Mijn vader is recentelijk opgegeven. Hij kan behandeld worden, maar hij wil dat gedoe niet meer. Prognose is onbekend, wat het o.a. wat lastig maakt qua voorbereiding voor onze dochter (en de andere kleinkinderen). Toch probeer ik, met de tijd die beschikbaar is haar voor te bereiden/dingen vast te leggen van haar opa voor later. Heeft iemand nog tips van "goh, als ik het had geweten destijds dan had ik dit/dat gedaan want daar vraagt mijn kind nu om/naar" Verhaal met sterretjes enzo kan ik nu aan dochter nog niet geven. Iets met eerlijke kinderen, voor nu nog iets te eerlijk. Als ze mn vader vraagt "opa wordt jij een sterretje?" en t duurt nog een jalf jaar zijn we rijkelijk te vroeg zeg maar. Foto's en filmpjes hebben we gezien de historie was het namelijk altijd maar de vraag hoe lang zij dr opa zou meemaken. Als t eenmaal zo ver is dan maak ik ook foto's dat ze bezig is met dr laatste tekening/knutsel voor opa. Ik heb dat destijds met mn eigen opa gedaan maar was wat ouder dus ik weet dat ik dat gemaakt heb destijds en ben blij dat ik dat voor hem nog heb kunnen doen al was mijn logica dat ie dan wat moois had om naar te kijken. Zij is wat jonger en zal dat niet herinneren gok ik, vandaar dat ik foto's ervan maak.
Mijn vader is overleden toen mijn oudste zoon 2,5 was. Hij is nu 5,5 en herinnerd zich alles nog. Je noemde zelf al foto,s en filmpjes. Dan zul je ook wel een leuke foto van haar met opa hebben. Ik heb dat niet kunnen doen en vind dat erg jammer. Heb wel een foto van opa en zoontje maar die is dan 10 maanden. Misschien je vader iets persoonlijks laten schrijven voor je dochter voor later? Mijn zoontje is ook met de begrafenis mee geweest. Dat is voor ons en hem heel waardevol geweest. Hij weet dat nu nog en op zijn manier wist hij dan ook waar opa gebleven was. Wij hebben zelf ook foto,s van mijn vader nadat hij gestorven was. Die zijn voor mijn zoon ook heel waardevol. Hij kan ze altijd bekijken als hij dat wil. Heel veel sterkte toegewenst!
Ik zou vooral niet te vroeg beginnen met 'voorbereiden'. Het is voor een volwassene al lastig, laat staan voor een (jong) kind. Ik zou me vooral richten op het hier en nu. Samen leuke dingen doen, als zijn gezondheid dat nog toe staat (en anders in alternatieve vorm - al is het maar samen een film kijken ofzo), herinneringen maken. En inderdaad foto's en video's ed. Herinneringen en foto's met elkaar zijn voor mijn kinderen het meest waardevol. 'Sterretjes verhalen' hebben we nooit verteld, ik kan daar niets mee en mijn kinderen ook niet (en ster is voor ons een gasbol, geen 'gewezen mens' ).
Wij zitten in dezelfde situatie. Mijn schoonvader is ongeneeslijk ziek. Wij gaan het de kinderen "vertellen" als hij zichtbaar/merkbaar ziek is, dat is nu nog niet zo. Als voorbereiding hebben wij het boek: grote boom is ziek. Een mooi verhaal wat ook te lezen is als er geen ziekte speelt. Dit zou een boek zijn als iemand kanker heeft en nog gaat behandelen. Er is, van dezelfde schrijver, ook een boek over afscheid nemen, titel weet ik even niet. Heel mooi en integer gedaan. Hopelijk heb je hier wat aan. Heel veel sterkte.
@Lieflief jullie ook veel sterkte. Hier uitgezaaide kanker, maar hij wil geen behandeling er meer voor. Ook bestraling wil hij niet (tegen de pijn voor de uitzaaiingen in botten) @NiekeKris hier houden we t bewust op sterren, mochten er vragen komen over dr broertje (of het hebben van andere broers/zussen) dan is dat ook die kant. Maakt t voor iedereen in de familie/vriendengroep iets makkelijker en iedereen snapt wat ze bedoeld als t ineens out of the blue aangeeft. Mijn moeder maakte de fout bij mij destijds om t "eeuwige slaap" te noemen. Die zijn we even dan even voor, ik weigerde destijds om nog te gaan slapen "stel je voor!" en heb dat ontzettend lang volgehouden. Met deze zijn we tussen 02:00-06:00 al elke nacht bezig dus laten we t vooral niet nog een redelijk legitiem excuus geven.
