Vooroordelen over mama's met Borderline

Nee dat is niet Schizofrenie maar DIS/MPS. Meervoudige persoonlijkheid.
Schizofrenen hebben niet meer persoonlijkheden maar zijn psychotisch waardoor ze stemmen horen net als jij en ik stemmen van andere mensen horen. Als ze psychotisch zijn denken ze bijvoorbeerld dat ZIJ de reden zijn dat er oorlog is of dat mensen hun achtervolgen.

DIS/MPS meervoudige persoonlijkheid is een heel ander verhaal. Het is een overlevingsmechanisme.
Doordat ze mishandeld/misbruikt zijn op zeer jonge leeftijd ( lees vanaf babytijd ) kon hun geest dat niet aan. Door de trauma's aan te kunnen is hun persoonlijkheid zich gaan splitsen. Op die manier kan bijvoorbeeld 1 persoonlijkheid zich niks herinneren van de vreselijke dingen die ze word aangedaan en kan zo redelijk normaal functioneren in de maatschappij. Terwijl een andere persoonlijkheid zich de misbruik herinnert en weer een ander de mishandelingen etc. Ieder draagt een eigen stuk van de trauma's die ze word aangedaan.
Het splitsen van de geest/persoonlijkheid helpt het kind te overleven.

 

http://www.caleidoscoop.nl/
Uitleg over DIS/MPS

http://www.hulpgids.nl/ziektebeelden/schizofrenie.htm

Uitleg over schizofrenie

 

Allereerst wat rot dat je zo tegen vooroordelen aanloopt! Ik kan me voorstellen dat het je flink aantrekt, je wordt immers aangevallen op je rol als moeder. Hoe moeilijk het ook is: probeer het je niet aan te trekken. Mensen zoeken altijd iets om je al dan niet bewust mee te kunnen raken. Zo vindt de één dat ik mijn kind geen stukjes moet geven, de ander dat ik me niet zo aan mijn zoontjes regelmaat moet houden en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Je zal nooit iedereen uit je omgeving op één lijn krijgen, het gaat er meer om hoe je hier zelf mee om leert gaan.

Dan het stukje over borderline zelf: Borderline is één van de vele risicofactoren voor onder andere mishandeling en verwaarlozing. Dat wil zeggen: er zijn zoveel risicofactoren dat als je het zo stelt bijna iedereen wel een risicofactor bezit. Ik heb bijvoorbeeld een bijzonder onstabiele jeugd met ook mishandelingen gehad, en ook dat is een risicofactor. Dat wil zeggen dat mensen die zelf onterecht behandeld zijn in hun jeugd meer kans hebben dit later zelf hun kind aan te doen (vd. Ploeg, gedragsproblemen). Ik zou mijn kind nooit iets aan kunnen doen, en geef alleen maar heel veel liefde. Daarnaast had ik een verhoogde kans op een postnatale depressie, mijn moeder en oma hebben beiden zelfmoord gepleegd nav een ppd. Ik ben alles behalve depressief geweest na de bevalling, sterker nog: het is me allemaal zo goed bevallen dat ik nu zwanger ben van nummer twee. Dus als je het mij vraagt: borderline is een risicofactor (met name op gebied van verwaarlozing) maar dat wil nog niet zeggen dat je dit daadwerkelijk tot uiting zal brengen. En zoals ik al zei: Als je goed naar alle risicofactoren zou kijken denk ik dat 75% van iedereen hier wel een risicofactor bezit. De mensen die je hierop aan willen vallen zullen zelf ook wel een zwakke plek hebben, en om een ander te veroordelen verbloemt men al snel de eigen zwakke plek.

 

Tsja, misschien heb je er wat aan om te horen hoe het is om met een moeder op te groeien met Borderline? Helemaal niet zo negatief hoor...
Positieve en negatieve kanten... Jij weet het van jezelf en geeft het openlijk toe; dat is al een heel verschil. Ik wil hier alleen niet te veel over neerzetten, dus als je interesse hebt dan PM je maar

 

Misschien dom dat ik erop ga reageren... maar toch.

