Mijn vader. Hij is al mijn hele leven degene geweest bij wie ik aanklopte voor advies of een luisterend oor. Helaas is hij er niet meer. Maar zijn mening (of wat ik denk dat zijn mening zou zijn over iets) is nog steeds belangrijk voor mij. Verder mijn zus. Met haar kan ik mijn zorgen delen. Mijn moeder. Ik bewonder de manier waarop ze haar leven opnieuw vorm heeft gegeven na het verlies van haar man. Mijn man. De enige persoon bij wie ik oprecht en 100% mezelf kan zijn.
Voor mijn (overleden) beste vriendin, hoe dapper/ lief en sterk ze was tijdens een strijd die niet te winnen was.. En voor haar man, hoe hij als weduwnaar de beste vader is die je je kan wensen als kind zijnde <3
Wij zijn ook zo hecht met elkaar. Vroeger met 4, nu met 3 sinds m’n vader er niet meer is. Mijn man noemt mijn moeder, zus en mij gekscherend ‘de drie eenheid’. En soms vindt hij het weleens lastig vertelde hij laatst. ‘Jullie zijn zo hecht met z’n drieën, daar komt echt niemand tussen. Soms zeggen jullie weleens met 3 woorden een heel verhaal en dan haakt de ander daarop in en vertelt het verhaal af of jullie gaan al lachen bij één woord en dan rolt de ander al over de grond’ Soms zeg ik weleens tegen m’n moeder dat ik daar en daar en daar was en dan weet m’n moeder precies wat ik daarna wil zeggen of vragen en geeft al antwoord zonder dat ik iets zeg. Heel eerlijk gezegd snap ik wel dat mijn man dat soms lastig vindt...
Mijn moeder omdat ze er ondanks al haar tegenslagen en verdriet in haar leven er nog steeds het beste van probeert te maken. Ze verloor haar man en 2 zonen. Ik had allang opgegeven,
Hier net zo. Maar ik heb altijd zo een grot gevoel van herkenning als je verteld over jullie gezin en de band met je ouders, zus en de kinderen van je zus. Volgens mijn man zijn ze bij de geboorte vergeten de navelstreng door te knippen. Als ik met mijn opvoeding het voor elkaar krijg dat mijn kinderen met mij en elkaar later net zo hecht zijn als ik ben met mijn ouderlijk gezin dan heb ik mijn doel bereikt zeg maar. Dat is mijn grootste toekomst droom.
Na het lezen hiervan heb ik ook respect voor je moeder. Dat is heel sterk. Want ze had een keuze en heeft gekozen om door te gaan voor jou. Edit. Een vriendin van mij, haar moeder is haar man jong verloren. Haar zoon is zo een 16 jaar geleden vermist geraakt na een vakantie op griekenland. Hoogstwaarschijnlijk verdronken op een partyboot maar niemand weet het zeker. Ondanks de liefde voor mijn vriendin want die had ze zeker, kon ze hier niet meer mee leven en heeft ze zich inmiddels 5 jaar geleden van haar leven beroofd. Voor die vriendin heel zwaar. Wees geworden en de enige persoon die ditzelfde verdriet had kunnen delen komt 99,9% zeker niet meer terug.
Ja wat dat betreft lijken wij veel op elkaar. Ik zei gister ook tegen m’n moeder dat ik hoop dat ik hetzelfde met mijn kinderen en ons gezin hoop te krijgen als dat dat vroeger ook bij hun was. Lijkt me zo mooi. Ik vroeg ook hoe mijn ouders dit voor elkaar hebben gekregen. Wat de sleutel was zeg maar. M’n moeder zei: liefde schat ❤️
Is die zoon nooit gevonden? Wat een triest verhaal zeg. Misschien is dat nog het ergste voor alle ouders die kinderen verloren zijn: die onzekerheid
Ik geloof ook dat je moeder daar gelijk in heeft. Onvoorwaardelijk liefde. In het ouderlijk gezin van mijn moeder was het ook zo trouwens. Mijn oma heeft 4 zonen en 2 dochters. 18 kleinkinderen en 14 achterkleinkinderen. Pre corona aten we met de hele familie + aanhang (niet altijd compleet altijd wel iemand die eens niet kan) op zaterdagmiddag laat een bakje soep en wat hapjes bij oma. De mannen zitten dan aan tafel te kaarten. De vrouwen kletsen en helpen oma in de keuken. De jongere kinderen spelen samen. Met die kant van de familie heb ik met al mijn ooms/tantes/neven/nichten aanhang en hun kinderen ook een mega hechte band. Of dat zo blijft als oma er niet meer is, is altijd wachten maar weet wel dat mijn oma een soort powerlijm is die de familie verbind, samenbrengt en samen houd.