‘Eeuwige slaap’ is geen handige, nee. Bij ons is het ‘gewoon’ je hart klopt niet meer, waardoor er geen bloed meer stroomt en je ademt niet meer. (Misschien al eens geschreven in een optie van jou.)
Wij hebben een jaar geleden mijn zwager verloren na een lang ziekbed. Hij heeft bijna 1 jaar non-stop in het ziekenhuis gelegen. Mijn dochters zijn vaak mee geweest toen. Mijn jongste was nog te jong om het te begrijpen, mijn oudste begreep het wel. We hebben haar uitgelegd dat ome "X" monstertjes in zijn buik had. Deze monstertjes maakten ome X erg ziek. In het ziekenhuis kreeg hij soldaatjes (via het infuus) die de monstertjes probeerden te verslaan. Toen na 10 maanden duidelijk werd dat het niet goed ging komen hebben we verteld dat er té veel monstertjes waren en ome X er heel lang tegen heeft gevochten maar dat de monstertjes gingen winnen. Toen ook uitgelegd wat er gebeurde als er iemand dood gaat. Dit wist ze grotendeels nog van toen ze 3 jaar was en haar beste vriendje overleed. Wij benoemen dat het hart stopt met kloppen en het lichaam dan niets meer kan doen aangezien het hart de motor is van je lichaam. Het lichaam gaat in de grond en alle gedachten van degene gaan naar een ster. Mijn oudste staat regelmatig 's avonds naar de sterren te kijken en heeft het dan over hen.
Als je vader daar nog genoeg kracht voor heeft: misschien kun je hem vragen hoe jij en je dochter vroeger als kind waren (volgens zijn beleving), hoe hij de eerste momenten met jullie heeft beleefd en of hij nog wensen heeft voor jullie in de toekomst. Dit dan opschrijven (desnoods eerst met steekwoorden en (niet al te veel) later wat uitgebreider). Ik denk dat dit heel waardevol is, niet alleen voor je dochter maar ook voor jou zelf. Zelf ben ik m'n vader al vrij jong verloren en ik vind het bij tijd en wijle best jammer dat ik dit soort vragen nooit meer kan stellen aan hem. Naast dit kan je dochter misschien alvast bedenken wat voor moois ze zou willen tekenen voor opa. De tekening kan ze geven als hij er nog is (dan kan hij er ook nog even van genieten) maar kan natuurlijk ook meegegeven worden in de kist/ met de crematie (of allebei). Een regenboog is iets wat veel kinderen kiezen, maar misschien komt ze zelf wel met een ander mooi idee (bijv. iets wat opa altijd heel leuk vind/vond). Heel veel sterkte met de hele situatie en het naderende verlies.
Sterkte! Wij hebben bij de geboorte van onze dochter het boek: ‘opa vertel eens’ en ‘oma vertel eens’ gegeven aan mijn ouders. https://elmavanvliet.nl/product/opa-vertel-eens/ Helaas was mijn moeder er nog niet aan begonnen toen ze werd opgenomen in het ziekenhuis en uiteindelijk later overleed. Als je vader zoiets leuk vindt, is het wel iets heel moois om achter te laten. Mijn dochter was net 3 jaar toen ze overleed maar ze weet nog wel veel. Mijn moeder paste ervoor wekelijks op en we hebben daarom mijn dochter er ook heel erg bij betrokken. Ze kwam op bezoek in het ziekenhuis, maakte tekeningen, is op de begrafenis geweest. In het ziekenhuis nog een foto gemaakt met mijn moeder mij en mijn dochter, maar had dat zo graag gedaan toen ze nog in betere conditie was (de 3 generaties). Ook na het overlijden af en toe filmpjes gemaakt waarbij ik haar liet vertellen en aan haar vroeg wat ze leuk vond om te doen met oma etc, om herinneringen vast te leggen, maar dat kan natuurlijk ook nu al. Wij hebben gezegd dat als mensen dood gaan hun hartje niet meer klopt en ze een engel worden. Je kan dan nog wel tegen ze praten in je hartje maar niet meer knuffelen. Ik zou ook niet te vroeg beginnen. Bij ons ging het snel (5 weken), toen daarna iemand anders die zij kende zou gaan overlijden hebben we gezegd dat hij ziek was en dood zou gaan toen het bed beneden kwam te staan in de woonkamer. Nogmaals sterkte!