We hebben er samen over gepraat intussen. Hij vind het vreselijk moeilijk te moeten kiezen. Ik heb met hem afgesproken dat we het onderwerp laten rusten en dat we maandag naar de juf gaan en een gesprekje na school plannen. Aan de ene kant vind ik het heel lief dat ze een uitzondering willen maken voor hem. Aan de andere kant is het ook wel een zware keus en emotionele belasting. En voor hem moeilijk omdat je met elke keuze ook impliciet die andere vrienden afwijt.
Alleen als het onderzoek zelf ook vergoed is. Zelfs al laat je het testen, betaal je zelf en komt er ernstige enkelvoudige dyslexie uit, dan wordt de behandeling alsnog niet vergoed. Slaat werkelijk nergens op, maar helaas is het zo geregeld. Mijn dochter voldoet dus ook niet aan de eisen van de gemeente voor een vergoede test, ze leest net niet slecht genoeg. Ze gaan het ook niet terug betalen als je het zelf betaald en er komt toch dyslexie uit de test. Wij zijn al 2 jaar bezig met school en de gemeente en zoveel gesprekken en 2 aanvragen verder kwamen we nog geen steek verder gekomen. Extra begeleiding gehad, hielp ook niet. Er zitten trouwens grote prijsverschillen tussen die onderzoeken, dus het loont wel om rond te kijken. Als het niet vergoed wordt, ben je toch niet aan bureaus waar de gemeente een contract mee heeft gebonden. Een dyslexieverklaring zal ook al helpen, recht op extra tijd en aanpassingen.
Lastig, Fietwordtmama! Mbt vergoeding dyslexieonderzoek en -behandeling: er zijn inderdaad allerlei voorwaarden om het vergoed te krijgen. En die zijn vrij zwart-wit...
Onze oudste heeft ook vaak angsten. En dan is hij ook meteen heel rigoureus en consequent. Als jonge peuter (ruim 1,5 - bijna 2) is hij ooit net onhandig terecht gekomen toen hij van een glijbaan ging. Vervolgens is hij zeker twee jaar niet meer van een glijbaan af geweest. Glijbaan-vrees was denk ik zijn eerste angst. Hij is ook lang bang geweest voor honden, door een ervaring waarin hij schrok van een hond die iets te enthousiast op hem af rende. Vooral het eerste jaar was heftig. Als er aan de overkant van de straat een hond langs liep, klom hij al zowat langs mijn been omhoog. En dat terwijl hij hoogtevrees heeft. Wij hebben niet veel met die angst voor glijbanen gedaan. Dan ga je maar niet van een glijbaan. Wel ben ik op een gegeven moment toen hij een jaar of drie was, dat wat meer vanuit het hoofd (verstand) met het gaan benaderen. Hij klom soms wel de trap op, liet dan een bal naar beneden rollen en draaide zich dan bovenaan de glijbaan weer om en klom weer de trap af. Ik heb toen een aantal keer gezegd dat je op zo'n smal stukje omdraaien en teruglopen, waarschijnlijk meer kans geeft op vallen dan gewoon naar beneden glijden. We hebben ook wel eens naar kinderen staan kijken die wel van de glijbaan gingen. Benoemd dat ze plezier hadden en zich geen pijn deden. Honden hebben we in het begin niet echt aangepakt. Ik wilde hem niet optillen, om zijn angst niet te versterken. Maar ik wilde hem wel gerust stellen. Dus hij kreeg dan bijvoorbeeld wel een hand en ik bleef tussen hem en de hond. Ik heb hem ook geleerd over het gedrag van honden en naar welke signalen je kunt kijken. Als mijn man er ook bij was (en dus bij onze zoon kon blijven) ging ik ook wel eens naar hondeneigenaren toe. Dan vroeg ik of ik de hond even mocht aaien. Van lieverlee durfde zoon daar wel steeds dichter bij te staan. In het begin bleef hij er echt wel 10 meter bij vandaan. Inmiddels is hij helemaal van zijn angst af en vind hij honden zelfs leuk. Met 1 buurhond, degene waar hij toen zo van schrok, heeft hij een paar keer heel leuk gespeeld. Maar dat heeft echt jaren geduurd. Wij zien dat het hebben van een jonger broertje