Borderline, de een komt er gelijk open en eerlijk voor uit, de ander verzwijgt het.
Bij de een die er open en eerlijk voor uit komt denk je 'waarom, ik heb nooit wat gemerkt' en bij de ander vallen er kwartjes op de plaats.
De een die het verzwijgt kan het doen omdat er niets te merken is en de ander krijgt een stempel opgedrukt zonder dat we de benaming weten.
Het is voor een ieder een keuze en een ieder weet zelf wel wat het beste is in zijn/haar situatie.

Ik ken borderliners die zich met ieder dingetje verstoppen achter hun aandoening en mensen die toch proberen te handelen om het beter te krijgen.

Zelf denk ik dat iedere ouder met een psychische aandoening een risicogroep is. Voor zichzelf en voor anderen, dus niet specifiek voor kinderen. Dat maakt ze niet slechter, dat maakt ze niet beter, maar het is wel goed als bepaalde mensen om ze heen het weten zodat ze in de gaten gehouden kunnen worden en ernaar gehandeld kan worden.
Zo noem ik een cb. Ik denk dat het voor hun belangrijk is om het te weten. Omdat bepaalde eigenschappen (onzekerheid etc.) over kunnen slaan op de kinderen.

Vooroordelen hou je altijd. Is het niet om de geestelijke of lichamelijke gezondheid, dan is het wel om een religie, een baan of wat dan ook.
Daar kan je niets aan doen.

Het enige wat je kan doen is je erbij neerleggen en je leven leven zoals dat voor jou en de mensen in je omgeving het makkelijkst is. Internet op dat moment echt maar als internet zien. Want niemand verplicht je dingen op internet te schrijven. Het is maar net hoe ver je zelf wil gaan. En hoe meer ze weten, hoe meer ze tegen je kunnen gebruiken.
En weten dat het een discussieforum is. Dus mensen zijn het niet altijd met je eens en hebben dus ook de vrijheid om dat te beschrijven. En de een doet dat heel netjes en discreet en de ander laat er de boel behoorlijk mee knappen.

 

Hier wil ik nog wel even op reageren.
Ik ga niet vertellen aan mensen dat ik deze stoornis heb, zodat ik in de gaten gehouden kan worden.
Ik krijg bij dat stukje tekst een vreemd gevoel, omdat je het over iedere ouder met een psychische aandoening hebt.
Ik denk dat ik prima kan bepalen wat goed en slecht is voor mezelf en voor mijn kind en zo zijn er ongetwijfeld vele moeders meer met bps die dat kunnen zeggen.
dat wil niet zeggen dat ik niets van mijn stoornis merk, tuurlijk wel, maar het gaat er vooral om wat je ermee doet.
mensen met bps zijn niet dom en kunnen prima de gevolgen van daden bedenken en dus ook kiezen om ' domme' dingen niet te doen( althans ik spreek nu nu namens mezelf
Ook een groot aantal niet, daar geef ik je gelijk in

 

Je hoeft ook niet te vertellen dat je die stoornis hebt. Zolang bepaalde mensen in je omgeving het maar weten. Ouders, schoonouders, je partner en eventueel een goede vriend/vriendin/vertrouwenspersoon.
Die er ook naar kunnen handelen als er wat aan de hand is.

De een kan prima met zijn/haar stoornis omgaan, de ander niet. Maar het moeilijk van een psychische stoornis is dat er vaak geen peil op te trekken valt hoe de stemming is en wanneer het de kop op duikt.

Maar... er zijn genoeg mensen zonder een psychische stoornis die een groter gevaar zijn voor hun kinderen!

 

Lastig al die vooroordelen, ook ik ben bekend met het feit : vooroordelen, heb dan wel geen borderline, maar een hechtingsstoornis..
Doordat ik dat verteld had op het cb stond ik ineens onder strenge controle met mijn kind daar, want ik was toch wel een risicofactor, want ik zou signalen van mijn kind niet op kunnen vangen en het geen liefde kunnen geven blablabla
Ik had het dus beter niet kunnen zeggen, kreeg dus ook gelijk met het AMK te maken, want ja moeders heeft een hechtingsstoornis en dan word het kind toch wel ernstig bedreigd in zijn ontwikkeling
Vooroordelen dus!

