Hoi, Even in het kort waarom ik deze vraag stel. Mijn zus belde van de week op dat ze er sinds kort achter zijn dat haar man een borderliner is. Vandaar dus een verschrikkelijk moeilijk huwelijk. Nu vallen er veel puzzelstukjes op zijn plaats en blijkt manlief misschien niet met opzet zo moeilijke persoonlijkheid te hebben. Ze hebben 3 kids en staan op het punt van scheiden. Nu vraag ik mij dus af of er enige verbetering in kan zitten. Hij heeft nl. nu therapie en gesprekken met een psycholoog. Zit er nog verbetering in? En hoe snel kan dit? Of is dit een kwestie van nog heel veel jaar? Graag antwoord van mensen die hier ervaring mee hebben! Alvast bedankt.
http://www.trimbos.nl/default1736.html Als ik er via deze link over lees, kan het op latere leeftijd stabiliseren. Wel hebben deze mensen toch hulp nodig. Moeilijk hoor. Een relatie moet daar wel tegen kunnen en ik hoop dat ze hier samen doorheen komen. Sterkte.
Mijn moeder en zusje hebben het. Mijn zusje heeft nu therapie ervoor en het schijnt ietje beter te gaan, al heb ik er zwaar mijn twijfels over. Maar ja ik ben dan ook een 'buitenstaander' want woon een uur rijden bij hun vandaan.
Iemand in onze familie heeft het en het gaat met therapie en medicatie een stuk beter.Het duurt wel weken totdat de medicatie goed is ingesteld maar ik vond het heel wat uitmaken en desbetreffend persoon voelde zich een heel stuk beter.Haar huwelijk is overigens wel fout gelopen voordat ze wist wat ze had.Heel jammer maar ze is alleenstaand moeder van 3 kids en doet het nu ook echt goed.We zijn nu wel 2 jaar verder sinds ze het weet.En ze heeft behalve borderline ook adhd.Dat zal het denk ik ook wel moeilijker hebben gemaakt.
Als ze er sinds kort pas achter zijn kan het zeker weten beter worden. Maar ik zeg wel eerlijk dat het na de diagnose vaak eerst heel extreem gaat worden. En hij moet zelf willen veranderen. Je kan therapie volgen, maar als jij niet wil veranderen, dan gebeurd er ook niks. Er zijn genoeg borderline fora waar je als omstander terecht kunt voor informatie en ervaringen. Misschien kan zoiets je helpen om hem beter te begrijpen?
Ben zelf natuurlijk ook al wat aant surfen voor informatie. En ik snap zeker wel wat er met hem aan de hand is en dat ie daar op dit moment ook echt nix aan kan doen. Het is zo dat mijn zus 15 jaar bij hem is en dat ze nu niet meer kan, ze is echt op zeg maar. Hij wil zelf heel graag veranderen en is nu ook al in therapie. Het is alleen nog niet officieel vastgesteld want daarbij wordt je als partner natuurlijk nauw betrokken waar mijn zus nu niet op zit te wachten na al die jaren van support. Het is heel erg want hij wil m'n zus echt niet kwijt en probeert van alle kanten alles goed te doen (eigenlijk ook een kenmerk...). In en in triest..
