Voornemens vóór de baby er was

Ik zou nooit aan de bips ruiken of ie gepoept had. Vond ik zo vreselijk. En tja... Ik snuffel toch echt even om te checken

Verder wilde ik geen speen geven... Zoontje heeft 6 weken een speen gehad en toen hoefde ie hem niet meer. Dus dat heeft zichzelf opgelost.

Ik wilde hem 6mnd op onze kamer hebben in de wieg. Na 10 weken lag ie op zijn kamertje in het ledikant. Want hij kon niet slapen van mijn man zijn gesnurk.

 

Ik zou niet gestresst raken van een non-stop huilende baby

Ik zou niet met mijn kind in één bed gaan slapen en zou hem/haar altijd consequent terug leggen op eigen bed

Ik zou niet gaan omkopen/lokken met een snoepje of koekje etc

En idd, wilde geen billen gaan snuffelen

 

O ja voeding! Ik was er heilig van overtuigd kind tot zijn 4e jaar niet naar de McDonalds te laten gaan maar kort na zijn eerste verjaardag hadden wij zo'n zin in McDonalds haha

 

Een speen, vond het altijd zo’n stom gezicht! Maar hij heeft hem toch Alleen in bed weliswaar.

Samen slapen. Dat vond ik echt idioot. Tot 8 maanden samen geslapen.

Snoepen. Überhaupt. Je geeft een jong kind toch geen snoep of friet?! Ehh, hij vind het zooo lekker...

Het restje van een koekje/ijsje/broodje op eten. Dat zag er altijd smerig uit hahaha!

 

Bij mijn oudste wist ik precies hoe ik het allemaal moest doen want ja.... werkte 12 jaar in de kinderopvang dus dat zou ik wel even doen noem me naïef. Geen speen, alleen gezonde voeding, geen potjes, niet in bed nemen, minimaal tv.... NIKS kwam daar van terecht hahaha. Hij bleek een huilbaby te zijn, dus speen en vaak bij ons in bed want anders sliep niemand. Die potjes bleken toch wel rete handig te zijn en tv weet hij heel goed zelf te bedienen

Die speen zijn we net een maand van af wat een junkie haha

Dus bij de tweede heb ik het bewust allemaal los gelaten en ik zie het wel. Nou wilt deze geen speen, slaapt beter op zijn eigen kamer dus een heeeeeeel ander kind!

 

Speen, samen slapen en snoepen.
Allemaal dingen die ik van te voren had bedacht om niet te doen/geven.
Maar wist van te voren ook niet wat het met je doet als je kind ontroostbaar is, bang is s nachts of een heeeeeel lief gezicht op zet en om een snoepje vraagt...

 

nja dit dus...

Toen de middelste 1 was zaten we bij de mac... want ja.. de oudste was toen 4,5...
Met de oudste was er echt geen haar op mn hoofd die eraan dacht om met 1 bij de mac te gaan zitten...

 

Tv kijken in de ochtend zou ik echt niet ok vinden. De realiteit is dat mijn kinderen elke doordeweekse ochtend voor de tv zitten zodat ik ook even rustig kan douchen/aankleden/opmaken en ik niet nog bergen speelgoed hoef op te ruimen voordat we naar school vertrekken.

 

Zo voelde ik me na de geboorte van mijn dochter inderdaad wel.
Ik had hele hoge eisen voor mezelf en was continu bezig met "wat anderen van me denken". Ik had een beeld in mijn hoofd van hoe ik de perfecte moeder was, en was ook steeds bezig met proberen te voldoen aan dat beeld. Ik wilde dat anderen mij ook zagen zoals het perfecte beeld dat ik in mijn hoofd had.

Resultaat: veel te laat opgemerkte postnatale depressie en toen ik een nieuwe baan had, stortte ik compleet in na mijn eerste werkdag. Complete mental breakdown.

En nu denk ik: waar maakte ik me druk om? We zien wel hoe het gaat en wat werkt bij baby als ie er straks is. Let it goooooo...

 

Ik wilde perse borstvoeding geven, maar na veel bloed, zweet en tranen heb ik het besluit moeten nemen om al na twee weken te stoppen.

Verder heb ik eigenlijk geen voornemens gehad waar ik me niet aan heb gehouden.

 

Ik zou m'n kind gewoon overal mee naartoe nemen want daar worden ze makkelijk van. Leren ze vanzelf ergens anders te slapen. Wauw wat had ik dat mis.

