Nee, en jij hebt wel beslissingsrecht over een abortus? Doe even gewoon zeg! Ja, ik heb ook borderline, en ja, ik ben ook heel onzeker of ik wel een goede moeder ben, maar met hulp van mijn partner en de therapie die ik enkele jaren geleden heb gevolgd heb ik het redelijk "onder controle" Bij mij weet alleen mijn moeder en mijn partner het, en dat is genoeg.
Zoals ik al gezegd heb is haar conditie momenteel zooo slecht.. is nog nooit goed geweest en zie ik voorlopig ook niet gebeuren als ze niet meewerkt! Bovendien is mijn zusje 20 maar heeft een volwassenheid van een kind van 12. En nou gaat het mij niet om het borderline hoor, want zoals ik al gezegd heb is het per persoon verschillend. Lang niet iedereen zou zo erg zijn als mijn zusje. Maar dames, voor jullie commentaar geven, lees dan eerst het hele verhaal wat ik geschreven heb en ga niet af op 1 zinnetje die iemand geqoute heeft ja. Mijn verhaal is duidelijk genoeg lijkt mij.
Oh, dus nu loop ik te liegen? Ik had dus wel degelijk een AMK melding te pakken nadat ik vertelde over mijn 'psychische stoornis' ook omdat mijn zoontje dus in het ziekenhuis lag vanwege een leveraandoening etc etc.. Dus zo'n onzin is het allemaal niet! Terwijl ik echt wel stabiel ben hoor! En als ik denk iets niet aan te kunnen echt wel aan de bel trek bij hulpverleners of wat dan ook! En ja bij mij thuis is dus wel een raadsonderzoeker geweest en die konden NIETS zorgwekkends ontdekken, maar ik zat wel in de stress door dat hele gedoe! En waarom? Omdat ze het zo zorgwekkend vonden dat ik die 'stoornis' heb En weet je wat nog het meest kromme is? Ik heb een stiefzoontje van 7 jaar, zorg ik al 5 jaar heel regelmatig voor, die is danwel uit huis geplaatst, omdat zijn moeder hem achtergelaten heeft (woont nu bij opa en oma en is vaak doordeweeks en in de weekenden hier) en ook zijn voogd weet van mijn 'stoornis' af en die heeft nooit ergens problemen van gemaakt, zelfs hij vond het onzin dat die melding gedaan was, omdat hij ook nooit in de omgang met mijn stiefzoontje problemen heeft gezien.. En toch slaat als moeder, je de angst om de oren op zo'n moment!
Puzz, Ik snap heel goed wat Bosi bedoeld. Mij valt namelijk ook op dat veel borderliners vaak in de slachtofferrol kruipen. Het is altijd de schuld van een ander. Alles is zwart/wit , grijs bestaat niet. Heb dat zelf soms ook hoor. zelf heb ik ook borderline en ADHD. Heb ook vriendinnen gehad die ook borderline/andere psychische beperkingen hebben. Het heeft heel lang geduurd voordat ik kon accepteren dat ik " anders " ben, dat ik borderline en ADHD heb. ik merk wel dat sinds ik het geaccepteerd heb dat ik soms met mezelf in de knoop zit en dan met iemand daarover moet praten of tips nodig heb dat ik mijn stemmingswisselingen beter onder controle heb. Toen onze dochter geboren was heb ik aan de VK verteld dat ik borderline heb. Zij vond ook dat ze het aan het CB moest melden en dat heeft ze ook gedaan .Natuurlijk vond ik dat niet leuk , ik ben niet " de Borderliner " maar een vrouw MET borderline. Mijn moeder heeft ook nog met de VK gepraat en haar ervan overtuigd dat ik altijd op haar kan terugvallen. ik ben ook niet meer boos op de VK , ergens snap ik het wel. Je hoort en leest zo veel en laten we eerlijk wezen , die ups en downs en stemmingswisselingen hebben wel degelijk invloed op een kind. Een vorige vriendin van mij heeft ook borderline en een verstandelijke beperking. Ze kan niet voor zichzelf zorgen , laat staan voor een kind. Maar zij heeft nu wel een zoontje van 2 maanden. Ze is impulsief , denkt niet goed over de gevolgen van haar beslissingen na ..ze heeft het echt in een ernstige vorm en zelfs haar moeder heeft mij toevertrouwd dat ze bang is dat haar dochter in èèn van haar dalen , het kind van de trap afgooit. Tja, ik houd dus mijn hart vast!
