Even een korte situatieschets. Toen ik ongeveer 7 jaar was ben ik door omstandigheden bij mijn vader en mijn stiefmoeder gaan wonen. Mijn stiefmoeder en ik konden niet bepaald (of eigenlijk bepaald niet) door 1 deur, en dit werd naarmate ik ouder werd steeds erger. Mijn vader en stiefmoeder hebben samen nog 2 kinderen gekregen. Ze schelen 7 en 9 jaar met mij. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders werd behandeld door mijn stiefmoeder dan mijn broertje en zusje. Dit liep op den duur zo uit de hand dat ik op mijn 17e uit huis ben gegaan en op kamer ben gaan wonen. Dit bleek uiteindelijk de beste beslissing voor ons allemaal. De ruzies waren over, ik kreeg veel meer rust en de band met mijn stiefmoeder is sindsdien erg verbeterd (helemaal toen ik mijn zoon kreeg). Ze is een hele lieve oma voor mijn kinderen, en we kunnen het nu erg goed met elkaar vinden. Ze doet veel voor ons en staat altijd voor ons klaar. Maar nu hadden we het laatst over de studie van mijn broertje. Mijn stiefmoeder maakte de opmerking dat alles zo duur is. Ik gaf aan dat mijn broertje gewoon recht heeft op studiefinanciering en dat er ook wat bij geleend kan worden als dit nodig is. Ze zei vervolgens dat ze het allemaal best konden betalen, en dat mijn vader en zij niet zo van lenen hielden. Prima, begrijpelijk. Maar wat ze denk ik even vergat is dat ik al een paar jaar studeer en dat mijn vader en zij nooit een cent hebben betaald voor mijn studie. Dit heeft betekend dat ik altijd heb moeten bijlenen (nu nog) en dat ik als ik klaar ben een fikse studieschuld zal hebben. Ik heb mijn ouders nooit om geld gevraagd, en zal dit ook (niet snel) doen. En ik heb het ook nooit echt erg gevonden dat ze niet hebben bijgedragen aan mijn studiekosten. Maar de opmerking dat ze niet zo van lenen houden, en het feit dat ze de studiekosten van mijn broertje wel betalen steekt me wel een beetje. Ik weet niet precies wat ik hiermee wil. Maar ik ben wel benieuwd hoe jullie hierover denken. Ik persoonlijk zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om voor mijn ene kind wel de studie te betalen (of gedeeltelijk) en de andere niet. Moet ik hier wat van zeggen, of moet ik het maar laten gaan? Het is trouwens niet zo dat ik wil dat ze nu alsnog gaan bijdragen aan mijn studie, het gaat me meer om het principe.
Ik zou er eens met je vader over praten, Zelf zou ik er denk ik geen drama van maken, maar kan me je gevoel wel heel goed voorstellen. Het zou mij ook erg steken. Maar niet genoeg om er ruzie om te gaan maken.
Mijn man heeft hetzelfde met zijn vader en nieuwe gezin. Voor hen betaald hij alles, mijn man heeft alles zelf moeten doen. Het steekt idd, maar we zullen er nooit over beginnen. Ik denk dat ze zelf ook wel weten dat ze fouten hebben gemaakt Wij hebben wel heel veel steun gehad van mijn ouders, ook financieel tijdens onze studies. Om oa die reden, het anders behandelen van de 'oude' en de 'nieuwe' kinderen, maakt dat we beide schoonouders en nieuwe partners zelden zien en hen amper in ons leven en dat van de kleinkinderen betrekken. Het is hun verlies, maar het is echt heel pittig om mee te moeten dealen. Ik hoop nog altijd dat we op een dag de loterij winnen, dan krijgen mijn ouders een paar miljoen en zijn ouders: niks...
Lastige. Je hebt gelijk. Dit moet je met je vader bespreken. Wees trots wat jij zelf standing bereikt heb. Soms heel soms moeten we het verleden laten waar het hoort. De kans is groot dat je opnieuw teleur gesteld gaat worden. Je staat nu gelijk aan je stief moeder. Je bent nog steeds haar stiefkind. Jouw broertje. Is haar kind. Jij bent ook een kind van je vader dat is zo. Maar dit zal denk blijven hoe goed het nu ook gaat. Daarom met je vader dit bespreken. Minste kans op gekwetst worden.
