MODS Ik wist niet goed in welk gedeelte dit thuis hoort. Mocht het verkeerd staan, sorry! Zijn er hier nog meer mama's met borderline die tegen de vooroordelen van de maatschappij lopen? Ik kom dat zo vaak tegen, hier en IRL. Mensen die je bij voorbaat al veroordelen omdat ik toevallig borderline heb. Ja ik ben mama en ja ik heb borderline, maar dat wil toch nog niet zeggen dat ik per definitie al een slechte moeder ben? Er zijn zat moeders met borderline die wel een goede mama zijn en zat moeders zonder borderline die een slechte mama zijn. Ik loop daar zo vaak tegenaan, IRL heeft iemand wel een glashard in mijn gezicht gezegd dat ik nooit kinderen zou mogen hebben, omdat ik Borderline heb . Nu zijn er ook mensen die al een oordeel hebben omdat ik weer zwanger ben en zelfs mijn zwangerschap afkeuren... Wordt er gewoon een beetje simpel van. Ik heb hier toch niet voor gekozen om dit te hebben? Het enige wat ik kan doen en ook doe is accepteren dat ik het nou eenmaal heb. Ik ken mijn eigen sterke en zwakke punten. Ik weet dat ik wèl een goede moeder ben voor mijn zoontje en straks ook voor zijn brusje, maar mensen beoordelen me nou zo snel. Mijn "fout" is dat ik me dat altijd enorm aantrek, omdat ik me dan aangevallen voel als persoon zijnde en als mama zijnde (en ik ben al zo onzeker ). Zijn hier nog meer mensen die hier tegenaan lopen? Nu weet ik dat borderline altijd negatief in de media belicht wordt, maar waarom kijken mensen niet verder dan hun neus (of ervaringen) lang zijn? Waarom mij meteen bestempelen en in een hokje plaatsen? En nog erger, er me op beoordelen? Het voelt voor mij als vechten tegen de bierkaai, het is hopeloos en tòch blijf ik het doen, omdat ik goede hoop heb dat mensen kunnen veranderen, als ze er maar voor openstaan. Maar vaak helpt het niet, ze willen het niet, omdat mensen zo stevig vast blijven houden aan hun eigen mening en standpunt. Ik zou zo graag willen dat men eens verder kijkt dan mijn ziekte, dat mensen met borderline ook een normaal leven kunnen hebben en zeer zeker goede ouders kunnen zijn. Hoe gaan jullie hiermee om? Kunnen jullie het makkelijk naast je neerleggen of trek je het je ook heel erg aan? Deze vraag geldt trouwens niet eens zozeer specifiek alleen voor borderline, ook mama's met andere psychische aandoeningen mogen ook reageren. Ik was zomaar benieuwd hoe jullie hier tegenaan kijken en/of mee omgaan.
Is het niet dat je het zelf zo ervaart? Dat is toch ook deel van je aandoening? Ik denk dat als mensen zo tegen je doen dat je eigenlijk je schouders zou moeten ophalen. Waarschijnlijk kennen ze je dan niet of niet goed. Dus niet belangrijk. Zo denk ik erover. Jij en je man vinden dat het kan, dus kan je het ook. Trek je gewoon niks aan van de wereld ( maar goed, met je aandoening is dat dus moeilijker)
Heb geen ervaring en geen vooroordelen. Het gaat om jouw gevoel, niet dat van anderen. Zo zijn er ook vooroordelen over jonge moeders, over oude moeders, over BAM moeders, over thuisblijfmoeders, over borstvoedingsmoeders en flesvoedingmoeders enz enz enz Iedereen moet eens naar zijn eigen ik kijken en niet oordelen over andermans leven! Toch? Mensen hebben vaak vooroordelen uit onwetendheid, dus ik zou zeggen, jij bent jezelf het best bewust van je borderline en als jij in jouw situatie denkt dat je een goede moeder bent en een "goed gezin" kunt zijn, wat maken de vooroordelen dan uit?
