Vooroordelen over mama's met Borderline

@niva

kom op zeg, de discussie was toch voorbij?
en dan nog even "een trapje nageven"?

je kan toch wel nagaan dat hier weer reacties op komen?


@TS het beste om er mee om te gaan is waarschijnlijk Zelfvertrouwen kweken.
zorgen dat je sterk in je schoenen staat, dan trek je eel vaker je schouders op als er een negatieve opmerking over jou als moeder wordt gemaakt

 

meis, het maakt niet uit wat voor ziekte je hebt, ze keuren je toch overal mee af, je bent dit of dat ofzus of zo.
Maar ik vind en ben van mening, als jij er goed bij voelt, moet je doen waar jezelf zin in hebt.
Laat ze maar denken, het is jou leven, niet die van hun, dus als je links wilt moet je dat doen en vinden anderen dat je rechts moet gaan, dan gewoon negeren ( hoe moeilijk het soms ook is)

 

MENSEN MENSEN...
Het is een OPENBAAR FORUM!
Het lijkt mij logisch dat Niva ook een mening heeft.
En dat ook zij haar zegje mag doen, ook al past het niet in haar straatje.

Er werden haar duidelijk woorden in de mond gelegd (slechte moeders) die ze zelf nergens heeft neergezet.

Zij wordt hier ook bevooroordeeld! NIET alleen de borderliners!

 

Wie is jullie?
Ik heb geen borderline maar ook ik kan tussen regels door lezen....er zijn er een paar die vanalles neergooien hier en daarna zeggen dat het de mensen met bps zijn die veel te gevoelig reageren op dingen hier, een beetje flauw....

 

Heb geen ervaring met borderline of wat voor 'aandoening' dan ook dus ben niet van plan om hier mee zitten typen, want kan niet meepraten over iets wat ik nooit van dichtbij heb meegemaakt.
Wel volg ik dit topic vanaf het begin omdat ik het erg interessant vind.
Hoop daarom dat de felle en persoonlijke discussie niet verder gaat maar dat er gewoon ontopic wordt gebleven, zoals eerder al aangegeven is. Zou het nl erg jammer vinden als hier een slotje op zou komen en met mij denk ik vele anderen?

Toch nog een kleine opmerking voor ts en iedereen die hier mee te maken heeft (kan het niet laten )..

Het lijkt mij harstikke moeijlijk om dag in dag uit te moeten worstelen tegen je 'ziekte' én de vooroordelen die je van buitenaf krijgt.
Je bent niet alleen bezig jezelf te bewijzen dat je het aankan maar ook nog eens al diegene die zo wantrouwend tegenover je staan.
Lijkt me erg vermoeiend en kan me helemaal voorstellen dat je zelfvertrouwen soms ver te zoeken is wanneer je júist mensen nodig hebt die achter je staan en tegen je zeggen dat je het prima doet maar daavoor in de plaats alleen negatieve reacties krijgt.

Hier dan een positieve reactie van mijn kant:

Vind het erg knap en bewonderingswaardig dat je óndanks je borderline het toch voor elkaar krijgt om, naast het feit dat de maatschappij je eigenlijk een beetje 'dwingt' je extra te moeten bewijzen, ook nog eens echtgenote, collega, dochter, vriendin maar bovenal moeder kunt zijn!

Groetjes Jessy

 

Natuurlijk kan het goed gaan en natuurlijk houd je van je kind maar de kans dat het niet goed gaat is bij mensen met een achtergrond van psychologische problemen wel groter.
Dit is voor mij geen reden om te denken "ze kunnen beter geen kinderen krijgen". Wel lijkt het mij zeker een reden om het gezin beter in de gaten te houden (door CB, huisarts, vrienden, familie, de buren maakt mij niet uit). Niet vertellen over je stoornis lijkt me dan ook onverstandig.

Dit vind ik ook gelden voor mensen met een verleden van (sexuele) mishandeling.

 

Hoi Tantan,

allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Een broertje of zusje voor Ruben, hoe leuk zeg.

Jij bent helemaal niet per definitie een slechte moeder.
Jij bent een moeder, punt!

En..... met een heel mooi voordeel. Jij weet heel goed waar je sterke en zwakke punten liggen. Dat weet niet iedereen hoor. Ik denk dat jij meer soul searching hebt gedaan dan menig ander.