Hoi Tjessia, ik begeleid zelf mensen met psychische problemen, waaronder dus ook mensen met borderline. Of het te veranderen is, is zowel afhankelijk van de persoon zelf, (als hij echt wil veranderen en niet de slachtofferhouding aanneemt, is het echt hoopvol), maar ook wel van de ernst van de borderline. Nou moet ik zeggen dat alleen al het feit dat hij getrouwd is, mij wel zegt dat het niet de superheftigste vorm is... dat is namelijk voor een partner echt niet te doen, (zonder daarmee te zeggen dat het voor je zus niet zwaar zou zijn). Maar dat zou dus betekenen dat er echt wel hoop is. Het is alleen wel een intensief proces, wat niet iedereen aankan, en dan heb ik het over zowel je zwager als je zus). Je moet echt kunnen leven met het uitzicht op de verbetering zeg maar... Verder zou ik je zus aanraden ook hulp te zoeken: deels om steun te krijgen bij de vraag: hoe kan ik samenleven met een borderliner, maar ook om een antwoord te vinden op de vraag waarom zij getrouwd is met een borderliner: er is iets in zijn manier van doen en laten geweest wat haar aangetrokken heeft, en als zij ontdekt welke redenen mee hebben gespeeld bij haar keuze, zal dat heel erg veel helpen bij het verbeteren van de relatie... Je zou het kunnen vergelijken met vrouwen die trouwen met een gewelddadige man: vaak speelt er onbewust bij die vrouwen iets mee dat zij niet waardevol zijn, en dus trouwen ze met iemand die hen ook niet als waardevol behandelt. Om dat patroon te doorbreken, moet niet alleen de agressieve man veranderen, maar moet de vrouw zelf ook gaan beseffen dat ze waardevol is en zo behandeld wil worden... (Waarmee ik overigens niet bedoel dat een vrouw die mishandeld wordt, daarvoor zelf verantwoordelijk is - dat is heel wat anders. Ze kan er alleen wel zelf iets aan doen om de problemen te doorbreken). Wens je zus succes, want het is echt wel zwaar! Oja, en laat haar eens een lotgenotengroep opzoeken: dat zal haar vast een hoop erkenning geven voor alles wat ze de afgelopen jaren heeft moeten doorstaan.
hoi tjessia ik ben zelf een borderliner en ik heb al bijna zes jaar een relatie en baby nr is onderweg.Er is wel mee te leven heel goed zelf maar dan moet de persoon in kwestie wel heel hard werken en accepteren dat hij bordeline heeft want heel veel mensen accepteren het niet en dan is het moeilijk.Ik heb er in mijn tiener jaren heel erg veel last van gehad en ik heb het niet eens zo erg bij mij uit het zich in heftige gevoelens en depressies slik dan ook medicatie en ben bij een psych geweest alleen is dat nu afgesloten.In mijn zwangerschappen heb ik er extra veel last van gehad want dan zijn je hormonen helemaal de weg kwijt dus ik heb wel extra controle en ben onder behandeling bij een speciale afdeling in het ziekenhuis voor zwangere vrouwen met psych problemen voor dat ik zwanger werd van de derde heb ik er drie jaar geen last van gehad.Ik weet niet in hoe vere de man van je zus er last van heeft en hoe het bij hem z\ich uit maar er kan zeker aan gewerkt worden.Ik kan heel goed begrijpen dat dit voor je zus erg moeilijk is want dat was het voor mijn vriend ook maar hij heeft het toch maar effe volgehouden met mij het is echt kei had werken en veel praten en vooral als hij in het slachtofferrol schiet is het echt moelijk want borderliners kunnen ontzettend goed manipuleren.Als hij het echt wil kan hij hier boven op komen maar alleen als hij het echt wilt en dan is het niet zo dat het eeuwig wegblijft want zodra er iets heftigs gebeurd kun je toch weer een terugval krijgen.En borderliner hebben ook vaak het gevoel als of niemand hen begrijpt dat je heel anders bent dan andere mensen dat is op zich niet zo je moet gewoon anders met je dagelijks leven omgaan en veel structuur hebben.Ik raad je zus zeker aan om te gaan praten in een praat groep of zoiets want dan ben je met mensen die in de zelfde situatie zitten en krijg je tips en trucs om met je partner om te gaan en wat je vooral wel en niet moet doen.Mensen vinden je al snel gek maar dat zijn we absoluut niet!We hebben gewoon een andere gebruiks aanwijzing groetjes eva
ik heb 5 jaar een relatie met een borderliner gehad en mijn ervaring is zeer negatief. na 3 jaar kwamen we erachter dat dat het probleem was. de therapie was heel heftig en door de slechte begeleiding escaleerde de boel thuis enorm. uiteindelijk is dat uitgelopen op mishandeling en zelfs verkrachting. ik weet wel dat mijn ervaring zeer extreem is, en dat de meeste mensen met borderline veel "normaler" zijn dat mijn ex, maar ik wil je zus wel adviseren alert te zijn en idd zelf hulp te zoeken.