Ik snap dat het steekt! Ik vind het persoonlijk niet kunnen. Behandel al je kinderen gelijk! Dus ik zou het er ook met je vader over hebben, maar de kunst zal het wel zijn om hier geen enorme ruzie over te krijgen... Pff nare situatie. Veel sterkte!
Ruzie zullen we er zeker niet over krijgen, die kans is heel erg klein. Mijn vader is een man van de lieve vrede, dus hij zal het proberen te sussen. En ik vind het ook geen ruzie waard. Ik vraag me alleen af of het uberhaupt zin heeft om het er over te hebben. Er zijn meer dingen gebeurd in het verleden die duidelijk de ongelijke behandeling weergaven, maar dat werd een soort van weggewuifd wanneer ik erover begon. Of er wordt benadrukt hoe goed het NU gaat. Dat het nu goed gaat ben ik ook heel blij om, en ik wil ook niet blijven hangen in het verleden. Maar heel soms steekt het echt wel even. Misschien is het een stukje erkenning dat ik zoek, maar wat waarschijnlijk toch niet ga krijgen.
mja, hier een beetje dezelfde situatie. Ik ben zelf heel jong uit huis gegaan, mijn vader heeft het financieel altijd heel goed gehad. Mijn halfzusje is 19 jaar jonger en is werkelijk tot in de grond toe verwend. Ik heb altijd zelf voor mijn eigen geld moeten zorgen, ook toen ik met een peuter alleen kwam te staan (mijn zusje is 2 jaar ouder dan mijn oudste, hij was 3 en zij 5 destijds) Mijn vader heeft me nooit ergens mee geholpen financieel. Niet dat dat op zich hoeft of zo, maar toch. Zij gingen op (heel dure) vakanties en ik moest alles alleen rooien. Ik heb heel laat mijn rijbewijs gehaald, voor mijn zusje is er een dikke spaarrekening waar zij haar rijbewijs van kan halen, voor mij heeft hij nooit gespaard. Maar goed: dit klinkt als jaloezie, wat ik niet ben. Zij is nl doordat zij zo verwend is geen leuk meisje geworden. Ik vind het wel goed zo.
Die erkenning ga je waarschijnlijk niet krijgen nee Voor iedereen is het vaak duidelijk hoe het echt zit, behalve voor de ouders zelf. Het maakt echt iets stuk in de band met je ouders, maar ook in jezelf. Ik weet ook niet goed hoe je ermee om moet leren gaan... Sterkte in elk geval, want het is heel heftig en verdrietig allemaal.
Ik zou het laten voor wat het is. Dit klinkt als een vervolg op hetgeen waarvoor je in eerste instantie uit huis bent gegaan. Het is vervelend en oneerlijk, en dat het steekt is niet meer dan logisch. Alleen denk ik dat je alleen nog gefrustreerder raakt als je vader met een of ander stom excuus komt. Of als je stiefmoeder het verkeerd opvat en jullie weer irritaties krijgen.
Ik begrijp jouw gevoel hewl goed. Mijn advies is ben heel eerlijk tov jezelf waarom je dit wil bespreken. Ik ben nl bang dat het jou diep van binnen idd om een stukje erkenning gaat en ik vrees dat je dan weer vreselijk teleurgesteld wordt. Sterkte ermee!
Nou ja, je zit er mee. Dus in die zin is het altijd zinvol om het uit te spreken. Want andere blijf je ermee rondlopen. Dat kun je met kleine ergernissen nog overwegen. Maar dit vind ik geen klein ding en heel terecht dat het je stoort, het zou mij ook storen. Inderdaad niet om het geld, maar om het principe. Lijkt me toch dat je vader en stiefmoeder dat ook zouden moeten kunnen begrijpen.
