Even een toevoeging... Mijn post hierboven is gebasseerd op de laatste post over 'het wel/niet vertellen/bekend maken dat je een stoornis hebt'.. Voor de TS en dus 'ontopic'. Meid, ik vind het knap dat je jezelf zo goed kent en dat je weet van jezelf waar je sterke en zwakke punten liggen en zodoende voor jezelf hulp hebt ingeschakeld. Gewoon omdat jij van mening bent dat je dit nodig hebt, en niet omdat iemand anders vindt dat dit moet! Zoals je leest in mijn bovenstaande verhaal zijn er zat mensen/meiden/moeders die zichzelf niet zo goed kennen en helaas die hulp niet inschakelen of accepteren dat ze het nodig hebben (voor henzelf en hun gezin)..
Ok, ik heb gedeeltelijk meegelezen en kan het toch niet laten even te reageren. Wat me zo enorm opvalt is dat er vooral vanuit de moeders gepraat wordt, niet vanuit het kind. De moeders vinden het moeiljik als er meegekeken wordt of als er advies gegeven wordt etc etc. Soms kan het heel helpend zijn om vanuit een kind te kijken. Is het niet een luxe dat er in NL een mensen zijn die meedenken/kijken met jouw absoluut waardevolste 'bezit'. In andere culturen gebeurt dit veel meer en veel nadrukkelijker. In NL doe je het al vrijwel alleen als papa en mama en dat mensen zo betrokken zijn bij jouw kind is alleen maar iets wat je kind waard is. Wat eerder werd geschreven: misschien is het 'ongemakkelijk' als je extra vragen krijgt bij een CB ofzo, maar is je kind een 'ongemakkelijk' gevoel niet meer dan waard? Mijn HA bijvoorbeeld geeft me vaak zat het gevoel dat ik overdreven ben als ik met mn kind naar de HA kom. Dan voelt het ongemakkelijk als ik weer eens moet gaan, maar om zeker te weten of mijn kind wel of geen oorontsteking heeft zal ik toch gaan. Ja, bij een psych stoornis heb je een stempel. Maar heb je die stempel niet ook door voor een kort kapsel te kiezen, door in een dikke BMW te rijden, doordat je een vrouw bent, doordat je je kind een bepaalde naam geeft etc etc. Een stempel heeft iedereen wel, meerdere zelfs. Ik krijg hierbij een beetje het gevoel wat ik vaker heb gehad bij donkere mensen. Als ik dan iets zei over voordringen bij de kassa of weet ik wat, dan kreeg ik het verwijt dat ik discrimineerde. Ja, je kan alles wel gooien op je borderline, maar soms vinden mensen nu eenmaal iets van je, of je dat nou leuk vind of niet. En als je het toch over borderline wil hebben. Zoals de discussie hier eerder liep vond ik het best een beetje het beeld bevestigen. Kop in het zand voor wat betreft de effecten op je kind. Ik persoonlijk denk bij alles na over het effect op mn kind. Mijn temperamentvolle karakter, de keuzes die ik maak over scholing, huisvesting, werk, kinderopvang, het karakter van mijn man, krachten in ons gezin maar ook de valkuilen. Alle risicofactoren (die er in ieder gezin zijn) probeer ik uit te vlakken. Hoe groot is de kans dat mijn dochter onder een auto loopt? Ik zal iig alles doen om dat risico te verkleinen. Hoe groot is de kans dat mijn zoon een ruzie aanvoelt tussen mijn man en mij? Ik weet het niet, maar ík als ouder maak me er hard voor om de risico's zo klein mogelijk te maken. Is het dan als borderliner ineens iets heel anders om dát onder ogen te zien? Tis toch een risico? Dat hoef je toch niet te ontkennen? Juist dat geheimzinnige en dat ontkennen maakt het voor mij een groot risico. Ik geloof erin dat je pas met iets aan de slag kan als je erkent dat het er is. Als je kind dit mysterieuze sfeertje oppakt (en geloof me, kinderen pakken dingen snel op), dat geeft dat hem geen openheid om zelf dingen in de buitenwereld te kunnen bespreken als het lastig voor hem is. En juist dát maakt het misschien voor een kind van een ouder met een psych stoornis heel lastig. Met een buffer kunnen kinderen een heel stuk meer aan dan wanneer het dingen alleen moet oplossen.
