Wij gaan vanmiddag naar een voorstelling waar o.a. Een act met andalusiers in voorkomt. Nu weet ik van tevoren al dat ik dan moet huilen. We gaan met vrienden en ik zit me vantevoren al te schamen. Pas geleden was ik ook bij een Hollandse avond en Glennis Grace zong daar het nummer: als je slaapt. En daar ging ik weer hè! Het ergste is dat ik niet een traantje laat, maar de sluizen gaan helemaal los. Mensen gaan elkaar dan serieus aanstoten en wijzen. Nu maak ik dat nooit bij anderen om mij heen mee. Ben ik nu echt zo'n erge muts? Of hebben meer mensen dat zo extreem?
Euhm, nee ik herken het niet. Vroeger nooit last van en nu dat ik moeder ben af en toe natte oogjes. Wat raakt je bij de Andalusiërs?! Misschien anders van tevoren thuis iets bewust kijken wat je raakt, dat de spanning beetje weg is?!
Ik heb het juist andersom, word niet zo snel emotioneel van anderen. En daar schaam ik me ook wel weer voor, want het is echt niet dat ik ongevoelig ben ofzo (wat soms wordt gedacht). Maar huilen doe ik gewoon meer om persoonlijke dingen.
Hoewel ik het echt niet boeiend vind wat anderen op zo'n moment van me denken, ben ik niet zo heel emotioneel ingesteld. Hoewel... Sinds de zwangerschap hoef ik maar een bevallingsverhaal te lezen, laat staan als ik het op tv zie... dan moet ik echt onophoudend snikken. Is me nog niet ten overstaan van vrienden gebeurd, maar poe... Maar dat is toch juist mooi? Dat als iets je raakt je daar gewoon geemotioneerd op reageert? Ik denk dat anderen daar wel eens een lesje uit kunnen halen, dat we niet op de automatische piloot gewoon maar naar dingen moeten kijken en luisteren, maar ze ook mogen voelen... Schaam je dus niet!
Ik heb dat ook, ja! Ik heb het altijd bij musicals of bij dierenshows, zoals dolfijnenshows ofzo. Maar gelukkig is het dan donker, dus dan ziet niemand het
Sinds de zwangerschap ben ik nog steeds snel emotioneel. Ht lukt me nog wel om mij in de houden bij andere mensen, maar als ik alleen een film kijk of een boek dat mij raakt dan biggelen de tranen ook over mijn wangen.
Heel herkenbaar! Ook bij mij gaan de sluizen open! Soms vind ik het wel lekker hoor, ff potje janken. Maar liever niet in het bijzijn van anderen. Het rare was dat ik tijdens mijn zwangerschap bijna nergens om moest huilen. Iets waar ik normaal echt tranen met tuiten om zou huilen kon ik nu gewoon met droge ogen aanzien. Ik voelde me net een koude kikker en vond het zo raar, omdat je altijd hoort dat zwangere vrouwen zoveel emotioneler zijn door de hormonen. Bij mij was het echt andersom en ik vond het verschrikkelijk! Ik miste mijn gevoeligheid. Ongeveer 8 maanden na de bevalling merkte ik dat het weer terugkwam en daar ben ik heel blij om. Ik schaam me er nu ook minder voor, omdat ik het veel erger vond toen het er niet was. Alsof ik mijn gevoelens nu weer beter een plekje kan geven. Gewoon lekker janken dus en niks aantrekken van je omgeving. Het is toch eigenlijk heel mooi dat iets je zo kan raken!
Ik had het altijd al wel, maar na mijn zwangerschappen ben ik echt zo'n jankerd geworden. Tijdens de zwangerschap was het helemaal erg, ik huilde al om die Merci reclame en die reclame van dat stukje crocotte die mama? mama? roept pfff Disney films moest ik altijd al om janken, als kind al. Ben er heel goed in geworden om het te maskeren haha.
Haha ik herken het helemaal. Ik ben echt een zacht gekookt ei wat dat betreft. Ik moest laatst zelfs bijna huilen toen ik met mijn zoon bij de Dora musical was! Niet zo zeer om de musical zelf (al vond ik die heel leuk in elkaar gezet) maar om het koppie van mijn zoontje en omdat ik het zo leuk vond om dit samen te doen. Echt ik heb me echt moeten inhouden, vond het zo raar om bij een kindermusical wat een en al vrolijkheid is, in tranen uit te barsten!
Oja, het moederschap heeft mij dus in zo'n zacht ei veranderd. Ik moest ook een traantje wepinken toen ik met mijn peuter naar de kerstmusical van zijn school ging. En toen ik met hem bij de sprookjesboomtheatershow zat. Door zijn kleine koppie met gespannen toetje inderdaad. Gelukkig ben ik niet de enige
ooh ik kan heel snel een traantje wegpinken, misschien is het wel dat je met iets zit en jezelf vaak hoog houd dat je dan als je je een keer ontspant en een beetje laat gaan er meteen geen grenzen meer zijn? Ik had dat vorig jaar, mijn moeder was overleden en kon eigenlijk niet huilen maar toen moest ik naar de fysio en moest ik heel de tijd ontspannen liggen en heel de tijd brak ik daar gewoon omdat ik gewoon niets anders kon daar, dat mens moet gedacht hebben "wat een raar mens" want ik kwam er voor heel iets anders natuurlijk Maar heeft me wel geleerd om me in het algemeen wat beter te leren uiten zodat het wat gedoseerder komt als het komt.. Als je altijd pijn hebt (ziek bent) e.d. dan heb je nog wel eens de neiging om jezelf altijd groter en stoerder voor te doen maar als je dan breekt dan breek je echt (dat even over mezelf pratend) maar misschien is het ook een beetje van jou van toepassing? omdat ik weet hoe je ook aan het vechten ben met je lichaam..
Ik heb dat ook haha, ik huilde in bioscoop bij king kong haha en ja zelfs bij disney films bij de leeuwenkoning: toen mufasa dood ging mijn man zei: ahh moet je daar om huilen haha. Bij alle zielige films eigenlijk waarbij iets/iemand dood gaat maar ook bij waargebeurde (erge) dingen ik had het al voordat ik moeder was
In t openbaar kan ik me nog redelijk inhouden, maar als ik thuis ben dat weigeren die sluisdeuren soms echt om dicht te gaan hoor haha.