sistabigbones: bedankt voor je reaktie. Ik weet ook zeker dat mijn zwager niet gek is en zo wordt hij ook niet behandeld. Mijn zus houd nog wel van hem maar kan het nu niet meer aan. Misschien in de toekomst weer wel als hij aan zichzelf heeft kunnen werken, dat doet hij nu ook. Bij hem uit het in zeer heftige gevoelens, onzekerheid, doemdenken, pessimisme, woede uitbarstingen, zeer erg claimgedrag naar mijn zus toe, zich onbegrepen voelen. Hij weet nu dat hij dit heeft en zit in therapie, hij wil mijn zus zooo graag terug. Mijn zus is een intelligente dame en laat zich niet onderuit halen, heeft ook altijd duidelijk haar grenzen aangegeven maar is het nu gewoon moe. Bedankt, ik hoop ook echt dat er voor hem veel verbetering inzit, ook voor het gezin.
hey tjessia Ik kan echt begrijpen dat je zus kapot is en ik wil ook even duidelijk maken dat ookal heeft hij borderline dat dat idd nog niet een reden is om over je heen telaten lopen wat dat betreft echt goed van je zus dat ze voor zich zelf kiest want het is gewoon slopend vooral na 15 jaar en ook nog kindjes die ook last hebben van papa s gedrag.En ja als hij echt aan zich zelf gaat werken dan hoop ik ook echt dat het goed komt maar ja meid mischien bevalt het leven zonder deze heftige dingen beter en dat zal ik der echt niet kwalijk nemen ookal ben ik zelf een borderliner soms denk ik ook zo dat mijn vriend het met mij volhoud is echt een wonder hihi succes meid voor jou en je zus en der kindjes
Bedankt voor je lieve reaktie. Heb r net nog even aan de telefoon gehad en morgen ga ik weer een dagje naar dr toe, we wonen een klein uurtje rijden uit elkaar.. Kunnen we even praten als alle kids op school zitten, ik hoop dat ik dr een beetje verder kan helpen. Als er nog een kleine kans bestaat dat er over een lange tijd toch nog iets goed kan komen denk ik dat dat de beste oplossing is. Ze hebben eens voor elkaar gekozen. Mijn zus wil op dit moment gelukkig nog geen definitieve stappen ondernemen. En ze is inderdaad erg toe aan bijkomen op dit moment en ze geniet van de rust. Ik vind het zelf ook erg voor m'n zwager, ik bel hem morgen ook even op. Thanx!
leven met een borderliner is zwaar.ik heb zelf borderline. het wordt met de jaren milder en makkelijker hanteerbaar als je de therapieen volgt en de medicatie slikt. ik ben sinds 2 weken medicijnvrij en mijn vriend heeft het soms zwaar te verduren met mij. er zijn diverse lotgenoten groepen.misschien is dat iets voor je zus?
