Misschien vooral een vraagje aan de leerkrachten onder ons, maar wat is er de reden van dat tegenwoordig ieder kind een bepaalde 'diagnose' mee lijkt te krijgen? Is dat het hedendaagse onderwijsbeleid, zijn leerkrachten 'verplicht' om hun leerlingen stuk voor stuk te categoriseren? Ik overdrijf nl niet als ik zeg dat letterlijk ieder (IEDER!) kind in mijn omgeving wel 'iets' heeft. Van autisme tot pdd-nos, van ADHD tot hoogbegaafdheid, van dyslexie tot dyscalculie. Ieder kind is onderzocht en heeft een etiketje met bijbehorend aangepast lesprogramma gekregen. Dat is toch raar? In mijn omgeving alleen al 4 hoogbegaafde kindjes? Dat is statistisch gezien gewoonweg onmogelijk. Slimme kindjes hoor, daar niet van, maar is slim tegenwoordig ook gelijk hoogbegaafd? Ik vraag me ook serieus af of kinderen er uiteindelijk bij gebaat zijn om altijd volgens aangepaste programma's te werken. Moet je juist niet ook op school leren hoe je omgaat met je eigen kwaliteiten en beperkingen? Ik bedoel, als ik graag uit het raam zit te staren zal mijn werkgever voor mij echt geen aangepast werkpakket samenstellen. Ik kon vrij makkelijk leren en was daardoor vaak wat sneller met opdrachten klaar. Dan moest ik idd wachten op de rest. Verveelde ik me dan wel eens? Ja. Maar what's the problem? Waarom moet een kind iedere minuut die het op school doorbrengt worden geprikkeld? Wij mochten dan gaan tekenen, of zelf wat lezen, waarom kan dit nu niet meer? Ik maak me oprecht zorgen over het moment dat mijn zoontje naar school gaat en welk labeltje er aan hem gehangen gaat worden. De etiket-blijheid zal ook zeker meewegen in onze keuze voor een school. Ik ben benieuwd of nog meer mensen hun vraagtekens bij deze werkwijze hebben. En wellicht dat er mensen uit het onderwijs zijn die kunnen uitleggen wat er precies achter zit. Misschien mis ik gewoon iets. Ik ben benieuwd!
Ik ben het wel met je eens. Hier loopt er in de klas bij de oudste wekelijks een Orthopedagoog of ambulant begeleider mee om een kind te observeren. Mijn oudste hebben ze ook getest en die heeft predikaat bovengemiddeld intelligent gekregen. Tja voor mij word er niets anders. En voor school ook niet. Maar wel een test van 2400 euro.
Ik krijg ook wel dat idee. De oudste van een kennis van me zou PDD nos hebben... em toen liet vader zich testen en die zou ook autistisch zijn. Zomaar ineens?? Vreemd hoor.... als die dat hebben, dan ben ik ook vast autistisch...
Ik ben leerkracht voortgezet cluster 4 onderwijs. Voor kinderen / jongeren met een diagnose dus. Ik herken de trend en maak me er ook wel eens zorgen over. Het heeft, denk ik, te maken met de politiek en de hedendaagse maatschappij met haar technologie. Veel kinderen krijgen al jong te maken met erg veel prikkels. De wereld gaat snel. Er is van alles beschikbaar. We zitten in een consumptiemaatschappij. Die behoefte moet op school ook bevredigd worden. Lukt dit niet dan gaan kinderen vervelen / klieren en is er meer nodig. Daarbij helpt de politiek weer een handje door geld beschikbaar te stellen voor alleen kinderen met een stempel. Dus plakken we overal stempels op. Daarbij is er een trend dat we alles willen meten en verklaren. Daar heb je 'standaarden' en 'hokjes' voor nodig. Alles wat afwijkt van het gemiddelde daar moet wat mee. Die bandbreedte wordt naar mijn mening steeds nauwer. Kinderen vallen dus sneller 'buiten het normale' Ook heeft het denk ik te maken met onze hedendaagse visie op onze kinderen. Ik denk dat er vroeger veel vaker gedacht werd van: dan hebben ze maar even pech, terwijl er nu veel meer wordt gekeken naar: hoe kan ik de behoefte van mijn kind vervullen? We nemen kinderen veel serieuzer. Ipv te denken: die is gewoon een beetje anders, willen we onze kinderen helpen om binnen de bandbreedte te passen, want dan 'zijn ze gelukkiger'. Ik denk dus dat het met verschillende factoren te maken heeft. Maar ik bemerk ook wel weer een tegenbeweging. Het gaat in fases.