@Pienie En als je het toch over borderline wil hebben. Zoals de discussie hier eerder liep vond ik het best een beetje het beeld bevestigen. Kop in het zand voor wat betreft de effecten op je kind. Ik persoonlijk denk bij alles na over het effect op mn kind. Mijn temperamentvolle karakter, de keuzes die ik maak over scholing, huisvesting, werk, kinderopvang, het karakter van mijn man, krachten in ons gezin maar ook de valkuilen. Alle risicofactoren (die er in ieder gezin zijn) probeer ik uit te vlakken. Hoe groot is de kans dat mijn dochter onder een auto loopt? Ik zal iig alles doen om dat risico te verkleinen. Hoe groot is de kans dat mijn zoon een ruzie aanvoelt tussen mijn man en mij? Ik weet het niet, maar ík als ouder maak me er hard voor om de risico's zo klein mogelijk te maken. Is het dan als borderliner ineens iets heel anders om dát onder ogen te zien? Tis toch een risico? Dat hoef je toch niet te ontkennen? Juist dat geheimzinnige en dat ontkennen maakt het voor mij een groot risico. Ik geloof erin dat je pas met iets aan de slag kan als je erkent dat het er is. Als je kind dit mysterieuze sfeertje oppakt (en geloof me, kinderen pakken dingen snel op), dat geeft dat hem geen openheid om zelf dingen in de buitenwereld te kunnen bespreken als het lastig voor hem is. En juist dát maakt het misschien voor een kind van een ouder met een psych stoornis heel lastig. Met een buffer kunnen kinderen een heel stuk meer aan dan wanneer het dingen alleen moet oplossen. Wauw wat goed verwoord.
Juist dat geheimzinnige en dat ontkennen maakt het voor mij een groot risico. Ik geloof erin dat je pas met iets aan de slag kan als je erkent dat het er is. Ik snap niet echt wat je hier mee bedoelt,ontkennen van wat? En het stukje over Als je kind dit mysterieuze sfeertje oppakt (en geloof me, kinderen pakken dingen snel op), dat geeft dat hem geen openheid om zelf dingen in de buitenwereld te kunnen bespreken als het lastig voor hem is. Elke ouder probeert ruzies te verhullen,zodat het kind de stress ervan niet oppikt Je hebt gelijk als je zegt dat kinderen dit echt wel oppikken,MAAR wat wil je dat we doen dan?Zeggen tegen het kind: Hey ik heb bordie,dat houd in dat ik psychische problemen heb en het moeilijk vind om met emoties om te gaan?Uhm...Dacht het niet... Kinderen trekken ruzies onder de ouders persoonlijk aan,dat is niet anders in een bordie gezin Het is niet zo dat ruzies van bordies op een andere manier gaan als anderen... Ik zal het kind er niet bewust van maken dat we bordie hebben,waarom?Omdat het kind zich gaat schamen,zich zorgen gaat maken... En wat nou erger is gaan denken dat het kind het ook zal krijgen We zullen er alles aan doen om het kind zo onschldig mogelijk te houden,zodat hij/zij een zorgeloos jeugd kan krijgen Vele malen beter als die van ons En dat je zegt Ik persoonlijk denk bij alles na over het effect op mn kind. Mijn temperamentvolle karakter, de keuzes die ik maak over scholing, huisvesting, werk, kinderopvang, het karakter van mijn man, krachten in ons gezin maar ook de valkuilen. Alle risicofactoren (die er in ieder gezin zijn) probeer ik uit te vlakken Denk je echt dat wij dat niet doen?
