Voorstellen en vraag

Heb veel te laat in gegrepen en geen eens een psycholoog, ik ben bij een regressie therapeut beland en van daaruit beslist 2 jaar te stoppen. Allemaal op eigen kracht. Had wat handvatten of alleen al een gesprek en het gevoel van begrip echt wel gewaardeerd, misschien was mijn helingsproces dan korter geweest en mijn angst voor ICSI 3 een stuk kleiner. Heb naar de miskramen teleurstellende resultaten ook nog een hele nare punctie gehad waarbij er een ader was geraakt en ik op het randje van een bloed transfusie zat. Zelfs daarna geen extra gesprek of wat ook. Alleen een goh ik las in je je dossier en nu herinner ik mij weer dat.

Of je hebt je helemaal vol gespoten voor je eerste punctie, medicijnen om een eisprong tegen te houden maar op de dag van de punctie een eisprong van een follikel van 3.3 cm. En 14 andere die nog klaar stonden, punctie gecancelled. Dat was echt heel zwaar.

Of je raakt natuurlijk zwanger na je endo operatie, begint een beetje te bloeden en moet om de dag voor een echo, de 1 die zegt het zit goed, de andere zegt het is een miskraam. Na 8 weken nog geen miskraam hup curretage. Na dat je dus 2 weken lang om de dag heen en weer bent geslingerd.

Dit zijn in het kort mijn situaties, naast weinig opbrengst en weinig bevruchtingen. En ik was er geestelijk allemaal nog echt niet klaar voor. Had echt wel behoefte gehad of op zijn minst een nummer mee willen krijgen.

 

Precies dat, hoe weet je wat goed voor je is als je zulke dingen mee maakt en dan over de mannen te zwijgen. Mannen zijn over het algemeen al geen praters, mijn vriend is door de stress zijn baan toen verloren... ze dachten bij de eerste zwangerschap dat het een mola kon zijn of een halve mola maar dat zou heel apart zijn omdat dat meestal bij Aziatische mensen voor kwam. Ik kan geen koffie dik kijken maar gok wel dat misschien met minder stress er toch minder mis had kunnen zijn...

Bij de 2de zwangerschap na TP. Op de dag van mijn positieve test belande ik in het ZH met een niersteen, ze wilde mij niet helpen met pijnmedicatie omdat ze niet wisten of dat schadelijk waa voor de vrucht en op de SEH wisten ze niet wat ze met mij aan moesten, en hebben ze mij naar de gyn afdeling gebracht. Hoe traumatisch is het om op dezelfde kamer te liggen als iemand die hoog zwanger was en en aan de monitor lag (hartslag van de baby) en ingeleid zou worden. En jij er naast net 9 dagen na TP niet wetende of je überhaupt nog zwanger bent en geen pijn medicatie. Heb 5 uur lang met pijn gelegen. Kon niet stil liggen niks. Uiteindelijk toch iets gekregen om 4 uur naar huis om 9 uur de steen uit geplast. 3 weken later toch een miskraam. Dit hakte er allemaal best in. Eerlijk gezegd en nog blijf ik positief en hoop ik dat dit jaar het jaar word na dan al weer 8 jaar kommer en kwel.

 

Dat zijn allemaal serieus heftige ervaringen en ik ben het er ook helemaal mee eens dat op het moment dat je uit eigen beweging hulp gaat zoeken je eigenlijk al (te?) laat bent. En zeker vergeet ook de mannen niet!! Wanneer het er nergens over gaat lijkt het ook wel of je het gewoon maar moet ondergaan.
Er is bij ons in het eerste traject ook niets aangeboden. Toen zijn we gestopt omdat ik er zelf doorheen zat. Na mijn spontane zwangerschap en miskraam zei de gyneacoloog hier in het ziekenhuis zelfs dat er wel een psycholoog was maar die had geen kennis over dit onderwerp dus daar hadden mensen die hij zag eigenlijk helemaal niets aan!
En het is makkelijk zeggen dat er genoeg te vinden is, maar hier is er in de omgeving pas sinds kort iemand die hierin gespecialiseerd is en die ken ik persoonlijk dus is niet de aangewezen plek voor mij.
Ik heb veel aan een therapeutisch haptonoom gehad, maar dat was na een eigen zoektocht en ervaring van een eerste traject.
Wiens verantwoordelijkheid het is laat ik in het midden, maar vanuit menselijkheid en meedenken of meeleven is adviseren ook op het psychische te letten het minste wat een arts die je behandeld kan doen lijkt mij.
Ik vind het in ieder geval fijn te lezen dat hierin onderzoek aandacht voor is!

