Hallo Ik heb een meisje van 3 en een zoontje van 8 mnd. Nu merk ik er twee heb, merk ik ineens dat de directe familie veel meer aandacht geeft aan onze oudste dan aan onze jongste. Ik begrijp het enigszins, omdat onze oudste het eerste kleine kindje in de familie was, maar ik had toch gehoopt dat men ook zo gek zou worde met onze tweede. Het doet mij ERG VEEL pijn te bemerken dat dit niet zo schijnt te zijn. Er wordt niet vgaak naar hem gevraagd en ook optillen, meeverzorgen wanneer men op bezoek is, is er niet echt bij. Herkent iemand dit? Doet het jou ook zo'n pijn of ben ik misschien overgevoelig? Hoe gaan jullie er mee om? Plientje
Oh man, wat vervelend! Ik heb er geen ervaring mee, ik heb er maar 1. Maar ik begrijp zo goed dat dit je pijn doet! Ik vind niet dat je overdrijft, als dat zo duidelijk te merken is dan denk ik dat elke moeders hart zou breken. Kun je het niet bespreekbaar maken met je familie? Ik zou gewoon zeggen hoe het nu op je overkomt. Misschien hebben ze het helemaal niet door en is het absoluut niet de bedoeling, maar dan zijn ze er wel op gewezen en heb je het in ieder geval gezegd. Anders blijf je zo hiermee lopen. Succes!
Dat is toevallig zeg, ik merk het hier ook erg sterk. En het doet mij ook erg veel pijn. Jenthe is ook zo'n schatje en zo lief en toch krijgt ze een stuk minder aandacht als Fenja destijds en nu. Fenja was ook het eerste kleinkind maar toch.....Jenthe is toch net zo belangrijk? Ja, ik vind het erg moeilijk, maar kan er ook niet echt wat van zeggen, althans durf ik niet zo goed want heb niet zo'n beste band met mijn moeder op dat vlak. Ik vind je absoluut niet overgevoelig hoor. Heb alleen geen tips hoe je ermee om moet gaan want weet het zelf ook niet eigenlijk. Sterkte ermee iniedergeval want het is abosoluut niet leuk! Yvonne
Een groot kind is uit zichzelf beter in staat aandacht op te eisen. Een klein babytje doet nog niet zo veel, natuurlijk. En mensen zijn vaak bang dat de oudste jalours wordt op de jongste en geven die daarom wat extra aandacht. Bij de kinderen van mijn broer was de oudste op die leeftijd gek op aandacht en maakte altijd zo'n theater dat je de jongste zou vergeten. Maar dat heeft de jongste later flink ingehaald!
Ja het breekt mijn hart echt. Ik heb me nu maar wel voorgenomen het bespreekbaar te maken. Liever nu een fikse ruzie (als dat er al van komt) dan een patroon dat langzaam inslijt en dat het me pijn blijft doen. Mijn man ervaart het overigens net zo als ik, dat is wel een flinke steun. Maar we zijn beide nogal gevoelige types dus ik dacht dat we wellicht overdreven. Het doet me goed, dat jullie je het goed kunnen indenken. Alkivalki: wat zijn jouw plannen? Kiwi1: dank je voor je inlevende reactie, ik voel me nu wat normaler!
Agatha: je hebt vast gelijk! En zo hou ik het me zelf ook voor, maar ik moest er toch even flink om huilen gisteren. Ik ben zo bang dat het zo blijft. Dit zullen van beide kanten de enige twee kleinkinderen zijn, en voor mijn jongste vind ik het zo vervelend tweede viool te spelen.