Ik moet ff spuien want ik word knettergek! Mijn moeder is al jaren psychiatrisch patient. Niet leuk als kind en al helemaal niet leuk voor haar natuurlijk. Ze heeft afwisselend depressieve en manische periodes en daarnaast heftige psychoses. Inmiddels woont ze al een jaar of 5 zelfstandig maar ze word regelmatig opgenomen. 2 maanden geleden deed ze haar 7e zelfmoordpoging. Toen was ik het zat Ik wist dat het een poging was om aandacht te krijgen en dat het niet serieus was. Ik ben ook enig kind en moet het altijd ontgelden als ze haar buien heeft. En als ik maar een vingerbreed toegeef aan haar drama dan wil ze steeds meer. Na de laatste zelfmoorpoging leek het er even op dat ze begreep dat ze te ver was gegaan bij me. Ze leek meer begrip op te kunnen brengen voor hoe het voor mij is in plaats van dat het allemaal alleen maar om haar gaat. Dus gaf ik weer wat meer toe en zocht wat meer contact. Gisteren is ze langs geweest. Sindsdien heeft ze me 6 keer gebeld, 3 keer mijn voicemail ingesproken, en me 7 sms-jes gestuurd. Het voelt alsof ik gestalked wordt. Een ander woord kan ik er niet voor bedenken. De 1e 2 voice mails waren geirriteerd, hoe haalde ik het in mijn hoofd niet op te nemen? Terwijl ik in bed lag om 20.00 uur omdat ik gewoon uitgeput was na haar bezoek. En de laatste is jankend. In het verleden had ik er nogal een zwak voor als ze verdriet had dus dat truukje probeert ze nogal eens uit. Ze heeft weleens mijn hele antwoordapparaat volgepraat, echt het hele bandje vol omdat ik niet terugbelde, en dat terwijl ik dus gewoon aan het werk was. Kom je thuis word je huid volgescholden vanaf je antwoordapparaat. Ik weet het nieit meer hoor. Ik word er gewoon knettergek van. Als ik haar naam op de display van mijn telefoon zie dan wil het ding stuk gooien tegen de muur Ik wil gewoon dat ze me met rust laat Ik hoop niet ik hier mensen mee kwets. Ik weet heel goed dat mijn moeder een ziekte heeft en niet alles in de hand heeft maar als je er al zo lang mee leeft en ook de enige bent waar zo iemand op leunt dan is het gewoon te veel. En hoe vaak je het ook probeert uit te leggen en hoe vaak ook de hulpverleners het aan haar uit leggen het gaat altijd een tijdje goed en dan begint het weer van voor af aan. En ik kan het niet meer. Ik weet ook niet wat ik er mee moet.
Jeetje Lilly wat een verhaal! Pfff....ik vind dat je het nog heel goed doet hoor meid! Het is niet niks wat je allemaal meemaakt en hebt meegemaakt. Ik begrijp heel goed dat je het van je af moet schrijven. Ik wens je heel veel sterkte hiermee. liefs Hartje
Ik snap je ook heel goed. Ik heb een broer met dit ziektebeeld en het is heel moeilijk. Je hoeft je niet te verontschuldigen - ziekte of niet, het is loodzwaar... en niet alleen voor degene die ziek is! Sterkte, meis.
Poeh... klinkt heel zwaar meid, ik kan me heel goed voorstellen dat het je begint op te breken en al helemaal nu je het al moeilijk genoeg met je zelf hebt. Ik kan je hier geen tips in geven, omdat ik daar gewoon geen ervaren 'oog' in heb. Heb je zelf al eens professionele hulp gehad? Niet omdat het met jou geestelijk niet in orde zou zijn, maar puur om te leren hoe je met een geestelijk zieke moeder om moet gaan?
jeetje moeilijk hoor! Wat hierboven ook al geopperd word, misschien kan jij zelfs eens met iemand gaan praten, puur om te verwerken wat het met je doet als je een geesteziek familielid hebt.. Heel veel succes gewenst, en probeer wel aan jezelf en je kleine wondertje te denken!