Ik kan alleen maar hopen dat als mijn kinderen hier een antwoord zouden moeten geven dat ze volmondig "mijn moeder" (vader broertje/zusje/zus/zussen) kunnen zeggen. Want dat is toch wel hetgeen ik zou willen zeggen maar niet kan.
Bij mijn opa en oma van m’n moeders kant was het precies zo als bij ons. Mijn vader voelde zich ook altijd meer thuis en geliefd bij hen dan bij z’n eigen ouders. M’n opa en oma waren ook heel gul. Elk kleinkind kreeg rijlessen en een auto zodra we 18 werden. Onder het mom van: kunnen ze lekker vaak langskomen. Als je bij m’n opa en oma binnenkwam voelde je ook echt liefde.
Nee nooit. Is ook aandacht aan besteed bij vermist en de politie op kreta heeft dit onderzocht. Diversen getuigen hebben hem die boot op zien gaan maar niemand heeft hem de boot zien verlaten. Het was de laatste vakantie avond. Zijn vrienden wilden vroeg naar bed hij wilde nog 1 avond feesten en is dat alleen gaat doen, na beetje ruzie met die vrienden. Die vrienden hebben lang een wat als schuldgevoel gehad.
Ondanks alle heftige verhalen.. Is mijn antwoord op deze vraag, mijzelf! Na een moeizaam proces, diepe dalen ben ik mijzelf aan het leren accepteren en heb ik geleerd dat je jezelf op de 1e plaats mag zetten.
Mijn moeder. Bots enorm met haar maar ik heb wel super veel respect voor dr. Staat echt dag en nacht klaar voor iedereen. Vraagt zelf nooit iets en vergeet zichzelf veel te vaak. Heeft oprecht een heel zorgzaam karakter.
Mijn vriend en dochter betekenen alles voor mij, daar komt niets of niemand tussen. Mijn oma en (aangetrouwde) opa eveneens, zonder hun steun en hulp als kind vraag ik me af waar ik terecht zou zijn gekomen. Van hen heb ik mijn normen en waarden meegekregen en geleerd dat de dingen niet vanzelf komen en dat als je iets wilt je er zelf voor moet werken. Met mijn vader heb ik altijd een goede band gehad, hij stond altijd voor mij klaar maar ik heb ook veel voor hem gedaan. Hij is heel onverwachts van mij afgenomen waardoor ik hem nooit in woorden heb kunnen zeggen dat hij zoveel voor mij betekende. Dat realiseerde ik mij ook pas echt nadat ik hem verloren heb.
Alleen is dat niet altijd genoeg helaas. Mijn ouders houden onvoorwaardelijk van ons, helaas was het bij ons thuis heel vaak niet fijn, door mijn zusje. Ik heb dan ook geen goede band met haar. Mijn zusje heeft borderline en een hechtingsstoornis. Ik heb mij jaren afgevraagd waarom mijn moeder haar de hand boven het hoofd houdt, maar ben er nu achter dat mijn moeder denkt dat het haar "schuld" is. Toen wij klein waren is mijn moeder heel erg ziek geweest en heeft ze lang in het ziekenhuis gelegen en ze denkt dat het daar vandaan komt. Ik mis ook echt een tante voor mijn kinderen zoals ik die zelf wel had. De zus van mijn moeder was de meest geweldige tante die je kon hebben. Mijn kinderen hebben niks aan mijn zusje en zwager. Gelukkig zijn mijn kinderen wel helemaal fantastisch met elkaar, als dat zo mag blijven knijp ik mijn beide handjes dicht. Ze hebben zelfs al bedacht dat ze later elk minimaal 3 kinderen gaan krijgen, zodat we weer een grote familie krijgen die samen allemaal dingen kunnen doen.