Mama's Poppetje, papa's meisje, Melissa

Maart afgelopen jaar blijken we zwanger te zijn we zijn helemaal in de wolken, want we waren het al langere tijd aan het proberen en waren net in de medische molen terecht gekomen.
Maar nog voor de 2e afpraak bleek ik spontaan zwanger te zijn.
Ik hoefde niet in het ziekenhuis onder controle (gelukkig).

Maar bij 8 weken begon het gedonder, ik kreeg een bloeding dus meteen vk gebeld en mocht meteen de volgende dag voor een echo, alles was goed.
Met 9 weken stond er een termijn echo gepland en die hebben ze laten staan voor een extra controle (vond ik prima), ook deze keer was alles goed.

Met 12 weken was ik een was in de droger aan het stoppen en dacht dat ik wat urine verloor, maar even naar de douche.
Tot mijn grote schrik was het geen urine maar bloed, en niet zo'n klein beetje ook.
In paniek heb ik mijn man gebeld was gelukkig in de buurt, hij kwam meteen ondertussen zat alles onder het bloed.
Mijn man heeft meteen de vk gebeld en die kwam ook meteen, ik was ondertussen waarschijnlijk mijn kindje al verloren.
Ik moest maar even gaan douchen want ik zag er niet uit en toen kwam er een vlies uit die gescheurd was dus ja ik was mijn kindje kwijt.

Terug in mijn bed al huilend en in paniek vroeg mijn man aan de vk of het er niet toevallig 2 konden zijn, nee zei ze want we zien maar 1 kindje op de echo.
De volgende dag belde ze op om te vragen hoe het was en dat het toch wel verstandig was om nog een echo te laten maken om zeker te weten of alles weg is want dat kan complicaties veroorzaken.
Deze echo stond een week later gepland dus wij bedroefd heen want je wil zo'n echo helemaal niet maar ja het is beter.

Er werd weer van die koude gel op mijn buik gedaan en dat vind mijn man zo vies dus die zat alleen maar naar mijn buik te kijken, maar degene die de echo maakte en ook ik schrok erg want zag ik dat nou goed zag ik nou iets bewegen nee dat kan niet, maar van de schrik had ze het echo apperaatje eraf getrokken en ze zette het er weer voorzichtig op en meldde ons toen dat we nog steeds zwanger waren van een gezond kindje( mijn man had gelijk het was een tweeling).
Ze heeft alles goed bekeken en we hebben heel veel foto's mee gekregen.

Nou snap je wel dat we heel blij zijn maar we hebben nog steeds heel veel verdriet, dus hoe moet ik mij voelen.
Je zit in een achtbaan en daar kun je niets aan veranderen, het bloed verlies hield nog enkele weken aan maar dan gelukkig wel heel weinig.

Vervolgens kregen we de 20 weken echo, heel erg spannend zeg maar gewoon zenuw slopend want is alles nog wel goed.
Maar alles is goed en we weten ook dat we een meisje gaan krijgen.

Maar met 23 weken ging het weer niet goed ik dacht 's morgens vroeg dat ik urine verloor omdat ik toch ook wel een beetje een branderig gevoel had dus maar naar de wc en weer mijn bed in maar later weer, dus de huisarts maar gebeld voor een afspraak omdat ik dacht dat het blaasontsteking was dat bleek later van niet maar dat ik daar was verloor ik geel slijm en ik zei dat is niet normaal maar volgens de huisarts hoorde dit bij een zwangerschap maar voor de zekerheid belde ze vk maar ze legde het verkeerd uit en stuurde me dus naar huis.
In de middag vertouwde ik het nog niet een belde de vk en legde het hele verhaal nog een keer uit en ze zei dat ik meteen naar het ziekenhuis moest gaan oomdat mijn vliezen waren gebroken.

In het ziekenhuis aangekomen kreeg ik meteen bedrust en er werd mij verteld dat ze pas vanaf 24 weken iets voor mijn kleine meisje gaan doen, want dat is de grens sinds november 2010.
En dat ik als ik 24 weken ver ben naar een academisch ziekenhuis overgeplaatst word.
De dag voor ik over geplaatst werd kreeg ik een longrijpingsprik voor ons meisje en zat ik al die tijd al aan de antibiotica.

Vervolgens in het andere zh kreeg ik nog 2 keer een longrijpings prik en die hebben gelukkig lang genoeg in kunnen werken.
Want met 24+3 werd na 23 uur weeen en geen pijnstilling ons dochtertje Melissa* geboren met 31 cm en 675 gr (dit was zwaarder dan dat ze haar geschat hadden dit was namelijk 510 gr).

Ze werd meteen meegenomen en aan de beademing gelegd omdat ze nog niet zelfstandig kon ademen en werd meteen in een transport couveuse gelegd.
Toen heb ik haar heel even mogen zien want ze moest meteen naar de ic neonatologie gebracht worden.

Eerst moest mijn placenta nog geboren worden en ik moest wat eten en als ik kon plassen en gedouched was mocht ik naar haar toe.
daar aangekomen lag ze aan allemaal slangetjes en apperatuur om alles in de gaten te houden maar het ging redelijk goed met haar, ik vroeg of ik haar aan mocht raken en dat mocht, ze had haar handje open liggen en ik legde mijn topje van mijn pink in en ik kreeg meteen reactie want ze pakte hem vast en ze liet niet meer los, ze kneep zo hard en dat verbaasde mij heel erg wat had ze een kracht zeg.

