altijd zo opgelaten als mijn ouders erge ruzie hadden, en dat gebeurde zowat dagelijks.