Ja, alweer een half jaar.. Aan de ene kant zo hard gegaan, aan de andere kant gaat elke dag nog steeds tergend langzaam voorbij.. Dankjewel!
Een half jaar geleden.. We hebben tot diep in de nacht met elkaar op facebook gezeten, 'want het ging niet zo goed' met Misha.. Herinneringen werden opgehaald, hoe je ons had verteld dat je zwanger was, hoe hilarisch de reactie van mama was toen.. Ik heb nog een hele lading foto's doorgestuurd, omdat 'Flip de Beer' vlak daarvoor bij ons gelogeerd had en we hem mee hadden genomen naar de Efteling, om er een zo spectaculair mogelijk verhaaltje van te maken voor in de map van school.. We hebben nog afgegeven op ZP, omdat ze dit topic ineens naar 'Prematuur' hadden verplaatst, terwijl topics over kanker of topics van andere leden, waarvan de kindjes ernstig ziek waren, wél in de Lounge mochten blijven staan en niet naar 'Gezondheid' of 'Peuter en Kleuter' werden verplaatst. Niet dat het er echt toe deed, maar we moesten die woede die er was toch ergens kwijt. Volgens mij gingen we allemaal rond 3 uur naar bed, intens hopend dat Misha de nacht door zou komen. Ik geloofde er wel in. Ik bedoel, het was al veel vaker 'niet zo goed' gegaan. Daar was ze al die keren uitgekomen, elke keer had ze weer bewezen dat ze ongelooflijk sterk was. En toch was er die angst. Die angst dat het deze keer niet goed af zou lopen. Dat het nu teveel was geworden. De volgende ochtend was je niet online. Terwijl je 's morgens vroeg eigenlijk altijd online was, voordat je naar het ziekenhuis ging. Dat maakte me bang, maar goed, misschien had G. wel vrij genomen omdat de nacht zo kort (maar ook zo intens lang) was geweest en waren jullie eerder gegaan. En toen kwam je aan het eind van de middag weer online. Mama was niet online, dus vroeg jij of ik haar wilde bellen, zodat je ons tegelijk kon spreken. Als je ons tegelijk wilt spreken, is dat nooit goed. Met m'n hart in m'n keel heb ik mama gebeld. 'Ze wil dat je online komt.' zei ik alleen maar. 'Okay.' zei zij. 'Ons lieve meisje is om 14:47..' schreef jij. Ik weet niet eens meer of ik de woorden daarna gelezen heb. Dat waar iedereen al weken zo bang voor was, was nu gebeurd. Misha was er niet meer. Dat kleine, mooie, lieve poppetje was té moe en kon het niet meer aan. En nu zijn we 6 maanden verder en is het bijna 14:47. Ik kan alleen maar denken aan hoe jullie er een half jaar geleden bij zaten. Weten dat je kleine meisje niet meer kan en dat je haar moet laten gaan. Hoe ze in je armen ligt en hoe elke keer gecontroleerd wordt of ze nog leeft, of dat het moment inmiddels gekomen is.. Jullie hebben echt de meest gruwelijke gebeurtenis die er is moeten doorstaan. En daarom vind ik het zo knap dat jullie er allebei nog steeds staan. Met heel veel moeite, dat weet ik, maar jullie staan er. Ik vind het zo onvoorstelbaar hoe je al die opmerkingen van buitenstaanders handelt. Een kapster die je vertelt dat je niet moet huilen, omdat je nog jong bent en gewoon 'een nieuwe' kunt maken waardoor je alles vergeet. Een ZP-er die je banner niet goed leest en die roept dat je nu al 26+3 bent en dat het eigenlijk gewoon niet meer mis kan gaan nu. Ik weet dat je zulke mensen het liefst in elkaar zou slaan, maar dat doe je niet. Je negeert ze of doet het af met een grapje. Ik weet dat je er een hekel aan hebt als mensen je zeggen dat je zo sterk bent, omdat je dat zelf heel anders ziet, maar shit, lief zusje, wat ben jíj sterk. Je ongelooflijk kut voelen mag. Elke dag huilen mag ook. Ervaren dat verdriet helemaal niet slijt met de tijd, ook al zegt iedereen dat, mag ook. Dat betekent niet dat je niet sterk bent. Ieder meisje op deze wereld zou een moeder als jij moeten hebben. Ik weet ook echt zeker dat Misha ongelooflijk trots op je is, net als ik ♥
Mooi geschreven Shadixxx je bent een lief mens dat voel ik vanaf hier ! Een dag die nooit meer hetzelfde zal zijn. Micchan ik reageer weinig maar denk wel aan je Sterkte op deze dag die je weer wat extra herinnerd aan jullie mooie meisje..