Mijn zoontje was (is nog steeds) een hele slechte slaper. Ergens anders slapen is helemaal nooit een optie geweest. Heel snel ontregeld en overprikkeld. Je krijgt een kind wat makkelijk overal slaapt, het is niet je eigen verdienste omdat je hem altijd heb meegenomen. Daar had ik me even in vergist

 

Lang borstvoeding geven. Ik wou het wel eens proberen, maar bleek een natuurtalentje, haha. 1e kind heeft 15 maanden gehad en is toen zelf gestopt. De tweede heb ik met 2,5 jaar laten stoppen en de derde pas met 3,5 jaar, haha. Dat was m'n laatste en ik vond het zo jammer dat ik daarna nooit meer borstvoeding zou kunnen geven en hij vond het zo lekker en gezellig..... hij mist het nog steeds, zei hij laatste tegen me (is inmiddels 5,5).

Verder had ik niet zoveel goede voornemens. Wel dingen die ik achteraf vanaf het eerste kind anders had willen doen: minder stress rondom het eten, minder makkelijk toegeven aan tv/schermpjes, en vooral sneller doorbijten met het zelf leren inslapen.

Met de tweede en derde hebben we hele zware maanden gehad, waarin ze niet wilden of konden slapen en heel veel huilden 's nachts. Ik denk dat we in die periode gewoon wat harder hadden moeten zijn en minder hadden moeten toegeven. Dat toegeven was fijn voor mijn geweten, maar zo ontzettend slecht voor mijn gezondheid. Bij de oudste hebben we namelijk wel de harde methode van Ria Blom toegepast, en die heeft vanaf een maand of 2 keurig doorgeslapen en is ook verder een bijzonder vrolijk, lief en gezond kind geworden. Maar bij de tweede was ik een beetje teveel aan het rondlezen op het dragen-en-voeden-forum, waar die harde lijn werd afgefakkeld en toen durfde ik het niet meer en voelde me alsnog schuldig over wat ik de oudste mogelijk allemaal had aangedaan. Met als gevolg dat we bij 2 kinderen 1,5 jaar lang zelf nauwelijks geslapen hebben.

 

Argh daar ging mijn hoop

Oef: geen bak roze in de kast waar je in de ochtend al een migraine attack van krijgt ik heb een schurft hekel aan roze, en de overdreven meisjes kleding ala jurkjes met van die toeters, bellen en strikjes. Uiteraard werd t een dochter die roze de mooiste kleur van alles vindt en drie keer raden wat er in de kast hangt...Ze had ook band shirts en een band hoody, ze is tenslotte al op metalconcerten geweest (in zwangerschap) dus van die bands heeft ze een shirtje gedrukt gekregen.

Geen tv, het blijft minimaal maar het staat wel op. Voornamelijk liedjes want ze is gek op muziek.

Geen bumba, mama bloedhekel aan clowns maar helaas mama bumba is magisch voor ze. Dus de keuze tussen nijntje en bumba knuffeltje maakte ze al snel. Wellicht dat dora en teletubbies wel ontwijkbaar zijn.

Veel voorlezen, laatst werd een popup boekje enthousiast versnipperd en kreeg ik vol trots elk snippertje bezorgd. Ze komt aanzetten met boekjes, wurmt zich op schoot en dan denk je, jaaa we gaan lezen. Nee mama moet boek beethouden vooral mond dicht (ze kan dan boos kijken) en zij bladert wel.

Geen gekke dingen aanleren. In een melodramatisch bui omdat ze dr zin niet krijgt legt ze nu heel theatraal dr hand op dr hoofd alsof t dr allemaal teveel wordt en roept ooooooh! Hey t klinkt een stuk beter dan het zeurderige toontje met krokodillentranen en ziet er een stuk amusanter uit. Maar probeer t nou nog maar te negeren...

Geen fatsoenlijk volwassen gesprek voeren die links of rechtsom niet over die kleine gaat. Dat lukt me nog net op mn werk maar verder...

Doorgaan met studeren...nou was dat vrijwillig maar ik ben al blij als t huis uit oorlogszone komt en een beetje bij is en we gegeten hebben.

Baby niet dragen, leek me verschrikkelijk maar reflux gooide roet in die planning ondanks mn bekken daar weer protest voor indienden. Gelukkig was ze t zelf snel zat.

Op eigen kamertje laten slapen de eerste periode. De tweede nacht lag ze al in eigen kamer. Of ik sliep niet, of zij sliep niet (papa lag apart van ons).

Eerste woordje is papa. Nou dat kostte wat training maar het is mooi wel papa geworden. Dus in de ochtend hoor je hier 'paaaaaapa'. Bij kommer en kwel hoor je overigens niets anders dan 'maaaaaamaaaaaa'.

Voor de rest zag ik t allemaal wel, ging dr maar van uit dat mijn stellige voornemens toch wel t raam uit zouden gaan afgezien consequente ouderwetse opvoeding.

 

Dit is ook zoooo herkenbaar