Onze dochter is 3,5 jaar. Ze is ons enige kind. Het valt ons op dat ze met andere kinderen en ons er bij het spel wil regisseren. Gisteren waren we op een verjaardag. Er waren meerdere 3 jarigen. Onze dochter wilde wel meespelen maar alles moet precies zo gaan als zij bedacht heeft. Zo niet, dan wordt ze boos en gaat huilen. Op een gegeven moment doen de kinderen wat zij wil en dan wil ze opeens niet meer spelen. Het leverde gisteren veel huilbuien, boze buien en irritatie op (zowel bij haar als bij ons)? We proberen haar steeds uit te leggen dat je lief met andere kinderen moet spelen omdat ze anders niet meer met je willen spelen. Op een gegeven moment speelden alle kinderen leuk en onze dochter was alleen maar aan het huilen. Ze gaat een dag naar de crèche en twee dagdelen naar de PSZ. Hier hoor ik nooit iets over bovenstaand gedrag. Wel valt op dat ze beter met oudere kinderen kan spelen dan met leeftijdsgenoten. En misschien doet ze anders als wij er bij zijn aangezien we er van de crèche en PSZ nooit wat over horen. Het levert meningsverschillen op tussen mijn man en mij. Hij vindt het niet normaal dat ze zo doet en wil er iets aan laten doen. Ik vind dat ze een sterk karakter heeft, enig kind is en niet gewend is aan delen aangezien ze thuis alles voor zichzelf heeft, de egocentrische fase bij peuters hoort en ik maak me minder zorgen omdat ik er van de crèche en PSZ niets over gehoord heb. We komen er niet uit, ook omdat we beide niet weten of het nu normaal is of niet normaal is. Maar we hebben geen vergelijk. Dus, is het gedrag dat ik beschrijf passend bij een peuter? En hoe voorkomen we dat onze dochter zich buiten de groep plaatst door haar gedrag? Ze zal moeten leren om samen te spelen (misschien nu nog niet, maar op termijn) em hoe kunnen we haar helpen? Ik hoop dat iemand me kan helpen.
..."Pas tussen het derden en vierde levensjaar zien we 'vijandige agressie' opkomen, die dieper gaat omdat die wèl op de persoon gericht is. Maar ook deze vorm van agressie is in deze fase normaal. Het duurt nog tot na het vierde levensjaar voordat agressie het steeds meer gaat verliezen van andere vormen van conflictoplossing, zoals overleggen en beurten afwachten. Agressie hoort dus gewoon bij kinderen onder de vier jaar".
Mijn jongste zit er ook middenin en vertoont dergelijk gedrag ook helemaal niet op het kdv. Het frustreert mij ook weleens, hoor, zeker als hij zijn broer weer eens gebeten heeft... Maar ja, dan helpt een stukje theorie daar wel weer bij
Oh heerlijk Missmamsie! Je maakt me weer een beetje aan het lachen. Mijn dochter zat net bij me op schoot en begon zelf over gisteren. Ze vertelde dat ze het niet leuk vindt als iemand haar nadoet (neefje deed dit gisteren) en dat ze het liefst alleen wil spelen. Ze zegt dat ze bij de crèche en de PSZ ook graag alleen speelt. Ik denk dat het klopt. Ze zegt ook dat ze wel wil spelen maar niet weet hoe het moet. Verbaal zo ontzettend sterk. En daar vergissen we ons ook wel eens in denk ik. Dan denken wij dat ze allang snapt dat je nie boos moet worden, maar ze blijft natuurlijk gewoon 3,5 jaar ook al praat ze als iemand van 10.