 

Ik vind persoonlijk dat er ook meer gekeken moet worden naar algehele gezondheid, lichamelijk maar ook geestelijk. Ik denk dat een balans tussen je geest en lichaam enorm belangrijk is. En dat een behandelaar daar ook eerlijk in moet zijn. Ik had liever gehoord "kom over een half jaar maar terug en ga op yoga, ga langs een dieetiste, praat met iemand" . Je grootste vijand is stress, voor zowel man als vrouw. Er is zoveel meer dan alleen spuiten en terugplaatsen.

 

Ik denk dat de meer persoonlijke benadering echt wel belangrijk is. Bij mijn huidige arts word ik direct doorverbonden (of zelfde dag teruggebeld) wanneer ik bel om te vertellen dat een poging mislukt is. Ik heb dan dus persoonlijk contact met haar en ze bespreekt gelijk een eventuele volgende stap.
Bij het ziekenhuis waar ik eerst liep krijg je een medewerker aan de lijn die soms super lief zijn, maar er volgde geen terugkoppeling van de arts hierna, pas bij een eventueel zelfgemaakte afspraak. En toen ik het niet meer zag zitten was het gewoon zonder iets klaar.
De holistische aandacht is belangrijk, bij mijn huidige arts kan ik dit bespreekbaar maken. Ze weet dat ik de vorige onesizefitsall echt naar vond.
Dus alleen die aandacht scheelt al zo veel! Daarnaast denk ik dat begeleiding vooral belangrijk is dat ze kennis hebben van wat een dergelijk traject met je kan doen, de inhoud van de behandeling is niet zo relevant denk ik, maar kennis van bv de stress, teleurstelling, wantrouwen naar je eigen lichaam en het verdriet des te meer.

 

Is dit sowieso niet een probleem in ziekenhuizen in zijn algemeen? Artsen die het inlevingsvermogen ergens verloren zijn, de onpersoonlijke aanpak, alles. Niet alleen op de fertiliteit. Andere afdelingen zijn ook gevoelig (want ja, je bent er niet voor je lol) en ook daar speelt dit.

 

Wat een heftig traject heb je ook meegemaakt.

Wij lopen ook bij een kliniek en daar bieden ze ook psychische hulp. Maar ze raden ook bv een pauze aan als ze merken dat het teveel is. (Een pauze vind ik juist een goed ding, traject is hoe dan ook heftig, hoeveel psychologen je zou hebben, soms even pauze, op adem komen, is juist goed. Goed ook om te lezen dat veel stellen dat doen.).

Maar over het algemeen in de zorg, is het erg hokjes denken. Je komt bij de longarts voor je longen, bij fertiliteit voor vruchtbaarheid maar samen is er weinig overleg.

Je ziet dit wel steeds meer gebeuren gelukkig. Denk dat de zorg daar goeie stappen mee maakt. Er zijn nu echt veel vaker overleggen tussen de artsen van verschillende afdelingen.

Ik vind niet dat psychische hulp de verantwoordelijkheid is van ziekenhuis. Ze zouden misschien alleen een keer wat folders kunnen geven bij start traject dat als men daar behoefte heeft , kan bellen. Maar in de ziekenhuizen waar ik ben geweest was dat altijd op voorhanden die informatie.

Het is namelijk best lastig om in te schatten of iemand hulp nodig heeft en wil, dat is een heel vak apart en kan je niet van een arts of verpleegkundige verwachten. (Net als je niet van een psycholoog kan verwachten dat ze hart operatie doet bv) Dus een ziekenhuis kan alleen helpen als jezelf aangeeft deze hulp te willen.

