Graag doe ik hier mijn verhaal omdat ik er mee rondloop.. Op zich ben ik twee keer goed bevallen. De ontsluitingsfase verloopt prima en ik kon de weeën goed opvangen. De uitdrijving daarentegen... Bij onze eerste dochter was er binnen 5 uur volledige ontsluiting maar na 2 uur persen weinig vordering. Met de ambulance ben ik naar het ziekenhuis gebracht waar bleek dat ze een sterrenkijkertje was.. Met een fikse knip en een vacuüm is ze geboren; gezond en wel 3380 gr. Het hechten vond ik onverwacht heftig en ik heb 45 minuten schreeuwend doorgebracht waar ik tijdens de bevalling geen kik gaf. Ik voelde letterlijk alles... Maar goed, domme pech zo zei ik tegen mezelf. Onze tweede dame kwam met een turbo-snelheid, slechts na een 45 echte weeën had ik 10cm ontsluiting, maar ze zette haar schouders uit na geboorte van het hoofdje; schouderdystrofie. Na flink wat geweld is ze er gelukkig zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Ze bleek 4300 gram! Ik had een sub-totaal ruptuur en het was die nacht druk op de ok. Pas na 3 uur afwachten besloot men me 'toch even op de kamer te hechten'. Weer een uur helse pijnen en wederom heb ik letterlijk elke hechting gevoeld. Het grijpt me nog naar de keel... En nu, zwanger van de derde! Dolgelukkig en toch ook angstig voor de bevalling en dan met name de uitdrijving. Zal er weer iets geks gebeuren? Ik heb moeite om te vertrouwen op een goede afloop en ben als de dood voor eventueel hechten. Ik heb het met de verloskundige besproken maar het lukt haar niet echt mijn zorgen weg te nemen. Ik voel me toch een soort overgeleverd aan de medische zorg omdat de vorige keren ook iedereen zei "kijk maar naar je kindje, je kunt het niet voelen...'. Ik ben doorgaans niet kleinzerig en heb het echt ervaren als een barbaarse praktijk. Mijn angst is natuurlijk niet echt handig voor het verloop van de bevalling en ik hoop dat het nog een beetje bijtrekt. Ik hoop hier op tips of wellicht wat opbeurende woorden. Het helpt in elk geval al om het op te schrijven. Alvast bedankt voor het lezen!
Helaas heb ik geen opbeurende woorden, maar ik wil wel even met je meeleven. Ik begrijp je heel goed. Bij de geboorte van mijn dochter ging de uitdrijving ook niet makkelijk, ook sterrenkijkertje. Daarom zie ik ook wel een beetje op tegen een (eventuele) volgende keer. Ik denk dat je toch moet proberen het los te laten en erop vertrouwen dat het goed komt. Is makkelijk gezegd natuurlijk.
Kun je niet verdoofd worden tijdens het hechten? Ik ben 2x verdoofd en heb niks gevoeld. Ze wou zonder hechten en toen zei ik dat ze de boel dan maar open moest laten liggen omdat ik niet zonder verdoving gehecht wou en ging worden. Dus ben netjes verdoofd. Wbt de uitdrijving zelf... Je zou verwachten dat dat makkelijker gaat omdat je de weg al vrij hebt gemaakt met 2 kinderen. 3 keer is scheepsrecht zeggen ze dus hopelijk gaat het dit keer soepeler
Dank voor jullie reacties! mamabeertje; fijn de herkenning, dank je! melaniie; ik ben verdoofd tijdens het hechten alleen heeft deze verdoving niet (genoeg) gewerkt. De vk zei dat sommige vrouwen ongevoelig zijn voor het soort verdoving dat wordt gebruikt en dat het ook lastig gebied is om te verdoven. tja..
Misschien toch nog een keer een gesprek aangaan met je verloskundige? Nogmaals aangeven dat het je allemaal niet in de koude kleren is gaan zitten en je serieuze angst hebt voor deze bevalling en het hechten? Ik ben zelf ook gehecht na de bevalling en heb toen om extra verdoving gevraagd. Ik kan me bijna niet voorstellen dat er niet iets is waarmee je dit gebied niet goed kan verdoven. En kan je angst heel goed voorstellen, hechten voelt ook gewoon echt niet fijn..
Nou sorry, maar ik vind het niet normaal iemand met een serieuze wond zonder goede verdoving te hechten. Kan me goed voorstellen dat je er bang voor bent, heb een soortgelijke ervaring gehad na complicaties bij een ingreep down under, ook fijn zonder verdoving gedaan, krijg er nu nog hartkloppingen van. Nooit meer! Als ze nu al weten dat je niet goed op de verdoving reageert, bestaat er toch vast nog een andere manier om te verdoven? Kunnen ze in het zh geen anesthesist of dr vragen? Wat een lullige reactie van je vk, moet je het dan maar accepteren?
@ Timmy; ja, ik zal het nog eens met de vk bepraten. Het moet tijdens het hechten duidelijk zijn geweest dat ik het voelde want ik heb met een washandje in mijn mond "au!" liggen gillen. Ik heb dan ook die extra verdoving gehad, en ben veelvuldig met koeltespray bewerkt maar echt zonder effect; draadje in, draadje uit, knoopje; ik kon het exact voelen (beide keren minstens 15 hechtingen). Wellicht door het vele aantal hechtingen of dat het steeds door alle lagen heen ging? @ Leni88: klinkt alsof je ook een nare ervaring hebt gehad, rot zeg! Je boosheid en ongeloof is heel herkenbaar! Ik lees het wel meer op fora, dat vrouwen het hechten daar hebben gevoeld en niet zijn gehoord, en dit sterkt me in mijn overtuiging dat ik het me niet heb ingebeeld. Mijn man en moeder hebben het ook echt heel vervelend gevonden. Goede suggestie om, wellicht via de vk, bij het ziekenhuis na te gaan of ze andere middelen om te verdoven hebben! Thanks!
oh bah lijkt mij ook vreselijk, echt geen pretje wat je hebt meegemaakt. Ik ben daar opzich ook bang voor... Vraag me af of emla creme in zown situatie iets kan doen? Het kan namelijk wel worden gebruikt bij hechtingen maar omdat het down under is weet ik het niet zeker. vriendin van me heeft het wel gebruikt down under ivm complete ontharing met ipl kreeg ze dat mee. Als ik volgende week naar de vk moet ga ik het denk ik vragen hoe dat zit en of het mogelijk is. Zou me wel gerust stellen denk ik want dat spul is echt heel goed.
Jeetje wat heftig voor je! Ik snap dat de angst blijft wat ze ook zeggen. Ik ken iemand die het soortgelijke heeft meegemaakt, ze mocht kiezen voor een keizersnee of eerder inleiden zodat de kleine niet te groot zou worden en het wat " makkelijker" zou gaan. Ze heeft gekozen voor het inleiden en dat is heel goed gegaan. Ik zou vooral je angst blijven uitspreken en zo samen naar een oplossing zoeken, misschien is een baarkruk ook een idee?