Herkenbaar... de oudste is ook zo'n slim kind (jongste ook, maar die is nog een stukje jonger, dus minder opvallend) dat we ook soms vergeten dat hij nog maar vijf jaar is. Maar ik ben blij dat ik je weer een beetje heb kunnen laten lachen ennehm...lees je eigen post nog eens door, ik denk dat jouw moederlijke intuïtie ook al heel veel goeds verwoord
Nog een stukje over ingeleefde empathie (36-48mnd): "Ik zie wat jij nodig hebt' Vanaf ongeveer het derde jaar neemt het egocentrisme verder af en leren kinderen zich meer in een ander kind in te leven. Ze begrijpen dat hun oplossingen niet de oplossingen voor de ander hoeven te zijn en proberen meer en meer achter de reden te komen en de oorzaken van het verdriet weg te nemen. Het is daarbij belangrijk voor het kind dat het leert snappen waarom de ander verdriet heeft. Pas na het vierde levensjaar beginnen kinderen te snappen dat anderen een persoonlijke geschiedenis hebben en dus de emoties laten zien die daarbij horen, pas in die fase kan het kind zich inleven op een abstractieniveau dat meer richting volwassenheid gaat. Dat komt ook doordat het kind nu meer taal en een rijker gedachteleven tot zijn beschikking heeft om zich in de situatie van een ander te kunnen verplaatsen. Even geduld dus nog En ik herken de reactie van je man ook wel in mijn man, misschien dat mannen eerder denken dat er 'een steekje los zit'
Mijn dochter heeft die neiging ook (ook enig kind tot nu toe) Ik merk dat het rechttrekt nu ze naar de basisschool gaat. Daar leren ze vanzelf dat het niet altijd werkt zoals ze zelf willen en dat het geven en nemen is. Op het KDV hoorde ik hier ook nooit wat over, maar daar liggen de verhoudingen enigszins 'vast' en was ze lang de oudste dus kon ze ook het spel bepalen. Op een verjaardag is weer een hele andere situatie, dan zijn de kinderen niet op elkaar ingespeeld. Ik denk dat je eens kunt vragen hoe het op het KDV/PSZ gaat en verder aan haar zelf overlaten. Wel aan haar uitleggen hoe het werkt, maar ook niet teveel ermee bemoeien. Kinderen lossen dat zelf wel op en je dochter zal er vanzelf achter komen.
Denk inderdaad dat mannen er anders in staan. Vandaag heeft ze ruim 2 uur gespeeld met een buurmeisje en dit ging prima. Misschien gewoon de waan van de dag.
Ik herken het niet echt. Maar wel dat het de ene keer zus is en de andere keer zo. Ze wil best graag de dingen naar haar hand zetten (thuis), maar met andere kindjes lijkt ze zich toch wel erg bewust van de andere(n). Ze troost ook snel een ander kindje. Ze voelt volgens mij wel goed aan wanneer en bij welke kinderen zij leiding kan geven of wanneer ze beter meegaand kan zijn.. In het laatste geval krijg ik soms dan weer het beetje het gevoel dat ze teveel 'meeloopt' (maar das misschien meer mijn gevoel, omdat ik graag wil dat ze veel speelt met andere kindjes?). Delen kan ze best goed, vooral als het haar uitkomt Ach ja, heb een goed boek over enigkinderen. Uit onderzoek blijkt dat er maar heel weinig en kleine verschillen zijn met kinderen die broer/zussen hebben. Ouders zijn zich daarbij vaak juist extra bewust van de 'valkuilen', waardoor het meestal wel losloopt met die karakteristieke enigkind-eigenschappen
Denk ook dat wanneer ze voldoende gelegenheid krijgen om met andere kindjes te spelen (kdv, psz, buurkinderen etc) ze echt weinig 'tekort' komen tov kinderen die altijd een ander kind om zich heen hebben. Om normaal sociaal te kunnen functioneren, zeg maar .
Ik ben wel heel benieuwd hoe je man dit voor zich ziet. Wil hij er dan iets door een professional aan laten doen? Therapie? Als dit het enige 'probleemgedrag' is wat ze vertoond, dan lijkt ze me volkomen normaal