Hebben jullie een aantal in je hoofd? (of het dan wel of niet lukt daargelaten uiteraard). Hebben jullie een plaatje in jullie hoofd van het ideale gezin? Ik heb altijd gedacht: 3. En nu we verhuisd zijn, en op het moment zelfs 2 slaapkamers over hebben (niet eens heel erg nodig, baby gaat dan bij ons op de kamer), slaat de twijfel ineens toe. Zwanger zijn, is een beetje een drama voor mij, veel pijn, moeheid, stemmingswisselingen, de laatste keer een bloeddruk van 110/140, niet erg normaal dus, en ik voelde me niet geod gewoon. Enorme veel vocht ook, wordt je ook niet vrolijk van. De tijd erna, slapeloze nachten en nog 2 kinderen die je moet verzorgen tot bepaalde hoogte. Qua financieen maak ik me geen zorgen op het moment, maar ze worden ook groot he! kleine kindjes, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen, ws. ook op financieel vlak. We sparen wel, maar of dat uiteindelijk echt zoden aan de dijk zet betwijfel ik, geld is snel op he! Voor de kinderen zelf, kan ik ze een tijd (lees: 9 maanden en minstens een jaar erna) dat mamma erg moe is, en tijdens de zwangerschap vrij veel ziek, en veel klachten heeft? ohja, en schoonmaakdrang....bahhhhh dat is pas irritant!) Ik vraag niet makkelijk hulp, wil ik ook gewoon niet, ik wil een kind, en niet mijn ouders (bijv.) op een extra keertje oppassen zou ik nooit huishoudelijk hulp aan hen vragen. Daarna, kind moet op de fiets mee, want we hebben 1 auto en school is in de buurt maar eigenlijk niet op loopafstand, ik denk dat na de bevalling ik dat stuk beter kan fietsen zelfs dan lopen. Hoe doe je dat met baby? (vorige keren was dat gene issue, toen zat de oudste nog niet op school, die was pas 20 amanden toen nummer 2 kwam). Ik vind het zooo moeilijk die knoop door te hakken. Hoe hebben jullie dat gedaan? wat gaf uiteindelijk de doorslag? gevoel? angst en het dus niet doen? is er spijt (kan van beide kanten denk ik wel). Is 2 echt veel makkelijker dan 3? als ik nu zwanger zou worden dan zit er exact 4 jaar tussen baby en de nu jongste, langer wachten misschien? of gaat dat geen verschil maken? Wat denken jullie? ik vraag niet om een beslissing te nemen voor me (duh!) maar soms werken bepaalde inzichten verhelderend, als in: 'ohja, dat had ik me niet bedacht, of: als je het zo bekijkt'... Ik vind het zelfs een beetje belachelijk worden dat ik die knoop niet kan doorhakken en het lijkt wel hoe langer ik wacht, hoe moeilijker.... Ohja, ik ben net 30, dus medisch niet veel haast. Bedankt voor het lezen en ik hoop op reacties van herkenning of mensen die dit ook zo hebben gevoeld.
Lastig onderwerp. Misschien voor jezelf de voor en nadelen op een rijtje zetten en met elkaar vergelijk en zien waar je gevoel het meest naar toegaat? Mijn plaatje zag er altijd uit met 3 kindjes (toevallig van mijn man ook) Helaas zijn wij erachtergekomen dat spontaan zwanger worden bij ons niet zal lukken. Nu dus zwanger van ons eerste kindje van onze eerste icsi Helaas kunnen wij hier zelf niet meer over beslissen. Meestal zeg ik (voor mezelf) bij twijfel, niet doen
Ik hoop dat nog 1 nog gaat lukken. Kwam er pas na jaren achter dat het niet lukte(nr 2)vanwege schildklier probleem.Ben inmiddels 37,zonder partner,en anders moet ik het maar afsluiten met 1 dochter,wat natuurlijk ook een enorme zegen is.