Bosi333Ook zonder mijn aandoening is dat moeilijk hoor Wat je als 1e schrijft, ik heb daar al eerder over nagedacht, over dat ik het zelf zo ervaar. Maar ja, als mensen glashard in je gezicht zeggen dat je geen kids mag hebben en dat ze deze zw afkeuren, dan zit het niet in mijn hoofd. Maar je hebt wel gelijk dat ik het me wel aantrek en dat ik dat dus niet zou moeten doen. Maaaaaaarrrrrrrrrrrr het zinnetje "dat is toch ook deel van je aandoening" is ook een beetje een vooroordeel . Borderline kent zoveel verschillende soorten en varianten. Het is niet dat je B hebt dat je dan standaard aan bepaalde dingen lijdt, of vice versa. Zo denken mensen dat lle borderliners verslaafd zijn aan drank en/of drugs, of niet met medicijnen om kunnen gaan. Ik ben niet verslaafd en kan heel goed met mijn meds omgaan. Snap je nou wat ik probeer te zeggen (ik val je niet aan hoor)?
Yup, vooroordelen zal je altijd blijven houden helaas. En in dat laatste geef ik je helemaal gelijk! Mensen zouden dat niet moeten doen. Omdat ik er zelf zoveel mee te maken heb zal ik zelf mensen niet snel beoordelen op een aandoening of iets? Ik heb dus weinig vooroordelen over mensen
Ja klopt, ik vind de aandoening " borderline" eigenlijk niet echt iets wat vast ligt. Een beetje een aandoening waar je veel dingen onder kunt plaatsen. Ik denk dat mensen te snel en makkelijk een stempel krijgen. Maar toch denk ik wel dat iemand die makkelijk tegen dingen aankijkt dat die minder iets van een mening van een ander aantrekt dan iemand met "borderline" Ongeacht in welke mate je het hebt, want dat is in dit geval niet belangrijk. Nogmaals, als mensen dat tegen mij zouden zeggen dan zou mij dat dus niet boeien en zou ik ze IRL gewoon zeggen dat ze zich maar lekker met zichzelf moeten gaan bemoeien, Dus eigenlijk zeg ik tegen jou: jammer voor die mensen dat ze dat denken, belangrijk is hoe jij en je man er tegen aan kijken. En als jij denkt dat je het kan, waarom zou dat niet zo zijn.
ik heb ook een psychische aandoening ( geen borderline trouwens ) Maar ik heb het tegen bijna niemand in mijn omgeving gezegd dat ik dat heb. Dus kunnen ze me ook niet vooroordelen/veroordelen ofzo. Zelfs mijn schoonouders weten het niet. Als ik soms wat kribbig reageer weten ze wel dat ik beetje depressief ben maar ze weten niet mijn aandoening. De mensen die het wel van me weten ( zijn er maar 2 , mijn man uitgezonderd dan he ) waren in het begin ook erg sceptisch. JIJ een kind? Kan dat wel? Maar als ze me zien met mijn kind vinden ze het dat ik het heel goed doe Nu moet ik zelf dat nog gaan vinden maar dat is een ander verhaal Ik weet niet hoeveel mensen in je omgeving weten van je borderline. Was het je eigen keuze om het echt heel openlijk tegen iedereen te zeggen dat je het hebt? Misschien ervoor kiezen om nieuwe mensen die je tegenkomt het niet te vertellen dat je borderline hebt. En tegen de mensen die zo raar tegen je reageren gewoon zeggen : je kent me niet en je hebt niet gezien hoe ik met mijn kindje omgaat dus geen commentaar aub Of zeggen wat je ook hier hebt gezegd : Er zijn zat moeders met borderline die wel een goede mama zijn en zat moeders zonder borderline die een slechte mama zijn. De eer aan jezelf houden en gewoon weglopen nadat je dat gezegd hebt. Sterkte meis, en blijf in jezelf geloven! Zoals ik zie in je schrijven ben je een goede stabiele mama met borderline
"Vroeger' was ik daar heel open in, althans...je kan aan mijn armen zien dat ik "iets" markeer (beide armen staan vol met littekens, ik deed vroeger aan automutileren, nu gelukkig niet meer!). Voorheen droeg ik altijd lange mouwen, om ze te verbergen. Later dacht ik, lijk wel gek, het is niet schokkend, zijn gewone littekens die netjes wit zijn, en ging ik korte mouwen dragen in de zomer. Ja en toen gingen mensen vragen en gaf ik ze eerlijk antwoord. Nu merk ik wel dat ik voorzichtiger ben met zeggen dat ik dat heb, juist ook vanwege de vooroordelen. Heb er wel van geleerd
ook ik heb littekens op beide armen ( benen ook trouwens ) Gelukkig automutileer ik al 4 jaar niet meer Raar genoeg vraagt/vroeg bijna niemand ernaar waaardoor dat kwam. En als ze het vroegen zei ik : ik werk in het asiel en heb een aanvaring gehad met een valse kat. Trapten ze altijd weer in Vraag me wel af wat ik mijn kindje later moet vertellen als ie ernaar vraagt. Wil niet tegen hem liegen maar hem ook niet de waarheid zeggen. Hoe kijk jij daar tegenaan?
