Sorry hoor maar het lijkt mij dat je allang een besluit hebt genomen en alleen op zoek bent naar bevestiging. Je zegt niets over wat jullie eraan gedaan hebben en ik vind dat je ook wel heel snel over het belang van je man heen walst. Hij heeft ook recht om samen met zijn gezin te leven, je bent niet voor niets getrouwd. En persoonlijk vind ik dat 'het gevoel weg is' echt geen reden om er mee te stoppen. Gevoel is heel subjectief, het veranderd door omstandigheden, en zoals eerder gezegd kan tijdelijk totaal anders zijn als je niet lekker in je vel zit. Het kan echt weer terugkomen. Als ik het goed gelezen heb schrijf je ergens dat je man wel van jou houdt en zijn best wil doen. Dat is toch super! maar volgens mij heb je in je hoofd al besloten dat dit de enige oplossing is. Ik denk echt niet dat je plotseling het geluk gaat vinden als je gescheiden bent. Ik zou echt eens met wat verschillende mensen in je omgeving praten en een professionele hulpverlener. Want ik denk dat je het wel goed is serieus te nemen dat je zo voelt. Maar goed wij weten bijna niets van je behalve van wat je zegt.
Mijn moeder zegt altijd, je neemt jezelf toch mee.. Naar een nieuwe relatie, andere stad, ander werk, etc. Met andere woorden, begin bij jezelf dan bij een ander.. Verder vind ik zelf ook dat altijd het geluk van je kinderen voorop staat, maar dat doe je niet door zelf ongelukkig te zijn.. Je kunt alleen voor kinderen zorgen, als je ook goed voor jezelf zorgt! Gr. Carlien
En als zou je het zonder ruzie kunnen, dan is het super gezellig? Kinderen voelen dat heus wel aan hoor
In antwoord op sommige hier. Dit is zo voor ouders die als broer en zus samenleven, bij ruziende of mishandelende ouders gaat dit niet. Maar als je beiden het een paar jaar kan uithouden door als broer en zus te leven, dan moet je dit proberen vind ik. Je kan volgens mij gerust een verschil maken tss een liefdesrelatie en een gezinsrelatie. Liefdesrelatie is voor volwassenen, sex, liefde, tederheid, mekaar aanvoelen. Gezinsrelatie is er voor de kinderen op te voeden. Werd vroeger ook zo gedaan, veel verstandshuwelijken toen. KAN goed gaan, als beiden het willen en zich er willen voor inzetten. Anders niet natuurlijk. Kleine kinderen hebben geen uitstaans met een liefdesrelatie: die willen dat mama hun naar school brengt en papa hun eten maakt en dat ze dan gewoon naast elkaar op de bank gaan zitten.
M.i. moet je kiezen voor wat voor jou en jouw kinderen het beste is. Alleen jijzelf kunt inschatten of er voor jou en je man nog een toekomst is weggelegd... Het staat me nog wel bij dat je tot heel recent nog verschillende topics hebt geopend over al dan niet nog een vierde kindje. Dat zou ik nu wel even op de lange baan schuiven...
Als ik eerlijk ben denk ik dat ts een probleem met zichzelf heeft. Eerst was het afvallen 100 topic over toen was er het 4de kindje en toen die ex en nu dit weer. denk dat ze echt met zich zelf in de knoop zit
Ik had lang getwijfeld... echter besloten niet voor ons meisje te blijven... voor haar geluk...want dat was geen geluk. We mochten niet veel... Tuurlijk is het moeilijk voor haar nu (ze is pas net 5) echter merkt ze wel dat mama weer lacht... en dat als ze bij papa is, papa ook echt aandacht voor haar heeft. Ik zie het zelfs (juist door dat laatste) dat ze er meer voor terug heeft gekregen aan geluk.,.. want mama is blij, en ze krijgt positieve aandacht van papa... Geen ruzies meer...geen spanningen meer... ik ben blij dat ik door voor mezelf op te komen en te kiezen... ik er van overtuigd ben dat het voor haar ook gelukkiger is zo! Ik heb overigens niet alle pagina's gelezen hoor.... dus gewoon zoals ik het gedaan heb! Succes
Of je eindigt bij "Hotter than my daughter" omdat je al die jaren niet voor jezelf gekozen hebt en op je 50e denkt: "goh, ik ga eens helemaal los! "
Mee eens! Deze sfeer is niet goed voor de kinderen. Die voelem dat ook En kinderen van gescheiden ouders zijn niet meteen ongelukkig. Al zullen ze best een klap krijgen
Ik denk dat het ook afhangt van de leeftijd van de kinderen. Peuterleeftijd is zo'n moeilijke fase, het kind is dan zo gevoelig, dat een scheiding tussen ouders, een (te) zware klap zal opleveren. De meeste kinderen hebben het dan al zo zwaar met het leren begrijpen van de wereld. Ze begrijpen veel maar toch ook weer niet. Ik denk dat ze zich dan meestal ook schuldig voelen over een eventuele scheiding van de ouders. Ik vind dat je op zo'n gevoelige leeftijd van je kind, het kind beter niet kunt belasten met ingrijpende veranderingen binnen het gezin. Ik denk zelf ook af en toe aan uit elkaar gaan, omdat onze relatie lang niet meer is zoals het was. Maar dat kan ik mijn peuterzoon echt niet aandoen. Als dat ooit eens zal moeten gebeuren, al hoop ik van niet, dan wacht ik liever af totdat hij wat ouder is.
