Hallo Dames, Ik weet zo lang ik het mij kan herinneren dat ik vroeg moeder wil worden. Mijn vriend is 3 jaar ouder en is er eigenlijk al een poos aan toe. Hij heeft het er vaak over, en als we naar baby stores gaan voor kraam cadeautjes en dan toch stiekem even de baby kamertjes, kinderwagens ect. bewonderen. Ik hoor dan ook geregeld dat hij er ook zo graag aan wil beginnen. Ik wil dit eigenlijk ook al jaren. Het probleem is dat mijn vriend heel erg jaloers is. Even wat eten/drinken met een mannelijke collega of studiegenoot dat kan niet. Elkaar ergens afzetten is ook niet bespreekbaar. Een jongen in mijn telefoonlijst is vragen om ellende lange discussies over waarom ik diegene in mijn lijst wil, waar ik met hem over praat, sinds wanneer dit zo is. meneer verzint altijd wel weer iets er bij. Vriendin op visite terwijl hij er niet is (hij zit geregeld 4 week in het buitenland) Betekent ook continu berichtjes wat we aan het doen zijn, waarom ik zo laat reageer, of ik aan het alcohol drinken ben. Als ik niet binnen een paar uur reageer belt meneer al. Als ik wakker word en mijn telefoon pak om wat voor reden dan ook, is meneer al geïrriteerd en aan het zuchten en steunen omdat hij te weinig aandacht krijgt. Als ik heb gezegd : van de week gaan we lekker uit eten. en er belt een dag later spontaan een vriendin op van : Kom je vanavond bij mij langs. Komt meneer gelijk met : Maar we zouden toch uit eten? Ik wou je net vanavond verassen. En ga zo maar door.... pffff frustrerend Iemand die hier over mee kan praten, Mij misschien tips kan geven? Ik hou van hem, maar dit word mij gewoon echt TE VEEL!
pffff, wat een moeilijke situatie! Ieder zijn relatie, maar ik zou het niet volhouden, maar ik en mijn vriend houden van onze vrijheid. Hij gaat graag weg met zijn vrienden en ik met mijn vriendinnen. We wonen samen en doen vaak dingen samen, maar soms hebben we het allebei nodig om eens bij onze vriendenkring te zijn. Heb je er al met hem over gesproken?
Ja vaak zat, Hij beloofd continu te veranderen. Ben zelfs al een keer een aantal dagen weg gegaan. Het enigste wat hij dan doet is mij berichtjes sturen en huilend op bellen dat ik naar huis moet komen omdat hij kapot gaat. Hij belooft te veranderen maar doet het niet.
Een man is zoiszo verstikkend! Hier ook maar ik ben ook zo, ik vraag me ook af waar hij is en wat hij aan het doen is maar na zoveel jaren bedenk ik het me enkel nog. Misschien moet je het hem voorleggen en eerlijk vertellen dat hij je verstikt. Je kan hem uitleggen dat je ook graag kindjes wil maar dat het zo nog niet lukt als hij je zo in de gaten houd. Een beetje jaloers zijn is gezond maar zo erg zou ik ook niet kunnen verdragen. Als hij zo graag kindjes wil, zal hij wel moeite doen om je een beetje ruimte te geven. Kindjes maken is immers een stap waar je met 2 met volle overtuiging mee moet starten. Als je voor kinderen begint moet hij toch snappen dat hij alleen de enige is voor je?? Succes meid!
Oh dat lijkt me echt ontzettend lastig en moeilijk. Heel goed dat hij hulp is gaan zoeken. Misschien is het een goed idee om naar zijn persoonlijke hulpvraag ook een gezamelijke hulpvraag op te starten? Zodat jullie begeleid kunnen worden in dit toch wel heel knellende probleem? Misschien kan een relatietherapeute tips geven hoe jij hier het beste mee kunt omgaan en hoe je vriend kan leren om jou min of meer jezelf te laten zijn!
Lastig, ik zou het ook te verstikkend vinden zo'n relatie. Is er een reden waarom hij zo jaloers/achterdochtig is? Is hij in een vorige relatie bedonderd of is hij erg onzeker? Kinderen hebben is natuurlijk geen reden om nooit meer bij iemand weg te gaan. Dus ALS hij dat zou denken is dat naïef. Hoe sta je er zelf in? Jij (nog) weet wel zeker met hem kinderen wilt?
Het helpt bij mij om te schrijven. Ik heb een dagboek waarin ik opschrijf wat ik vervelend vind, wat zijn gedrag met mij doet en hoe ik me daarbij voel. Schrijven is makkelijker omdat het dan niet uit loopt op een discussie. Hij leest wat ik schrijf en later is het bespreekbaar. Mijn tip is om JOUW gevoel te vertellen. Dit gedrag, doet met mij... ik word daar verdrietig van/onzeker etc. Bij jezelf houden en niet hem verwijten, anders voelt hij zich aangevallen, maar alleen benoemen wat het met jou doet en dat jij er niets mee kan als hij dit gedrag blijft voortzetten. Jouw gevoel is namelijk echt, discussieren over wat hij doet heeft geen zin, het gaat erom hoe jij je er onder voelt en dat hij daar iets mee 'moet'. Succes!