Ooooh zusjelief, wat ben je toch een lieverd. En wat weet ik van dat alles toch weinig meer, terwijl ik altijd het gevoel heb dat alles nog in m'n geheugen gegrift staat. G. en ik lagen gisteren in bed te praten, hoe bizar ik het vond dat ik zo anders had gereageerd als ik in eerste instantie had gedacht, wel huilen maar niet brullen, niet flauwgevallen omdat de ergste nachtmerrie werkelijkheid werd, niet geschreeuwd.. G. wist me echter te vertellen dat we wel hebben geschreeuwd zodra de arts ons vertelde dat het hartje nu niet meer klopte. Tegen het flauwvallen aanzitten en huilen haal ik de laatste maanden dan weer flink in. De kwetsende opmerkingen e.d., die stromen nog altijd binnen.. Dat doet zeer, maar ik word er niet meer boos om. Ik denk alleen maar dat die personen vast enorm naief en gelukkig zijn. Al word ik nog steeds wel eens boos hoor, uit pure jaloezie eigenlijk. Mensen die keihard riepen dat ze het bij 1 kindje zouden houden, want dit ging zo rot en dat ging zo rot, om vervolgens toch maar te besluiten er nog een keer voor te gaan, meteen geluk te hebben en je vervolgens bestoken met foto's, hoera-ik-ben-al-zoveel-wekens en reusachtig veel gezeur over hoe slecht het allemaal wel niet meer gaat. Eigen schuld, denk ik dan, wees blij met wat je hebt. Al heb ik de vorige keer ook enorm veel gezeurd, had ik maar nooit blaaaadiebladiebla. Iemand die het wel weer tijd vindt worden maar wel elke dag benoemt dat kinderen kut zijn, krengen, mormels, hoe schijtziek ze van ze wordt. Elke keer als ze, bloedchagrijnig, opmerkt dat ze ongesteld is, zegt een piepklein stemmetje in mij: 'Gelukkig, ik eerst.' Ik eerst? Maar wanneer is eerst? Drie keer hadden we al een datum 'geprikt', drie keer is die datum al verzet, omdat het simpelweg niet kan.. En jij, zusjelief, jij bent OOK enorm sterk. Ik weet hoe ontzettend bang je bent en dat vind ik zo erg. Maar je laat het nooit maar mij toe zien, en volgens mij naar de rest ook bijna niet. Ik hoop met heel mijn hart, maar ik ben bang dat dat tevergeefs is, dat jij geen rotopmerkingen gaat krijgen. Maar eigenlijk is dat al te laat, of niet? Volgens mij gebeurt dat al, maar zeg je het niet. Ik heb 1 keertje gezien hoe je je angst op het forum uitsprak en iemand met een tabelletje met overlevingskansen aan kwam huppelen. 80% bij 26 weken, au. Daar heb jij ook geen flikker aan en dat zouden ze uit je verhaal moeten kunnen halen. Maargoed, ik brabbel weer veel te veel door nu.. 14.47, dat zal voor altijd op mijn netvlies blijven branden. Mijn lichaam besloot zo vriendelijk te zijn me om 14:50 wakker te maken, in plaats van de gebruikelijke 10 uur, zodat ik niet nonstop op de klok zou kijken om te zien of het 'al zo ver is'. Buiten regent het, keihard. Toepasselijk. Over een uur komt G. thuis en gaan we weer naar het graf. Met bloemen. Hoe snel zullen ze kapot gaan met deze regen? Te veel water waardoor ze verwelken. Jij had ook te veel water en.. stop. De rest natuurlijk ook heel erg bedankt voor de reacties! En nu hou ik echt op.
brrr kippenvel Shadixxx Lijkt me ZO moeilijk Micchan om met lege handen te staan. verder weet ik niet wat ik moet zeggen. Hopelijk mag je ooit opnieuw moeder worden, en dan met een heleboel meer geluk.
Tranen rollen over mijn wangen bij het lezen van jullie berichtjes, de tijd gaat zowel snel, als langzaam.. De pijn die je voelt, die kan ik 'gelukkig' niet begrijpen... Hopelijk kan je gauw weer vooruit, dat de huidige obstakels die ervoor zorgen dat je het al 3x hebt moeten uitstellen, voor je opzij gaan. En wat ben je gezegend met zo'n lieve zus
Heel veel sterkte op deze moeilijke dag. Wat een lieve zus heb je Micchan. En wat je zus schrijft: Misha is vast trots op haar moeder
Wat zijn jullie toch lieve zussies!!!!!! Beide sterk! Ik blaas vanavond een klein kusje naar boven voor je mooie meisje <3
Lieve Micchan en Shaddixxx wat een mooie woorden naar elkaar toe. De tranen biggelen gewoon over mn wangen na het lezen ervan. Zoveel liefde naar elkaar toe. Hele dikke knuffel!
Lieve lieve Micchan, ik wil je gewoon even een hele dikke cyber Knuff geven. Weet t, je hebt er niks aan, maar wou t je gewoon even geven. Shadix wat een geweldige zus ben jij! Fantastisch dat je zo'n steun bent! Wou dat ik zo'n lieverd als zus had.
Lieve zusjes Al weer een half jaar geleden wat vliegt de tijd . Maar hoe lang hoe kort ook jullie zijn toppers . Mijn tranen stromen over mijn wangen bij het verhaal van jullie twee . Dikke knuffel van mij en hoe moeilijk het ook is en blijft . Laat anderen maar mooi kletsen , jullie weten zelf het beste . Mijn hooft vol verdriet . Mijn ogen vol tranen om jouw . Mijn hart breekt in stukken als ik aan je denk. Als ik aan je denk, denk ik aan je lieve lach . Als de avond valt , kijk ik om hoog en zie een ster stralen en weet dat jij dat bent. Mama en papa vergeten je nooit en houden veel van je .