Ik heb niet alles gelezen alleen de eerste pagina. Als je alles hebt gedaan ( voor jou gevoel) om nog iets uit je relatie te halen en de liefde weer te laten opbloeien niet is gelukt en jullie nu leven als broer en zus, dan zou ik bij hem weg gaan.. En tuurlijk het is inderdaad voor de kinderen moeilijk en pijnlijk om te zien als hun ouders uit elkaar gaan, maar aan de andere kant willen jullie toch ook een bepaalde voorbeeld naar hun toe zijn dat je niet bij iemand moet blijven omdat het moet, maar omdat je van iemand houd en dat jullie wel zoveel mogelijk hebben geprobeerd om bij elkaar te blijven,en dat je niet zomaar opgeeft. (Ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel vind het soms een beetje moeilijk om sommige dingen goed te kunnen formuleren ) Sterkte ermee meid
Ik vind dat je voor je eigen geluk moet kiezen. Kids merken het als jij ongelukkig bent en daar hebben ze niets aan. Ik vind wel dat mensen soms te snel opgeven. Ik zou wel eerst alles proberen om de situatie te verbeteren. Maar als de koek op is, is de koek op...
Allereerst vind ik dat je moet vechten voor je huwelijk. Je zegt in je openingspost dat het al jaren speelt en toch ondertussen kinderen gekregen. En daar heb je vast ook weer een excuus voor, dat je er toen toch voor ging. Persoonlijk snap ik die keuze totaal niet. En dan nu opeens weer zover dat je uit de relatie wilt.. Erg jammer voor de kinderen. Maar goed aan je reacties te zien is je keuze al gemaakt, maar je had die keuze al veel eerder moeten maken i.p.v. maar doorgaan.
Hier ben ik het dus 100% mee eens. Ik zeg dus ook voor nu er voor zorgen dat je kinderen in hun eigen gezin kunnen opgroeien,als ze 18 jaar zijn kun je weer voor jezelf kiezen. Mijn ouders zijn gescheiden en ik ben zelf gescheiden en tot nu toe kan ik alleen maar zeggen dat het beter voor mij en mijn broers beter was geweest als mijn ouders samen waren gebleven. Nu moet ik zeggen dat ik niet van ouders kom met echte huwelijks problemen jaren lang ofzo,ook met mijn ex-man was ik heel gelukkig helaas dacht mijn vader zowel als mijn ex dat het gras bij de buren groener is. (Totdat het te laat was en ze tot de ondekking kwamen dat dat dus niet zo is!)
Ik heb alleen je begin post nog maar gelezen dus moet zo even 11 paginas verder lezen maar ik vind als het over mij persoonlijk zou gaan dat ik mijn keuze mede zou laten afhangen van de leeftijd van de kinderen en dan is natuurlijk op elke leeftijd het weer moeilijk/moeilijker dat is ook weer ieder voor zich maar zo zou ik het wel bekijken en mijn keuze zou dan bij jonge kinderen meer gaan richting je eigen geluk (nu nog) opzij zetten
mij is verteld dat kleine kinderen meer baat hebben bij ouders die een verstandshuwelijk hebben dan bij een scheiding of een huwelijk met roepen/slaan. Kleine kinderen zien immers alleen dat mama en papa in hetzelfde huis wonen en samen voor hun zorgen (bij een puber kom je daar natuurlijk niet mee weg, die weet wat je doet met een "vriendje" en niet met papa). Zo'n kind weet niet dat mama om 20u naar haar vriendje gaat ofdat papa niet naar de gym is, maar naar zijn liefje. Dit evenwel als de samenwerking tussen beiden soepel gaat. Dus als de beide partners goede afspraken kunnen maken over wie bvb avondeten maakt, of enkel vrijdag naar de minnaar en zeggen tegen de kinderen dat mama naar een vriendin is. Het kan dus wel denk ik.
Beetje kort door de bocht niet. Je weet helemaal nie eens hoe en wat. Mijn kinderen zijn gekomen voordat dit allemaal speelde. Dus wat jij suggereert is dus bull!!! Ik was echt niet voor kinderen gegaan als t toen al zo was!! Eerst alles lezen voor je wat eruit gooid en niet de helft maar!
We hebben er alles aan gedaan aan beide kanten. Het gaat gewoon niet meer. Me man maakt t allemaal niet uit als ik ma blijf ma zo werkt t niet. Hij heeft recht op geluk en iemand die wel van hem houd. Net als ik recht heb op geluk en de kinderen ook!
