Ik ben erg in de war de laatste weken, en moet het even aan iemand kwijt. Helaas kan ik niemand in vertrouwen nemen, aangezien het zó gevoelig ligt. Vandaar dat ik het maar op deze (hopelijk anonieme) manier doe... Misschien een beetje zwaar onderwerp zo voor op deze stormachtige sinterklaasmiddag, maar ik moet het van me af schrijven! Ik ben 27 en heb op dit moment ruim 8 jaar een relatie. We hebben twee jaar geleden een huis gekocht, waar we nu met veel plezier wonen. We hebben allebei een vaste baan, auto, huisdieren, helemaal opgeknapt huis, geen schulden, alles op een rijtje. Afgelopen april hebben we besloten dat het nu tijd is voor een kindje. Klinkt als een logische stap, toch?! Ik dacht echt dat ik gelukkig was. Alles goed voor elkaar had. Maar ik begin daar nu steeds meer aan te twijfelen. Ik hoeverre heb ik mezelf voor de gek zitten houden? Drie jaar geleden heb ik voor het eerst de (toenmalige) vriend van een goede vriendin ontmoet. Het klikte vanaf het begin ontzettend goed. Eigenlijk hebben we meteen best persoonlijke gesprekken gehad over van alles. Spelenderwijs ging het over seks, de toekomst, kinderen, dromen en wensen. Deze zomer is gebleken dat we vanaf het begin eigenlijk écht gevoelens voor elkaar hebben gehad en eigenlijk liefde op het eerste gezicht is geweest. We hebben dat alleen allebei altijd weggestopt, genegeerd of gedacht dat het toch niet wederzijds zou zijn. Bovendien hadden we allebei een relatie waarin we gelukkig waren. Maar sinds we dit van elkaar weten is het hek van de dam. Ja, we hebben seks gehad, meerdere keren. En het was fantastisch. Het voelde meteen vertrouwd, fijn, intens, alles. Dat maakt het natuurlijk allemaal niet gemakkelijker. Heel kort door de bocht: ik ben verliefd geworden op iemand anders en vreemd gegaan. Nu weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik merk dat ik in mijn hoofd alleen maar met hem bezig ben. Ik verzin stomme redenen waarom ik bij hem langs moet, maar ga ook voor of na mijn werk stiekem langs. Eigenlijk erg puberaal, en dit voelt niet echt goed, maar wanneer ik niet bij hem ben mis ik hem enorm. Welke gevoelens zijn nu echt? Is het de verliefdheid die me blind maakt voor alle haken en ogen? Met hem zal ik geen baan meer hebben, geen eigen huis, veel vrienden verliezen... Daarentegen zal ik veel dingen waar ik van hou samen met hem kunnen doen, intenser genieten. Als ik bij mijn vriend blijf heb ik vastigheid, geen geldzorgen, gewoon huisje-boompje-beestje, een burgerlijk leventje, maar misschien wel saai en zonder passie. Ik weet het gewoon niet meer. Is het een opwelling? Ik denk het niet, ik ken deze man al drie jaar, en mijn gevoelens worden eigenlijk alleen maar sterker. Daarbij sta ik op die moment serieus te overwegen alles achter me te laten om met hem verder te kunnen. Ik durf niemand in vertrouwen te nemen, omdat iedereen uit mijn vriendengroep en familie deze man kent. Ik vrees dat wanneer ik iemand in vertrouwen neem zonder zijn naam te noemen dat ze het ook wel kunnen raden. Help!
Lastig. sowieso is het gras bij de buren altijd groener. Sowieso zit er blijkbaar iets in je huidige relatie niet goed anders gebeurt dit niet. Misschien een gekke vraag maar waarom zijn jullie nog bij beide partners terwijl jullie zo gek op elkaar ( denken) te zijn?
Tja lastig. Maar denk dat je de keuze zelf al gemaakt hebt? Verder met man 2? Zou allereerst eerliijk alles tegen man 1 zeggen.
moeilijke hoor. Mss is het goed dat je een weekje of zo alleen weggaat.(dus zonder echte vriend en/of minnaar) En alles eens op een rijtje zetten. En diegene die je t meest mist of het meest naar verlangt is dan mss het beste. Maar dat moet jij beslissen. Mss ook eens bedenken met wie je je over 5 jaar/10 jaar ziet samen aan de ontbijttafel zitten
Dat moet je voor jezelf beslissen waar jij gelukkig in bent. Maar... Ik zou nu wel stopen met proberen zwanger te worden tot je weet wat je wilt. Maar dat moet je zelf weten natuurlijk, dit is mijn advies.
Ten eerste maar eens rap weer beginnen met de pil. Dit is absoluut geen basis om te beginnen met kinderen. En ja opbiechten aan je vriend dat je vreemd bent gegaan. Hoe je het ook wend of keert dit komt altijd een keer terug op je bord. Ook eerlijk zijn over je gevoelens en dat je alles kwijt raakt tja uiteindelijk heb je daar onbewust zelf voor gekozen door toe te geven aan gevoelens zonder je huidige relatie eerst te beeindigen. Maar nu met kinderen beginnen absoluut niet doen...!!!
Lastige situatie zeg. Maar ik denk dat je het antwoord zelf weet. Wees eerlijk tegen je huidige vriend, want dit maakt jou en hem niet gelukkig. Heeft de vriend van je vriendin nog een relatie met haar? Weet je hoe hij erover denkt?
