Hallo allemaal Graag wil mijn verhaal met jullie delen en misschien zijn er meer mamama's die dit hebben meegemaakt. In het algemeen had ik een prima zwangerschap. Ik had alleen met 12 weken een enorme bloeding, dit bleek door een laagliggende placenta te komen. In de 2e helft van mn zwangerschap begon ik enorm op te zwellen. Ik dronk letterlijk liters water per dag. Zocht er eerst niet veel achter maar mn vriend en ik dachten aan zwangerschap suiker. Dit meerdere malen bij de vk aangegeven ma volgens hun was het niet nodig hier op te testen. Het zou wel door het weer komen zeiden ze. (Was in de zomer) als leek vertrouw je daar dan naar op. Op een gegeven moment toen ik 40 w zwanger was kon ik niet meer. Ik kon al n tijd niet meer lopen en had zon pijn. Meerdere malen aan de vk gevraagd hoe groot mn baby ong was. Konden ze niet egt zeggen ma ze dachten aan 6 a 7 pond. Met 41 w nog geen tekenen van een bevalling. Op een zondag voelde ik een aantal dagen minder leven en ik belde de vk. Dit keer kwam er een andere vrouw van het team en zij besloot te strippen en anders woensdag te worden ingeleid. Dan zou ik 41.4 zijn. Haar collega wilde me tot 42 laten lopen. Nou zo gezegd zo gedaan. Op woensdag werd ik ingeleid. Ik krweg 2x per dag gel. S avonds had ik nog ma 1.5 cm ontsluiting en t was nog heel stug. Was best teleurgesteld. Ik kreeg die avond ontzettende rugpijn. Om 22.00 nog n keer gevoeld maar niks opgeschoten.. ik kreeg n prik met pijnstillers en slaapmiddel in mn bil omdat ik wat moest slapen voor de volgende dag. Ze zei hiervan ga je egt slapen behalve niet als je weeën hebt. Nou ik heb de hele nacht krom gelegen van de rugpijn. De verpleegkundige gebeld en ze zei dat zijn rommelingen van de gel je hebt egt geen weeën. . 4 uur s nachts hield ik het niet meer uit. Ik dacht pfff als dit al zon pijn doet laat staan de echte weeën. .ik kreeg nog weer n prik in mn bil omdat ik echt moest slapen.. Om 6 uur s ochtends kon ik niet meer ik had letterlijj geen oog dicht gedaan.. en ineens kreeg ik het gevoel dat ik moest persen. .ik belde de verpleegster en weer werd gezegd dat ik rustig moest blijven. Ik dacht ben ik nu gek aan t worden.. ik kreeg nog n uur ctg. Toen kwam er n vk en wat bleek....ik had 8.5 cm ontsluiting. .de hele nacht dus rugweeen gehad en 6 uur waren dat al de persweeen wat ik voelde..iedereen was vol ongeloof en alles ging ineens heel snel. Werd infuus aangesloten en ik kon al bijna gaan persen. . De bevalling ging moeizaam. Het bleek dat mijn zoontje behoorlijk groot was en een sterrenkijker. Ik heb uiteindelijk 4 uur geperst..ik zou een spoedkeizersnede moeten hebben ma ze lietwn me doorpersen. Uiteindelijk zat hij in mn geboortekanaal en kon een ka niet meer. Na 4 uur werd hij geboren en ik was het gelukkigste mens op aarde. Hij heeft ong 20 min bij me gelegen ma toen moest hij na neonatologie want zijn suiker daalde ineens naar 1.7.. En het bleek dat ik enorm bleef vloeien..mn placenta zat nog n gedeelte vast...ik moest meteen na de OK toe. Uiteindelijk ben ik 2 liter bloed verloren en in lichte shock geraakt. De volgende ochtend mocht ik gelukkig weer naar mijn zoon. Zijn suikers waren gelukkig de betere kant op aan het gaan. Hij lag heerlijk bij me en ineens liep hij blauw aan..ik schrok me dood. De verpleegkundige kwam en beademde hem met zuurstof. Ze dacht aan een verslikking ma wilde hem wel aan een monitor hebben. Na n paar uur moest ik na boven voor een bloedtransfusie. Ik was ook zo slap en moe en kon alleen op mn bed na mijn zoon. Ik moest even slapen van de artsen maar op dat moment werd ik geroepen mijn zoon was weer gestopt met ademhalen.. dit is uiteindelijk 6 keer gebeurd. Er stonden allemaal artsen om hem heen en ik kon alleen ma vanuit bed toekijken.. Uiteindelijk moest hij met spoed naar utrecht met de ambulance. Ik erachter aan in de ambulance. Daar heeft hij 4 dagen op de ic gelegen. Het was een hel. Wij konden in het ronald mc donald huis blijven. Ik moest eigenlijk in het zh blijven ma omdat ik in een andere stad bevallen was mocht het niet daar. Na 4 dagen herstelde hij goed en mocht hij naar medium