Gelukkig dat je haar daarna wel begreep. Zou het heel erg vinden als mijn vriendin zo over me zou denken. Denk eerlijk gezegd dat dit een flinke kink in de kabel was voor ons vriendschap. Ik ben ook bezig met een maagverkleining. En geloof me dat heeft me heel wat jaren gekost om eindelijk die knoop door te hakken. Als ik het op een "normale" manier kon afvallen was me dit allang gelukt helaas stopt het in mijn hoofd vaak met 15/20 kilo en dan ben ik er nog lang niet hoor. Het is voor mij een jarenlange strijd waar ik me diep ongelukkig onder voel. Het belemmerd me in alles.
Gelukkig maar dat het wel bestaat en er wel mensen zijn die er baad bij hebben. Want ik denk dat er anders heel veel mensen er een einde aan zouden maken, en laten we maar niet spreken over vrouwen die misschien dan wel veel explosiever tegen hun kinderen zijn
Ik ben nog steeds trots op haar hoor, maar helaas was dat wel eerste wat in me opkwam. Juist uit onwetendheid, omdat het algemeen beschouwt wordt als de makkelijke manier. Maar zo simpel is het niet. suus1983, heb je reactie niet gelezen waarin dat stond.
Je onderhoud is een totaal, sport is daar al bij inbegrepen ik heb bvb een onderhoudsniveau van 2458 dit is inclusief sporten.
Ik kijk vaak van die shockdocs met met mensen die ook veel te zwaar zijn en dan een gbp krijgen. Die chirurg zegt dat er maar zo'n klein gedeelte van de maag overblijft en dat het gedeelte waar de 'honger-trigger' zit, buiten werking wordt gesteld. Ik verwoord het misschien niet helemaal goed, hoop dat jullie me snappen. Dan denk ik wel: Zonder honger is afvallen wel makkelijker denk ik... Want juist als je honger hebt, zijn gezonde keuzes zo moeilijk en o wat is het gemakkelijk om met een volle maag te zeggen: Nu ga ik op dieet en nu ga ik het volhouden! Dus ik denk dan (ondanks die fikse operatie etc) nog steeds dat het een stuk makkelijker is als je een gbp hebt gehad. (ik heb momenteel 35 kg overgewicht en al meer dan helft van mijn leven op dieet, dus ik weet wel wat voor een strijd het is)
Helemaal mee eens. Een verslaving zie ik als een soort ziekte zoals anorexia, dat is ook een soort verslaving. Niemand kiest hiervoor. En een gbp is alleen maar extra hulp. Ik vind het knap met gbp of niet om veel af te vallen. Niemand kiest ervoor om heel dik te zijn.
Nou dat is niet waar hoor hahaha. Was het maar zo'n feest dat die trek trigger weg was, dan zou het inderdaad gemakkelijk zijn. De trek gaat er echt niet weg van hoor, als ik een grote zak patat zie die druipt van de pindasaus dan krijg ik daar gewoon trek in hoor, het liefste eet ik zo die zak leeg. Het trek signaal komt niet uit je maag maar uit je hersenen en die is echt niet weg na een maag verkleining.
Ik woog 140 kilo schoon aan de haak, meer dan fors overgewicht denk ik toch. Broekmaat 54 en van truien maat 48. Inmiddels 60 kilo afgevallen en broekmaat 40/42 en van truien 38. Denk dat ik wel heel hier begrijp hoe moeilijk afvallen is en dat is het voor iedereen. Toch ben ik 60 kilo kwijt geraakt puur door m'n eigen wilskracht en doorzettingsvermogen.
Super knap van je. Dan lijkt het me dat je juist moet snappen dat dit niet voor iedereen weggelegd is helaas.