Nu is het zo, dat Tim een afwijking aan zijn levertje heeft, en dat ik ( ja juist ik!) degene ben, die doorgezet heeft richting ziekenhuis, huisarts etc dat mijn kind WEL wat mankeerde en ik me niet liet afschepen met, nee hoor mevrouw niets aan de hand met uw kindje.. Cb zei me zelfs: nee niets aan de hand, hij moet gewoon wennen aan een leven buiten uw buik, gewoon laten huilen etc etc.. ( als ik naar hun had geluisterd had hij misschien wel niet eens meer geleefd, want hij zag er meer dood dan levend uit )
Onderzoek van het AMK is er geweest, omdat cb in overleg met de huisarts een melding had gedaan ivm mijn hechtingsstoornis..

AMK echter kon geen redenen vinden om Tim onder OTS te plaatsen, want ik was toch wel degene geweest die WEL de signalen opgevangen had van haar kindje en ze dus ook zagen dat ik hem wel liefde en aandacht kan geven als hij daarom vraagt..

Dus Evelieveling ik ben het niet helemaal met je eens, dat het cb er vanaf moet weten van een aandoening.. Je maakt er in sommige gevallen (zoals in mijn geval) slapende honden mee wakker, waar ze niet wakker hoeven te zijn.. Mijn probleem is gewoon dat ik te eerlijk ben naar iedereen, waardoor ik een hoop onzekereid heb gehad in het begin en erge angst dat ze mijn kindje af zouden pakken, want zelfs daar werd over gesproken destijds, dat het misschien vanwege mijn psychische beperking beter was dat hij uit huis geplaatst zou worden En dit klinkt nu heel erg cru misschien, maar achteraf moet ik er bijna blij om zijn, dat Tim wat aan zijn levertje mankeerde, waardoor ik naar hun heb kunnen bewijzen dat ik wel een goede moeder ben voor mijn kindje..

Zo schreef ik in Juni een blog op mijn hyves, zal hem hier plaatsen:

Wanneer ben je een goede moeder?


Soms vraag ik mij wel eens af, wat nou de definitie is van een goede moeder, ik ken namelijk voorbeelden genoeg van moeders waarvan ik durf te zeggen, dat ze geen goede moeder zijn.

Ik ben eens wat gaan surfen op het net en kwam een paar dingen tegen:

Je bent een goede moeder wanneer je je kinderen:
leuk vindt ook al zijn ze dat objectief gezien niet altijd,
niet slaat,
ze gezond te eten geeft,
hen beschermt voor gevaren,
ze leert te liefhebben,
ze op tijd naar bed stuurt,
ze steunt bij nieuwe dingen leren,
leert dat ze dingen zelf kunnen,
leert dat de wereld niet altijd eerlijk is,
laat zien dat je te vertrouwen bent,
leert grenzen aan te geven,
leert beleefd te zijn tegen anderen,
knuffelt,
voorleest,
hun rust gunt,
zo nu en dan meeneemt naar de Mac ook al vind je er zelf niks aan,
ook eens voor de t.v. vandaan haalt om met ze te knutselen of stoeien,
genoeg gelegenheid geeft voor lichaamsbeweging,
leert na te denken over de wereld,
niet op laat groeien in een keurslijf.
leert dat er regels en wetten zijn,
leert lol te hebben,
zo nu en dan schone kleren geeft,
durft te zeggen "ik doe het niet altijd goed, maar ik hou ontzettend veel van jullie!"

Een goede moeder staat voor haar kinderen klaar, zorgt voor ze, en zal ze nooit en te nimmer in de steek laten, dan wel tegenhouden in hun ontwikkeling..

Vaak heb ik gedacht voordat ik kinderen van mezelf kreeg, kan ik het wel? Ben ik wel een goede moeder?

Ik heb natuurlijk kunnen oefenen in het moederschap op mijn stiefzoontje, maar toch, het is anders, heel anders zelfs..