Ik ben van mening dat elke ouder instinctief weet wat goed is voor zijn/haar kind. Dat is je basis en ik vind dat iedere ouder daar vanuit moet gaan.

En hoe ik ook iedereen een zorgloos leven gun, het gaat nu eenmaal met ups en downs, met vallen en opstaan. En dat gaat zo door vanaf je geboorte tot aan je dood. En als het goed is leer je daarvan en ga je weer verder. Zo kom je het leven door.
Het 'vervelende of misschien wel het mooie' is, is dat iedereen een eigen rugzakje heeft. Of, heel mooi gezegd een referentiekader. Vandaar uit reageer je en leef je. Dus vandaar dat iemand met dezelfde uitdaging vaak meer uit medeleven reageert en iemand met een totaal andere uitdaging het vaakt niet snapt en totaal anders reageerd. Das wel belangrijk om je dat te beseffen. Onbekend maakt onbemind. Zo gaan die dingen.

Ik hoop echt voor je dat je wat vaker je schouders op kan halen en je wat minder onzeker maakt of laat maken.
Laat niemand je aanpraten dat je anders bent of slechter of minder. Jij bent jij!
Vecht niet tegen onbegrip en angst, vecht voor jezelf en je gezin.

Liefs Daan

 

ik vind dat een gezin alleen beter in de gaten moet worden gehouden als ze daar zelf achterstaan! Als ze dat zelf willen!
Ik persoonlijk vind het fijn om feedback te hebben van een psychologe.
Maar er zijn genoeg mensen die zo stabiel zijn en zo zeker zijn dat ze dit helemaal niet nodig hebben. Om hen dan te dwingen om toch in de gaten te worden gehouden vind ik te ver gaan.

Ik weet eigenlijk wel zeker dat elke moeder die weet wat ze voor aandoening heeft zelf al vantevoren een soort van vangnet om zich heen heeft. Al is het van partner, familie of psycholoog.
Zelfkennis is crusiaal.
Zoals mijn psychologe zegt : het feit dat je WEET wat je hebt en dat je WEET wat je zwakke punten zijn en dat je zonodig om hulp vraagt maakt je al een goede moeder!

Als een ander gaat beslissen voor je ( jij krijgt NU hulp en je word nu in de gaten gehouden ookal doe je het goed, is een klap in je gezicht ( om het zachtjes uit te drukken.

 

Ik persoonlijk zal nooit bij CB, de gyn of welke andere instelling dan ook aangeven dat ik borderline heb.
Dit omdat ik dan gedwongen hulp ga krijgen die ik absoluut niet wil en ook absoluut niet nodig heb.

Ik heb gezien dat CB soms meer kwaad dan goed doet met hun goedbedoelde gedwongen hulp.
En daar zit ik niet op te wachten en denk velen met mij.

Plus dat ik niet graag rondloop met een stempel op mn voorhoofd.
Ik ben geen borderline, ik ben een mens met toevallig borderline.
Ik heb mijn borderline zo goed onder controle dat ik er vrij zeker van ben dat ik bij een nieuwe test niet meer de diagnose bps zou krijgen.
Als ik nog bij 'hulpverlening' zou lopen had ik een test aangevraagd, maar ik loop al jaren niet meer bij iets of iemand.

Dus wel of niet melden bij CB is een keuze.
Ik weet dat ik er goed aan doe om het niet te melden.
Sommigen zullen er goed aan doen om het wel te melden.
Het is dus net wat goed voelt voor je.

Bedankt aan alle dames die zulke positieve stukjes hebben geschreven
Het doet goed om te lezen dat er toch nog mensen zijn die ook op zo'n manier naar mensen met borderline/elke andere psychische aandoening kunnen kijken!

 

Ik ben het wel gedeeltelijk met Lisette eens, niet dat iedereen met borderline onder controle moet staan of toezicht, maar in sommige gevallen vind ik dit wel een must, vooral als er kinderen bij betrokken zijn. Dat vind ik gevallen waarbij iemand een ziekte/aandoening of stoornis heeft in zo'n vorm dat het een risico vormt voor anderen.

Bij de een blijft het bij vreselijke gedachten, doet zichzelf wat aan en de ander voert dit ook allemaal daadwerkelijk uit en doet een ander wat aan. De een denkt goed na en zorgt voor een vangnet, de ander doet iets in een impuls en daar is geen vangnet voor, niet voor de moeder en niet voor het kind.
Maar de een is de ander toch niet, dus je kunt niet iedereen met borderline over 1 kam scheren.