Ik vind dat je voor jezelf moet kiezen. Toen ik zes was begonnen m'n ouders met ruziën en alle ongein. Toen ik zeventien was is pas de knoop doorgehakt. Ik heb veel uren bij een therapeut doorgedacht daardoor, dit had bespaard kunnen blijven...
Als je gelukkige kinderen wilt, dan zul je zelf ook gelukkig moeten zijn. Kinderen krijgen meer mee dan je denkt. Ik ben blij dat ik voor mijzelf heb gekozen en ben nu erg gelukkig met mijn zoontje. En ik merk gewoon aan mijn zoontje dat hij ook opbloeit, hij heeft er ook baat bij. Als het gevoel weg is en je hebt al van alles geprobeert dan moet je voor je eigen geluk kiezen. Maar is er nog gevoel dan moet je vechten !
Oke je gaat dus niet echt er op in of je nou wel of niet in therapie met hem bent geweest ja of nee of ik moet t gemist hebben, sorry dan Ik vind dat het wel echt een verschil is van in therapie gaan e.d of zeggen dat je er alles aan gedaan hebt... Maar volgens mij heb jij je keuze al gemaakt meid...succes!
Ik heb ook alleen je openingspost gelezen, maar ik zou voor je 'eigen geluk' kiezen, ook al vind ik dat wat raar klinken. Ik ben een kind van gescheiden ouders en heb echt niet gelukkig bij mijn ouders gezeten. Zij kozen voor ons 'geluk' zoals jij het noemt, maar wij werden er echt niet gelukkiger van. Er was veel ruzie, mijn ouders deden naar tegen elkaar, ze waren veel sacherijnig en we hadden allemaal zoiets van jemig ga uit elkaar. Toen ze dat eindelijk deden was het natuurlijk moeilijk maar ook een opluchting. De manier waarop is niet echt leuk geweest, maar ik bedoel hiermee te zeggen dat het niet altijd beter is om door te blijven klooien, omdat jullie niet uit elkaar willen voor de kinderen.
Reageer eens even normaal zeg, mag hopen dat je persoonlijk niet op zo'n manier reageert wanneer iets je niet aanstaat. Hoe dan ook geen fraaie manier van doen. Je jongste is toch sinds ongeveer het eind van het 2012 vier en jij hebt dit gevoel al jaren. Wanneer iemand zegt al jaren zo te voelen is dat in mijn ogen zeker vier jaar of meer. Dus vandaar.. En verder eens met Heleentje. Hoe mooi het ook geschetst kan worden, gescheiden ouders is niet leuk voor kinderen. Als je goed met elkaar om gaat dan zou ik het nog uitzitten tot ze ouder zijn.
Ruziënde ouders die nooit iets samen doen zijn nog erger... Levert genoeg gezeur op als je daar je hele jeugd tussen moet zitten
Ben wel benieuwd wat je qua regeling met de kinderen wilt opzetten? Aangezien jij weg wilt bij je man en ik neem aan dat jij je kinderen bij je wilt hebben. Of ziet hij ze dan alleen in de weekenden? Want ik kan me niet voorstellen dat hij gelukkig wordt van zijn vrouw die weg gaat en dan ook de kinderen mee neemt. Niet aanvallend bedoeld, ik vraag het me gewoon af.
Daar gaat het toch niet over? Als je goed met elkaar kunt leven zonder ruzies.. Dan zou ik het dus uitzitten. Daar ging het over, niet over de ruziënde ouders.
Ik vind het echt raar dat sommige mensen adviseren om bij elkaar te blijven en het maar met elkaar uit te zingen omwille van de kinderen. Ik heb nog nooit iemand gehoord die zei dat hij zo blij was dat zijn ouders bij elkaar gebleven zijn, ondanks dat ze al jaren niet meer gelukkig waren.... Volgens mij wordt van zo'n situatie niemand gelukkig... en de kinderen zullen later beseffen dat ze jarenlang in een leugen geloofd hebben.
Co ouderschap als hij dat zelf ook wil. Hij werkt 5 hele dagen in de week. Maar ik zou dus co ouderschap willen zodat de kinderen evenveel thuis zijn bij moeder en vader. Plus de kinderen zouden na hem toe kunnen als ze willen. Woon in een klein plaatsje en blijf hier ook. Dus de kinderen zullen wat dat betreft bij beide evenveel kunnen zijn en gaan en staan waar ze willen...
Eens! Alle voorbeelden van forum leden die daadwerkelijk hebben meegemaakt dat ouders bij elkaar bleven omwille van de kinderen geven aan dat ze liever hadden gehad dat ze dat niet hadden gedaan ...