Je houd beide het gezag... Bij een scheiding (alleen geloof ik niet dat dit bij jullie van toepassing is?) moet je een ouderschapsplan opstellen, dit word min of meer verplicht door de rechter... Hier werkt mijn (ex) man ook in ploegen en ik ben thuis. Toch kiezen wij ervoor om voor CO ouderschap te gaan. dus beide de helft van de week (of naja hij 3 dagen en ik 4 dagen)
Hier dus hetzelfde, had ik voorheen een chagrijnig en nukkig kindje, nu ze mama weer ziet lachen heb ik een heel ander kindje terug gekregen, een vrolijk en lachend meisje! (ondanks dat wij nooit ruzie hadden in haar bijzijn en ik nooit huilde in haar bijzijn had ze op haar jonge leeftijd dondersgoed door dat er wat speelde) Soms is kiezen voor jezelf gewoon uiteindelijk kiezen voor je kind.
Als het zo zwart/wit zou zijn, of je eigen geluk of dat van je kinderen, dan denk ik dat je altijd voor het geluk van je kinderen zou moeten kiezen. Hoe kun je als moeder gelukkig zijn als je kinderen dat niet zijn? Maar ja. In werkelijkheid ligt het altijd moeilijker. En is er soms alleen een keuze uit niet-ideale situaties, en komt er altijd een bepaalde dosis ongeluk bij kijken. Als de relatie heel erg slecht is, zullen kinderen daar ook niet gelukkig in zijn. Maar dan (vind ik) moet je echt proberen om die relatie te verbeteren, en niet weg te gaan alleen maar omdat je niet meer verliefd bent op je partner. Mijn standpunt: zolang je elkaar geen geweld aan doet, en er nog iets van liefde bestaat, ben je het haast aan elkaar en de kinderen verplicht om er alles aan te doen om samen te blijven. Ongeacht of het gras ergens anders groener lijkt. Dat kan heel hard werken zijn, en afscheid nemen van bepaalde dromen die je had. Als je je partner of je kinderen dat kwalijk gaat nemen moet je dat niet doen, dan is iedereen beter af met het beëindigen van de relatie voordat er iemand helemaal verbitterd raakt. Daar wordt namelijk ook niemand gelukkig van.
In jou geval zou ik kiezen voor het geluk van de kinderen. Puur omdat ik denk dat je huwelijk nog niet voorbij is. Sterkte ermee.
ik heb toen ook voor mezelf gekozen en heb er geen spijt van je kinderen gaan het toch merken dat mama ongelukkig is en dan worden jou kinderen ook verdrietig hier is het nu bijna 1 jaar geleden en de kinderen zijn net zo gelukkig toen we nog bij elkaar waren ik heb voor mezelf gekozen omdat ik vind dat ik ook recht heb op geluk en je niet naar een ander moet kijken maar naar jezelf wat een ander ook zegt jij komt ook op de 1e plaats de kinderen worden ook wel gelukkig als jullie uit elkaar gaan denk dat dit vaak nog beterder is dan jij ongelukkig bent maar bij je man wilt blijven omdat je denkt de kinderen dan gelukkiger zijn alles is minder waar meid onwijs veel sterkte met deze keuze
Hoe kun je nou een juiste mening geven als je geen achtergrondinformatie mag hebben? Volgens mij heb je je beslissing al genomen.. En als ik voorgaande reacties bekijk is het wellicht een betere optie aan jezelf te gaan werken. Net of het gras groener is bij de buren.. NOT!
Ik vraag me af of je "relatieproblemen"wel komen doordat het niet niet meer gaat tussen je man en jouw. Ik zou bij de kern beginnen: waarom gaat het niet meer, waar gaan de ruzies over etc. Bijv. tussen mijn man en mij loopt het ook niet zo lekker. Maar ik weet wel dat dat voornamelijk gewoon komt door financiele stress. DAAR hebben we vaak woorden over. Heeft dus niks met mijn man en mij te maken verder. Daarom knok ik gewoon verder. Als ik je topics lees, daan denk ik dat dat bij jou ook wel eens het geval zou kunnen zijn. Dat er andere dingen spelen, waardoor je niet lekker in je vel zit. Je man de schuld geven is vaak het gemakkelijkste omdat hij vaak het dichtst bij je staat. Ik zou eerst eens met iemand gaan praten over je gevoelens, bijv. maatschappelijk werk of de huisarts of zo.