Hopelijk komt alles goed, want deze situatie is volgens mij niet de beste om zwanger te zijn. Het is beter om je eerst 100 procent goed te voelen in je relatie, maar als hij hulp zoekt en dat lukt, komt alles wel goed voor je.
Dat klinkt heftig! Beter idd dat hij hulp gaat zoeken. Hij moet toch echt leren jou te vertrouwen! Misschien goed hem eens te vragen waar hij bang voor is en vervolgens hem laten nadenken of dat reëel is. Misschien allang gedaan, maar iig in gesprek gaan daarover want grote kans dat hij anders je kinderen ook in vrijheid beperkt.
Someonespecial, hoe lang is dit al gaande? Is het in jullie relatie geslopen of was hij al zo toen jullie elkaar leerden kennen? Ik zou hulp gaan zoeken want DIT KAN NIET. Wil hij niet veranderen dan zou ik wegwezen, want dit is absoluut geen normale gang van zaken. Sterkte ermee.
Verschrikkelijk...dat is toch geen leven zo? Ik heb maar 1 tip voor je...weggaan. Dat is vast niet wat je wil horen, maar zoiets gaat nooit helemaal over. Echt niet. En jij moet toch ook kunnen ademen en dingen met je vrienden/vriendinnen kunnen doen. Ik krijg het al benauwd van het lezen.
Klinkt alsof de irritatiegrens bij jou toch wel (bijna) bereikt is. Wat doe je met de situaties waarin hij jaloers is? Geef je eraan toe en doe je de dingen niet meer waar hij zich ongemakkelijk bij voelt? Probeer je het uit te leggen? Waak ervoor dat je zijn gedrag niet "voedt". Het is zeer zeker het overwegen waard om het kinderen krijgen uit te stellen tot de relatie stabiel is, en zo te horen is die dat niet. Als je vriend het probleem ook onderkent en er iets aan wilt doen, dan is het een goed idee om op zoek te gaan naar therapie. Het kan zijn dat dit altijd een zwakke plek bij hem blijft, maar de eerste stap naar verandering is de wil om te veranderen! Wil je vriend geen hulp, dan is het aan jou om te beslissen of je kunt leven met de situatie zoals deze nu is. Calculeer hierbij ook het risico in dat het mogelijk erger kan worden.
Heb ook een partner gehad die ziekelijk jaloers was, zes jaar heeft het geduurd en het ging van kwaad tot erger. Hoe meer jij toegeeft en alles uitlegt, om de goede vrede te bewaren en om hem je goede bedoelingen duidelijk te maken, hoe kleiner je wereldje gaat worden en dat is waar zulke personen op uit zijn, je isoleren. Ik denk dat jij nog geluk hebt dat hij vaak weg is voor zijn werk, stel je voor dat dit ooit orde van de dag wordt. Ik had op het laatst al problemen als ik even naar de winkel, bank, verjaardag e.d. moest, alles was verdacht en alles werd altijd gelinkt aan stiekem kontakt met een andere man, met een minnaar. Altijd bellen, kontroleren als ik niet meteen opnam was ik natuurlijk weer met een ander...gek werd ik ervan. Deze personen veranderen niet, ze beloven veel, mijn ex wilde ook niets liever dan dat ik zwanger zou raken van hem, dan had hij mij thuis waar ik hoorde... Toen ik er tegen in ging op een gegeven ogenblik werd hij agressief... Hij was zo ook tegen zijn ex-vriendinnen en ook weer zo tegen zijn latere vriendinnen....
Ik ben het met een aantal dames hier eens. Hij zal niet veranderen. Ook ik heb in een soortgelijke relatie gezeten en zo iemand kan niet veranderen. Ondanks mijn kinderwens ben ik toendertijd weggegaan. Liever gelukkig zonder dan ongelukkig met.... Sterkte...
Ik vind reacties als: "hem verlaten" wel wat radicaal, er is ook een reden dat je wel bij hem bent! Laat zijn plus en minpunten tegen elkaar afwegen en kies wat je hart je ingeeft. Als je gaat zoeken naar die ene die alles heeft wat je zoekt, dan ben je niet realistisch. Iedereen heeft zijn positieve en negatieve kanten. Maar in hoeverre weegt dit op tegen zijn leuke kant die jou wel gelukkig maakt? Je situatie is wel iets wat je echt bespreekbaar moet maken met hem, voordat je aan kindjes gaat beginnen! En ook al gaat hij zijn best doen, het aard van het beestje veranderd niet. Hij kan zijn karakter namelijk niet aanpassen. Wel zijn gedrag!
Ik vind dat niet radicaal. Ik ben getrouwd met de liefde van mijn leven en heb nooit een seconde twijfel gehad. Die heb jij wel en je bent al ooit eens een paar dagen weggegaan. Tenzij hij ervoor in therapie gaat en 200% zeker wil veranderen, zou ik ook eens nagaan of je die relatie wilt doorzetten. Feit dat je twijfelt over kinderen zegt mij genoeg.
Mee eens. Hij is geobsedeerd door jou en dat is echt niet gezond!! Ik denk dat dit pas het begin is en het Mss wel erger gaat worden. Heel veel succes en sterkte,moeilijke situatie.