Heb getwijfeld tussen 2 en 3 kinderen als het ons gegunt mocht zijn.. Lang gedacht na de 2de dat het wel oke was zo, maar het was voor ons bepaald dat ik weer zwanger raakte (onverwacht) dus nu zit er een derde aan te komen. En ben er dan wel klaar mee om eerlijk te zijn. 3 kindjes in 3,5 jaar, is dan even bikkelen maar ben dan wel klaar met de pampers. psz en school zit vlakbij, winkelcentrum ook dus dat scheelt omdat ik geen rijbewijs heb.
Wij hadden met ons 2 altijd in ons hoofd een stuk of 6, maarja om reeel te blijven hadden we zoiets van : nouuuwww 4 moet toch lukken, toen bleek ik chronische ziek en zou volgens meerdere artsen moeilijk zwanger kunnen worden dus ons gedachten gingen naar : met 1 zijn we al blij, ik was meteen zwanger, wat al een wonder was, de artsen vonden het maar raar en met 1 keer al zwanger was wel heel vlot, kon niet anders dan misgaan ... na 12 weken ging het nog steeds goed... toen kon het niet anders met met 27 weken geboren worden en vechten voor zijn leven, maar meneer is maar 1 maand te vroeg geboren, voor een 2e zijn wij al snel gegaan, ook dit was meteen raak, en toen kreeg ik een mk, daar zou de serie miskramen komen dachten we , maar meteen na de mk was ik weer zwanger, dit ging goed,en we kregen een prachtige dochter, alleen bleek tijdens deze zwangerschappen dat ik ssa antistof positief was, en zwangerschapscolestase dat steeds heftiger werd, dit allemaal in combi met de serie medicatie die ik gebruik kan het dodelijk zijn voor zowel mij als de baby ( 80 % kans ) dus de artsen en gynaecologen hebben ons gezegd absoluut niet voor een 3e te gaan en als we perse toch een 3e willen of we dan iig willen wachten tot de jongste naar school gaat zodat ik uit voorzorg al opgenomen kan worden in het ziekenhuis wij hebben de keus dus gemaakt niet voor een 3e te gaan, voor nu denken we dat er ook over 3/4 jaar wanneer ze naar school gaan geen derde komt, ik heb gedacht geen kinderen te kunnen krijgen en ik heb er 2, en hard gezegd : een kindje verliezen halve wege de zwangerschap is nog tot daar aan toe, het is 2 keer goed gegaan wie weet ook een 3e keer.... maar mijn eigen leven op het spel zetten..... en misschien een man met 2 kinderen achterlaten... nee daar ga ik niet voor kiezen, mijn 2 kinderen verdienen een mama, 1 die er voor hun is wanneer ze het nodig hebben, dus hier blijft het bij 2 kindjes, ik weet alleen nog niet wat ik zou doen als ik perongeluk zwanger zou worden, ik mag namelijk niet aan de pil omdat dat de werking van mijn medicatie verminderd, en een spiraal kan niet omdat mijn lichaam dingen afstoot en zou dus niet eens werken. ik heb altijd gezegd nooit geen abortus.... maar als mijn eigen leven er van af hangt..... ik weet het niet.....
Ik hoop op 3 kindjes. Mijn man is er nooit zo expliciet in geweest. Altijd grapjes over 8 dochters (hahaha ). Zijn kriebels voor een tweede begonnen al eerder dan bij mij - ik ben daar pas net een beetje aan toe. Ik denk dat het bij 3 druk genoeg zal zijn en geniet nu nog een beetje van de relatieve rust van 1
Wij zijn allebei wel klaar met 3 kindjes. Af en toe komt bij mij boven dat ik nog een 4e zou willen, maar mijn man heeft zich laten steriliseren dus dat gaat niet meer. En hij wil ook absoluut niet. En ik moet ook zeggen dat 3 kindjes in 2 jaar er best wel in hakt en ik af en toe knettergek word.