care. Daar heeft hij nog 1 week gelegen. We hebben een gesprek gehad met de kinderarts en het bleek dat ik wel degelijk zwangerschapssuiker had gehad dat daar aanwijzingen voor waren. Mijn zoon was bij de geboorte bijna 4300 gram.De oorzaak van het stoppen met ademen was door de druk van de bevalling. Het duurde veel te lang zei hij en door de druk op zijn hoofd is een bloeding ontstaan.. Hij zei de vk had dit moeten zien en als jij met 38 w ingeleid was was dit nooit gebeurd..ook tijdens mn bevalling had ik n keizersnede moeten krijgen. Het is zo zo zuur dat dit door anderen is gebeurd.. dat is niet te verkroppen. . Maar goed nu zijn we 3 maanden verder en het gaat super met mijn mannetje. Hij groeit als kool en lacht en brabbelt! ! Ik zelf heb alleen last van paniekaanvallen. . En gedurende de dag heel opgejaagd. . Ik vind t heel eng.. mensen om me heen zijn gelukkig heel begripvol ma je merkt ook dat ze vinden dat ik verder moet gaan.. dat is soms heel frustrerend. Ik vind dat opgejaagd gevoel ook heel eng. Moet zeggen dat het wel iets beter gaat ma ik durf bijna nergens alleen naar toe. Heb de eerste 5 weken thuis ook ma 2.5 slaap per nacht gehad en ik was de hele dag bezig om te kijken of hij niet weer blauw werd.. Ook merk ik dat ik heel beschermend ben zelfs naar zijn vader. .ik wil alles zelf doen zodat ik weet dat het goed gebeurd. . Herkent iemand zich hierin? En zullen het ook nog de hormonen zujn wat me zo opgejaagd laat voelen en die paniekaanvallen ? Lang verhaal maar alleen zo kon ik het duidelijk maken
heftig verhaal! Ik herken het niet, maar wil je veel sterkte wensen! Misschien iets om met de huisarts te bespreken? Weet niet of dat een begripvol persoon is waar je je verhaal kwijt kunt?
Wat een heftige bevalling. Ik snap werkelijk niet dat ze jou 4uur hebben laten persen. Dacht dat 1 uur de max was. Heb je nog een na gesprek gehad voor zulk soort vragen. Waarom is je suiker niet getest, waarom is er niet eerder ingegrepen e.d.? Niet dat daarmee oets veranderd maar het kan jou wel helpen in de verwerking. Ik zou in ieder geval even lamgs de huisarts gaan om jouw verhaal te bespreken. Het opgejaagde en de paniekaanvallen lijken erg op mijn symptomen als de schildklier opspeelt en dat kan ook na een bevalling ontstaan. Wie weet is het puur de verwerking waardoor jij je zo voelt, maar ook dan is het fijn om even je verhaal kwijt te kunnen.
Heftig verhaal zeg... En wat zijn er veel fouten gemaakt lijkt het wel.. Ik zou hier zeker met iemand over praten, dat je angsten niet de overhand krijgen. Ik kan me die angsten helemaal voorstellen. Heb je het hier nog met je vk over gehad? Sterkte, hopelijk kan je gauw echt genieten van je zoontje zonder dat de angsten toe nemen!
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties! Ik ben wel 4 w na mijn bevalling erop getest maar dat wees niets uit..Weet niet of dit later alsnog kan? Ik Ik heb geen contact meer gehad met mijn vk dat kon ik niet ik kook zo van woede na hun. Heb wel een mail gestuurd ma ook nikw meer vernomen. Heb in het zh opzich wel een goed gesprek gehad en hun erkennen hun fouten en vinden het heel erg. Maar de vk steekt echt de kop in het zand. Ik geniet ook zo van mijn mannetje alleen baal ik zo van die paniekaanvallen. Moet zeggen dat ik dat nu 2 weken niet meer heb gehad maar wel nog sommige dagen dat opgejaagde gevoel. Ik moet volgende week na 3 maanden ook weer werken en zie daar zo tegen op..sommigen zeggen dat het goed is om weer in het ritme te komen en dat ik kan zien en erop vertrouwen dat het ook goed is met m'n zoon als ik er niet ben.. Mn vriendin denkt dat ik teveel stress in mn lichaam heb door niet te slapen en continu maar waakzaam te zijn..ze zei vanaf het moment dat hij uit je buik was zat je in de achtbaan. Ik was toen ook nom stop in het zh. Heb natuurlijk ook veel bloed verloren 2 liter maar mn hb was goed.. en onbehandelde suikerziekte ik hoorde dat je lichaam dan ook hypo's kan hebben ookal is je suikerwaarde nu goed.. ma omdat het toen zoveel glucose is gewend kan je lichaam in de war zijn. Ik weet t ook niet ma ga ook ma na de huisarts!!
