In dit geval bedoel ik de onzekerheid wat betreft uiterlijk. Ik vraag me af of dat ooit minder wordt. Je zou verwachten dat je na je puberteit en je jaren als twintiger toch wat meer zou leren relativeren en accepteren. Ik had ook verwacht dat als ik moeder zou worden dat ik het minder belangrijk zou vinden, maar ik heb er nog steeds last van. Het is niet altijd aanwezig maar ik in periodes heb ik er last van. Ik heb zelf iets aan mijn uiterlijk dat me stoort, ik wordt er verdrietig van als ik ermee geconfronteerd wordt, op bijvoorbeeld een foto. En dan baal ik weer dagen...hebben andere vrouwen dat ook? De lat wordt tegenwoordig erg hoog gelegd en het is logisch dat niet iedereen aan de schoonheidsidealen kan voldoen. Hoe gaan jullie daar mee om, raakt het jullie nog, of hebben jullie jezelf al wel helemaal geaccepteerd. En zo ja, tips ?
Ik herken dat gevoel wel hoor, ik laat me ook niet graag fotograferen Ik vind mezelf echt zelden leuk staan op een foto, nu tijdens de zwangerschap is het iets minder geweest omdat ik trots op mijn buik ben/ was. Maar dadelijk na de zwangerschap zal het wel weer in alle hevigheid terug komen want tja, ik heb wat striae gekregen en mijn buik zal zeker niet strak zijn en ben altijd onzeker over mijn buik geweest. Ik ben vroeger ook ontzettend veel gepest en ondanks dat ik heel stoer overkom en iedereen denkt dat ik de zekerheid zelf ben omdat ik dat ook probeer uit te stralen door me voor te doen als een of andere stoere chick die zich nergens iets van aantrekt, is het toch heel anders Onder dat vertoon ben ik gewoon vreselijk onzeker en alleen mensen die echt dicht bij me staan weten dat. Tips heb ik zeker niet want ik heb het zelf ook nog altijd ondanks dat ik 32 jaar ben. Probeer gewoon de kanten die je wel mooi aan jezelf vindt te accentueren, dat maakt het voor mij wel iets gemakkelijker.
Ik heb ook van die dagen dat ik baal om mijn uiterlijk maar op een goede dag mag ik met trots zeggen dat ik er wel goed uitzie. Ik heb wel geleerd dat "zelfvertrouwen" aantrekkelijker is dan een knap gezicht.
Dat is waar, bij andere zie ik dat ook. Een minder perfect gezicht met uitstraling vind ik ook aantrekkelijker dan een perfect gezicht zonder...
Ja, zeker herkenbaar! Ik heb mezelf ook nooit mooi gevonden en vaak alleen maar de dingen gezien die lelijk waren in mijn opinie. Kon in mijn puberteit ook helemaal stressen om bv een paar streepjes striae op mijn benen. Relativeren gaat nu iets beter....(had ik nog maar alleen die paar streepjes striae na 2 zwangerschappen, wat maakte dat nou eigenlijk uit... ) maar ik blijf ook nog altijd de dingen zien die ik niet mooi vind... Foto's....vreselijk!!!
Herkenbaar.. Ben 30 en heb dat ook nog steeds.. Ik baal vooral van mijn gewicht.. Weeg nu 81 kg en ben 1.75 m.. Ben nu aan het lijnen en gelukkig gaat het langzaam eraf maar blijf zo'n zwangerschapsbuikje houden.. Toen ik zwanger was had ik er idd veel minder last van en was heel trots op mijn buik! Ook wat hierboven staat klopt, een gezicht met uitstraling is veel mooier!