wel scheelt. Hij ziet zijn kleine broertje soms dingen doen, die hij niet durfde. Maar hij kan niet achterblijven. En dus ontwikkelt hij zich dan ook. Tegenwoordig zien we hem ook steeds vaker op speeltoestellen klimmen. Dat hebben we niet speciaal gestimuleerd, maar daarin ontwikkelt hij zelf. Zijn meest belemmerende 'angst' op dit moment is zijn 'smetvrees'. Aan de ene kant handig dat ik onze jongen van 6 er nooit aan hoef te herinneren zijn handen te wassen na toiletbezoek of voor het eten. Maar soms vindt hij 3 keer in een half uur een reden om zijn handen te wassen, 's Winters zijn z'n handen helemaal schraal en kapot. Als ik vind dat hij zijn handen onnodig wil gaan wassen (bijvoorbeeld omdat hij speelgoed heeft aangeraakt van zijn baby-nichtje die soms wel eens kwijlt) dan gaat hij kort daarna naar de wc, omdat handen wassen daarna wel mag / moet. Hij wordt ook panisch als zijn broertje niet meteen na toiletbezoek zijn handen wast. Als hij tussen de wc en de keuken een omweg maakt en het erop lijkt dat hij iets aan gaat raken, staat grote broer te roepen dat dat niet mag en dat hij eerst meteen zijn handen koeten wassen. Ik vraag me af of er veel 3jarigen zijn die van hun broer het woord 'bacteriën' hebben geleerd... Onze ervaringen met angsten en vrezen: er gaat er eens 1 weg (na beel tijd en moeite) maar meestal komt er ook wel weer een nieuwe bij. Ik denk dat slimme kinderen inderdaad dieper en verder nadenken waardoor ze bepaalde risico's zien. En vaak speelt gevoeligheid ook een rol.
Bedankt voor je uitgebreide verhaal, Tupp. Hier was mijn dochter ook al op jonge leeftijd bang. Ze was serieus doodsbang voor de golven in het golfslagbad. Ze was compleet in paniek. Ik kan me het nog herinneren als de dag van gisteren. Als ik er nu over nadenk, was ze ook zeker erg gevoelig. Na kinderfeestjes van vriendjes en vriendinnetjes sliep ze pas úren later en huilde ze soms wel een uur achter elkaar, ook al was ze doodmoe. Nu ik het zo typ, denk ik echt dat ik er iets mee moet doen. Ik vind het erg moeilijk, want de IB'er heeft voor de tweede keer gezegd dat ze echt niet denkt dat mijn dochter HB is vanuit het niets, terwijl ik er niet eens naar vroeg; ik kwam alleen maar voor een e-mailadres). Iemand een idee in welke hoek ik het dan wel moet zoeken?
Over de angsten... hier is het 'warm' wat paniek kan geven. M. wil alles koud, eten, douchen... hij kan niet aangeven waarom, maar ik zie dat hij meteen schrikt als hij iets warms proeft. Angst voor het onbekende...zwemmen was er zo een. Hij zit vanaf januari op zwemles, maar van te voren was dit überhaupt niet te bespreken met hem.
Hoe bedoel je dat precies? De oorzaak van de angsten? Of waar je terecht kunt voor hulp? (Houd los daarvan ook in je achterhoofd dat een ib'er wel iets kan vinden, maar dat dat echt niet de waarheid hoeft te zijn.)
Hier ook angsten, maar naar mijn idee wel te handelen... We hebben er al heel wat voorbij zien komen. Oudste weigerde vroeger rode dingen te eten, daarna kwamen de insecten, vervolgens honden en nu zijn het meer realistische dingen als ziektes, dood gaan, oorlog, enz. De jongste is heel erg gevoelig en kijkt altijd de kat uit de boom, ze vindt alles spannend, met name onverwachte dingen en dingen met mensen en situaties die ze niet kent. Honden vindt ze ook niets, veel te onvoorspelbaar. Ze kan in 'spannende periodes' 's nachts ook krijsend wakker worden, maar het helpt als we in de buurt zijn/ze bij me mag slapen en we er over praten ed. In haar geval maak ik me er dus niet echt zorgen om, hoewel het haar soms wel beperkt, maar als ik het vergelijk met hoe ze als dreumes/peuter was, dan is het al zoveel beter dat ik geloof dat ze er wel komt.
