Mooie naam, Micchan. Ik heb zelf geen kindje verloren, wel 5 miskramen gehad voordat ik zwanger bleef. En hoezeer mensen ook meeleefden, daar ging het nieuwtje op een gegeven moment duidelijk ook vanaf. Dat is heel moeilijk, want voor jou wordt het na een tijdje juist veel zwaarder. Door de tijd die verstrijkt, en de tijd die je hebt om na te denken over wat er gebeurd is, en vooral over wat je mist en wat je nooit zal meemaken. Het is gewoon horror, maar dan echt. Ik denk dat je bij veel ingrijpende gebeurtenissen alleen staat in je leven. Zeker als je iets meemaakt wat weinig mensen hoeven mee te maken. Er ontstaat gewoon een soort afstand, omdat je zelf van het 'normale leven' bent weggedreven, omdat alles totaal op z'n kop staat, en het leven voor anderen kennelijk doorgaat. Het is vast niet eens onwil van mensen, maar zo werkt het. En dan lijkt het soms ook nog of je alleen maar 'een verhaal' bent voor anderen in plaats van een moeder met verdriet. Dat de wereld doordraait voelt sowieso heel onnatuurlijk, vond ik. Daar moeten ze iets op verzinnen . Kun je er met je vriend over praten? Jullie zijn de enigen die hetzelfde meemaken, al is het voor jou als moeder anders dan voor hem. Ik hoop het. En wellicht is er lotgenotencontact mogelijk via de vereniging ouders van couveusekinderen of elders? Maar misschien staat je hoofd er niet naar hoor. Voor wat het waard is: ik denk nog heel vaak aan jullie en aan het verdriet waar jullie nu middenin zitten. Het niemandsland waarin je niets kunt doen en alles maar moet ondergaan. Het voelt alsof je tot aan je knieën in de modder staat en niet of nauwelijks vooruitkomt. Ik hoop dat er spoedig andere ervaringen bijkomen in jullie leven, maar ik besef ook dat je het verlies van je kind nooit zult verwerken. Ze heeft jullie veranderd. Ze zal altijd bij jullie zijn, jullie meisje. Sterkte.
Micchan: Hier zitten kleine Misha, jij en Shadixxx nog dagelijks in mijn hoofd. Ik denk dat het niet zo zeer is dat het nieuwe eraf is, en daarom mensen niks meer zeggen, maar omdat ze niet meer weten wat ze moeten zeggen. Dit heb ik ook, ik weet niet meer wat ik moet zeggen. Ik weet ook niet wat jij nog wilt horen..... Wil je nog wel steeds de woorden sterkte horen? Kan me aan de ene kant heel goed voorstellen, dat je daar misschien een beetje klaar mee bent. Maar dat betekend niet dat (ik en wellicht andere) er niet meer aan jullie gedacht word. Iig ben je hier nog steeds niet uit mijn gedachte. En houd je ik nog steeds met alle liefde even virtueel stevig vast.
Ja, omdat ik had gelezen over de sneeuw op de begrafenis dacht ik inderdaad, maar hoe dan ook: erg mooi gekozen! Sowieso, Japanse namen <3 En wat erg voor je dat je je zo eenzaam voelt Ik hoop wel dat het je uiteindelijk lukt om in kleine stukjes op te schrijven hoe alles verlopen is, kan me voorstellen dat je echt geleefd wordt in zo'n periode en dat je sommige dingen dan snel vergeet. Er wordt hier in ieder geval heel veel aan je gedacht..
Lieve meis Even een hele dikke knuffel . Heb het blog van Shadixxx gelezen slik slik erg mooi omschreven . Jammer dat je geen vrienden hebt daar , maar wel leuk dat je een poesje krijgt. Ik denk /hoop dat je veel liefde en plezier er mee hebt/krijgt ondanks het grote gemis. Wij hebben een kat en die geeft ons erg veel liefde en we kunnen er ons verdriet bij kwijt. Voor ons is het onze zoon , dat is ieder zijn eigen gevoel , maar ik ben blij dat we hem hebben . Als we thuiskomen staat ie met neusje tegen de deur erg lief en voelen we ons verdrietig of ziek komt ie bij je liggen . Alle verdriet zal het mis niet af nemen maar troost geeft het wel . Veel plezier en liefde er mee .
Oh Micchan, wat een moeilijk tijd voor je. Krijg je vanuit het ziekenhuis nog ondersteuning van bijvoorbeeld maatschappelijk werk? Het lijkt me erg moeilijk dat je familie zo ver weg van je zit, gelukkig zijn er veel manieren om contact met ze te houden. Zou je misschien een tijdje naar NL kunnen komen? Oh nee, je krijgt natuurlijk een poesje. Hoewel een poesje je verdriet niet weg kan nemen, kan je wel veel liefde van een poesje krijgen en zorgt ze misschien wel voor afleiding als je alleen thuis zit. Wat een prachtige namen heeft jullie meisje zeg. Wat betreft je verhaal opschrijven. Misschien krijg je je verhaal nu niet op papier zoals je het echt zou willen, maar ik zou het toch proberen. Je kan het dan later misschien nog wel herschrijven zoals je wil, maar het lijkt me goed om toch al je herinneringen nu op te schrijven. Ik ken je dan wel niet, maar ik moet vaak aan de kleine Misha en aan jou en je familie denken. Het is oneerlijk dat je zo kort van dat mooie meisje hebt kunnen genieten.