Wij hebben wel een plaatje van 3 in ons hoofd, maar we moeten eerst maar eens kijken hoe ons leven met 1 kindje eruit ziet.
Ik vind 2 genoeg, hij wil graag nog een derde. Nu zwanger van de tweede en ik vind zwanger zijn echt geen feestje en de bevalling is natuurlijk al helemaal geen feestje.. om nog maar niet te praten over alle kosten.. dus voorlopig laten we het bij 2.
Ik vond 1 genoeg, hij wou nog een 2e. Meer dan dat gaan het er echt echt echt niet worden, al gaat hij op zn kop staan
Ik ben nu zwanger van de eerste. We zeiden altijd twee of drie, maar de tijd zal het leren. Uit ervaring denk ik liever wel meer dan een (als ik denk hoeveel mijn zusje en ik aan elkaar hebben gehad) maar het moet je maar gegund zijn....
ik wilde er 4 het lot besliste dat het er 3 werden.en gezien de crisis heb ik er met mijn verstand wel vrede mee. gevoelsmatig voel ik me nog weleens weemoedig, maar je moet nu eenmaal ook realistisch blijven.
ik vond 2 altijd mooi maar de wens is er nog wel dus wie weet Ik vind het voor mezelf belangrijk dat het financieel kan, qua ruimte ook kan en omdat ik chronisch ziek ben ik wel even moest wachten tot op zijn minste de jongste naar peuterspeelzaal gaat.. dat geeft wat ruimte zeg maar...
tja moeilijk moeilijk.... Wij zeiden altijd {beide} 2... nu hebben we er twee, zou er nog wel 2 willen. mja wat is financieel reeel? Momenteel heb ik een spiraal, steriliseren oid durven we niet {zullen ze ook niet doen denk ik, ik ben pas 26} We zeggen dus nooit nooit... Maar; nu ff niet. De jongste is een doerak en daar hebben we even de handen aan vol, maar wie weet of 1 of 2 jaar? We heben nog een slaapkamer over duszzzz 1 moment zeggen we duidelijk; nee. andere keer zeggen we misschien wel.... Ik zou willen dat ik ongepland zwanger zou worden Hoefde we de keuze niet zelf te maken. Tijdje gelede dacht ik zwanger te zijn, had echt zo'n gevoel, het was niet zo en eigenlijk vond ik dat jammer en daar schrok ik een beetje van. maw geen goede raad hier ik kan alleen zeggen; heb nog weinig mensen gehoord die erge spijt van nog een kindje krijgen hebben....
We zouden allebei graag 4 kinderen willen, maar daar gaan we pas voor als de jongste naar de basisschool gaat. Verder heb ik ook tegen mijn man gezegd ik wil pas weer zwanger worden als we of verhuist zijn of een grote verbouwing aan ons huidige huis hebben gedaan. Zodat ik dit niet zwanger hoef te doorstaan. Bij alle drie de zwangerschappen heeft mijn man gewacht met klussen tot het alle laatste moment (lees maand) dat ik zeker weet dat ik dat niet meer wil.
Ik wilde altijd erg graag een groot gezin...nu hebben wij 2 meiden en ik wil eigenlijk nog wel graag een derde kindje... Mijn vriend vondt het eigenlijk wel prima zo maar nu weet hij dat ik eigenlijk nog wel erg graag wil....gelukkgi heeft hij er nog eens goed over na willen denken en nu nog even geen derde maar over een tijdje waarschijnlijk wel...helemaal blij ben ik. Maar moet zeggen dat ik het denk ik ook wel goed vindt straks 3 kids! Druk genoeg en ik wil ook nog we graag op vakantie en leuke dingetjes doen...
Wij hebben er nu 2 en zijn bezig voor de 3e. Zoals het nu lijkt is het dan wel klaar, met 3 hebben we nog genoeg slaapkamers en ook financieel is het dan nog goed te doen.