Ik herken het helemaal! Stond voor een klas van 19 kinderen en daar hadden er 10 wel 'iets'. In mijn ogen normale kinderen die bijv. gewoon eens een extra rondje moesten rennen of wat structuur nodig hadden. Ben je dan meteen adhd'er of autist? En als je niet zo goed kan mee lezen moet er gelijk getest worden op dyslexie. Een kind moet tegenwoordig alles goed kunnen en mag geen 'minpunten' hebben, erg triest. En wat jij al zegt, welke stempel gaan mijn kinderen krijgen??
Hier een leerkracht bovenbouw en gedrags-en hoogbegaafdheidsspecialist. Bekend met labels dus Aan de ene kant sluit ik mij volledig aan dat Nederland aan het doorslaan is met het labelen van kinderen. Men drukt er een stempel op en het kind is niets meer dan dat stempel en de beperkingen die erbij horen. Aan de andere kant ben ik wel van mening dat men de ongelijkheid van kinderen moet erkennen en dat ieder kind het recht heeft om het beste uit zichzelf te haken. Als ik even inhaak op het voorbeeld van de kinderen die meer kunnen dan is het in mijn ogen niet meer dan logisch dat je meer van ze vraagt. Als jij op je werk ergens goed in bent dan krijg je hopelijk ook de ruimte om je te ontwikkelen en hoef je niet niets te doen omdat misschien niet iedereen dat kan? Door ieders ongelijkheid te erkennen en te laten weten dat ieder goed is zoals hij is behandel je mensen gelijk. (Wil niet zeggen dat je in een klas van 20 20 verschillende niveaus moet aanbieden )
Tja, hier ook pdd-nos en veel mensen om mij heen geloven het niet. Dat is hun probleem en niet de mijne. Ik heb mij niet voor niets laten testen en ik weet wat voor innerlijke strijd ik mijn hele leven voer. Mijn zoontje gaat ook getest worden en dochter heeft wel symptomen en merk nu daadwerkelijk dat het haar beperkt bij o.a. school en zwemles. Maar omdat ze in verhouding minder symptomen heeft dan zoon gaan we nu eerst naar een kinderpsycholoog. Niet gelijk de testen starten. En wat een ander ervan vindt zal mij werkelijk een worst wezen. Ik laat mijn kinderen niet onderzoeken omdat ik ze perse een stempel wil geven maar ik weet dat ik meer bereikt had als ik de juiste hulp gekregen had wat past bij mijn autisme. Als mijn kinderen ook autistisch blijken dan wil ik hun die hilp niet onthouden omdat anderen het niet in willen zien. Ik kijk naar mijn kinderen en watde omgeving allemaal heeft zou mij echt een worst wezen.
Misschien beetje domme vraag hoor, maar moet je bij de basisschool ook niet aantonen dat je kind onderzocht is? Bijv door een dyslexie verklaring enzo? En bestaat er zoeits als een verklaring voor hoog intelligent? Want ik geloof niet dat onder de zelfde noemer valt als hoog begaafd toch?
Hier 2 kinderen met diagnose en ik ben er blij mee! Door de diagnose hebben mijn kinderen veel meer mogelijkheden. Ze krijgen extra hulp op school, die ze anders niet gekregen hadden. Tegenwoordig krijg je niks voor elkaar zonder diagnose. Het is maar net waar je de diagnose van je kind voor gebruikt. Voor 'de aandacht' of voor de mogelijkheden... Ik wordt een beetje moe van de gedachtengang van veel onwetende ouders. Alsof je zomaar een diagnose krijgt. Mensen die dit zeggen hebben het waarschijnlijk nooit in hun eigen gezin mee gemaakt......
Ik ben ook zeer blij met de diagnose van onze zoon, had hij dit niet gehad geloof dan niet dat hij zich volledig kon ontplooien. En het komt niet zomaar uit de lucht vallen. Hij heeft pdd-nos met daarnaast nog meer problemen die binnenkort onderzocht moeten worden(stemmen horen). Zonder diagnose kun je tegenwoordig niets meer bereiken. Daarnaast moet er ook aan gedacht worden dat de maatschappij totaal is veranderd waardoor dit soort kinderen steeds meer naar voren komen.