mijn vriend leeft samen met een borderliner, hij snapt niet goed wat hij e rmee aanmoet, tijdens me zwangerschap was het echt heel erg, daarna na de mk, was het tijd voor verward zijn. Hij snapt niet,dat er dagen zijn dat ik niet vooruit kom, en het leven als een zwart gat zie. PRobeert zijn best te doen met het opvrolijken en proberen op de duistere momenten licht te brengen. Ik heb zelf al bij verschillende instanties gelopen, bij psygologen, bij huisarts, maatschappelijke werk, jeugdzorg, noem maar op, ben van het kastje naar de muur gegaan. Daarna een half jaar nog medicatie gehad voor me moodswinges te onderdrukken. Helaas gaf dit ook onvoldoende resultaat. Ben een jaar geleden met alles gestopt, in een klap, maar niet voor mogelijk gehouden het zelf aan te kunnen, dacht letterlijk, heb geen zin om van kastje naar muur gestuurd te worden, er komt een keer een bui dan is het allemaal voorbij. Die bui moet nog steeds komen, maar die komt gelukkig niet meer. Mijn vriend heeft me grotendeels geholpen, hij heeft mij een paar keer flink moeten breken, maar het haalde meer resultaat eruit dan bij een psygoloog. Mijn moeder daarin tegen kon het leven met een borderliner niet aan, en wou met alle liefde van me af, we hebben nu een hele goede moeder/dochter relatie en lijken soms hartsvriendinnen van elkaar. Een van de dingen die ik doe om mijn "moodswinges en het zwarte gat "onder controle te houden, is iets voor mezelf te doen elke dag. Vaak is dit met de hond na het bos, of puzzelen. Ik schrijf ook heel veel. Heb een tijd geleden een stuk geschreven over borderliner, als je dat graag wilt lezen kun je me een pbetje sturen. Dit is trouwens een gedicht die mij enorm hielp, heb het niet zelf geschreven, een vriendin van mij heeft het voor me opgezocht. Misschien heb je er wat aan. Borderline is soms een minuut me gelukkig voelen, intens tevreden en dan weer die onrust. Straffen moet ik, zeer voelen, ik voel niet, ik besta niet, ik ben niet. Borderline is "laat me met rust", "rot op" en tegelijk "bel m'", "houd van me", "geef om me". Borderline is niets kunnen beloven. "Ik bel je morgen" zei ik net tegen iemand, maar misschien wil ik morgen wel niemand spreken. Borderline is niet durfen dromen, niet aan een opleiding durfen beginnen, ik kan niet garanderen dat ik het volhoud, zelfs niet een week. Borderline is telkens maar uitleggen, verdedigen, schaamte. Borderline is het verlangen naar chaos en het tegelijk haten. Borderline is onzichtbare pijn. Borderline is denken "jaja het zal wel, wat moet je van me" als je een glimlach ontvangt. Borderline is toegeven aan iets liefs voor jezelf doen en met 20 in plaats van een plant thuiskomen en dan weer geen eten kunnen kopen. Borderline is terugtrekken bij het eerste vermoeden van verraad. Borderline is intens leven in intens dood willen om de paar minuten. Borderline is angst. Borderline is altijd zoeken naar prikkels, ruzie, alles wat me raakt en het vervolgens niet aankunnen. Borderline is "red me" "neem de verantwoording over"en "blijf van me af, ga weg" in een zin. Borderline is "unfähig zum leben", een rare uitdrukking, "onmacht" en "onwaardig" bedoel ik. Borderline is verlangen naar een permanent kuuroord, niet die boze buitenwereld. Borderline maakt eenzaam en rijk tegelijk. Borderline maakt me stuk en heelt me. Borderline...ik heb het, haat het en omarm het. Borderline, dat heb ik.