Het ging de dagen erna erg goed met haar en 5 dagen na haar geboorte lag ze al aan de infant flow maar dat was nog even te veel voor haar ze hield dat net geen 2 dagen vol.
Daarna kreeg ze ineens heel veel problemen met vocht in haar longetjes en ze heeft toen 2 dagen heel kritiek gelegen.
de derde dag was ik er om 7 uur in de ochtend net als alle andere ochtenden en het ging weer slechter met haar, en was bang dat ze het niet zou overleven en nam met heel veel verdriet afscheid van haar.
Ben daarna terug gegaan naar het ronald mcdonald huis om te ontbijten en te kolven.
Om 10 uur zijn mijn man en ik terug gegaan naar de afdeling en we liepen naar haar couveuse en we schrokken een beetje want 1 van haar alarmen ging weer af dus snel kijken wat er aan de hand was maar tot onze verbazing was het haar saturatie die juist boven de waarde uit kwam en toen keken we hoeveel zuurstof ze kreeg en dit was maar 33% en het kon nu weer naar beneden, verbaasd vroeg ik aan de verpleging wat ze met Melissa hadden gedaan want de afgelopen dagen was het zuurstof percentage niet onder de 75% geweest.

Ze wou even laten zien aan mama van ik ga niet zomaar hoor want ik ben een heel sterk meisje.
Ze heeft hierna een paar infecties gehad maar daar was ze prima doorheen gekomen.

Maar 4 weken na haar geboorte kreeg ze echter een streptokokken B infectie ( komt bijna nooit voor na 4 weken na de geboorte meestal is dit meteen na de geboorte), het eerste wat normaal gesproken achteruit hoort te gaan is de ademhaling maar ze ging juist vooruit want ze lag weer aan de ademondersteuning ze had alleen een kleine temperatuur schommeling, maar voor de rest had ze hier geen last van tot verbazing van alle artsen en verpleging.
(Melissa* deed een hoop dingen anders als andere extreme prematuren) Ze noemde haar een hittepetit op de afdeling want ze kon heel boos worden en ze had een eigen willetje hoe klein ze ook was want als ze niet rechtsom wou liggen dan tilde ze haar hoofdje op en draaide ze haar hoofdje de andere kant op met als gevolg dat ze haar ademslangetje eruit trok soms presteerde ze het om dat 4 keer binnen een minuut te doen dus ze kreeg maar een zandzakje over haar hoofdje heen om te voorkomen dat ze dit kon doen want ze moesten wel erg vaak naar haar toe rennen om het slangetje er weer in te doen.

Na een week was de infectie helemaal weg en het ging nog steeds heel goed met haar zelfs zo goed dat de kinderarts ons vertelde dat ze nu echt de adem ondersteuning gingen afbouwen en dat dat ongeveer 5 weken in beslag zou nemen en dat ze dan gingen kijken of ze zelf haar temperatuur vast kan houden en dan zou ze overgeplaatst kunnen worden naar een zh bij ons in de buurt.

Maar dit liep echter heel anders want een paar dagen daarna kreeg ze voor de 2e keer streptokokken B (niemand snapte er iets van want dit kwam nooit voor) en deze keer sloeg het 2 keer zo hard toe ze moest terug aan de volledige beademing en er werden dagelijks echo's gemaakt van haar hoofdje want ze zagen dat haar hersenkamers waar het hersenvocht aangemaakt word op gingen zetten en dat er draden in gingen vormen, dit was erg zorgelijk want die draden kunnen ook schotten worden en dan kan het hersenvocht niet meer weg.
Ze heeft een hersenvliesontsteking hierdoor.
Haar onstekingswaarden wilde maar niet zakken dus er werd weer een kweek afgenomen en daaruit bleek 2 dagen later dat ze er een gram negatief bacterie bij had gekregen.
En deze versnelde het proces ze kreeg dus een dubbele hersenvliesontsteking ze hebben nog geprobeerd doormiddel van een ruggeprik om vocht weg te kunnen laten lopen maar dit lukte niet omdat door de ontstekingen er heel veel eiwitten in het vocht zitten en het dus heel erg stop rig word.
Door de 2e ontsteking zijn de draden in haar kamers schotten geworden dus die kamers zwelde in een groot tempo en ze konden omdat ze zo ziek was ook geen drains plaatsen (hadden er minimaal 6 moeten zijn).
Lichaamelijk begon ze iets op te knappen want de gram negatief bacterie heeft als nare eigeschap dat het de aderen open zet en dat het vocht er uit loopt, dus ons meisje zwol helemaal op maar dit werd al weer minder dus daar aan konden we zien dat het iets beter met haar ging alleen werden we weer heel snel overdonderd door de kinderarts die ons vertelde dat het proces in haar hoofdje nog enkele dagen tot weken door kan gaan en dat ging bij haar zo snel dat er geen redden meer aan was, want er was geen neurochirurg die haar nu wil opereren om drains te plaatsen omdat als er nog maar 1 bacterie zou zitten je een visuele cirkel zou krijgen, en daar nog bovenop dat doordat ze minimaal 6 drains zouden moeten plaatsten ze toch wel grote hersenschade zou krijgen.

En dan komt het, je moet het moeilijkste besluit van je leven maken want houden van betekend ook loslaten hoveel pijn het ook doet.
Op 05-09-2011 hebben we moeten beluisten om haar te laten gaan ons mooie meisje Melissa is nu een sterretje geworden net als haar broertje of zusje.

Ik schrijf morgen wel verder heb hier al de hele avond over gedaan en ben helemaal op en ga zo slapen.

Ik hou heel veel van je lieve Melissa*, mama's poppetje.

 

Bedankt voor alle lieve reacties.

Ben de afgelopen dagen niet online geweest ik kon mij er niet toe zetten, gisteren was namelijk de uitgerekende datum van ons meisje (1-11-11).

Ik mis haar zo ontzettend veel.
Mama houd van je lieverd.