Ondanks 2 jaar peuterzwemmen was ook hier sprake van watervrees. Hij durfde het bad wel in hoor. Maar bleef uit de beurt van alles en iedereen die spetters maakte. Koppie onder... no way! We zijn dus ook wat later met zwemles begonnen. Ook om andere redenen trouwens hoor, maar dit speelde ook mee. Ook hiervoor geldt: inmiddels doet hij het wel. En hij is ook wel trots op zichzelf dat hij dat nu durft. Maar dat soort dingen duren bij hem wat langer. Hij wilde de eerste weken / maanden echt niet vanaf de rand in het zwembad springen. Hij ging als enige langs het trappertje. In het begin heeft hij zich één keer laten overhalen. Hij is in dat opzicht heel braaf, dus als een juf zegt dat iets moet dan doet hij het gewoon. Maar hiervan heeft hij op een gegeven moment tegen de zwemjuf gezegd dat hij dat echt niet wil en ook echt niet doet. Dat vond ik dan ergens ook wel weer stoer van hem. Langzaam maar zeker in zijn eigen tempo is hij wat vrijer geworden en is hij die dingen(in het water springen, gezicht in het water, koppie onder) wel gaan doen. Ik vond al die angsten en vreesden in het begin vervelend. Het gaf mij het gevoel dat hij zichzelf belemmerde en buitensloot. Met een kinderfeestje of de juffendag naar de speeltuin... iedereen klimt overal op en over, tuimelt over het springkussen etc. Maar onze knul zit in zijn eentje ergens beneden. Soms speelt er even een vriendje mee, maar die kiezen algauw weer voor de meer spannende dingen. Dat vond ik naar om te zien. En hij had er soms zelf ook wel last van. Hij was wel eens verdrietig dat niemand met hem wilde spelen. Normaal heeft hij aanspraak genoeg hoor, aan vrienden geen gebrek. Maar zeker kleuters hebben dan vaak geen trek om met hun vriendje in het 'kinderachtige' deel van de speeltuin te blijven. Jullie zijn moeders, je snapt denk ik wel hoe het voelt als je dat ziet gebeuren en je kind verdrietig ziet. En je kunt het niet oplossen, want je kunt hem niet dwingen meer te durven en ik wil zeker een ander kind niet vragen zich in te houden voor onze zoon. Ik probeer het tegelijk ook van een andere kant te bekijken: hij loopt in zoveel dingen vóór op zijn leeftijdsgenootjes. Laat hem dan ook maar ergens een beetje op achterblijven. Het is goed voor hem om te ervaren wat het is om iets niet vanzelf te kunnen. Om moeite te moeten doen. En dan trots te zijn als dankzij die inspanning toch lukt. Dat zijn gewoon levenslessen die heel goed voor hem zijn. Voor ieder kind. Frustratie en verdriet hoort ook bij het opgroeien. Iedereen moet daarmee leren omgaan. Op heel veel terreinen ervaart hij dat niet. "Gelukkig" hierin dan wel.
@Miss T; voor mij gelden dezelfde vragen. Ben je op zoek naar de oorzaak van de angsten? Of naar begeleiding in hoe ermee om te gaan? Of is je vraag groter en gaat het niet alleen om de angsten maar ook om het voorlopen?
Misschien is het voor jouw zoon anders, maar ik zie het bij mijn dochter eigenlijk niet echt als achterblijven... In de zin van dat ze gewoon teveel bedenkt wat er allemaal fout zou kunnen gaan, waardoor ze andere keuzes maakt dan een kind dat ergens gewoon vol in gaat.
Ik zie het als achterblijven omdat leeftijdsgenootjes het wel kunnen en hij niet. Misschien is dat een gevolg van zijn eigen keuze. Maar doordat hij die dingen (klimmen, in het water springen, van een glijbaangaan) opeen bepaalt moment niet doet, oefent hij het ook niet en blijft hij dus motorisch achter. Net zoals een kind dat veel meer kan juist voorloopt. Ik heb daar verder geen waardeoordeel bij. Niet als moeder en niet als juf. Ik vind niet dat een kind dat voorloopt het 'goed' doet of 'beter' is. En een kind dat bij het gemiddelde achterblijft is niet 'zwak'. Ieder kind ontwikkelt zich op op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. Wij zijn vaak geneigd om kinderen te vergelijken, een berekening te maken en dan uit te gaan van gemiddeldes. Maar een gemiddelde is alleen maaar de uitkomst van een sommetje. Niet het sneller of langzamer ontwikkelen is een probleem, maar het feit dat vaak aan alle kinderen van een bepaalde leeftijd dezelfde eisen worden gesteld. Het stellen van te hoge eisen aan een kind dat zich blijkbaar langzamer ontwikkelt leidt tot problemen. En ook het stellen van te lagen eisen aan een kind dat voorloopt op dat gemiddelde. Dus als ik zeg dat hij achterloopt, betekent dat niet dat ik dat minder goed vindt. Ik vind het verdrietig voor hem, als hij ervaart dat hij zichzelf daarmee in een bepaalde situatie even isoleert. Maar verder vind ik het niet intressant dat hij met taal en rekenen sneller is dan 'Pietje' en tijdens de gymles achterloopt. Ik wil wel dat hij dan bij taal en rekenen ander werk krijgt dan 'Pietje' zodat hij zich kan blijven ontwikkelen. En dan niet zozeer op het gebied van taal en rekenen. Maar wel zodat hij ervaart dat hij ergens moeite voor moet doen, leert omgaan met fouten maken en frustratie en trots voelt. En bij de gymles hoop ik dat 'Pietje' zo hoog in het klimrek mag als hij wil en een koprol mag maken met een fijne lange aanloop en op zijn niveau wordt uitgedaagd. Terwijl onze zoon wat lager blijft en eerst maar eens leert rollen vanaf een schuin vlak.