er zijn mensen die er sterker uitkomen en het achter zich kunnen laten en er zijn mensen die het er na jaren nog steeds erg moeilijk mee hebben.. dus dat iedereen die maar iets soortgelijks heeft meegemaakt onder begeleiding van moet komen te staan vindt ik wel erg overdreven.. wanneer je niet goed ben voor je kinderen DAN hoor je hulp te krijgen.. als je vroeger zelf een rotjeugd hebt gehad met de nodige klappen of andere dingen en er nu goed uit bent gekomen en goed bent voor je gezin vindt ik het niet nodig om zoiets aan de grote klok te hangen.. lijkt wel of anderen er meer mee zitten dan de mensen zelf... kijk wel even uit voordat je zoiets zegt want je kunt er mensen ontzettend mee kwetsen!
Bedankt Bosi Ik bedoel met dat mysterieuze sfeerthe niet de ruzies die overal weleens zijn, juist het stukje dat alles omtrent die borderline zo in het geheium moet (tegen niemand zeggen dat je borderline hebt ivm voorordelen enzo). Je kind gaat toch hoe dan ook iets merken van de borderline, hoe hard je ook je best doet. Net als dat mijn kinderen hoe dan ook wat gaan merken van mijn gebreken. Ik bedoel dus te zeggen dat ipv keihard je best doen dat de buitenwereld je maar niet veroordeelt, kun je in mijn optiek beter gewoon toegeven aan jezelf, je kind en anderen dat je een mens bent mét gebreken (en welke) en je kind leren omgaan hiermee. Er wordt net gedaan alsof het haalbaar is dat je kind niks merkt en dat de buitenwereld zich daar dus niet tegenaan hoeft te bemoeien. Ik denk dat de ontkenning dat je kind er iets van merkt het meest gevaarlijk is. Ik ben ervan overtuigd dat kinderen haarfijn aanvoelen als ouders niet lekker in hun vel zitten en dat kinderen van nature geneigd zijn zich verantwoordelijk te voelen voor hun ouders en zich schuldig te voelen als ze zich niet goed voelen. Sommige mensen hebben borderline, sommige mensen krijgen onverwacht te maken met rouwverwerking, anderen hebben weer wat anders. Je moet het doen met wat op je pad komt, maar daarbij moet je volgens mij vooral je kinderen begeleiden en dus niet maar schoppen tegen de mensen die je voor deze risico's waarschuwen. Lijkt mij.
Er zit wel een verschil in het vertellen aan de buitenwereld dat je bordie hebt,of het vertellen van mensen die je dierbaar zijn Je kind hoeft niet te weten wat bordie is,maar bv dat mama of papa zijn dag niet heeft Niet dat je kind helemaal niks merkt,je zal er alles aan doen om je kind het leven tegeven die je zelf nooit gehad hebt Het belangrijkste is dat je familie weet van hoe en wat,en je partner Voor de rest zal ggz een grote rol spelen naast het opvoeden van je kindje,want die heb je zoiezo nodig om de bomen van het bos te zien
Pienie Ik geef je ook wel gelijk, maar ik denk ook dat er een verschil is aan wie je het verteld en wie niet. Zo weten hier het CB en de artsen wèl van mijn borderline af. Maar ik vind nu dat niet iedereen (dus de rest van de buitenwereld) alles moet weten, omdat er mensen tussen zitten die eerst naar je stemple kijken , je daarop beoordelen en niet verder kijken dan hun neus lang is, en dus niet weten hoe ik echt ben. Omdat ze er vanuit gaan dat iedere Borderliner al zo is zoals hun denken dat ze zijn. Want je hoeft het niet altijd te merken aan iemand dat hij/zij wat mankeert. En ja, ik geef toe dat ik borderline heb. Ik denk dat dat ook al een hele grote stap in de goede richting is. Zoals iemand eerder hier al omschreef is het bewust zijn van je problemen ook al een grote stap in de goede richting. Maar ik bedoel ook met vertellen aan iedereen, dat je dus ook te maken krijgt met