hallo, ik heb even een vraag, en ben op zoek naar moeders die wellicht tips hebben.. mijn zoontje is 16 maanden en alles gaat super goed.. hij is alleen de laatste tijd wat bangig uitgevallen en piept al snel.. nou heeft hij dit in zijn sprongetjes wel vaker en dit gaat meestal vanzelf weer over.. het word nu echter wat heftiger, hij is soms al bang voor een boom nou heeft hij gisteren (met oma) een vervelende ervaring met een hond gehad, de hond sprong op oma haar nek terwijl ze ons mannetje vast had.. kind helemaal overstuur (logisch ook) en oma voornamelijk erg geschrokken.. geen beten of gekke dingen gelukkig.. nou heeft hij me toch vannacht de hele nacht echt onbedaarlijk liggen huilen, dat ik er echt wanhopig van werd. normaal kan ik hem heel goed troosten maar zelfs dat luktte niet, hij was helemaal over zn toeren.. de hele nacht bezig geweest en vanochtend was het nog steeds zo... iemand tips of ervaring met bange kinderen??? vind het zo zielig maar weet niet zo goed wat ik hieraan kan doen... alvast dank!
Veel bij je houden, knuffelen, enz. Kijk eens of je een boek kunt vinden met hondjes, zodat hij ook de leuke kanten van hondjes weer even kan zien... Dikke kans dat ie gaat brullen als ie een hondje ziet, maar benoem maar gewoon dat de meeste hondjes lief zijn en dat er soms een gemene hond is. Verder hem niet pushen om op honden af te stappen. Doe het zelf gewoon voor en laat hem maar bepalen hoe ver ie er af wil staan... Dan komt het ws. vanzelf weer dat ie hondjes weer lief gaat vinden. Zou overigens super zijn als je een hond in je omgeving hebt waarvan je zeker weet dat dat goed gaat met kleine kids, om hem middels die hond z'n angst weer kwijt te laten raken. Maar laat het eerst maar ff betijen... komt wel weer! Misschien is ie het met een week ook wel vergeten.
Ik heb toevallig laatst een workshop gehad over kinderangsten.. Dan ging het om iets oudere kindjes,een oude peuter, en die zijn iets anders bang (kunnen langer vooruit/achteruit kijken, dingen onthouden). Maar ik denk dat wat rozemarijke zegt wel zo'n beetje opgaat. Gewoon troosten, langzaamaan weer laten wennen. Dus eerst een boekje, een knuffelhond, dan eens over straat waar aan de andere kant een hond loopt, dan langs een hek met een hond erachter etc. Niet direct pushen. Dat gaat ook een beetje op voor andere angsten: niet pushen, de angst benoemen, maar ook laten merken dat het niet nodig is. Dus zelf voordoen dat het niet eng is (ook al is het voor jou wel eng). En voor sommige dingen mogen ze best bang zijn, maar niet overdreven. Een hardrijdende auto is ook gevaarlijk, maar dan moet je gepast gedrag gaan aanleren, dus op de stoep blijven staan, dan kan de auto niet bij je komen. Daar hoef je niet bang te zijn. Maar misschien verdwijnt zo'n angst ook wel snel bij een dreumes, het is toch een andere leeftijd. Mijn zoontje is trouwens ook wat terughoudend de laatste paar maanden. Echt een periode van een maand of 2-3 dat hij wat meer naar mij/papa hing in bepaalde situaties, vooral sociaal. Het lijkt nu weer wat beter te gaan. Dus ik hoop dat jullie angstige periode ook overbeterd.
hoi, dank alvast voor jullie reacties.. ben het er zeker mee eens, ga het ook zeker niet pushen, en wat ik al zei hij is soms om de gekste dingen angstig.. wat ik vreemd vind is dat hij er zo lang in blijft hangen, hij vergeet dat dus echt niet, in dit geval met de hond snap ik dat wel maar met kleinere dingetjes is het ook.. hij is bijv bang voor de babyfoon (omdat zn zusje er een keer vanaf beneden heel hard in geroepen heeft).. sindsdien verstop ik hem achter wat speelgoed maar elke avond gaat hij vragend met zn handjes zo van weg??? bizar vind ik dat.. maar is het dan niet vreemd dat hij dan vannacht zo enorm uit zn stekkertje gaat??? vond het echt heel treurig om hem zo heftig van streek te zien, terwijl hij gewoon lekker veilig in zn bedje ligt...
Misschien droomt hij er wel naar over? Dat hij dit soort dingen heel erg in zijn dromen verwerkt. En dan is je bedje niet zo veilig meer als het lijkt (ook al zijn het spoken). Wat ik bedoelde met niet onthouden is, dat peuters angsten vaak lang vasthouden, hun jeugd, en soms zelfs volwassenheid in. Bij dreumessen zijn dit soort angsten meer een momentopname. Het is een poosje eng, maar dat gaat wel weer over. En angst voor babyfoons hoor ik wel vaker, het is raar om een stem te horen van een bekende uit een apparaatje. Dat gaat wel over als ze het wat beter begrijpen. Als je je echt zorgen maakt, er bestaan psychologen die speciaal opgeleid zijn voor kinderen met angsten. Misschien je op het CB eens vragen of ze toevallig een adresje in de buurt hebben?
dank je, gelukkig heeft hij vannacht goed geslapen ik ga in elk geval wel even het cb bellen voor tips.. en zo'n cursus lijkt me ook wel een goed idee...
Die workshop kinder-angsten is een onderdeel van een ontmoetingsgroep. Dat is elke donderdag ochtend, dan spelen de kinderen (0-4 jaar) samen, en de ouders (mama's dus) kletsen gezellig. De ene keer gewoon keuvelen, de andere keer een echt thema zoals deze. We hebben het ook al gehad over driftbuien, gezond eten, etc. Misschien hebben jullie zoiets in de buurt? Hier wordt het vanuit de welzijnsorganisatie geregeld, en betaald door de gemeente. Ons CB had wel wat foldertjes liggen daarove.