Het lijkt mij logisch dat je op deze manier niet door kunt gaan. Het is niet eerlijk voor je vriend! Jullie zijn notabene bezig voor een kindje. Dus gauw weer anticonceptie gaan gebruiken! Het zou wel heel erg zijn als een kindje hier de dupe van wordt. Ik snap zelf nooit zo goed hoe je in een situatie als deze terecht kunt komen. Ok, verliefd worden op iemand anders kan gebeuren, maar je leidt nu gewoon een dubbelleven. Biecht het op aan je vriend en wees eerlijk. Ik zou mezelf als ik jou was niet gelijk in een andere relatie storten. Probeer eerst te onderzoeken wat jij wilt. Misschien is het wel goed om even een poos alleen alles op de rit te krijgen. Maar wees alsjeblieft eerlijk, want op deze manier hou je wel heel veel mensen voor de gek, inclusief jezelf.
Ik ga je niet veroordelen, je weet zelf wel wat goed of fout is. Is het niet gewoon de sleur, het vertrouwde van je partner, waardoor je nu verliefd bent? Je geeft zelf aan dat dat het waarschijnlijk niet is, omdat je hem al 3 jaar kent. Stel jezelf voor als samenwonend met deze man, zou dat goedgaan denk je? Het lijkt me een moeilijke keuze, maar als je huidige partner niet de partner meer voor je is..... Vraag jezelf af: hou je nog van hem, en wees dan eerlijk to jezelf. Wat ik je wel met klem wil adviseren is om nu wel weer aan anticonceptie te denken!
Hoe denkt die vriend er eigenlijk over? Is hij wel bereid om bij zijn vriendin weg te gaan? Daar lees ik eigenlijk niks over.
Inderdaad, snel weer beginnen met de pil voor je zwanger bent. Want dan komt er nog een kindje tussen in te staan. Als advies zou ik zeggen, volg je hart. Dat is vaak sterker dan je verstand. (zegt een ervaringsdeskundige) Tenminste bij mij is dat wel zo
Ik zou maar eens beginnen met de pil en alles op een rijtje zetten. Wil je alles opgeven voor andere man? Ik zou maar eens eerlijk zijn. En dan maar eens zien of bij elkaar blijven nog wel een optie is.
Pff, het lucht nu al op een beetje feedback te krijgen. Dank jullie wel. Het is ondertussen uit tussen hem en zijn vriendin (die dus ook een goede vriendin van mij is..) Zij is ondertussen ook al weer helemaal over hem heen en opnieuw verliefd. Hij zou heel graag met mij verder willen, maar wil dit mijn huidige vriend niet aan doen. Hij legt de keus dus compleet bij mij neer. Het liefst begin ik inderdaad weer aan de pil, maar wanneer ik dat doe zal mijn vriend natuurlijk ook gaan vragen waaróm ik dat weer wil. Ik zit gewoon nu in een soort van ontkenningsfase: afwachten en geen beslissing maken. Ik ben heel erg bang dat wanneer ik het opbiecht de keus eigenlijk al gemaakt is...
Wat heftig.. Ik snap je dillemma. Vooropgesteld; ik ben echt tegen vreemdgaan, op welke manier met welke reden dan ook. Maar daar ga ik je geen 'preek' over geven.. daarom schrijf je hier niet. Er klopt iig iets niet in je huidige relatie, anders ga je niet vreemd.. Hier jaren mee bezig te zijn geweest heeft ertoe doen leiden dat je vreemd bent gegaan. En daarnaast meer voor een andere man bent gaan voelen. Ik denk dat je eens heel erg goed na moet denken wat je wilt met je leven. Puur en alleen je gevoel. Een baan en evt. huisje vind je wel weer, vrienden zijn geen echte vrienden als ze je laten vallen. Dus alleen naar je gevoel luisteren. Klinkt hard, maar gelukkig zijn er (nog) geen kind(eren) in het spel. Ga goed bij jezelf ten rade. Misschien was het een opwelling dat je vreemd bent gegaan, maar de andere keren ook? Wat blijft er over als je van die roze wolk af bent en samen een leven moet gaan leiden?? Kun je buiten alle leuke en lieve dingen ook van hem op aan als het serieus wordt? Succes en veel sterkte. Je leeft maar 1x en daar moet je iets van maken. Volg je hart, maar blijf er wel met je koppie bij.
Desnoods ga je 'stiekem' weer aan de pil. Of verzin je een of andere smoes waarom je nog een paar maanden wilt wachten. Eerlijkheid is er tussen jullie toch al niet meer en hier wil je toch niet bewust een kind de dupe van laten worden?? Ik wens je veel wijsheid toe, en volg je hart... dat is volgens mij het beste wat je kunt doen.
Tsja wie zijn billen brand moet op de blaren zitten. Een kindje krijgen is in deze situatie absoluut onverstandig. Je relatie moet stabiel zijn, dat ben je ook verplicht aan een kind vind ik.
Jou vriend verdiend sowieso een keus. Deze keus krijgt hij nu niet. Jij maakt nu de keus voor hem om hem te laten geloven in een leugen want blijkbaar ben jij toch niet zo gelukkig met hem als je denkt en als hij denkt!