Ik had nog niet over mishandeling nagedacht en hier heb ik het ook zeker niet over. Ik ken een vrouw met borderline en die heeft in een inpulsieve (volgens haar lekker gekke) bui haar kind in veel te koude kleertjes zonder jas uren mee naar de dierentuin genomen. Ze had geen kwaad in de zin maar had alleen niet over de gevolgen nagedacht. Over dit soort gevallen heb ik het meer. Deze vrouw is gek op haar kind maar het is goed dat ze nu een lieve vriend heeft die een beetje op haar let zodat bovenstaande gevallen niet meer kunnen plaatsvinden.
Ik denk dat je hier wel 2 dingen bij elkaar zet die niet afhankelijk zijn van elkaar. Het impulsieve van naar de dierentuin gaan kan door de borderline komen. Maar het te koud aankleden van het kindje heeft werkelijk niets met borderline te maken hoor! Je kan niet alles op borderline afschuiven
pppfff moest me door 14 pagina's worstelen... af en toe de draad kwijt door alle felle discussies maar nu weer opgepakt TS: Ik denk dat je zelf wel weet of je het goed doet als moeder, ik neem aan dat je aan de bel trekt op het moment dat jij denkt/voelt dat het niet goed gaat. Ik heb helaas geen advies voor je... maar ik maak van dichtbij mee hoe het met mobielfreak gaat en ik kan eerlijk zeggen dat zij net zo een goede mamma voor Tim is als ik voor mijn meisjes! Dus nee, in mijn ogen ben je niet een slechte mamma als je een stoornis hebt! veel liefs,
@ kvptje: dank je wel Misschien zou je hier eens dat stukje neer moeten zetten hoe het cb reageerde over de omgang van je meiden met je moeder? Want ik lees hier veel dat mensen het cb zo verschrikkelijk aanprijzen als 'problem-solvers' maar in veel gevallen zorgen ze juist dat er 'problems' komen
Ik denk dat dit komt doordat de kwaliteit van het CB per plaats verschillend is. Sterker nog, per medewerker. Ze hebben geen rode draad die overal doorheen loopt. Neem gewoon het thuisbezoek met 1,5 jaar. De een moet naar het bureau, de ander krijgt thuisbezoek. De 1 krijgt een woordenlijst, de ander niet. Zo gaat het al bij de voeding (borstvoeding vs. flesvoeding) en de bijvoeding. Er is geen duidelijke aanpak, geen duidelijk opleidingsniveau. De een is een oude sok en de ander een jong ding. Daarom verschilt het per CB of je het moet vertellen of niet. Ik weet dat toen wij zonder stroom zaten dat ik blij was dat ik het via het CB heb gespeeld. Want opeens kon de NUON wel meewerken en inzien dat het hun fout was. Opeens zagen ze wel in dat je met een kind van nog geen 2 maanden niet zonder stroom kan. Ondanks dat wij door het probleem ook werden aangemeld voor kindermishandeling. En ja, daar heb ik me zonder een psychische stoornis ook druk om gemaakt. Maar het verhaal wat Pienie schreef, dat alles zo moet zijn voor het goede van je kind, daar ben ik het mee eens. Dan moet je maar als ouder met de billen bloot. Je kind staat voorop. Verder las ik hier ergens het verhaal van 'kind van de trap gooien als je het niet ziet zitten.' Ik denk dat iedere (nieuwe) ouder het soms zwaar heeft. En soms niet weet wat ie moet doen. En opeens een gedachte heeft van 'nu moet ie stoppen met huilen anders dan....' En maar weinigen zullen in zo'n situatie echt wat doen. Maar het risico dat iemand met een psychische aandoening dan werkelijk iets doet is groter dan iemand zonder die aandoening. En daarom is het goed om vangnetten te hebben zodat je op dat moment gelijk aan de bel kan trekken en dat zoiets niet dan nog in behandeling moet worden genomen. Dus alleen daarom is het al raadzaam om het uit te spreken en om te vragen of ze er zullen zijn als je ze nodig hebt! LindaEjimofor schreef nog over de slachtofferrol. Ik heb dit dus ook bij meerdere personen met borderline gezien, maar niet bij allemaal. Sommigen gaan er heel erg ver in, zoeken overal steun om te laten zien hoe goed hun zijn en hoe slecht de ander is. Ze gaan dan echt over 'lijken'. Heel vervelend voor de persoon die juist het beste met ze voor heeft. En die mensen in de slachtofferrol hebben ook echt een selectief geheugen en daardoor kunnen ze ook maar heel selectief sorry zeggen of terugkomen op dingen. Dit vind ik zelf heel moeilijk om mee om te gaan. Voor wat betreft het je kinderen vertellen... ja. Maar wel wanneer ze het aankunnen. Een kind van 6 jaar hoef je niet van haver tot gort te vertellen hoe het zit. Dat doe je ook niet als je verteld waar baby's vandaan komen. Maar je kan ze wel in kindertaal vertellen dat het soms niet helemaal goed gaat met mama doordat mama een ziekte heeft. Dat het niet aan de kleine ligt en dat het allemaal wel weer goedkomt. Want... kinderen hebben meer door dan wij altijd denken!