Hier ook. Door die onzekerheid durf ik niet te gaan zwemmen, kan me er gewoon niet overheen zetten pfff. Enige periode dat ik trots was op mijn lichaam was in mijn zwangerschap. Toen ging ik overal pronken haha
Heel herkenbaar! Bij mij wordt het juist erger. In mijn puberjaren was ik heel zelfverzekerd. Nu wordt ik juist steeds meer onzeker. Kilo's blijven er aan komen. Heb een buik alsof ik nog steeds zwanger ben. Heb een huid van een puber (lees: veel puistjes). Met make-up op voel ik me dan wel weer heel zeker maar ik heb niet iedere dag de tijd en zin om me helemaal op te maken.
Ik vind het helemaal niet herkenbaar eigenlijk (en nee, ik ben zeker niet moeders mooiste). Ik ben eigenlijk nooit onzeker geweest over mijn uiterlijk, zoals al gezegd, ik ben zeker niet moeders mooiste, maar ieder is zoals hij is en daar moeten we het maar mee doen. Ik zou heus wel wat dingen aan mijzelf willen veranderen, maar onzeker erover ben ik niet eigenlijk.
Ik was vroeger(middelbare school/MBO-tijd zeg maar) slank. Niet mager, gewoon goed figuur. Nu ben ik totaal uitgedijd...Ik denk vaak; was ik vroeger maar meer bewust van mijn uiterlijk, dan had ik er nu niet zo uit gezien. Nu na zwangerschap is het helemaal vreselijk. Ik stoor me aan mijn buik, het is net een 30-km zone met drempels. Ik heb bij een dieetiste gelopen, maar dat hielp niet, werd er alleen maar sagarijniger van. Denk dat ik maar weer zwanger moet worden en de 1e 3 maanden beroerd voelen, dan eet ik bijna niks, haha! en dan daarna ga ik super gezond eten. Dit was namelijk met mijn 1e zwangerschap, ik at bv zelfs bij een patatje nog rauwkost omdat ik alleen patat en een snack veels te ongezond vond, hihi! Ben ook maar 10 kg aangekomen toen. Ja, baal dus van mijn buik, ik vergelijk mezelf ook vaak met andere "dikke" dames, die zien er soms zo leuk en goed gekleed uit ondanks hun "omvang". Ik ga binnenkort maar weer eens shoppen, zodat ik me iets lekkerder in mijn vel voel zitten met goed passende en leuk ogende kleding! en ondertussen maar op blijven letten met eten.
Goh wat vervelend TS. Hoe komt het dat jij jezelf (of dat deel) niet kan accepteren? Is je afkeer wel realistisch? ik hoop toch, voor jezelf, dat je jezelf kunt leren accepteren zoals je bent.. Zelf ben ik niet zo onzeker, als kind wel (lees tot 12-13e) daarna in de puberteit werd ik steeds zelfverzekerder en steeds meer vrouw. Natuurlijk zijn er dingen van mezelf die ik niet zo mooi vind of anders zou willen maar ach. Perfectie is ook niet alles Verder ben ik heel tevreden en vind ik mezelf wel een leuk uit ziende meid.
+1! Ik zie er ook niet 'perfect' uit maar ben nooit echt onzeker geweest. Misschien omdat mijn uiterlijk me nooit echt heeft geboeid. Ik werd op de middelbare school een tijdje geplaagd omdat ik een beetje uit proportie was; grote borsten en we een slank figuur. Heb gewoon altijd mijn schouders opgehaald en het is toen heel snel gestopt. Daarna werd ik dan wel eens voor apaat uitgemaakt, dat dan weer wel
Ik herken me heel erg in jou verhaal. Had vroeger een mooi figuur en ineens was het over. Dat ik nu wat kilo's meer heb kan ik nog wel accepteren maar die buik die net lijkt alsof ik nog zwanger ben daar heb ik moeite mee. Kleding koop ik altijd in de juiste maat maar toch heb ik altijd het idee dat mijn T-shirts mijn heuvels benadrukken etc. En dan zie ik op straat meiden met een voller figuur die super leuk en hip gekleed zijn waarbij dit allemaal niet opvalt. Dan vraag ik me af wat ik fout doe.