pfff snelle maar zeer zware bevalling

Pff ik had al een aantal berichtjes geplaatst over het feit dat ik mogelijk ingeleid zou worden. Maar het is toch totaal anders gelopen. Tenminste niet echt anders maar sneller. Eerder.

Ik had vorige week woensdag een groei-echo. Daarop was te zien dat ik krap aan vruchtwater had en dat ik dus morgen ingeleid zou worden. Ik zelf had een heel raar voorgevoel. Het voelt goed allemaal in mijn buik maar er klopt iets niet. (Kleine was wel goed hoor). Maar toch. Dat onderbuik gevoel. Ik begon ook ineens harde buiken te krijgen(nog geen last van gehad eigenlijk ondanks dat 36 weken was inmiddels).

Ik had er vrijdag op gehamerd dat ik een extra ctg en vruchtwaterecho wou. Ctg wel gemaakt. Groeiecho werd zaterdag gemaakt. Prima! Ik alweer iets meer tevreden.
Maar mijn gevoel bleek niet ongegrond.
Maar toch bleek tijdens de vruchtwaterecho zaterdagmiddag dat ik eigenlijk geen vruchtwater meer had. Het volgende nieuws volgde: Morgen wordt je ingeleid middels ballon. Ok. Even accepteren en doorgaan.

Zondag de grote dag. Ik werd ingeleid. Natuurlijk zenuwachtig. Je weet dat het pijn gaat doen. De bevalling. Dus je bereid je daarop voor. Het ballonnetje plaatsen op zich geen probleem, hoewel ik de eendebek nooit heb gemogen. Dus nu de nacht in. Na 1.5 tot 2u begon ik wat te voelen. Maar.... ik was zo moe van het spannende gebeuren dat ik bijna de hele nacht heb doorgeslapen. Wel een aantal keer naar de wc geweest. Kon vanaf halverwege de nacht niet meer rechtop zitten. Maar toch.

Sochtends rond een uur of 7 ben ik gecontroleerd en ondanks de vrij weinige pijn goed geslapen, 2 tot 3cm ontsluiting. Dus koffers pakken(na 2 weken opname in het zkh heb je behoorlijk wat verzameld) en naar de verloskamer. Mijn vliezen zijn rond 07:30 gebroken. Om 08:00 is er een weeen-infuus geplaatst. Dus vanaf dat moment gaat het echt allemaal beginnen. Om 08:00u nogmaals ontsluiting gecheckt. Jep 2-3 cm ontsluiting. Goed. Volgende mijlpaal. Om 10:30 redde ik het niet meer. Mezelf masseren hielp niet meer en de pijn was niet meer uit te houden. Hun vraag aan mij was of ik tot 11u zou willen proberen te rekken. Ik heb dat gedaan en geprobeerd. Het was gelukt. Om 11u ontsluitingscheck. 4 cm. ???4cm pas??? Ben ik zo'n mietje dan? Dat dacht ik echt... kan ik echt niets hebben dan? En ik had zo goed geslapen. Nou ok. Na overleg met kraamverloskundige toch morfine pomp geinstalleerd. Die heb ik in totaal maar 1x hoeven te gebruiken( was net geinstalleerd na een flinke wee). Nou goed... rond 11:45 moest ik ineens poepen.(weet ik veel dat het dan zover is. dit is mijn 1e kindje). Dus ik boos. Begin te roepen. Leg ff matje neer ik moet poepen. Loopt die verpleegkundige weg. Gaat de kamer uit. Komt terug met de kraamverloskundige. Die zegt tegen me. Ik ga nog even je ontsluiting voelen. Prima. Maar wat had dat met poepen te maken. Nou 3x raden. Ik had al volledige ontsluiting. Binnen 3 kwartier van 4cm naar volledige ontsluiting. Ehm ok. Nog in het roesje van 1x morfine word dat weer uitgezet. Want je moet helder denken en zijn tijdens de persweeen. Ik heb iets in totaal 6 persweeen gehad. Het ging niet goed. De hartslag van me meisje ging achteruit. Zat op een gegeven moment, na 5 persweeen, op ongeveer een ritme van 50slagen(te weinig dus). Nou O.K. gebeld. Mevr. Komt zo door, we gaan het nog 1x proberen. Dus vacuumpomp gepakt. Schaar gepakt. Ze zeiden nog we gaan de pomp plaatsen en een knip zetten. Net verdoving gezet voor de knip. Ok perswee kwam op.(mijn weeen namen ook al af). Vacuum geplaatst. Dus bij volgende zucht zo hard persen als je kan. Nou adem-in: 1 ruk aan de vacuumpomp; nee deze zucht niet. Zucht 2: we pakken nu de schaar erbij en co-ass regelt de vacuumpomp; ineens voel ik het, ik geef me toch een zucht en ze vliegt eruit(zoals die 4g reclame van vodafone) met vruchtwater en al. Mijn moeder was bij de bevalling. Stond 2m verderop en de spetters zaten op haar broek. Maar het nieuws was: niet niet nodig geweest. Het ging net te snel. Kon de schaar niet goed plaatsen(ik zo van yes, knip heelt niet zo mooi), maar wel een scheurtje. Ok prima. Me kleine meisje gelijk op mijn borst(wat is ze mooi)binnen 5 minuten weer weggehaald(naar neonatologie) ze was gewogen en tot ieders schrik maar een geboorte gewicht van 1740gram. Pffff.... klein dat wisten we maar zo klein, dat niet.

Om 12:29 is dus onze kleine meid geboren. We hebben haar de naam Limanah Franscisca Antoinette gegeven.

De eigenlijke bevalling heeft dus maar 4.5u geduurd(snap ik nog steeds niet)

Maar goed. Tot zover dat nieuws. Ik kreeg her vervelende nieuws te horen dat mijn placenta niet loskwam. Dus alsnog naar de O.K. onderweg begon ik een nat gevoel te krijgen. Ik was bloed aan het verliezen. En niet zo'n beetje ook. Gelijk door naar de kamer. Even op behandeltafel gelijk slaapinfuus en volledige narcose.

Toen ik wakker werd. Voelde ik me beurs en slap maar goed. Toen kreeg ik het rare nieuws. Mevr. Het ging maar net goed. Je had 3l bloed verloren... wat??? Dat was iets wat ik wel wist maar niet voor mezelf bedacht had(ik was me ervan bewust dat als een placenta niet loslaat je inderdaad veel bloed kan verliezen).

Uiteindelijk werd ik om 15:30 pas met mijn familie herenigt na de dus snelle maar zware bevalling.

Met mij gaat het inmiddels al beter. Ik mocht vandaag(donderdag)eindelijk naar huis. Mijn kleine dame die doet het ook goed. Ze heeft tot vanochtend in de couveuse gelegen en ligt nu in een warmte bedje. Het gaat super met haar. Haar suikerspiegel is goed en kan haar temperatuur zelf regelen. Ook werken alle organen. Het enige nadeel is dus dat ze zo klein(39cm) en licht(1750,2e dag wegen)is. Ze nam de sonde voeding niet op. Haar maag verwerkte het niet. Dus ik moest maandagavond na de bevalling in mijn bed naar haar toe, en achteraf proberen te kolven om te kijken of dat wel aanslaat. En jahoor dat verteert haar maag wel. Nu dus ruim 72u verder. Mijn melkproductie is geweldig(ik wou wel borstvoeding geven dus kwam mooi uit). En mijn dochter is een geweldige vechter. En super sterk.

Ik ben zo verschrikkelijk trots