Hem heb ik niet vanaf geboorte af aan opgevoed, ik ben zijn moeder ook niet, kan het nooit worden ook.. Hij heeft maar 1 moeder, en dat ben ik zeker te weten niet in ieder geval. Heb hem tenslotte ook niet gebaard. Ik kreeg als het ware een kind van 2,5 in mijn schoot geworpen, zo van: Oké, hier is hij Ehm ja hoi, en wie ben jij? Ja ik ben Angela, de vriendin van papa.. Dat was wel even wennen, had wat dat betreft totaal geen ervaring met kinderen, ja, nichtjes, neefjes enzo, maar da's toch weer anders. Die zie je 1 keer in de zoveel tijd en daar hoefde je niet voor te zorgen.. En dit mannetje van destijds 2,5 jaar oud had toch wel verzorging nodig, heb nog geen kind van 2,5 jaar oud meegemaakt wat compleet zelfredzaam was eigenlijk.. Ondertussen is dat kereltje van 2,5 jaar oud, uitgegroeid tot een jongen van bijna 7,5 jaar oud alweer, mensen wat gaat de tijd toch hard!

Heb ik zelf een zoon die alweer bijna 1 jaar word En oh.. wat een twijfels soms in het begin toen hij net geboren was: Doe ik alles wel goed? Kan ik het wel?
Ondertussen weet ik wel beter: Ja ik ben een goede moeder, ja ik doe het goed met mijn uk..

Eigenlijk ben ik heel erg rijk wat dat betreft, met een kind van mezelf en een kind waar ik ook zorg voor mag dragen, ook al is hij niet mijn kind..
Ik hou van allebei evenveel! Ook al zal de ene mij altijd mama noemen en de ander mij altijd Angela noemen (de vriendin van papa)!

Wie vult mijn lijstje aan???

En ik denk ook dat als je een lijst neer zou zetten hier van Borderline kenmerken, dat iedereen er wel iets in vind waar hij/ zij herkenning in ziet bij zichzelf of bij een ander.. Een stempel is zo gedrukt helaas, en heb je dat stempel eenmaal is het erg moeillijk om mensen nog met een andere bril naar je te laten kijken, want mensen zien vaak maar door 1 bril (de beperkings-bril) en 'durven' dan niet meer naar de persoon te kijken... Mensen vinden het moeilijk om de goede dingen van de persoon nog te zien, we zijn namelijk allemaal wel geneigd om te kijken naar de dingen die 'fout' zijn..
Waardoor je dus de vooroordelen krijgt..

En geloof me niemand is perfect

(sorry voor het lange verhaal )

 

ik ben het er deels mee eens en deels niet.
Ikzelf heb het min of meer wel verteld tegen het cb. Niet dat ik een aandoening heb maar wel dat ik een zeer traumatisch verleden heb gehad en het dus vaak erg moeilijk vind. ( zo kan ik Erik absoluut niet laten huilen, dit doet me zo aan vroeger denken en dan voel ik me een vreselijk slechte moeder )
Vind het fijn dat het cb weet dat ik heel onzeker ben en bang ben om het verkeerd te doen. Als ik ergens over twijfel of vragen heb dan komen ze bij me thuis om het te bespreken.
Dit vind ik zelf erg fijn!

Ook heb ik hulp gezocht bij een psycholoog. Puur en alleen zodat ik met haar kan bespreken hoe ik het doe als moeder en waar ik tegenaan loop.
Mijn grootste angst is dat ik het verkeerd doe als moeder en dat ik als slachtoffer ongemerkt misschien een dader word.
Ik vind die extra controle heel fijn! Niet dat het moet. Ze zeggen allemaal dat ik het heel goed doe. Maar vind het voor mezelf heeel fijn!


Maar kan me voorstellen dat andere mensen met een psychische aandoening het niet fijn vinden als ze gedwongen gecontroleerd worden.
Misschien zijn hun heeeel stabiel en hebben die controle ook niet nodig.

Moet ook zeggen dat het enorm helpt dat ik een stabiele partner heb!
Ik denk dat als ik een partner had met ook een aandoening dat het dan een stuk gecompliceerder zal zijn.