vooroordelen die je best pijn doen (zoals als ze bijvoorbeeld zeggen dat je geen goede moeder zal zijn omdat... of dat je nooit kinderen had mogen hebben omdat...), en dan is het een soort van zelfbescherming dat je het dus maar niet aan iedereen verteld, snappie? Ik voel me absoluut niet aangevallen door jouw stukje en ik vat het ook niet persoonlijk op. Ik weet van mezelf wat mijn gebreken en mijn valkuilen zijn, en ik heb godzijdank nooit ontkend dat ik "iets" heb. Maar ik kan anderen ook wel begrijpen, als het gaat om ongewenst in de gaten gehouden te worden, ook al is het in je belang van je kind. Het maakt dat je je anders gaat voelen, en je wilt juist behandeld worden als ieder ander, ook al zou je theoretisch gezien in een risicogroep vallen. Ik vind dat ik niet mijn kop in het zand steek wbt de eventuele effecten op mijn kind(eren). Maar ik beself nu dat ik misschien tè open ben geweest in mijn omgeving. Voor een kind is het ook niet leuk om te horen als iemand tegen zijn/haar moeder zegt dat ze een slechte moeder is/zal zijn of dat ze nooit kinderen had mogen hebben. Ik weet dat ik nu selectief zal zijn in diegene die het mogen weten, omdat er aan openheid ook negatieve dingen hangen (zoals bijvoorbeeld de kwetsende (voor)oordelen). Ik denk dat er een heel groot verschil is in borderliners/mensen met psychische aandoeningen die weten wat ze hebben, er iets mee doen en weten wat hun valkuilen zijn en voor een vangnet gezorgd hebben (like me) en anderen die alles altijd blijven ontkennen. Maar nogmaals, ik vat jou stukje niet persoonlijk op, en ik vond het erg goed. Alleen denk ik dat er wel onderscheid gemaakt moet worden tussen datgene wat ik hierboven beschreef. Even kort mijn situatie, ik ben 9 jaar geleden 15 maanden opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis, en daar is ook de diagnose gestedl. Na die 15 maanden heb ik nog een jaar overdag daar therapie gedaan en 's avonds en in het weekend naar huis. Na dat jaar had ik wekelijks een gesprek met een psychiater en kwamen ze 2x per week een uur vanuit de GGZ bij mij thuis. Nu zijn de psychiaterbezoekjes 1x per 2 maanden, en komt de GGZ 1x per 2 weken nog een uurtje. Maar dat zijn zogenaamde onderhoudsgesprekjes. Ik kan kwijt waar ik mee zit en/of tegenaan loop, en samen zoeken we naar oplossingen. Vanuit de afdeling jeugd heb ik ook begeleiding. Althans begeleiding. Het heet Ouder&Kind project. Ik heb dit in mei 2008 zelf aangevraagd omdat ik zo super onzeker was over het moederschap. Mijn psychiater vond dit een goed idee van mij , hij wilde zo aantonen dat ik juist wèl een goede moeder was/ben. Dat houdt in dat ze 1x per 2 weken een moment komen filmen van Ruben (bijvoorbeeld eten, badderen, spelen, dat soort dingen), en dan wordt dat dan de volgende keer besproken. Ze filmen btw alleen Ruben, hoe hij reageert op bepaalde situaties. Dit heeft alleen nog maar positieve reacties opgeleverd vanuit de GGZ. Ze hebben geen aanmerkingen of opmerkingen, ze vinden dat ik erg natuurlijk ben als moeder zijnde en dat Ruben goed reageert op dingen en situaties. Dit bevestigde voor mij dat ik een goede moeder ben. Maar als ik dan weer geconfronteerd word met de (voor)oordelen dan belandt dat weer op de achtergrond en neemt de onzekerheid weer toe. Dat is ook een valkuil van mij, je kan 100 positieve dingen zeggen en 1 negatief iets, dan blijft dat negatieve bij mij hangen en verdwijnt het positieve naar de achtergond. Zoals meerderen hier al opgemerkt hebben, ik weet wat ik heb, ik heb nooit wat ontkend, ik weet wat mijn valkuilen zijn en ik heb een vangnet voor als het ooit toch mis mocht gaan. En dat maakt een groot verschil met diegenen die hun kop in het zand steken. Sorry voor het ellenlange stuk, ik wist niet goed hoe ik het onder woorden moest brengen maar ik hoop dat het gelukt is en duidelijk is
