Ik ben mij er van bewust dat er veel ergere dingen zijn dan de situatie waar ik nu in zit/en dat het nog vele male erger kan maar ik ben benieuwd of er meer vrouwen zijn die zich hier in herkennen. De zwangerschap verliep in het begin op zich prima en ik begon langzaamaan steeds meer vertrouwen te krijgen in mijn lichaam. Helaas bleek een paar weken geleden toch mijn bloeddruk te hoog te zijn en de baby te klein. Ik ben doorgestuurd naar het ziekenhuis en daar bleek dat de baby van de P35 lijn is afgezakt naar de P10 lijn en dus inderdaad mijn bloeddruk veel te hoog was. De hele zwangerschap was dit voor mij het rampscenario in verband met de geschiedenis van mijn moeder, ik ben zelf geboren met 32 weken vanwege eclampsie en bij haar eerste zwangerschap is het kindje overleden vanwege een groeiachterstand. Ik heb direct medicatie voor mijn bloeddruk gekregen en ik krijg nu elke twee weken een groeiecho. Bij de laatste groeiecho was ze wel weer gegroeid op haar eigen lijntje, wat dus gelukkig een goed teken is. Woensdag voelde ik mij niet lekker, veel harde buiken en in het ziekenhuis bleek mijn bloeddruk ondanks de medicatie toch weer te hoog te zijn. De dosering is nu verhoogd en ik moet nu elke week terugkomen. Vooralsnog lijkt de baby het verder prima te doen en nog geen hinder te ondervinden van mijn te hoge bloeddruk (afgezien van dat ze aan de kleine kant is). Tijdens het eerste bezoek in het ziekenhuis werd mij al gemeld dat ze mij niet te lang door willen laten lopen en daarom met 37 weken in te gaan leiden. Vandaag opnieuw controle gehad en voor nu is mijn bloeddruk goed maar volgens de artsen zal er nu elke week opnieuw de afweging worden gemaakt of het beter is om de zwangerschap te beëindigen of niet. En dat is nou juist het punt waar ik erg slecht mee om kan gaan. Ik had zo'n romantisch beeld in mijn hoofd van de bevalling en de spanning die zich opbouwt als je de 37 weken bent gepasseerd(ja ja). Ik vind het gewoon erg lastig dat ik nu de laatste weken van mijn zwangerschap alleen maar bezig ben met of ik de kleine wel goed genoeg heb gevoeld die dag en of ik mijzelf wel goed voel. Ik loop overigens al een tijd met klachten zoals sterretjes zien, vocht vasthouden en hoofdpijnen maar mijn bloed en urine is steeds nog binnen de marges. Ik kan dus niet echt uitgaan van hoe ik mij voel of het nog steeds ook echt goed gaat. Dus bij elk bezoekje aan het ziekenhuis zit ik nu in spanning of ik wel of niet nog een week door mag lopen. Hoe zijn jullie er mee omgegaan dat de zwangerschap (op het laatst) anders is gelopen dan dat je in gedachten had?
Ik heb het bij mijn eerste zwangerschap ook meegemaakt vanaf week 30 ook direct aan de medicatie en inderdaad het lijkt niet meer om de zwangerschap te gaan maar alleen nog maar om de hoge bloeddruk en de bijbehorende klachten die je zou kunnen krijgen daarbij. Mijn zoontje werd uiteindelijk met 37.1 gehaald. Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je de weken nog een beetje doorkomt
Ik heb dat gehad met zwangerschapsdiabetes, een placenta die begon te verkalken en ingeleid worden. Ik baalde van het gez**k dat zwangerschapsdiabetes is.. Tig keer prikken per dag, stress bij te hoge waardes, niks meer zomaar mogen eten. Maar het inleiden vond ik niet erg. Ik kreeg veel meer stress van die kalkplekken op de placenta om relaxed 'door te lopen'. Dus prima.
Het wordt inderdaad direct erg medisch allemaal, wat natuurlijk vrij logisch is maar toch best jammer. Heeft jouw zoontje verder nog hinder ondervonden van dat hij eerder is gehaald en de medicijnen? Ze gaven vandaag aan dat ze sowieso in het ziekenhuis moet blijven na de geboorte vanwege de medicatie die ik nu krijg.
Jeetje, dat klinkt erg heftig! Ik zie dat de weg naar de zwangerschap toe ook alles behalve makkelijk is geweest, dan hoop je toch ten minste op een relaxte zwangerschap. Ik begrijp dat je dan 'blij' bent als ze je gaan inleiden.
Oooh Bozoe, wat rot zeg Ik heb er geen ervaring mee, maar snap je heel goed.. Wat een rot onzekerheid zeg! Sterkte en hoop dat je fijne adviezen krijgt van mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Dikke knuffel!
Lief van je, dankjewel! Ik zag trouwens net je foto voorbij komen in het buiktopic, lekker gegroeid! Wat fijn dat ze nu goed ligt en al is ingedaald.