Jeetje wat een verhaal meis. Alles wat maar mis kon gaan, is ook mis gegaan. Slecht van de vk dat ze helemaal niet reageerd!
Jeetje wat een verhaal en wat rot dat er zoveel dingen over het hoofd zijn gezien! Ik herken me deels in je verhaal. Ik heb ook een zware bevalling gehad en ons kindje was ook een sterrenkijker. Na 24 uur lang "bezig" geweest te zijn en na 5 kwartier persen werd haar hoofdje geboren. Toen begon de echte ellende pas. De schouders pasten niet. Pas na 5 minuten en alle mogelijke houdingen kwam ze los. Blauw en slap werd ze weggedragen. Haar apgar was 3. Toen ik de verloskundige hoorde praten over tijdstip van geboorte kon ik alleen maar denken " als er maar geen tijdstip van overlijden achteraan komt". Uiteindelijk is alles helemaal goed gekomen hoor en loopt er nu een gezonde peuter rond, maar de angst heb ik zeker gevoeld. De eerste weken na se bevalling heb ik heel veel gehuild mn onder de douche (geen idee waarom daar,waarschijnlijk omdat dat mijn momentje alleen was ) omdat ik besefte wat ik kwijt had kunnen raken. Dat huilen had ik blijkbaar heel erg nodig. Daarnaast heb ik (en ook m'n man) er heel veel over gepraat. Ik heb het wel we plekje kunnen geven. Het hele beschermende heb ik niet, maar kan me goed voorstellen hoor dat je dat voelt. Voor mijzelf bekijk ik het juist van de andere kant. Ik heb enorm veel bewondering voor de verkracht van ons dochtertje. Ben je al naar de ha geweest? Gezien de last die je nog hebt zou ik echt hulp zoeken. Bij zoiets heftigs hoef je niet te denken dat je het helemaal zelf moet oplossen. En tijd heelt echt niet alle wonden, tis maar net wat je in die tijd doet! Misschien kan emdr iets voor je zijn! Dat is een behandeling die vaak kortdurend is maar heel effectief kan zijn! Ik wil je veel sterkte wensen met het verwerken en hoop dat je ondanks de heftigheid lekker kunt blijven genieten van je zoontje!
Dankje voor je reactie Zonnetje. Wat een heftig verhaal van jou ook!! Ik herken me ook in wat jij zegt dat je de kracht haalt uit de sterkte van je kind! Ik heb ook nooit echt de tijd genomen om het echt te verwerken denk ik.. na mn bevalling leefden we 2 weken in een roes in het ronald mc donald huis en daarna non stop druk met alles en 2.5 uur slaap. De arts denkt dat het deels met hormonen te maken heeft, de slapeloosheid en het trauma wat het toch wel is. Ze zei je hebt vabaf de eerste sec dat hij geboren is continu paraat gestaan..je lichaam heeft zoveel adrenaline aangemaakt. Zij vond het niet gek dat ik me zo voelde.. Ik heb ook dagen dat het goed gaat maar dan ook weer momentem dat enge opgejaagde gevoel met soms een paniekaanval.. Ik hoop dat dat snel over gaat en misschien moet ik het indd de tijd geven
Jeetje wat heftig zeg. Ik hoop dat je snel terecht kan voor hulp bij trauma. Gelukkig is er goede hulp voor acute trauma.