Meis wat naar dat je je eenzaam voelt daar Extra moeilijk zoveel verdriet zonder alle mensen dichtbij je waar je behoefte aan hebt
Ooow gekke meid...dat staat helemaal niet sullig! Ik vind het ontzettend bijzonder een mooi bedacht en jullie kleine meisje heeft prachtige namen! Helemaal omdat ze met zoveel liefde zijn uitgezocht! Hier denk ik ook nog regelmatig aan jullie! Maar idd wat hiervoor ook al gezegd is...ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen en waar je wel of geen behoefte aan hebt. Daarnaast is het cliche woorden schieten tekort hier zeker van toepassing Ik weet iig zeker dat jullie verhaal hier veel mensen geraakt heeft en ons zeker een gevoel geeft dat we moeten genieten van elk moment en niets voor lief moeten nemen. Goh meis, nog steeds lees ik zoveel kracht in je woorden! Ik kan niet anders zeggen dan dat ik diep respect heb voor jullie! Wat leuk dat er een poesje komt! Kan je je liefde ergens op projecteren en lekker met iets pluizigs knuffelen wanneer je er behoefte aan hebt. Ik weet dat mijn kat het goed aanvoelt wanneer ik me rot voel...want zodra ik huil of ik me rot voel woont dat gekke beest zo ongeveer op schoot ik hoop echt dat jullie nieuwe poezebeest je een beetje afleiding kan geven. Meissie heel veel sterkte liefde en kracht gewenst!
Ook hier ben je nog regelmatig in gedachten ook al heb ik al even niet gereageerd..Weet momenteel niet zo goed wat te zeggen of te vragen.. Hoe gaat het klinkt zo krom...
Nu ik je laatste berichtje lees moet ik gelijk denken aan een nummer van Vonda Shepard. Daar verwoord ze zo goed wat iemand voelt na het verlies van een dierbare. De wereld gaat door terwijl jullie wereld tot stilstand is gekomen na het verlies van jullie mooi en sterk meisje. Je wordt gedwongen om mee te draaien maar dat wil je niet, bang om op een dag wakker te worden en niet meer meteen aan jullie meiske te denken, bang dat je haar gaat vergeten (wat onmogelijk is want ze is voor altijd bij jullie) als je meedraait. Ooit komt er een dag (als jullie er klaar.voor zijn) dat jullie weer meedraaien met de rest van de wereld, en wanneer dat is......dat bepalen jullie zelf. Nogmaals heel veel sterkte gewenst.
Bedankt voor je update. Ik denk ook nog regelmatig aan jullie en kleine Misha. Ook ik heb je alleen 1x een PB gestuurd, omdat ik ook niet heel goed weet wat ik moet schrijven. Ik vind de achterliggende gedachte van haar tweede naam ook erg mooi. Ik kan me wel ergens voorstellen dat het erg lastig is om een blog te schrijven. Misschien helpt het om kleine stukjes te doen. Van dag tot dag bijvoorbeeld? Ik zie in je onderschrift dat jullie gaan trouwen! Gefeliciteerd! Ik hoop dat het een hele mooie dag gaat worden! Verder wil ik je nog heel veel sterkte toe wensen. Wat jullie hebben mee gemaakt is iets wat de rest van je leven bij je blijft. En ik hoop dat mensen in je omgeving nog vaak vragen en praten over Misha!