Tan, ik vind je stukje getuigen van zelfkennis en bewustzijn van de verantwoordelijkheid die je als moeder hebt voor een kind, m.n. wanneer je borderline hebt. Ik denk nl dat iedere ouder weleens twijfelt (of dit zou moeten doen, want opvoeden is nu eenmaal een hele klus en als je je verantwoordelijk opstelt levert dit nu eenmaal soms moeilijke momenten op) en ik vind hulp vragen wanneer nodig echt een pluim waard. Helaas is het zo dat je soms in een situatie verkeert waarin je niet kan overzien dát je hulp nodig hebt en dat er iemand (gedwongen) met je meekijkt. Dit betekent alleen maar dat er gekeken wordt naar of de belangen van je kind voorgaan. Ik vind de weerstand hiertegen op dit topic jammer. Helaas moeten we allemaal blazen tijdens een alcoholcontrole om de dronken mensen eruit te halen, helaas worden we allemaal op bewakingscamera's opgenomen om de slechterikken eruit te halen. Helaas moeten er dus goede ouders soms bekeken worden om de kinderen van de kwetsbare ouders te beschermen. Als je kijkt vanuit e belangen van de kinderen, dan kun je hier toch niet zoveel problemen mee hebben? PS sorry, mn toetsenbord doet moeiljk.
Oké, ik ga ook reageren, maar ik wil niemand kwetsen. Echt waar. Ik denk dat je niet kan zeggen dat ''een borderliner'' geen goede moeder kan zijn. Er zijn toch gradaties in? Niet iedere borderliner zit toch in een psychiatrische instelling? Is het niet zo dat borderliners vaak een aantal hele heftige periodes meemaken en daarna stabiliseren? Ik kan er naast zitten hoor, maar ik denk dat een borderliner juist in een gezin met de juiste structuur en motivatie een hele goede moeder kan zijn. Ook omdat een borderliner van het stigma afwil. Borderliners zijn naar mijn weten ook hele gevoelige en meelevende mensen! Ikzelf heb geen borderline of een dergelijke ziekte, maar ik heb iemand gekend met borderline in een periode dat ikzelf niet zo best in mijn vel zat. Zij was wel degene die me een kaartje stuurde en ook degene die me over een heel aantal dingen aan het nadenken heeft gezet. Dus dat borderliners geen kwaliteiten hebben op gebied van moederschap en zorgzaamheid gaat er bij mij niet in. Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk. Flientje
Dat vindt ik ook. De hulp wat er in NL te krijgen is wordt vaak niet aagenomen. (dit omdat mensen zich schamen!) Mijn vader is een Borderliner, ik reageer uit mijn kant hierop. Hoe ik de dingen als kind heb ervaren waren absoluut geen pretje. 1. Nooit als kind weten waar je aan toe bent. De ene dag was hij stabiel, de andere dag was hij weer totaal anders. Als kind ga je je aanpassen, je denkt dat je het fout doet. (kinderen gaan zichzelf de schuld geven dat papa dat heeft en moet doormaken) 2. Kinderen kunnen niet verwerken dat papa zo doet. HOE mooi je dit ook wil inpakken. Je vader is altijd een onbekende. Onbekend in de zin van, wie is hij, waarom is hij de ene dag nou zo, en dan weer zo? Dit sloeg zovaak de andere kant uit dat ik angst had voor mijn vader Mijn ouders hebben geen hulp gevraagd voor zijn aandoening. Toen ik achtien was deed hij een poging om zich van het leven te beroven. Dit is een van de ergste dingen uit mijn hele leven geweest. TOEN pas kreeg hij de nodige hulp aangeboden en een opname van een aantal dagen. Nu is mijn vader pas opgekrabbeld, ik kan