Ik heb ook een soortgelijke verhaal. .en tijdens me scheiding kreeg ik ook geen steun helemaal niks. .ik heb zoiets me deur staat open als ze komen zal ik wel normaal doen maar voor mij hoeft het niet zo. Liep me idd alleen te ergeren dat me zusje vn alles krijgt en bijv hem enige klein kinderen niks.nou dan niet toch
Ik ben niet boos en kan me er op zich ook niet aan ergeren, maar vind het gewoon nogal raar....Maar goed: mijn vader zit momenteel in een verpleeghuis, zusje kijkt nauwelijks naar hem om, heeft geld achterover gedrukt en denkt alleen maar aan zichzelf.....De hele familie heeft haar laten vallen. Overigens is mijn vader wel in andere opzichten een prima vader geweest hoor en toen hij gezond was ook een hele lieve opa voor mijn oudste (mijn 2 jongsten heeft hij niks mee, maar dat komt door zijn ziekte) Ik vind alleen wel dat hij mij financieel wel iets meer had mogen steunen, ipv alles naar mijn zusje te laten gaan. Al was het maar een paar schoenen voor mijn oudste of zo.
Jaa ik begrijp je helemaal maar hoe vaker ik ze zag hoe meer dingen ik ook zag en dacht. Het knaagte iedere x en daar had ik geen zin meer in als ze me willen zien ze weten waar ik woon. Ik doe geen moeite meer kom zelf net uit een sleur. Geen trek om me druk te maken om zulke dingen dat meer eigenlijk; )
Dit! Wat wil je dat je vader en stiefmoeder gaat zeggen? Hoe groot is de kans dat ze dit gaan zeggen? Ik snap dat je voor jezelf wilt opkomen, maar soms is het antwoord teleurstellend
Begrijpelijk dat je die erkenning zoekt, of je die echter zult krijgen is een tweede. Zolang je verder geen verwachtingen hebt (moeilijk!) zou ik het zeker benoemen, je (stief)ouders mogen hier best op gewezen worden. Misschien zet het hen aan het denken, misschien ook niet. Maar jij bent het kwijt in elk geval anders blijft het waarschijnlijk toch broeien. 😕
Mijn man heeft dezelfde situatie meegemaakt, maar dan is het niet zijn stiefmoeder, maar gewoon zijn ouders. Zijn ouders hebben de studie voor zijn broertje betaald, zijn rijbewijs en alles eromheen. Mijn man betaalde alles zelf en heeft ook een beste studielening daardoor. Ze schelen maar 4 jaar en in tussentijd is er ook niks veranderd in de financiële situatie. Tja, mijn man zegt er niks van, hij geeft aan dat zijn broertje altijd het lievelingetje is geweest en dat het zijn eer te na is om er wat van te zeggen. Ik vind het wel heel oneerlijk en neig wel om er wat van te zeggen, niet om het geld, dat mogen ze nu lekker houden, maar wel om het principe!
Hier net zo, maar dan met mijn zus. Ze is altijd een soort zorgenkindje geweest en gooide altijd de kont in de krib wanneer mensen niet meewerkte. Uit angst dat het niks zou worden met haar hebben ze vier opleidingen betaald (allemaal onafgemaakt ). Toen ik ging studeren was het geld op (denk ik?). Kwam er ook pas een aantal jaar terug achter dat ze haar rijbewijs van onze ouders heeft gekregen en nooit leefgeld heeft hoeven betalen (ik wel namelijk).
Ik zou er wel wat van zeggen omdat het mij zou blijven steken. Hier is het ook oneerlijk in de familie verdeeld qua geld (ene kind kreeg wel duizenden euro's schenking en de andere niet, naja ik ben die andere ) en ik heb het wel gezegd. Daardoor is er wel een ruzie ontstaat tussen mijn moeder en mij maar so be it. Dat schijnheilige gedoe was ik toen inmiddels spuug en spuugzat. Is dus echt een keuze wat je maakt. Vind het zo erg dat ouders onderscheid maken met hun kinderen, echt dat je zoiets kan doen