Maar wat ik me afvraag: wordt het wellicht te snel geroepen of wordt hiervoor daadwerkelijk een kind onderzocht? Want voor je een diagnose hebt ben je wel even verder hoor. Dat gaat niet zo makkelijk. Aan de andere kant zet het mij ook wel aan het denken. Maken we de juist keuzes voor onze zoon, doen we goed aan wat we doen, de hulp die we zoeken etc. Hij heeft idd ook de diagnose ass. Maar ik vind het ook vervelend om om me heen te horen dat elk kind wel wat heeft en dat ze veel te snel diagnoses stellen. Ik voel me dan toch een beetje 'aangesproken'. Zou ik niet moeten doen, want het is inmiddels wel bewezen dat sinds hij de juiste hulp krijgt, hij met sprongen vooruit is gegaan.
Waar ik me over verbaas is dat er zo vaak zo weinig begrip van leerkrachten af lijkt te komen.We hebben onze dochter al ingeschreven voor de basis school .Daar begint ze als ze 4 is.Ik kreeg serieus verteld dat ze eigenlijk de pengreep al moet beheersen omdat de juffen en meesters daar geen tijd voor hebben om dat aan te leren.Dan denk ik praten over veel prikkels en kids die veel moeten.Begin dan eerst een met kinderen kinderen te laten zijn.Het start al op de creche met een belachelijke cito toets.Ik heb er geen problemen mee dat ze kijken hoe ver een kind ontwikkeld is wel dat er meteen een label aan moet,.Dus wat mij betreft doen scholen net zo hard mee aan labelen alleen op een ander manier, En het feit dat er mischien meer diagnoses komen kan ook voortkomen uit het feit dat de kennis steeds meer groeit
@ts: op de school van mijn zoontje herken ik het (nog) niet. Nu gaat hij pas na de zomer naar groep 3, dus misschien is het dan anders. Maar ik krijg in het algemeen wel de indruk dat tijden zijn veranderd, ja. Mijn zoon is best druk en kreeg al binnen no time observaties door de IB-er, sociale vaardighedentraining, en een observatie door ergotherapie. Terwijl wij het eigenlijk niet zo nodig vonden. Kijk, ik weet dat hij best 'een handvol' is, maar volgens mij is het allemaal binnen de grenzen van het normale. Ik heb wel gedacht dat het voor school ook een soort interessante casus was, en dat ze het deden om een potje leeg te maken, of omdat ze ergens hoopten hem in een hokje te kunnen stoppen, want dan wisten ze vervolgens op welke knoppen ze moesten drukken om hem in het gareel te houden. (Mijn tante heeft 45 jaar voor de klas gestaan, en vond het ook van de zotte, die zei ook: 'het is gewoon een kind!'.) Wat mij vooral gestoord heeft is dat ze toch te weinig met ons in gesprek gingen. Uiteindelijk denk ik dat de ouders ook wel weten of het allemaal binnen de grenzen van het normale is of niet (uitzonderingen daar gelaten). En hoe een kind zich thuis gedraagt zegt ook veel. Zo zei de IB-er dat hij geen seconde stilzat, maar thuis zit hij zo twee uur stil te lego-en. Dat verbaasde haar. Maar goed, genoeg over ons! Mijn ervaring is dus dat ze inderdaad overal een label op proberen te plakken, of dat ik in ieder geval de indruk krijg dat dat hen wel goed uitkomt. Ik vind natuurlijk dat voor de kinderen die wel echt iets hebben het goed is dat dat gebeurt, maar ik ben het eens met TS dat het nooit zo kan zijn dat de helft van de kinderen een stempel heeft. En inderdaad: slimmere kinderen mogen meer uitgedaagd worden, maar dat hoeft toch niet? Ik was altijd de slimste van de klas, maar ik vond de extra rekenkaarten en wat staartdelingen maken op het bord genoeg uitdaging. Ik heb nooit het idee gehad dat ik me verveelde. Ik was ook een dromer en speelde graag. Dat zie ik bij mijn zoon ook. Voor de gewoon slimme kinderen denk ik dat er heus voldoende te doen is. Dan heb ik het dus niet over hoogbegaafde kinderen (voordat ik die ouders op mijn nek krijg).