er nu erg goed mee. Hiermee val ik de bordeliners absoluut niet aan. Ik vindt het alleen niet goed als er niets wordt gedaan aan een situatie, als daar wel hulp voor nodig is! Nee, daarmee zeg ik echt niet dat ik dat van JULLIE vindt, helemaal niet. Het is alleen erg lastig voor degene wie er mee te maken heeft/krijgt. Het draait (niet gemeen bedoelt) om de bordeliner in een gezin, en vaak niet om de kinderen. Ze zullen altijd opletten, oppassen, voorzichtig zijn, naar de bordeliner toe. Ik kan het echt weten, want ik heb er tot de dag van vandaag nog last van. Kinderen moeten kind zijn, dit heb ik echt gemist. Ze mogen best een keer iets meemaken wat negatief is, maar als dat niet te vaak is is er niets aan de hand. Bij ons draaide het gewoon om mijn vader. (al die jaren) en dat vindt ik tot de dag van vandaag nog erg! Want ik zat echt niet fijn op school en voelde me vaak echt gewoon rot! Ik ben nu pas trots op mijn vader dat hij de hulp heeft aangenomen. Later ben ik zelf nog een paar keer in therapie gegaan om een heleboel te verwerken. Ook qua assertief zijn mis ik heel wat zelfvertrouwen. MEIDEN ik zeg hiermee NIET dat jullie geen goede mama's zijn. integendeel. Wat ik van mijn vader kan herinneren is dat hij altijd zijn belevenissen bijzonder goed kon ervaren. Daarmee bedoel ik het leek net of hij alles extreem kon voelen. Geluk was ook ECHT geluk, en zich rot voelen duurde soms heel erg lang. Dit is echt vreselijk om te moeten zien, vooral als het je eigen papa is. succes met alles, ik heb ook een hekel aan een stempel geven hoor. En ga ook altijd vol in de verdediging als mensen worden beoordeelt op een aandoening of iets dergelijks... Ook ik als geen bordeliner maak vaak genoeg fouten, en ook ik wordt niet goed van mensen die denken dat ze de perfecte ouders zijn. X Joelle x Joelle
vindt het ook heel mooi verwoord.. ken ook iemand die borderline heeft en ook zij is een hele goede moeder.. wel zie je vaak dat deze lieve mensen van te voren al worden bevooroordeeld.. als jij eens boos bent of je dag niet hebt dan straalt dat er net zo af als bij iemand met borderline, en ook jullie kinderen zullen het merken hoe hard je ook je best doet! want een kind VOELT dat aan.. ookal doe je nog zo hard je best.. en dan net doen of alles goed is, dat lijkt me ook niet goed.. een kind mag ook weten dat ook hij weleens een rotdag mag hebben.. is niets mis mee.. en dan kan mama hem/haar lekker verwennen zodat het weer beter wordt.. wordt hier wel zo monsterlijk gesproken over mama's met borderline.. vindt het echt respectloos... net alsof zij geen goede moeders kunnen zijn.. er zijn ook gevallen bekend van borderline waar ze heel erg agressief zijn en nog nieteens voor hunzelf kunnen zorgen maar deze mensen staan vaak al onder begeleding en als er kinderen komen wordt er erg streng op toegezien wat natuurlijk wel erg zinvol is voor de veiligheid van die kinderen.. de moeders met borderline die zichzelf af en toe even verliezen in de emoties maar zich er wel bewust van zijn en er weer uitklimmen.. tsjah.. wat denk je hoe een zwangere af en toe doet dan? haha.. en het CB is hierin totaal niet vakkundig.. zelfs huisartsen twijfelen aan dit ziektebeeld borderliner.. dit woord gebruikten ze heel vroeger voor mensen die een beetje grensoverschrijdend gedrag vertoonden.. en tegenwoordig hoef je maar iets te hebben en je krijgt al een ziekte toegewezen waar je voor de rest van je leven mee geconfronteerd moet worden... maar dat jullie zeggen dat ze bij voorbaat al iemand moeten hebben die hun in de gaten houdt? belachelijk!