Ahh Meis wat balen zeg! Hier liep alles ook anders dan ik in mijn hoofd had.. wel is waar geen medische problemen.. maar mijn vliezen braken met 35 weken en nog geen 24 uur later was hij daar. Net aan 1 week verlof was er nog niet klaar voor.. Enige wat ik je kan aanraden is het zoveel mogelijk accepteren. Helaas kunnen moeten we soms ons beeld over iets bijstellen. Belangrijkste is dat je kindje gezond te wereld komt en met dit termijn komt ze dat. Ik zou zeggen huil alles er zoveel mogelijk uit, praat erover en heb vertrouwend in je artsen. Dat heeft bij mij geholpen toen. Dikke knuffel😘
Hier ook... vanaf de 33e week was hij zo erg van zijn groeilijn afgebogen dat ik per direct strikte bedrust kreeg (vanaf 1 januari 2016) en ik in de thuismonitoring kwam. Ik heb elke dag/ochtend een verpleer over de vloer gehad om een ctg te maken en mijn controles te doen. Daarna was het afwachten tot 16 uur in de middag of de gyn zou bellen. Als hij de ctg niet mooi genoeg vond zou ik gebeld worden en zou onze zoon gehaald worden. Elke maandag moest ik naar het zhuis voor controles/echo en lange ctg. Wat een verschrikkelijke weken waren dat zeg... we waren net de week ervoor verhuisd.. zat net een week in mijn verlof en klaar om de boel heerlijk uit te soppen en uit te pakken, maar dat moest dus wachten. Uiteindelijk begon de ctg 1x afwijkend te worden (hartslag daalde enorm toen ik 37+3 was), dat ik nog langer moest blijven en ze hem wouden halen. Ik ben dat tegen gegaan omdat mijn zus op dat moment bezig was met de geboorte van haar niet levensvatbare kindje (16 wkn zwanger van kindje met trisomie18) en ik niet op dezelfde dag wou bevallen. De ctg verbeterde zichzelf ook weer en daarna een uur lang een perfecte ctg gehad. Uiteindelijk vanwege de groei een ks gehad met 37+6 en ons kleine ventje was gezond geboren met een lengte van 45 cm en een gewicht van maar 2170 gram. Naar 4 dagen mochten we heerlijk saampjes naar huis.
Oh wat vervelend bozoe! Hopelijk blijft de klein het tot week 37 beter hebben in de buik dan erbuiten.. Ik herken wel het romantische beeld wat even in elkaar stort. Ik wilde namelijk graag thuisbevallen bij de eerste, maar werd met 40+2 geconfronteerd met een te hoge bloeddruk en werd per direct aan het ziekenhuis over gedragen. Dag thuisbevalling! Weg van de 'vertrouwde' vk naar een onbekende gyn. Uiteindelijk met 42 wk ingeleid en ik heb er nu helemaal vrede mee, want je kan het immers niet plannen. Maar toen was het echt even slikken. Wat ik toen heb gedaan is benoemd dat ik het jammer vond. Naar de vk, naar m'n partner. Maar dan realiseer je je ook dat de baby voor alles gaat. en dat heb ik toen veel tegen mezelf gezegd. Succes nog met de laatste pittige loodjes!
Heel herkenbaar. Ik lig al vanaf 29 weken met bedrust en bètablokkers thuis. Het gaat erg met ups en downs, gelukkig werkt mijn man vanuit huis en is hij een grote steun, en mijn moeder ook die hetzelfde heeft gehad toen ze zwanger was van mij. Ik heb me er aan overgegeven, wat dat betreft is deze zwangerschap een zeer goede les in "loslaten". Loslaten van het ideale plaatje, van lekker tot het einde werken, lekker gezellig winkelen voor spulletjes. Ik laat het gaan want de baby is gewoon echt het belangrijkste. En hoe verder je komt in de zwangerschap, des te meer voel je de baby, dat stelde me wel gerust. En wat er ook telkens aan gedoe is, de baby lijkt er toch best wel goed onder te doen. Ik zal bij 38 weken worden ingeleid. Dat is iets dat ik al een tijdje weet, en de baby mag voor die tijd zelf met een plannetje komen en anders gaat het gewoon dan gebeuren. Ik probeer me vooral te verheugen op het baby-klaar maken van ons huis, en kijk uit naar de ontmoeting met ons kindje.
Herkenbaar. Bij mijn eerste verliep het volgens het boekje en dat was fijn. Bij de tweede bleek hij te klein met 30 weken en met 33 weken wekelijks ctg en echo. En iedere keer weer spannend of hij nog mocht blijven een weekje langer in de buik of niet. En de zorgen, voel ik me anders, voel ik hem bewegen. Ik vond dit erg stressvol en keek enorm uit naar de geboorte en dat ik hem kon vasthouden, was toen echt klaar met zwanger zijn het was niet leuk meer. Hier met 37.2 ingeleid en zelfde dag geboren, 2 kilo en 40 cm. Een sterke gezonde jongen en mocht na twee dagen na alle controles naar hus!
Oh, en ik realiseer me dat ik van nature een optimist ben. Voor mij helpt het echt om vast te houden aan de positieve dingen. Maar dat werkt niet voor iedereen. Sommige mensen hebben ook veel aan erkenning van de worsteling, het verdriet, en de teleurstelling. Dat mag er ook zijn.