Hetzelfde geldt voor mensen met een geestelijke handicap, net zoiets als dat van baby Hendrikus, ik word toch zo verdrietig van zo'n verhaal. Die mensen konden dingen beter verwoorden dan een hoop mensen zonder geestelijke handicap, zoveel liefde, alles voorbereid op de komst van eenn baby, een goed vangnet en dan wordt na de geboorte zomaar hun kindje weggehaald. Ook een vooroordeel toch, geen enkel geval is hetzelfde en het behoort dus ook niet allemaal dezelfde behandeling te krijgen.

 

Ik vraag me af welke grens Lisette bedoelt eigenlijk.. En waar ligt die grens dan?

Ik denk dat je in sommige gevallen als je mensen aan een strengere/scherpere controle blootstelt, je misschien juist meer kapot zal maken dan die persoon lief is!

Ik weet dat ik een psychische aandoening heb ( hechtingsstoornis) opgelopen in mijn jeugd, vanwege het feit dat ik als baby veel in het ziekenhuis heb gelegen.. En oh wat was het confronterend om dat te weten en zelf je eigen baby soms achter te moeten laten in het ziekenhuis, juist omdat je weet hoe de stoornis bij jezelf is ontstaan! En toch ondanks dat heb ik het soms aangedurfd om hem alleen te laten, want ook ik had mijn 'rust' op sommige momenten nodig, ik liep mezelf voorbij namelijk omdat ik er alles aan wilde doen om mijn kindje niet hetzelfde te laten 'overkomen' wat mij als baby was gebeurd.. De verpleging in het ziekenhuis kende mijn angsten en vertelden mij, dat ik nu even voor mezelf moest kiezen, hoe moeilijk en confronterend ook, maar mijn kindje zou niets aan zijn mama hebben als ik in zou storten.. En ik heb mezelf vervloekt om het feit dat ik hem dus inderdaad een nachtje alleen liet in het ziekenhuis, ook al wist ik dat hij in goede handen was daar..
En waarom ik me daar zo rot om voelde? Juist omdat ik bang was dat mensen weer met hun vooroordelen zouden komen: Je weet hoe jij het gekregen hebt, en nu doe je hetzelfde bij je kind blablabla...

Dus vandaar mijn vraag waar ligt die grens en wat is die grens? Moeten 'wij' (mensen met een psychische aandoening/borderline) onszelf voorbij lopen zodat anderen niet met hun vooroordelen hoeven te smijten? Want een ander weet het namelijk altijd beter omdat ze dingen van horen zeggen hebben...

Nee, ik denk dat wij prima voor onszelf de grens kunnen bepalen net als waarschijnlijk ieder ander dat kan. Wij zitten niet te wachten op bemoeizucht/advies van mensen die zelf niet weten hoe het is om te leven met een stoornis/borderline. Als wij bemoeizucht/advies zouden willen dan kunnen wij daar prima om vragen, we hebben immers ook een mond gekregen bij geboorte

 

Ik heb hier al iets in het toppic geschreven over mezelf,
en ik vindt het net lijken of we (soory dat ik het zo zeg) een stel staatsmongolen zijn.

Net zoals eerder geschreven je hebt pbs in verschillende gradaties.
We zijn niet moordlusitg of agressief we zijn juist overgevoellig.
ik voel juist alles intenser dan (normale)mensen.
Dus niet alleen de negatieve gevoelens maar ook de leuke en gelukigge gevoelens zijn dubbel op.
Als ik van iemand hou, hou ik ook echt van iemand en als ik iemand haat kan ik ook echt haten ja.
Maar door therapie leer je dat te reguleren en voelen waar je geestelijk zit.

Ik schaam me niet voor mijn bordeline zoals ik al eerder schreef,ik ben juist blij met wie ik ben.
En niemand maar dan ook niemand kan mij vertellen dat ik een slechte moeder woordt.
Misschien niet de pefecte mama maar wie is dat wel, we moeten allemaal nog leren hoe het is om mama te zijn.
En gelukkig hoeven we daarvoor geen diploma te halen want hoeveel (normale) mensen zouden dan zakken.