Wat afschuwelijk wat je hebt meegemaakt en wat een onkunde, echt heel erg voor jou en je man. Om je kindje zo in nood te zien, is echt traumatisch. Kan met goed voorstellen dat je paniekaanvalleb kan hebben. De houding van de VK is echt verwerpelijk en helpt je ook niet. Als ik jou was zou ik op zoek gaan naar goede traumaprofessional, let er dan goed op dat deze de volgende titels heeft GzPsycholoog / klinisch psycholoog (laatste is nog hoger opgeleid) en registratie als EMDR practioner. Dit zijn de enige juiste opleidingen en deze behandelingen worden vergoed. Zoals zonnetje schreef is vaak kortdurend en heel effectief ! Je huisarts kan je ws wel iemand aanraden. Ik wens heel veel sterkte en ben heel blij voor je dat het goed gaat met je zoontje! Ik heb nog een vraag aan je; ik heb zelf ook een zeer nare bevalling gehad,o.a. ook heel lang persen 3 uur , wel minder lang. Daarnaast nooit weeen gevoeld maar uren achter elkaar extreme pijn in m'n rug en ook buik zonder tussenpozen, echt continue. Persweeen waren bijna verademing want dan voelde ik net minder. Is dit iets wat jij herkent (het lijkt er beetje op in je verhaal?) ben nl op zoek naar mensen met soortgelijke ervaring - kan nergens iets vinden en verloskundige kende het niet...
Jeetje fout op fout op fout. Wat vind ik dat slecht zeg! Ook dat ze je steeds maar hebben gezegd rustig te blijven en te gaan slapen terwijl je wel degelijk serieuze weeën had. Mijn verloskundige lette juist beter op dan ik zelf. Groeiecho's, testen op diabetes en ook toen er minder leven was in mijn buik direct naar het ziekenhuis gestuurd. Uiteindelijk ingeleid met 41.1, kreeg pijnbestrijding waar ik toen niet eens om had gevraagd maar achteraf wel heel blij mee was. Had vanaf 3 cm persdrang, ook een sterrenkijker. Ontsluiting schoot niet op dus weeën opwekkers omhoog. Uiteindelijk naar 22 uur weeën en 9cm ontsluiting hebben ze ingegrepen en heb ik een spoed keizersnede gehad. Geen droombevalling maar gelukkig hebben deze artsen wel heel goed opgelet. Je hebt er natuurlijk niks aan maar wat jou is gebeurd zou niet mogen vind ik.
Het is zeker niet gek dat je je zo voelt!! Het zijn dan ook enge dingen die je meemaakt! Je beseft dan wel hoeveel je te verliezen hebt! Als je het gevoel hebt dat de paniek en gejaagde overheerst zou ik wel hulp gaan zoeken hoor! Het zijn echt niet de hormonen (al gooien die alles ook wel overhoop ). Er zijn ook wel speciale hulpverleners/psychologen gespecialiseerd in problemen rondom zwangerschap en geboorte. Misschien helpt het als je daar je verhaal kwijt kunt of dat ze weten hoe je er vanaf kunt komen. Het zou zo jammer zijn dat de babytijd van je zoontje overschaduwd wordt door de angst.
Och meid, wat een gruwelijke ervaring voor je! Even twee praktische tips, want ik heb er zelf geen ervaring mee. Schaf een Nennycare aan: NannyCare | De officiële Website | Het slimste baby sensormatje van de wereld. Ik vond het een heerlijk gevoel dat als er iets met mijn kindje zou gebeuren, ik per direct gewekt zou worden. Dat heeft me heel wat nachtrust opgeleverd. En voor heftige ervaringen met bevallingen wordt ook vaak EMDR toegepast. Schijnt te helpen als een malle. En ondanks dat ik een hele makkelijke bevalling had, was ik ook de eerste 3 maanden erg angstig hoor. Er wordt niet alleen een kind geboren, maar ook een moeder. En dat is heftig!! Heel veel sterkte!!!!!!!
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties! Ik ben bij de huisarts geweest en heb n verwijzing gekregen voor ontspanningsoefeningen. Maar ik vraag me tog af of alles wel psychisch is. Tuurlijk wel n deel. Maar ik heb ook dagen dat t gewoon goed gaat. Ik ben op gaan letten en merk ook dat ik het heb als ik heel weinig eet en het wordt nog veeel erger als ik koffie heb gedronken. Dit laat ik nu ook staan. Mn tante zei dat door mijn onbehandelde zwangerschapssuiker mn glucose gehalte in de war is.. en dat je je daardoor ook gejaagd kan voelen. . Eet soms ma 1 boterham op n dag omdat ik me niet hongerig voel en druk ben met van alles.. Moet nu morgen nuchter mn glucose prikken en schildklier vitamine b12 vitamine D dus ben benieuwd. . Schildklier is wel maand na bevalling geprikt toen was ie goed. Kan het zijn dat dat nu veranderd is? Klopt die continue rugpijn had ik ook onafgebrokem dat waren ook mijn rugweeen bleek achteraf