Borderline is soms een minuut me gelukkig voelen, intens tevreden en dan weer die onrust. Straffen moet ik, zeer voelen, ik voel niet, ik besta niet, ik ben niet. Borderline is "laat me met rust", "rot op" en tegelijk "bel m'", "houd van me", "geef om me". Borderline is niets kunnen beloven. "Ik bel je morgen" zei ik net tegen iemand, maar misschien wil ik morgen wel niemand spreken. Borderline is niet durfen dromen, niet aan een opleiding durfen beginnen, ik kan niet garanderen dat ik het volhoud, zelfs niet een week. Borderline is telkens maar uitleggen, verdedigen, schaamte. Borderline is het verlangen naar chaos en het tegelijk haten. Borderline is onzichtbare pijn. Borderline is denken "jaja het zal wel, wat moet je van me" als je een glimlach ontvangt. Borderline is toegeven aan iets liefs voor jezelf doen en met 20 in plaats van een plant thuiskomen en dan weer geen eten kunnen kopen. Borderline is terugtrekken bij het eerste vermoeden van verraad. Borderline is intens leven in intens dood willen om de paar minuten. Borderline is angst. Borderline is altijd zoeken naar prikkels, ruzie, alles wat me raakt en het vervolgens niet aankunnen. Borderline is "red me" "neem de verantwoording over"en "blijf van me af, ga weg" in een zin. Borderline is "unfähig zum leben", een rare uitdrukking, "onmacht" en "onwaardig" bedoel ik. Borderline is verlangen naar een permanent kuuroord, niet die boze buitenwereld. Borderline maakt eenzaam en rijk tegelijk. Borderline maakt me stuk en heelt me. Borderline...ik heb het, haat het en omarm het. Borderline, dat heb ik.[/quote] Wat een mooi gedicht ! Behalve dat het heel moeilijk voor jezelf als borderliner is (ben ook een borderliner) is het ook zo ontzettend moeilijker om een ander te laten begrijpen hoe jij je voelt en dingen ervaart en hoe die persoon juist absoluut niet moet reageren op het moment dat jij in de war bent. Ikzelf snap ook niet dat mijn vriend het bij me uit houdt, hoe vaak ik hem ook zelf wegstuur hij laat me nooit alleen . Ik wens je zus en haar man heel veel sterkte toe.
ja mijn vriend misbruikt de borderliner van mij wel eens, dan hebben we ruzie en dan zegt hij gelijk, ja je praat zelf niet datdoet de borderliner. Dan wordt ik echt zo woest. maar het is heel moeilijk om met een borderliner te leven. Een kennis van mij heeft het zo erg, die zit voorlopig achter gesloten deuren. Dus zo kan het ook lopen, maar meestal is het niet nodig. Het is wel zo dat borderliners zich veel eenzaam voelen en onbegrepen. Ikzelf heb al jaren de wens om jong moeder te worden, ook jaren over na gedacht ( mede dankzij borderline) en dat is iets waarik 1000 miljoen % zekerheid bij heb. Dus elke maand als ik weer ongi ben, is dat een giga klap in me gezicht, zeker omdat het iets is waar je zeker van bent en juist niet uikomt. Verder twijfel ik elke dag, met de stomste dingen. Zoals, vind ik me werk leuk? dan is het de ene keer ja, en de andere keer nee. En me vriend begrijpt heel moeilijk als hij vraagt zullen we zaterdag zwemmen, en ik zeg ja, dat ik in een keer om kan draaien, dan wil ik niet meer.
Ik heb zelf bordie en mijn vriend ook Meeste mensen denken gelijk dat het juist erg botst maar niks is minder waar We kennen elkaar door en door en praten veel over onze gedachten De een kan de ander stoppen in een aanval en geloof mij op een gegeven moment is het een blik die het doet verminderen Ik had een relatie met een "normaal" persoon en die was het zo snel zat dat hij begon te slaan Dit is niet of heel erg moeilijk te begrijpen voor "normale" mensen En praten zal altijd heel belangrijk blijven Wat je zwager zal meemaken zal verschillen van "ohhh dus zo heet het wat ik heb" Tot "ver... Dit is wat ik heb" Met andere woorden hij zal er goed overna moeten blijven denken en verwerken Er iets aan willen doen,je kan het minderen geloof mij Ik heb het ZONDER meds en instellingen gedaan Het ligt aan je eigen wil!
Wat knap dat je het zonder hulp hebt gedaan wou dat ik dat ook kon zeggen maarja ik heb gelukkig wel veel wilskracht en idd het ligt aan je zelf. Mischien leuk om een club te openen voor borderliners die zwanger zijn tis maar een ideetje
Ik heb een clubje geopend voor wie het leuk vinden http://www.zwangerschapspagina.nl/viewt ... 61#4621261 Het zou fijn zijn als we wat aan elkaar zouden hebben niet?