Ik heb ook de negatieve reactie,s gehad van mijn vriendinnen.
Zoals JIJ ZWANGER en was ookniet zo raar die reactie aangezien ik nogal losbandig leven had.
Maar sinds dag een heb ik mijn leven aan gepast.
En ben ik veel verantwoordelijker beter na gaan denken minder impulsief.
Voor jezelf verleg je je grens wel eens maar sinds ik een kindje in mijn buik heb gaat het ook veel beter met mij.

En BTW er lopen meer gekken buiten het gekkenhuis dan ik het gekkenhuis zeg ik maar.

 

Dat is het nou juist, ik denk dat de mensen met borderline hier juist wel weten als ze over een grens heen zouden zijn gegaan. Dan neem ik aan dat je een grens bedoelt die met mishandeling oid heeft te maken. Vooral een moeder met een borderline voelt dat heus wel aan. Zoals een 'normale' moeder zonder borderline zich ook afvraagt na een tik gegeven te hebben aan haar kind of ze een grens heeft overschreden. Menselijk is dat. Iedereen gaat ook wel eens over een grens heen waarvan ze achteraf denken had ik dat wel moeten doen. Misschien mensen met een andere psychische problematiek (ik haat het woord stoornis, we zijn niet persé gestoord!) dus die in onze ogen over de grens gaan, hun kinderen mishandelen, maar ik zeg dit uit ervaring met een aantal borderline moeders, zo zijn wij niet (maar een aantal misschien!)

Ik zal nooit bij het cb aangeven dat ik last heb van borderline problemen, hoogstens dat ik een gevoelig persoon ben en dat ik bang ben of ik het wel allemaal goed ga doen.. klinkt ook heel anders als je dat zegt. Ik zeg ook nooit ik heb borderline. Ik vind mezelf niet zo borderline meer. Vroeger was een ongecontroleerde, typische borderliner zoals ze in de hulpverlening veelal zien. Heb hard moeten werken aan mezelf, en ben niet zo zwart/wit meer etc, maar kennelijk vinden ze me nog steeds een borderliner. Ik vind moeders die hun kinderen alles maar klakkeloos geven slechte moeders. Da's weer mijn persoonlijke mening.

Ik vond het in dit topic vervelend om die eindeloze discussies te lezen, des te meer vond ik het super om de positieve verhalen te lezen. Ik heb zelf veel respect voor de moeder met borderline. Andere mensen met borderline, waardeer jezelf voor wie je bent. Dat duurt even, weet ik. Maar echt, wij zijn supermensen vind ik zelf en al helemaal een stuk beter dan een hoop rotte appels, zoals mensen met vastgerotte vooroordelen over BPS! Ik trek mij er allemaal niet zoveel van aan. Op zo'n persoon ga ik eerder neerkijken, heb 'medelij' dat hij/zij niet beter weet..

TS: respect dus voor jou!

 

Even de andere kant van het verhaal...

Hoe wordt er gereageerd als er iets met een kindje gebeurt waarbij bekend wordt gemaakt dat de vader/moeder een stoornis/beperking heeft en dat deze stoornis een factor in de mishandeling kan zijn..

En nee, ik bedoel hiermee niet te zeggen dat iedereen met een stoornis/beperking (welke dan ook) dit maar moet melden bij iemand.

Ik weet wel dat bijna alle reacties over de stoornis zullen gaan en dat deze ouders hulp hadden moeten krijgen.. Dus vaak 'de hulpverlening heeft gefaald..'. Maar ja, sommige mensen zien niet in dat ze hulp nodig hebben.. En sommige mensen willen geen hulp...

Helaas kom ik t tegen in mijn werk, waarbij jonge meiden (18 jaar) met een lvg problematiek en daarbij soms een psychische stoornis zwanger raken, dit kindje willen houden/geen hulp willen terwijl je weet dat dit meisje dit niet gaat redden zonder hulp..
Ja je kunt een melding doen bij t AMK, maar die grijpen niet eerder in dan dat er daadwerkelijk iets gebeurt.. Dus dan is het kindje er al..

Ps: bij alle meiden waarmee ik werk, is dmv testen/onderzoeken vastgesteld dat er sprake is van LVG en daarbij soms een stoornis.
Niet dat deze meiden dit erkennen en accepteren, het is nogal wat wat iemand zegt dat je hebt....Maar goed, zij redeneren: 'ik ben toch 18, volwassen, mag doen en laten wat ik wil'.....