Ik denk niet dat je moeder daarin zal veranderen (maar dat is mijn mening en ik ben een leek). Misschien kun jij dingen veranderen zodat je jezelf wat rust geeft. Luister b.v. je voidemail en antwoordapparaat niet meer af maar laat dit door iemand anders doen. Die kan dan bepaalde berichten er voor je uit filteren en je alleen de belangrijke/leuke dingen doorgeven. En b.v de telefoon niet meer opnemen wanneer haar nummer op de melder verschijnt. Oke niet leuk voor je moeder en ook niet voor jou (want het blijft toch je moeder) maar soms moet je jezelf gewoon op de eerste plaats zetten. Groetjes Anita
pfff wat lijkt me dat erg om mee te moeten maken.. erg voor je moeder, maar ook voor jou, al helemaal als je enigst kind bent.. je moeder heeft dus ook alleen jou begrijp ik ? lijkt me een moeilijke situatie, jij wilt je moeder ook geen pijn of verdriet doen. maar idd zorg wel voor je eigen rust hoor ! want anders ga jij eraan onderdoor, en dat is niet de bedoeling. kun je haar niet duidelijk maken wanneer ze je NIET mag bellen ? en anders iemand anders je antwoordapparaat laten afluisteren, dat zou je een hoop rust geven. ik wens je enorm veel sterkte toe ! en kop op he ! liefs sil
Tjee meid, wat vervelend voor je Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het inderdaad ontzettend veel energie vreet. Laat staan als je ook nog eens een kindje in je buik hebt. Schrijf het hier maar lekker van je af! Gebruikt je moeder haar medicijnen wel goed? Want zo te horen is ze er zeker nog niet van af. Zo krom is het dan in NL, dat ze niet "vast" gezet wordt. Er moet altijd eerst iets ergs gebeuren. Tot overlast van de familie, want die zitten er maar mooi mee, zonder dat ze er wat mee kunnen doen...
Ik begrijp helemaal hoe je je voelt. Het is een van de moeilijkste dingen om mee om te gaan. Net wat je zelf al zegt, het is een ziekte. Mijn schoonzus heeft er ook last van. Dat is soms erg moeilijk en ja, je hebt af en toe heel veel te slikken. En ja, het is voor haar zelf eigenlijk het ergste. Dat weet je ook wel, maar dat neemt niet weg dat mensen met zo'n aandoening vaak zo ontzettend egocentrisch zijn. En kwetsend... Nou heb ik het over mijn schoonzus, maar bij jou gaat het om je moeder. En je moeder staat veel meer dichterbij dan een schoonzus. Ik hoop dat je je weg erin zult vinden. Van de hulpverlening kan je weinig verwachten, helaas. (Dat zal je zelf ook wel al ondervonden hebben.) Heel veel sterkte met de keuze die je maakt.
Hoi Lilly ik vind dit echt erg voor jou. Je moeder weet echt niet wat ze jou aan doet, en ik ben bang dat dat ook nooit zal veranderen. Ik weet niet zeker maar misschien is het voor jou ook iets om een maatschappelijk werker te zoeken om er over te praten. Misschien hebben hun wel ideeen hoe je er het beste ermee om kan gaan. Ik vind het knap van je dat je er nog steeds zo uit houd maar het houd ook een keer voor jou op. Ik wens je echt sterkte en kracht om hier uit te komen en dat je snel een zorgelose band met je moeder heb. Liefs Jolie
Jemig! Het is een heel heftige situatie, dat begrijp ik maar al te goed. Zeker nu je zwanger bent, sta je veel gevoeliger hierin.