Het zijn geen borderliners maar mensen met borderline....... Je noemt een persoon met HIV toch ook geen HIV-er.....niet om flauw of vervelend te doen maar mensen zijn de ziekte niet, ze zijn mensen met een ziekte.
jeetje zo bedoel ik dat toch ook helemaal niet! ze nomen het hier zelf ook Bordie! ga lekker flauw doen ergens anders! *zucht*
Amanthis Ik neem vaak ook het woord borderliner in mijn mond. Weet eigenlijk niet waarom ik niet zeg 'mensen die lijden aan...'. Ik heb het nooit negatief bedoeld eigenlijk. Denk eigenlijk ook dat het een soort van spreektaal is geworden. Tweemeisjes Heftig verhaal over je vader, en ik kan me ook heel goed voorstellen hoe het voor jou geweest moet zijn! Mag ik vragen of hij toen aan de medicijnen zat en ze ook regelmatig innam? Want ik merk bij mezelf dat ik wel stabiel ben oiv meds. Goed van je vader dat hij inzag dat hij wel hulp nodig had en het ook zocht! Flientje Mij heb je niet gekwetst hoor. En wat je zegt over structuur en motivatie klopt bij mij inieder geval heel goed. Ik weet van mezelf dat ik structuur nodig heb, ik kan eigenlijk niet zonder en zonder structuur zou ik van slag raken. En motivatie doet mij ook veel. Vroeger hzou ik zo de hele dag in bed blijven liggen, het liefst met de dekens over mijn oren en telefoonstekker eruit getrokken. Met de komst van de hond MOEST ik elke dag wel naar buiten, wat ik soms erg moeilijk vond maar wel deed. En Ruben (en mijn man en ukkie junior) is mijn allergrootste motivatie om te vechten tegen en met mezelf. Wat ik nog niet gezegd heb is dat ik, buiten een zwangerschap en BV om, medicijnen gebruik om stabiel te blijven. En daar schaam ik me ook niet voor, dat ik die gebruik. Ik weet dat ik het daar goed op doe en dat ik ze dus nodig heb, nou en? Ik merkte wel tijdens de BV van Ruben dat het op het eind wel zwaar werd voor mij. Alle stemmingswisselingen kwamen heftig terug, alle achterdocht en wantrouwen ook. Ik wilde er eerst niet aan toegeven en gewoon doorgaan met de BV (het was een superverrassing voor mij dat ik uberhaupt BV kon geven, want ik heb in 1991 een borstverkleining gehad), maar uiteindelijk zag ik in (na druk van psych, GGZ en mijn man en lieve vriendinnen) dat het niet verantwoord was om zo door te gaan, en heb ik met pijn in mijn hart na 8 maanden afscheid genomen van de BV.
De partner, man, vriend, of wie het dan ook weten moeten echt wel inspringen op dit soort momenten. Ik weet het kan niet altijd, maar wel zo vaak mogelijk. Kinderen voelen zich ook niet prettig als de ouder dit moet meemaken! Degene wie het weet moet er dan ook wat aan doen, ga desnoods iets leuks doen met de kinderen, of van mij part haal ze daar even weg! het kan niet altijd (klopt) maar het kwam bij mijn vader erg vaak voor. Zo vaak dat ik niet wist waar ik als kind aan toe was. Mijn moeder heeft hier dus niks mee gedaan, en dat vindt ik gewoon tot de dag van nu niet correct. Als hij een (ik noem het bui) bui had stonden wij er met de neus gewoon bovenop. Ik vind echt dat mijn moeder voor ons had moeten kiezen, omdat kinderen kwetsbaar zijn en alles van hun ouders overnemen. Hoeveel ze ook van mijn vader houdt. ze had aan de bel moeten trekken en op zijn minst hulp moeten inschakelen.