 

* gewijzigd* dit weet je ook allemaal wel

 

Jeetje das ook wat
Gelukkig hebben ze bij mij niet zo gereageerd!
Denk ook dat je het net moet treffen met het cb en de dokters enzo.
Net als de 'gewone' mensen. Sommigen zijn meelevend en willen je helpen en anderen zijn gewoon boerepummels en blazen alles op

 

@ Mamzie: De ellende is juist dat degene die de melding gedaan had van het cb dezelfde persoon is geweest die hier op huisbezoek kwam en zei dat ik Tim maar gewoon moest laten huilen.. Ze kon op dat moment zelf zien en horen dat het niet goedging met hem, ik werd er alleen maar meer en meer onzeker van... Een dag na haar advies ben ik dus naar het ziekenhuis gegaan op de bonnefooi omdat ik het niet vertrouwde, en wat dus resulteerde in een ziekenhuis opname van Tim.. 2 dagen later belt ze me op om te vragen of haar tips geholpen hadden, nou je begrijpt denk ik wel dat ik haar de huid volgescholden heb?
Gelukkkig werkt zij niet meer op het cb, heb al van meerdere mensen gehoord wat een verschrikkelijk mens het eigenlijk is

 

Ik kan me voorstellen dat het voor de mensen die het betreft die er wél op een goeie manier mee omgaan en het wél op een goeie manier proberen te doen, egr moeilijk is dat je telkens tegen oordelen aanloopt.

Ik weet dat TS op een paar punten op o.a. mijn mening hierover doelt..ik wil alleen nogmaals (en dan nu maar weer publiekelijk) zeggen dat ik niet beweer dat ts geen kinderen zou mogen hebben of een slechte mama is of whatever...Helaas kan ik dat blijven herhalen, ik zit al in het zwarte of witte hokje...

Ik zou alleen niet elk 'oordeel'wat anders is dan je eigen willen bestempelen als 'vóóroordeel" Sommige oordelen komen voort uit de ervaring die iemand heeft en is dus geen vóór oordeel, maar idd een oordeel.

Ik vind het voor jullie vervelend (dat meen ik echt) dat je hier zó vaak tegenaan loopt..Ik vind dat alleen niet opwegen tegen de gevolgen die een ouder met een psychische aandoening of een 'stoornis' als een hechtingsstoornis kúnnen hebben voor héél veel kinderen.

Niet alle kinderen worden automatisch verwaardeloosd als papa of mama een psychische stoornis heeft, niet alle kinderen worden meteen mishandelt of whatever..Ik ben zélf alleen wél een voorstander van een goed vangnet en openheid naar een CB/ huisarts/ school etc..Omdat het in véél gevallen wel mis gaat juist dóór een psychische stoornis. (ook vaak niet daardoor en ook gebeurd er in veel 'normale'gezinnen helaas te vaak iets naars, maar dit heb je dus NIET aan zien kunnen komen..)

Wat mij betreft ligt mijn voorkeur dus bij misschien onterecht een aantal volwassen mensen die hier telkens tegenaan lopen voor hun kop stoten, maar daardoor wél een betere adequatere en snellere signalering bij kinderen waarbij het wél mis dreigt te gaan doordat een of beide ouders een ' moeilijke mind'heeft

Ik heb ze teveel gezien...

(maar dit gaat niet alleen om ouders met een hechtingsstoornis of borderline of mps natuurlijk..volgens mij is t gewoon een kwestie van accepteren dat je nou eenmaal in een risicogroep zit en als je niks te verbergen hebt is dat verder alleen maar goed voor je kinderen toch?
Zie het als een nare bijkomstigheid bij je problematiek.. Alleen is dit er een die van buitenaf komt en niet van binnenuit. Maar wél in het belang van je kinderen

 

Prima..in dat geval plaats ik het wel...(trouwens..dat is niet jammer voor me hoor..leek me prettiger voor jou als ik t niet zou plaatsen, maar blijkbaar heb je er geen moeite mee)

Vooropgesteld: wie ben ik? Jij maakt je eigen keuzes en beslissingen
Neem dat even mee voordat je verder leest

