Absoluut mijn gezin en in bepaalde mate ook mezelf. Wordt vaak onderschat: zelfrespect. Maar ik wil in de spiegel kijken en tevreden zijn, kunnen denken: met jou kan ik leven. Dat is wel eens anders geweest. Het kan nog beter, maar ik wil 's avonds met een goed geweten en een voldaan gevoel gaan slapen. Dat zit hem in diverse dingen: - successen op het werk - spaardoelen bereiken - mijn kindjes dichtbij me hebben - gezondheid - angsten overwinnen - helpende hand bieden Etc etc etc.
Nee klopt. Liefde is niet altijd de sleutel. Mijn moeder gelooft van wel en ik denk dat daar de basis ook zit. Maar er moet meer zijn. En soms hé, denk ik dat ik daarover niet te veel moet nadenken want soms is het wat het is. En ga je hard proberen dit na te ‘spelen’ of het ook te willen, dan bereik je misschien wel het tegenovergestelde.
^^ ik kan hier dus een boekwerk over schrijven. Ga dit hier toch in gooien. Noem me maar dom en alles I don't care. Ben zo fucking trots op mezelf. Komtie: Heb mega emetofobie. Maar echt heel erg. Laatste keer ziek was 26 jaar geleden. Man heb ik 3 jaar geleden letterlijk uit huis gezet. Niet trots nee. Maar kon het niet helpen. Afgelopen weekend. Zoontje 1 jaar. Bruut spugen. Nee maar echt. De hel. Waar was ik? Wtf. Ik was bij hem. Niet normaal wat een overwinning. Jullie verklaren me hopelijk voor gek. Maar man man man. Ik heb hier 20 jaar over gedaan. Ja, met hulp. Ja, met therapie. En ineens moest ik er zijn. En jeetje mina wat voelde dat goed
Wat ontzettend knap van je @Nina Sanders! Heb zelf geen emetofobie maar wel wat andere fobieën, dus kan me wel een beetje voorstellen hoe dat moet voelen. Wat een overwinning lijkt me dat! Een vriendin van me heeft het overigens ook maar alleen bij zichzelf, niet bij anderen. Dus met haar kinderen heeft ze er weer geen last van.
Vandaag: trots op de jongste die zijn broer loopt te fucken . In plaats van speelgoed wat hem afgepakt wordt, is de kleine man nu zelf aan de beurt om zijn broer ervan langs te geven . Go mini O!
Mijn zusje. Samen opgegroeid in een bijzonder gezin en we hebben veel meegemaakt in onze puberteit. Met ons tweeen samen gewoond toen onze ouders uit elkaar gingen terwijl ik 19 was en zij 17.. het was niet makkelijk maar we hebben ons goed gered. Zij heeft nu een gezin met een kindje en doet dat super goed en ik ben zo blij dat mijn nichtje er is! En mijn lieve vrouw natuurlijk ♡ Ik ben iedere dag dankbaar dat wij samen zijn!
Zijn jullie ook 'echt' getrouwd? En ik lees dat jullie bezig zijn voor een kindje al een poos. Wie van jullie wil zwanger raken? Je hoeft geen antwoord te geven hoor. Ik ben een beetje nieuwsgierig van aard
Zeker, we zijn 8 jaar samen en 3 jaar getrouwd. Ik zal hopelijk zwanger worden, mijn vrouw voelt die behoefte niet zo dus het was makkelijk wat dat betreft. En vraag gerust hoor
Vorig jaar leerde ik iemand kennen die, net als jullie, ook een paar jaar geleden waren getrouwd en toen een 2e kindje kregen. Het eerste kindje was gedragen door de ene vrouw en het 2e door haar partner. Zij wilden allebei graag zwanger worden en bevallen. Dankjewel dat ik het mag vragen want ik vind dat soms een beetje lastig; bang dat ik de verkeerde woorden kies of zo.
Begrijp ik hoor. Eerst hadden we het plan om de eicel van mijn vrouw te laten bevruchten met het donorzaad en dat terug te laten plaatsen bij mij, maar dat is toch een complex verhaal dus daar hebben we toch van af gezien.. nu hebben we een donor via het ziekenhuis en hoeven we daar alleen naar toe voor de inseminatie. Nouja, ík moet daar naartoe want mijn vrouw mag al sinds maart niet meer mee naar het ziekenhuis
Precies dit, behalve dat mijn moeder niet ziek is geweest. Ik had mijn kinderen ook zo graag een hechte band gegund met mijn zus, maar dat zit er niet in en tegen beter weten in blijf ik toch af en toe hopen... vaak loopt dat weer uit op een teleurstelling helaas. Hoop van harte dat mijn kinderen onderling een hechte band houden