Maar een beetje meer inlevingsvermogen zou wel fijn zijn voor sommige artsen en verpleegkundigen. Gelukkig wordt daar nu in de opleiding veel meer aandacht aan besteed als vroeger.

En hoewel dat medeleven heel belangrijk is , ook voor mij, vind ik het nog belangrijker dat mijn arts heel goed is in z'n vak. Liever een botte en hele goeie gynaecoloog (daar zo een heb ik wel kinderen! Anders nooit gehad). dan een medelevende en matige .

Ik zelf heb nooit psychische hulp nodig gehad. Wel aantal keer pauze genomen van traject. Had het wel heel irritant gevonden als het me had blijven aangeboden worden, het traject en de regie kost me genoeg energie. Om dan daarnaast iedere keer hulp af te slaan, zou ik niet zo trekken.

Dat maakt het ook zo lastig.. ieder mens en ieder koppel heeft andere behoeftes.

 

Ben trouwens wel benieuwd naar je resultaten van je onderzoek! Post je die ook hier?

Ook benieuwd of het rendabel is om per afdeling een soort specialistisch psycholoog te hebben zetten of dat het toch meer algemeen moet. Of los van de ziekenhuizen en alleen tips er naar toe.

En ook benieuwd hoe de praktische uitwerking is, wordt het verplicht, gebeurd het op vraag van de patiënt, wordt het verplicht als de arts denkt dat je het nodig hebt? Kan het een eis worden voor verdere behandeling? Neem je dat ook mee in je onderzoek? Of is het alleen een behoefte onderzoek hoeveel mensen behoefte hebben aan psychische hulp?

Er is volgens mij trouwens als zo een soort onderzoek lopend , ga ff zoeken of ik hem nog vind. Een jaar of 4 geleden heb ik toen deelgenomen aan een arts/patiënt gesprek in kader van dat onderzoek en het onderwerp inleven. Misschien kan je nog daarbij aansluiten?

 

Dat vind ik dan eigenlijk weer niet het geval, want als je dat wordt ‘opgedrongen’ krijg je er misschien weerstand tegen.
Ik denk dat er een aanbod hoort te zijn, een folder een fysiek aanwezig iemand of het aanbod elders, dat dit duidelijk aanwezig is. En de ruimte en menselijkheid dat het bespreekbaar is. En ik denk tevens dat pauzes gunstig kunnen zijn, als het een gekozen moment is en niet door niet meer kunnen of andere redenen waardoor je niet verder kan, dat voelt namelijk niet als pauze. Ik vind het wel fijn te lezen en een geruststellende gedachte dat er op andere plaatsen wel zo meegedacht wordt!

En dan bedenk ik me nog waar dat aanbod uit gefinancierd wordt? Want in mijn geval was het alternatieve zorg en krijg je alleen een deel terug wanneer je aanvullend verzekerd bent. In ons geval was dit geen probleem, maar wanneer je dat niet kunt betalen is het weer een ander probleem...

 

Vanwege medicijngebruik moest ik verplicht een gesprek met de psycholoog in Gent. Dan zit je daar en gaat ze vragen hoe je het voor je ziet.. of je denkt het wel aan te kunnen.

Ik voelde me toen erg.. op de vingers getikt ofzo? Uiteindelijk na 5 minuten zei ze dat ze zelf ook zag dat er geen enkel probleem was en dat we een goed en duidelijk beeld hadden van hoe het zou zijn.

Ik denk dat als ze dit bij iedereen zouden verplichten het veel onbegrip gaat opleveren. Want hoezo gaat een psycholoog vooraf of tijdens het traject met jou bespreken of je het wel aan kan en of je het zwaar vind. Wat nou als blijkt dat het niet positief is? Stopt de behandeling dan?

Nee hoor, gewoon erop wijzen dat de optie er is en dat je altijd contact kan opnemen als het nodig is is echt meer dan genoeg.

 

Zo voelde het ook inderdaad. Vragen als : hoe zien jullie het voor je een kind? Hoeveel tijd gaat erin zitten? Kunnen jullie wel genoeg geduld opbrengen? Dat soort onzin.