Ik denk juist dat het voor veel meer mensen is weggelegd maar dat zij zelf niet weten dat ze het kunnen. Ik kon in het verleden ook prima 20 kilo afvallen met allerlei diëten maar wat vond ik mezelf toch vreselijk zielig als ik dan geen gebakje mocht op een verjaardag waar iedereen er een nam. En waar deed ik het toch voor als ik ondanks dat ik het gebakje niet had genomen toch niet was afgevallen. En hoe oneerlijk was het toch dat mijn slanke vriendinnen kunnen eten wat ze willen zonder dik te worden? Ja wat was ik een arme stakker... Zwaar overgewicht maar ach eigenlijk kon ik er ook niet heel veel aan doen toch met mijn lipoedeem, niet werkende schildklier en prednison gebruik. Ach en als je toch niet af kunt vallen kan je maar beter gewoon dat gebakje nemen of die zak friet of dat stuk koek want mijn dochter niet meer op at. En dan baalde ik na een tijdje weer zo van mezelf en ging ik toch weer dieeten om me vervolgens weer heel zielig te vinden en weer te stoppen met dieeten en overtuigd om een afspraak te maken voor een maagverkleining want anders kan ik het toch niet. Tot mijn knop om ging en ik bij mezelf dacht ' wil je je kind op zien groeien en leuke dingen met haar kunnen doen of wil je zo door gaan en op je pakweg 35e eindigen in een verpleeghuis met een verlamming door een cva en een dochter die me 1 x per week kan opzoeken omdat ze niet vaker tijd heeft omdat zij midden in het leven staat? ' Vanaf de volgende ochtend ben ik het roer om gaan gooien en ipv te dieeten ben ik , heel cliché , mijn eetpatroon gaan om gooien. Netjes 3 maaltijden en 3 tussendoortjes. Alleen nog volkeren, onbewerkte suikers, Max 80 gram vlees, geen alcohol, geen snoep/koek etc en 5x per week sporten. Tuurlijk had ik het enorm zwaar, de hele dag honger en misselijk, hoofdpijn etc. Maar ik was me er van bewust dat ik gewoon een suiker junk was die ging afkicken en dat ik door moest zetten. En dat heb ik gedaan, als ik echt een moeilijk moment had ging ik sporten of poetsen oid om bezig te zijn en niet aan het eten te denken. Of ik dronk een liter lauw water op puur omdat ik daar een vol gevoel van kreeg. Later ben ik mijn wilskracht gaan testen door bv een reep chocolade op de tafel te leggen en met mezelf af te spreken dat het ding er een half uur moest liggen en ik eraf zou blijven en daarna verdween de reep in de kast Als ik uit eten ga spreek ik met mezelf af hoeveel ik eet (dus ik laat mijn maag niet bepalen ) zo moet bv een halve mix grill genoeg zijn en dan stop ik ook al zegt mijn maag nog niet verzadigd te zijn. Alles valt en staat met zelfbeheersing en dat heb ik mezelf aangeleerd. Bij een feestje spreek ik met mezelf al wat ik zelf wil eten ( het is dus ook geen mogen meer want ik mag alles van mezelf maar wil het niet en dat zorgt ervoor dat ik me niet meer zielig voel, het is nu een eigen keuze) en daar houdt ik me aan. En raad eens... Die slanke vriendinnen van me blijken dit dus zo al jaren te doen en dus helemaal niet alles te eten maar zij zijn (ook) selectief. Achteraf ben ik ontzettend blij dat ik niet heb gekozen voor een verkleining. Ik ben afgevallen op eigen karakter en de strijd met mijn altijd knorrende hongerige hunkerende maag gewonnen zonder mijn maag knock-out te slaan maar eigenlijk hebben mijn hersenen mijn maag verkleind 😉 Ik had echt nooit nooit verwacht dat ik het zou kunnen zonder maagverkleining en toch is het me gelukt, en als ik het kan kunnen vele anderen het ook. Alleen die knop moet wel echt om en het liefst 3x rond zodat hij niet meer terug kan.