Ik begrijp dat jij vindt of denkt dat men je alleen maar ziet als je ziekte.. In mijn geval: Dit is absoluut niet zo. Zoals ik je eerder ook al eens pb’de zie ik ook erg veel positieve kanten aan je. Aan jou als mens, aan Tanya, zoals ik je ‘ken’
Helaas zie ik óók die kant waardoor ik zo iemand ben die zijn bedenkingen heeft.(die dit heeft geuit nádat je er om vroeg overigens)

Je man is aan het werk, de opvoeding zal voor een groot deel op jouw schouders terecht komen. Je hebt het bij vlagen verschrikkelijk moeilijk met Ruben, laat staan met Ruben en Tygo samen..Ik kan me voorstellen dat dit met twéé kindjes in een erg moeilijke leeftijdsfase nóg pittiger gaat worden. Het gaat nú goed met je zeg je..maar een kind heb je immers voor altijd..niet alleen nu, maar ook volgend jaar en ook over 5 jaar of 18 jaar.
Je weet zelf dat jouw leven een opeenstapeling van pieken en dalen is..telkens weer. Ik kan me voorstellen dat dit voor een kind enorm belastend kan zijn. Maar ook voor jezelf om dit het hoofd te bieden.
Nav de kenmerken:
Verschrikkelijk moeilijk lijkt me dat voor jou om hiermee om te gaan, al heb je niet ‘alle kenmerken ‘ zeg maar. En juist om die reden ben ik zo iemand die zijn bedenkingen erbij heeft.

Ik geloof niet dat het niet mogelijk is om je hier goed doorheen te slaan..dat wil ik ook niet beweren. Ik vraag me alleen af hoeveel invloed het op een kind heeft, wanneer mama zó gebukt gaat en zo moet lijden en het vooral zó druk met zichzelf heeft.(niet negatief bedoelt)
Je wilt niet weten hoeveel/vaak ik op mijn werk kinderen zie die daar binnenkomen dankzij jeugdzorg bijvoorbeeld die enorm lijden onder een papa of mama die het veel te druk heeft om met zichzelf en zijn/ haar borderline te vechten.

Ik zeg niet dát het zo zal gaan bij jou, helemaal niet. Ik zeg ook niet dat jij als mama zo bent. Daar weet ik immers niks van. Natuurlijk zal het niet altijd zo gaan, maar je kan niet ontkennen dat je nou eenmaal ziek bent en een ziekte heb die érg veel invloed op je hele leven heeft, zo ook op dat van je man en je kind(eren).
But again: wie ben ik? Ik ben ‘maar’een domme doelloze forumer

Je therapeut of elke andere deskundige kan ‘makkelijk zeggen’dat t wel verantwoord is, maar JIJ moet het doen..Het zal voornamelijk op jouw schouders terecht komen. Die therapeut woont niet bij je in en hoeft de ruzies van je kids niet aan te horen. Die hoeft niet me een dik lijf (ik doel op je zwangerschap) issichias, een inzinking een drammende peuter en een labrador op de fiets naar de supermarkt, Of het geschreeuw, gejengel, of het gedrein t hoofd te bieden. Je therapeut hoeft je huis niet schoon te houden, je hond niet uit te laten, je blowende zoon niet naar school te slepen, je gothische dochter niet te begrijpen, en je man niet te plezieren..Jij moet het doen..en je hebt het al zo moeilijk met jezelf.....(en je omgeving) Maar als jij vindt dat je dit kan en je man vindt dat ook ..wie zijn de ‘anderen ‘dan om jou daar vanaf te halen?

De ervaring(en) die ik heb met mensen met borderline zijn dusdanig dat ik niet vooraan in de rij zou staan om je te feliciteren..Los van hoe leuk je als persoon bent, hoe vriendelijk, sociaal, creatief, vrolijk, grappig etc etc je bent..je hebt óók borderline.

 

Dit is eigenlijk wat ik dus bedoel met het kijken door de beperkings-bril..
In hoeverre is het in het belang van mijn kind, dat ik ONNODIG onzeker gemaakt word door een melding bij het AMK door ONterechte vooroordelen? want die onzekerheid werkt ook door op je kind namelijk!