Het verschilt zeker per CB hoe ze ergens mee om gaan. En om nog terug te komen over verplicht onder controle/toezicht, dit is in de praktijk nooit haalbaar. Je kunt niet iedereen met een psychische aandoening controleren, de een heeft nou eenmaal een andere vorm dan de ander, je bent stabiel of niet etc. Ik denk wel dat personen waarvan bekend is dat ze een risico voor een ander kunnen vormen, zeker goed in de gaten moeten houden als ze kinderen hebben. En niet iedereen kan dat van zichzelf inzien of dat nodig is of niet. Een klein kind is weerloos in zo'n geval.
Ik heb de eerste 11 paginas door geworstelt, en daarna ben ik het even kwijt geraakt... Het meest wat ik mij afvraag is wie er nu eigenlijk in de hulpverlening werkt en wie dus de dames die hier schrijven als patienten heeft... Volgens mij zitten er een hoop mensen op een stoel waar ze niet op horen... Alleen de behandelaar in de hulpverlening die een bepaalde patient onder zijn/haar hoede heeft kan bepalen of er een doorgift moet zijn naar het cb. Helaas is het in nl nog steeds zo dat de ene organisatie niet wil/kan samen werken met de ander. Daar ligt het probleem en neit bij of een bordeliner wel of niet iets wil door brieven aan cb.. De enige die daarover kan en mag oordelen is de behandelaar... Dan even over waar het topic om begonnen is... Sommige mensen denken of willen een stoel bezitten die zij niet kunnen of mogen bezitten. Dat jij ts er voor kiest om open te zijn is al een teken dat je eigenlijk redelijk boven mensen staat die niet met jouw gevoeligheid om kunnen gaan. Immers als jij er niet boven zou staan zou het jou zo aangrijpen dat je niet eens dit topic had durven starten. Het feit dat je het wel doet geeft aan dat je een heel eind opweg bent en zoekt naar oplossingen. Die oplossing zit in jezelf, en je bent al aardig op weg om die te vinden... Nog even wat sterker worden en je kunt al die betweters aan... Zij zitten op een verkeerde stoel niet jij.... Nog even over kinderen vertellen. Hoe klein kinderen ook zijn, ze hebben heel goed door dat er dingen niet kloppen. Mijn motto is dan ook dat je werkelijk alles benoemt van jongs af aan. Je begitn met de makkelijke kinder praat als "mama voelt zich vandaag gewoon even niet helemaal lekker"en je merkt vanzelf wanneer je kindje meer aan kan. Ik denk niet dat er standaards zijn voor wanneer je het woord bordeline of stoornis kunt vertellen, je hebt hele wijze kinderen die dat al heel jong aankunnen Als moeder voel je heel goed aan wanneer je kindje het aankan....
Ik ben heel eerlijk: Ik heb het topic niet helemaal van voor tot achter gelezen; plus: mijn ervaring leert dat de omgang met mensen die borderline hebben (ik ken er 3) behoorlijk pittig en vaak ook ingewikkeld KAN zijn (dat hoeft dus niet). Iemand in mijn directe omgeving heeft Borderline en deze persoon zorgt nog wel eens voor wat perikelen om het maar netjes te zeggen. Ik vind, en dat is mijn persoonlijke mening, dat mensen die deze ziekte hebben (ik denk dat Borderliners vaak dingen worden verweten waar ze niks aan kunnen doen) zelf de verantwoordelijkheid moeten nemen fatsoenlijke hulp/begeleiding te vragen. Dit begint met duidelijk en eerlijk zijn naar de omgeving op de momenten waarop dit kan. Ook naar je kinderen toe. Een consultatiebureau zal hiervoor niet toereikend genoeg zijn. Wat ik zelf bovendien heel belangrijk vind, en wat heel vaak NIET gebeurd, is dat de omgeving beter hun best kan doen wat meer begrip te tonen. Dit laatste is erg moeilijk kan ik zeggen uit eigen ervaring, omdat iemand met borderline enorm aanstootgevend gedrag kan vertonen. Het is als buitenstaander de kunst je over sommige zaken heen te zetten en de persoon in questie TOCH de steun en het begrip te geven die deze zo hard nodig heeft zelfs als het erop lijkt dat dit niet zo is.