Als hij er echt door achterloopt qua lichamelijke ontwikkeling dan snap ik dat je het zo ziet, hier is dat totaal niet aan de orde dus speelt dat niet mee in hoe ik er tegen aan kijk tov onze dochter (of juist wel, maar dan juist de 'andere kant' op). Ik begrijp dat je dat niet als waardeoordeel bedoelt. Ik zie het ook niet zo namelijk.
Nee, maar ik heb soms de behoefte om het uit te leggen. Soms vatten mensen het veel botter op dan ik het bedoel. Althans, dat idee heb ik dan. Ik constateer een feit. Maar dat voelt dan voor een ander alsof ik hem daarin 'minder' vindt. En dan gaan mensen het voor hem 'opnemen'. "Het valt toch wel mee." en "Het is toch niet zo erg?" Nee, het is ook niet erg. Maar het is wel zo dat hij minder durft, doet en dus kan dan andere kinderen van zijn leeftijd. En daar houden wij dan rekening mee door hem bij bepaalde dingen te helpen of juist te stimuleren. Ik ben bijvoorbeeld nog vrij lang meegegaan in de kimtoestellen in binnenspeeltuinen. Zonder mij zou hij het helemaal niet doen. En dan wordt die achterstand denk ik allene meer groter. Terwijl ik motorische ontwikkeling gewoon ook erg belangrijk vindt. Overigens doe ik dit soort uitspraken natuurlijk niet waar onze zoon zelf bij is. Ik zal de dingen die hij kan niet aandikken, maar ik ga ook niet uitgebreid benoemen wat hij niet kan.
Ik help (of eigenlijk meer ondersteun) mijn dochter ook met veel dingen, anderen vinden soms teveel, mogen ze vinden, ik ken haar na ruim vijf jaar inmiddels wel zo goed dat ik weet wat werkt en wat niet. Het werkt honderd keer beter om haar geleidelijk aan dingen te laten doen dan om haar een duw te geven en te zeggen 'zoek het maar uit'. Dat laatste zorgt voor paniek en blokkeren en werkt dus averechts. Dat doe ik dus ook niet. Ik geloof ook dat ze de meeste dingen gewoon kan, ze durft ze alleen niet meteen. Door haar geleidelijk te laten ervaren dat ze het kan, durft ze steeds een stapje verder en vindt ze het meestal nog leuk ook. En als ze echt niet, ook prima, ik wil ook niet alles. Ze vindt kijken soms genoeg.
Herkenbaar NiekeKris. Het is soms ook het kip-ei verhaal. Durft een kind niet alleen omdat het gewend is dat de ouders helpen? Of helpen ouders omdat hun kind anders niet durft. Bij ons is sprake van het laatste. Hoewel het soms ook wel werkt om het hem even zelf te laten 'uitzoeken'.
Ik heb nog een dochter, die krijgt die 'duw' wel zo nu en dan, zij heeft hem ook nodig af en toe, bij haar werkt het namelijk wel.
Ik denk net als anderen ook schreven dat het met hoge gevoeligheid, hoge intelligentie en het karakter te maken heeft. Het ene kind is sneller angstig dan het andere. Ik herken wel het diepe doordenken en daardoor angstig kunnen worden maar niet in die extreme mate. Zo kreeg mijn oudste als kleuter een keer een paniekaanval toen ze buiten een harde knal hoorde en dat met oorlog in verband bracht waar ze iets over had opgevangen. Maar ze liet zich dan wel heel snel weer gerust stellen en ze bleef daar dan niet een periode in hangen. Zoals jij het omschrijft hoort het denk ik niet bij de leeftijd. Lijkt me heel lastig voor haar. De PTSS bij mijn oudste dochter is denk ik van een andere orde. Dat was een complex trauma. Alles wat haar het trauma herinnerde zorgde voor paniek, blokkeren, dissociëren of herbeleven.