Ik ben bij mijn eerste bevallen met 37w ivm hoge bloeddruk hij was 2865 gr hij had ook echt rand prematuren gedrag dronk slecht en werd niet zelf wakker voor voeding. Als ik het over kon doen had ik nog een week willen wachten maar het zkh wilde dat absoluut niet. De bevalling was zwaar fluxus en vacuüm bevalling omdat de hartslag te ver daalde. 2 dagen moesten we blijven. Mijn 2e bent ingeleid met 38 weken ivm beginnende zwangerschapsvergiftiging ik had een hele Hoogeveen bloeddruk opeens. Ik was hier best heel verdrietig van want ik wilde ook een keer uit mijzelf bevallen het romantische wat jij omschrijft het is tot 37 weken goed gegaan met de bloeddruk. De inleiding deed helemaal niks in eerst3 instantie daarna vanaf 15 u tot 17.30 van 3cm naar geboorte gegaan. Ik vind trouwens dat jij weinig controle krijgt ik moest mij met bij 3x pw in het ziekenhuis melden dit was bij de eerste vanaf 30weken en bij de 2e vanaf 37w kreeg elke keer ctg bd meeting en 1x pw urine en bloed.
Ow wat ongelooflijk rot. Ik herken alles. Heb het nu 2x meegemaakt. De eerste keer werd ik met 30 weken onverwacht heel ziek. Hellp. Heb me toen heel schuldig gevoeld richting alles en iedereen. Kon er toen ook heel slecht mee omgaan. In het ziekenhuis was toen iemand waar ik mee kon praten. M'n dochter is met 32+5 geboren. We hebben er beide niets aan overgehouden. Later ben ik in therapie gegaan om een en ander te verwerken. Nu met de tweede zwangerschap heb ik de hele tijd in angst gezeten over wat er kon gaan gebeuren. Met 33 weken ook aan de medicatie wegens hoge bloeddruk en 2x per week terug voor de hele riedel aan controles. Zat ook elke keer in angst. Met 35+4 ben ik nog 2 dagen opgenomen geweest omdat m'n bloeddruk steeg en steeg. Toen hebben ze bij mij ook de afspraak gemaakt dat ik met 37 weken ingeleid ging worden. Bij mij gaf dat wel wat berusting. Ik wist precies hoeveel dagen ik het nog vol moest houden. Mijn zoon is precies met 37 weken geboren op 1e kerstdag. Tijdens de bevalling kreeg ik weer pre-eclampsie maar we hebben er beide weer niets aan overgehouden en waren binnen een paar dagen weer thuis. Mijn advies is ook; probeer het zoveel mogelijk te accepteren. Ook al weet ik dat dat helemaal niet zo makkelijk is. Als je baby gezond ter wereld is gekomen en jij er ook niets aan overgehouden hebt, mag je gewoon heel trots op jezelf zijn! En blijf erover praten. Heeft bij mij wel geholpen.
Jeetje wat heftig en dat twee keer dat de bevalling anders loopt dan gehoopt! Mijn voorkeur gaat aan de ene kant uit naar haar iets langer laten zitten zodat ze de beste start heeft maar aan de andere kant ben ik ook blij als ik kan zien hoe ze het doet in plaats van af te moeten gaan op mijn gevoel. Ik vind inderdaad zelf ook dat er vrij weinig controle is vanuit het ziekenhuis. Mijn bloeddruk was in het begin van de zwangerschap laag (onderdruk van 60), halverwege steeg hij naar 70/80 en nu zit ik dus op een bloeddruk van 150 over 100 ondanks 2 keer per dag 200 mg Labetalol. Gisteren was mijn bloeddruk gelukkig gedaald naar 130 over 85 doordat de medicatie is verhoogd. Ik heb wel telefoonnummers meegekregen waar ik naartoe kan bellen als ik het niet vertrouw en dan mag ik langskomen voor een CTG maar tja wanneer bel je en wanneer niet. Nogal lastig dat er zoveel verantwoordelijkheid bij mij zelf wordt neergelegd.
Is er een reden gevonden waarom hij zo achterbleef in groei? Wat heftig, elke dag de spanning of de CTG wel goed genoeg is of dat ze in gaan grijpen. Dat lijkt mij ook niet echt bevorderlijk voor het stressniveau. Ik lees vaker dat er strikte bedrust word voorgeschreven, hier is daar met geen woord over gerept. Ik heb geen leefregels of iets dergelijks meegekregen. Wat fijn dat hij ondanks dat hij vrij klein was toch al zo snel mee naar huis mocht! Hij heeft dus ook niet in de couveuse gelegen? En wat ontzettend heftig van je zus haar kindje, ik begrijp dat je dan inderdaad je eigen bevalling tegen wil houden.
Hij heeft wel een wat moeilijke start gehad, ook al zeggen ze dat vanaf 37 weken optijd is. Was hij er duidelijk nog niet klaar voor . Heeft nog een week in het ziekenhuis gelegen (niet in couveuse).