Feit blijft gewoon dat iedereen het op zijn/haar eigen manier moet doen. Bij iedereen werkt weer iets anders. Ik vind iemand die het zonder maagverkleining doet niet beter dan iemand die wel een maagverkleining heeft. Het afvallen op zich is gewoon al heel knap zeker als je heel veel overgewicht hebt. In beide gevallen moet de knop om en in beide gevallen is wilskracht nodig, heb je deze twee dingen niet? Dan werkt het gewoon niet. Iedereen succes verder met afvallen op zijn/haar eigen manier
Mijn moeder en nichtje hebben allebei operaties gehad, eerst heeft mijn moeder een maagverkleining gehad en mijn nichtje een maagband. Allebei vielen ze af, maar kwamen ze later ook weer aan. (Was trouwens ook niet goed gegaan, want was bij die dokter die later in opspraak kwam) Mijn moeder heeft nu 3 jaar geleden dus ook een stuk van haar darmen af laten halen en die kan nou echt niet meer veel eten zoals hier wordt beweerd, ook niet verdeeld over de dag, want dan krijgt ze een dumping.. Dan gaat ze zweten, overgeven, wordt ze ziek.. Dus naast dat ze minder honger heeft, heeft ze dat als stok achter de deur. Ze is flink afgevallen, ze ziet er goed en gezond uit en blijft op gewicht. Mijn tante een beetje hetzelfde verhaal als de laatste operatie van mijn moeder. Mijn nichtje heeft ook afgelopen winter een maagverkleining gehad, volgens mij niet met een stukje darm eraf, maar dat weet ik niet zeker. Maar zij kan volgens mij nog wel zoetigheid eten, heb niet het gevoel dat ze extreem gezond eet ineens, want ik zie het niet en ze ziet er ook niet goed uit in het gezicht.. Maar ze is wel heel veel afgevallen, meer kan er volgens mij niet af, dus dat is wel mooi. Heb alleen wel het gevoel dat ze nu een beetje neerkijkt op dikke mensen, dat vind ik dan wel raar/vervelend. Wat ik ook wel stom vind is dat ze mijn broer niet helpen, hij was 10 kilo te licht.. Ik had het er wel bij aan gegeten, maar hij probeert toch weer af te vallen en het wil gewoon niet lukken. Hoe dan ook, ik vind het onzin dat het net zo moeilijk is om af te vallen met een operatie als zonder, want ik heb het nu genoeg gezien van dichtbij en zelfs als je niet de goede operatie (GBP) hebt gehad kun je dat al merken, want dan helpt het kortstondig, maar niet blijvend. Dat zegt mijn moeder ook gewoon, zonder operatie was haar dit echt niet gelukt. Is niet erg, maar is wel zo..
Maar het is toch vrij logisch wat Imensa zegt? Een maagverkleining is een hulp middel, is iets met HULP niet altijd makkelijker dan zonder hulp? Dat is toch haar insteek? Ze zegt niet dat het makkelijk in general is, maar makkelijker dan zonder hulpmiddel.. Right? Dat is iig hoe ik het lees.. En ja , dat is ook zo.. Ik ben jaren aan het dieten geweest, op en af, jojo hier jojo daar, 10 kilo eraf, 12 kilo eraan.. Geen enkel dieet werkte op lange termijn, en uiteindelijk woog ik 133 kilo.. Na lang wikken en wegen besloot ook ik voor een bypas te gaan, in Januari 2011 ben ik geopereerd en ik ben 57 kilo kwijt. Deze had ik op eigen kracht nooit kwijt geraakt, ik kwam niet verder dan 18 kilo. Psychisch is het zwaar ja, dag in dag uit met eten bezig zijn, of met niet eten. Ben veel misselijk, kan overdag bijna niks eten, heb hierdoor vaak tekorten (pillen vangen niet genoeg op). Gemakkelijk is het dus niet. Maar, feit blijft dat het afvallen an sich, met een hulpmiddel, makkelijker is , dan afvallen zonder hulpmiddel, puur omdat mijn maag minder eten aankan dan een maag zonder verkleining en je daardoor in korte tijd veel afvalt.