ik heb borderline gecombineerd met een angststoornis. Ik snap best dat mensen een raar beeld over borderliners hebben. Vroeger in mijn oude buurt woonde een vrouw met borderline, vloekend ging ze over straat, liep eens een restaurant bionnen en spuugde bij mensen in het eten, sprong door de ramen van een cafe en zo kan ik nog wel even doorgaan , ik zeg je die was zo gek als een deur. een paar jaar later kreeg ik de diagnose borderline en ik schrok me natuurlijk helemaal wild, want ik was niet zoals haar, toch? ik ben een introverte borderliner, ik doe niet zo wild, maar van binnen heb ik het vaak gewoon hartstikke moeilijk. dat wil niet zeggen dat ik een slechte moeder ben, want ik hou met heel mijn hart van mijn meisje en heb alles voor haar over. van andere mensen hun oordeel heb ik niet zo'n last, want ik hou het lekker voor mezelf. voor mezelf ben ik gewoon ik. en ik beleef de dingen nou eenmaal wat intenser dan anderen. wat ik wel vervelend vind is dat als er iets ergs is gebeurd, dat mensen gelijk iets zeggen in de trand van hij/zij zal wel borderline hebben, ik ken het m'n tante/neef/zus heeft het ook. ieder mens is anders, zo ook mensen met borderline
tja, ik kan me voorstellen dat die vooroordelen vervelend zijn, zou ik zelf ook niet leuk vinden. aan de andere kant heb ik zelf ook veel vooroordelen over mensen met borderline. ben aantal jaar terug mishandeld en verkracht door iemand met deze stoornis, en pas sinds ik alles goed heb verwerkt kan ik weer bijv. topics die over borderline gaan lezen, of met mensen praten waarvan ik weet dat zij het hebben. (daarmee bedoel ik niet dat die persoon dat gedaan heeft vanwege zijn borderline, maar ik heb altijd zelf die associatie gehad) maar ik heb ook gemerkt dat mensen met borderline heel gevoelig en angstig kunnen zijn, wat een deel van hun -in onze ogen soms vreemde- gedrag kan verklaren. het lijkt me een lastige stoornis om mee te leven en daardoor krijg ik ook wel respect voor deze mensen.
Ja dat is een goeie. Daar heb ik ook al meerdere malen aan zitten denken. Ik denk eigenlijk dat hij het niet zo gauw zal vragen, omdat hij niet anders gewend is. Maar ik heb hetzelfde als jou, ik wil niet liegen maar ook niet de waarheid vertellen, want dat zou veel te schokkend zijn voor zo'n klein manneke. Hmmm, ik weet het dus echt niet. Trouwens heel goed van je dat je al 4 jaar niet meer automutileert!
Acire Ik ben ook een introverte borderliner. Ik doe ook niet wild, heb ook geen verslavingen maar heb het binnenin soms wel moeilijk. Maar zelfs dàt laat ik niet altijd merken. Marieke1983 Jee, wat heb jij een nare ervaring gehad! Dan kan ik me ook wel voorstellen dat je altijd die associatie gehad hebt. Ik vind het wel bewonderingswaardig hoe je er nu mee omgaat! Tja, het is een lastige stoornis, niet alleen voor mijzelf maar inderdaad ook voor mijn omgeving. Al probeer ik zo min mogelijk te laten merken aan mijn zoontje. Ik wil niet dat hij de lasten mee krijgt van mijn aandoening
@tantan: Het is vreselijk als mensen te pas en te onpas vooroordelen hebben. En zeker als de ziekte bij iedereen zich anders uit. Ik ben wel benieuwd hoe dat zich bij jou uit. Ik weet namelijk niet precies wat borderline is. Ik dacht altijd dat je dan meerdere persoonlijkheden in je hebt. Is dat borderline? Ikzelf vind dat je zelf het beste kunt bepalen en voelen of je kinderen kunt opvoeden. Als jij vind dat je dat kan, dan kan je dat ook. Dat voel je zelf toch het beste!