lilly meiske toch... ook dit is niet leuk! Ik ken het ziekte beeld maar al te goed. heb ruim een jaar op een groep gewerkt met 1 vrouw die manisch depresief was en ook psychosen had. Haar man moest het ook vaak ontegelden! dus in die zin kan ik me erin inleven het verschil is wel dat ik het als proffesional heb mee gemaakt en niet vanuit een thuis situatie... Ik kan je op dit moment even geen tips geven. Denk dat jij zelf ervaringsdeskundige bent! Het is alleen heel vervelend! En heel moeilijk want het is en blijft je moeder! Ik zou dingen met haar afspreken maar ook jij met jezelf. Bv ik noem maar iets om de dag een telefoontje is genoeg... of 1 ker in de week bezoek. Op deze manier creër jij rust voor jezelf en ook voor je moeder! Zo weten jullie waar je aan toe bent.... Ik weet niet of het een idee is... maar misschien heb je er iets aan! Ik ken je moeder en jou persoonlijk niet..... suc6 meis!
Bedankt voor de lieve berichten. En bedankt ook voor de tips, alleen is het helaas zo dat ik ze allemaal al geprobeerd heb. Praten, afspraken, 'omgangsregelingen'......Ze vergeet alles gewoon weer. Zo heb ik bijvoorbeeld 5 jaar een baan gehad waarbij ik pas om 19.30 uur was. Als ze dan om 20.00 uur belde dan nam ik niet op omdat ik dan ff zat te eten. Dit heb ik haar wel 100 keer verteld. Deels komt die vergeetachtigheid door de medicijnen maar voor een groot deel komt het ook doordat ze alleen maar met zichzelf bezig is. Ik kan ook nooir doorgaan over iets wat ik een keer eerder verteld heb want als ik haar een paar dagen later weer spreek weet ze het al niet meer. Het gaat altijd alleen maar over hoe zielig en alleen zij is, hoe moeilijk haar leven is geweest, welke vreselijke dingen haar zijn aangedaan..... En ze heeft het ook moeilijk gehad, dat ontken ik ook niet maar omdat elke keer maar weer te herhalen is ook nergens goed voor. Vandaag is de bom gebarsten. Ik kwam beneden. 1 gemiste oproep van haar van gisteravond toen ik al in bed lag. Even later een sms. Ik ben gaan douchen en de was gaan ophangen boven. Toen ik beneden kwam weer een voice mail en een sms. Ik heb haar terug gebeld en ben compleet uit mijn dak gegaan. Ik weet niet eens meer wat ik allemaal gezegd heb, ik was totaal over de rooie. Zal ook wel door de hormonen komen. Eerst lachte ze me uit. Toen ze hoorde dat het menens was zuchte ze een paar keer geiriteerd en toen heeft ze de telefoon opgehangen Ik heb flink gejankt en mijn man gebeld die gelukkig goed begrijpt hoe het in elkaar steekt. Eerst voelde ik me nog schuldig ook, dat ik zo heftig gereageerd had maar toen dacht ik aan al die tirades die ik de afgelopen 15 jaar over me heen heb gehad. En altijd was ik de verstandige en begripvolle dochter, want zij is toch ziek! Het zat er denk ik wel een keer aan te komen dat mijn frustraties naar buiten zouden komen. Alleen jammer dat het nu juist gebeurt nu ik zwanger ben Weet ook niet hoe verder moet. Ben ook even emotioneel uitgeput door mijn eigen uitbarsting. Ik heb niks meer van haar gehoord. Vanavond ga ik voor het eerst naar zwangerschapsgym dus richt me lekker daar op. Heb besloten dat ik me niet meer schuldig ga voelen en dat ik 'recht' had om een keer uit mijn slof te vliegen! Ben er KLAAR mee!
Ik denk dat dit wel even goed voor je is geweest... al die frustratie en opgekropte negatieve energie is er nu tenminste uit. En misschien, heel misschien gaat er nu een knopje om bij je mams... ik hoop het voor je meis....