Ik herken wel dat er steeds meer onderzocht en gelabeld wordt. Maar ieder kind? Nee, absoluut niet. De helft? Nee hoor, bij lange na niet. Een kwart dan? Nee hoor, zelfs dat niet eens. Bij ons zitten in elke klas wel een paar kinderen met 'iets'. Overigens zijn het niet de leerkrachten die een diagnose stellen hoor, dus die 'beschuldiging' klopt al niet. Wel zijn het vaak leerkrachten die bijzonderheden signaleren (en daarmee vaak vermoedens die ouders al langer hadden dat er 'iets' is, bevestigen.) Ik denk dat het altijd goed is om naar een kind te kijken en naar de behoeftes die dat kind heeft. En dan zien in hoeverre je binnen de klas wat aanpassingen kunt doen om (meer) aan de (onderwijs-)behoeften van dat kind te voldoen. Het is toch onzin om een kind in groep 6 met het reguliere rekenprogramma mee te laten doen, als hij de getallenrij tot 100 nog niet eens beheerst en na twee jaar stampen nog de tafels niet kent? Het is toch onzin om een kind van groep 6 met het reguliere rekenprogramma mee te laten doen, als hij moeiteloos met procenten en verhoudingen bezig is, wortels trekt en vermenigvuldigt met negatieve getallen. De vergelijking met werk vind ik niet opgaan. Als je iemand die het potentieel heeft om een briljant vaatchirurg te worden een hele dag naar de lopende band laat kijken om de mislukte snoepjes er tussenuit te pikken, dan zou het zomaar kunnen dat die persoon daar diep ongelukkig van wordt. Als je iemand die niets heeft met boekenwijsheid maar fantastische groene vingers heeft, in een kantoor opsluit om boekhouder te worden, zou het zomaar kunnen dat die persoon daar diep ongelukkig van wordt. Je zegt dat jij van jouw werkgever geen aangepaste programma's krijgt. Nee, allicht. Met een beetje geluk zit je in je baan op je plek. Wij doen als volwassenen toch ook niet allemaal exact hetzelfde werk? Wij accepteren van elkaar probleemloos dat de ene persoon meer geschikt is als verpleegster en de ander meer als advocaat. Ons programma is al 'aangepast'. Maar kinderen tot 12 jaar zouden wel allemaal exact hetzelfde moeten kennen en kunnen en allemaal volgens dezelfde maatlat 'afgerekend' worden. DAT vind ik pas raar. En om eerlijk te zijn word ik een beetje moet van die houding van 'hoogbegaafden hebben het maar makkelijk en die komen er zonder onze hulp wel want ze zijn toch zo slim'. Leg me dan eens uit waarom relatief veel hoogbegaafden uiteindelijk zonder diploma van school gaan? En vertel me eens waarom het zelfmoordcijfer bij hoogbegaafden duidelijk hoger ligt dan het landelijk gemiddelde? Iedereen snapt dat een kind met het niveau van een 6-jarige niet op zijn plek is een groep 8 (als je geen aanpassingen doet en het kind gewoon gaat zitten 'pesten' met dezelfde lesstof en verwachtingen als de rest van de klas.) Waarom weigeren mensen dan te snappen dat het ook ontzettend frustrerend is om met het niveau van een groep 7 leerling in groep 4 te zitten en wéér diezelfde stomme automatiseringsbladen te maken van sommetjes die je jaren geleden al zonder moeite foutloos maakte.
Om vergoede hulp te krijgen heb je sinds 1 januari een diagnose nodig! Slechte zaak vind ik als we juist laagdrempelige en gemakkelijk kinderen wil helpen. Dit werkt diagnoses in de hand. Gelukkig straks vanaf 1 augustus geen diagnose meer nodig voor extra begeleiding op school. Ik hoop dat dit effect gaat hebben! Daarbij wil ik wel zeggen dat bovengenoemde diagnoses allemaal echt bestaan en dan sommige kinderen hier echt last van hebben, mijn zorg is dat dit niet meer serieus wordt genomen door overdiagnosticering! Daar moeten we voor waken vind ik!