Ik had een vriendinnetje met borderline(ze leeft helaas niet meer) Ik heb haar zien veranderen van een leuke spontane lieve leuke meid, in een zenuwachtig schichtig ontevreden bang meisje eigenlijk.... Verschrikkelijk! Maar zij heeft altijd gezegd, ik hoef geen kinderen ik kan nauwelijks voor mezelf zorgen... Dus Tantan, als jij de keus maakt voor wel kinderen, weet ik zeker dat die keuze niet ondoordacht genomen is... En juist omdat mensen er bij jou vanaf weten, heb je altijd een goed vangnet om je heen mocht je in de problemen komen... Respect voor jou, en de andere moeders met borderline of een andere stoornis...
Lonnie Nee jij hebt het over schizofrenie. Tja, wat is Borderline...Borderline is een persoonlijkheidsstoornis. En bij mij kenmerkt het zich in: * zwart-wit denken, iets is goed of fout, niet ertussenin. Mensen kunnen voor mij goed zijn, maar als ze 1 ding doet wat in mijn ogen verkeerd is zijn ze meteen weer fout, maar ze kunnen ook heel makkelijk weer goed zijn. En dat zijn niet perse alleen mensen die ik ken hoor. Voorheen had ik daar veel meer last van, nu kan ik ook soms wel grijs denken. * Verder heb ik dus ge-automutileerd (zelfbeschadiging) * ben ontzettend impulsief (niet altijd handig) * en ook wel onstabiel (als ik geen meds gebruik, anders ben ik redelijk stabiel qua emoties). Wel heb ik een onstabiel zelfbeeld, ik vind mezelf verschrikkelijk en ben ook erg onzeker. * Voorheen had ik last van psychoses, nu gelukkig niet meer. * Ook kan ik erg moeilijk alleen zijn, maar vind ik het daarintegen wèl moeilijk om contact te maken. Daarom ben ik ook zo blij met internet, dat maakt het voor mij iets makkelijker (omdat ik makkelijker kan schrijven dan in het echt zeggen zeg maar) *wat ook een kenmerk is maar voor mij niet geld is dat borderliners geen langdurige relaties kunnen aangaan. Maar ik ben al 17,5 jaar bij mijn man en ik heb ook een vriendschap van 10 jaar. Ik hoop dat het zo wat duidelijker is geworden voor je!
Ja, dank je wel. Het is dus heel anders dan ik dacht inderdaad. Ik kan wel zeggen trek je je niet aan van de omgeving maar dat is makkelijk praten. Doe wat je hart je ingeeft en bekijk de dingen van jezelf uit en laat niet jezelf via de ogen van een ander naar jou binnen kijken!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook zeker bevooroordeeld was, maar dat beeld is inmiddels iets gekleurder geraakt (gelukkig!). Ik denk ook dat die vooroordelen deels aan mijn opvoeding te wijten zijn, maar misschien ook omdat een stoornis als borderline niet aan mijn ideaalbeeld voldoet. Niet gemeen bedoeld hoor, ik probeer alleen uit te leggen waar mijn vooroordeel vandaan komt. Mijn beeld was ook dat als je bewust voor kinderen kiest dat je leven ideaal moet zijn. Stom he? En zo onvolwassen ook! Gelukkig ben ik verre van ideaal, en weet ik inmiddels ook wel beter. Ik vind het heel rot voor jou dat mensen zich zo (in jouw gezicht) uiten! Die mensen zijn het niet waard! Ik voel me ook regelmatig in een hoekje gestopt omdat ik werk, omdat ik een gat in mijn hand heb, omdat ik meestal zeg wat ik denk, enz enz enz. Mensen hebben altijd vooroordelen! En ik vind dat ook moeilijk hoor
Er zit overal vrij snel een stempel op... vreselijk irritant is dat. Maar hoe kwamen ze er bij jou dan achter dat je een Borderliner bent. Als je lange relatie hebt en je kan ook grijs denken, valt het toch al weg? dan ben je toch geen borderliner. Het is een stomme stempel! Weet je, bij jou is het helaas zo dat je het aan teveel mensen hebt verteld. Mensen snoepen van gemene/sappige roddels. Dat zijn de mensen die echt werkelijk waar... ZELF de grootste problemen hebben. Vaak denk je dat mensen perfect zijn en achter gesloten deuren doen ze zich heel anders voor. Ik had een buurman wat altijd iets op mijn ouders te zeiken had. Op gegeven moment kwamen we erachter dat hij was opgenomen met een soort stoornis. Hij was wel de persoon met de grootste mond! Zo is het, mensen oordelen vaak, roddelen en zijn gemeen.. en weet je waarom meid? ZE HEBBEN GEEN BAL TE DOEN. Amen haha!