Bedankt allemaal! Ik ben momenteel hard bezig aan m'n blog. Ik schrijf inderdaad maar kleine stukjes per keer, omdat het snel onoverzichtelijk word voor me omdat ik er zoveel mogelijk details in wil verwerken zodat die niet verloren gaan, maar tegelijkertijd wel een vloeiend verhaal wil houden. Zal nog wel een flinke tijd duren voor die af is.. Met de poes hebben we nog geen succes helaas. Eerst konden we er geen vinden die we leuk vonden, toen was er 1 die ik helemaal geweldig vond maar dat was een raskat die 900 euro kost (tsja, denk het niet..) en uiteindelijk hebben we er toen op 1 gereageerd, paar dagen later nog een keer gereageerd, maar op beide berichtjes geen antwoord en afgelopen zaterdag was de advertentie opeens weg. Grrr! :x Extra vervelend is dat de spullen wel al klaarstaan thuis, wat me indirect weer een beetje aan de situatie doet terugdenken (maar dan een stuk minder pijnlijk ) Maargoed, ik heb voorlopig nog genoeg dingen om me op te concentreren, dus. De verdere zoektocht naar een poes, m'n blog schrijven, het graf helemaal af krijgen, heb een 3DS voor m'n verjaardag gekregen dus kan veel gamen, lichamelijk hopelijk snel aansterken, trouwen inderdaad , reis naar Nederland in augustus, onze nieuwe geprikte datum (die ik liever aan zo weinig mogelijk mensen vertel omdat ik niet echt op reacties als 'Wat snel' of 'En? En?' zit te wachten..) ennnn natuurlijk m'n zus die ein-de-lijk zwanger is. Ik zou het trouwens op prijs stellen als jullie haar niet zouden vragen hoe ik reageerde, o.i.d. Daar heeft zij niet om gevraagd, maar zeg ik uit mezelf. Als jullie willen weten hoe ik me voel of hoe ik gereageerd heb, weten jullie me te vinden. Toen ik zwanger was, kreeg ik ook veel berichtjes met 'Wat gaaf voor je, maar wat zal dit moeilijk voor je zus zijn' en daar werd ik ook niet echt heel vrolijk van, en ik kan me voorstellen dat dat voor haar net zo is.. Ohja, iemand (sorry weet niet meer wie ) vroeg of we hulp krijgen. Nee, niets. Ik zit er wel eens aan te denken om een psycholoog op te zoeken, maar na die van het ziekenhuis heb ik er niet erg veel vertrouwen in dat dat mij zal helpen. Een praatgroep zie ik al helemaal niet zitten, want ik trek me zulke dingen onwijs aan en dan zit ik straks met vijf overleden kindjes in m'n hoofd in plaats van 'maar' eentje.. We zouden wel nog een gesprek in het ziekenhuis krijgen met een arts en zuster naar keus, maar ik weet niet meer of dat na drie weken of drie maanden was.. Binnenkort maar even een belletje plegen dus! Ze zouden ons ook nog haar bandje en nog een voetafdruk opsturen, maar dat is nooit binnengekomen.. Ik hoop heel erg dat dat is omdat ze het nog daar hebben i.p.v. dat het opgestuurd is, maar gewoon kwijtgeraakt..
Sorry dat ik niet op alles reageer trouwens, vaak weet ik niet wat te zeggen en soms kijk ik er ook gewoon overheen.. Ook een overzichtskwestie, denk ik.
Ik hoop inderdaad dat ze het hand en voet afdrukjes gewoon nog in het ziekenhuis hebben. Vind je het moeilijk om dat weer terug te zien? Ik heb inderdaad ook even aan jou gedacht toen ik de blog van je zus las. Ik heb het bewust niet gevraagd. Het zal ongetwijfeld moeilijk zijn en je zou ongetwijfeld heel blij voor je zus zijn dat haar grote wens uit komt! En wat betreft die datum om weer te beginnen. Iedereen verwerkt op zijn eigen manier en iedereen weet zelf waar ze klaar voor zijn en niet. Ik zelf had na een hele moeilijke periode ook gelijk weer de behoefte om zwanger te raken. Maar wij hebben om andere redenen bewust gewacht.
Ik heb zoveel te zeggen maar tegelijkertijd kan ik alleen maar zeggen dathet herkenbaar is wat je schrijft, dat de wereld zou moeten stoppen en dat iedereen eigenlijk gewoon doorgaat, en je wel wilt schreeuwen dat er toch echt wel wat veranderd is! Aandacht en medeleven ebt snel weg, en soms denkik ook dat mensen op een bepaald moment er niet meer naar durven te vragen, wat dan weer vaak door de ander als desinteresse wordt geinterpreteerd. En ik vind het zo erg voor je dat je alleen zit! Wel fijn dat jij en je vriend er over kunnen praten met elkaar, dit is een van die situatiesin je leven waar relaties sterker van worden of kapot op gaan. Heel veel succes, doe waar je je goed bij voelt en wat jij nodig acht om er samen uit te komen.
Ik hoop dat het bandje en het afdrukje gewoon daar nog liggen inderdaad! Verder weet ik nog altijd niet goed wat te zeggen maar zijn jullie nog regelmatig in gedachten..
Je bent een lieverd. En zó sterk! Je weet al wel dat ik dat vind, maar ik wil het je hier ook nog even zeggen (vooral door je bovenstaande bericht). Beste zusje ooit! ♥
Hoi, Ik vind het heel verdrietig wat jullie is overkomen. Vind het ook heel naar om te lezen dat je kennissen en vrienden niet echt meer interesse tonen. Wat jullie hebben meegemaakt en nu nog meemaken is niet met woorden te beschrijven. Blijf goed met elkaar praten. Misschien dat je blog ook een beetje kan meehelpen door zo je verdriet en pijn te kunnen uiten.