Hallo allemaal, Ik ben met 34 weken en 3 dagen ingeleid ivm een veel te hoge bloeddruk en een beginnende zwangerschap. Uiteindelijk heeft het inleiden 4 dagen geduurd en is mijn zoontje op 8 juli geboren. Het begin ging erg goed maar na 1 week ziekenhuis waarvan 4 dagen couveuse heeft hij een behoorlijke infectie opgelopen. Toen mocht hij eindelijk naar huis en werd hij na 3 weken weer opgenomen ivm een infectie ( wat later een flinke verkoudheid bleek ) Ik heb het hier allemaal nog steeds erg moeilijk mee ook omdat er in het ziekenhuis best wel wat fouten gemaakt zijn. Begrip hiervoor krijg ik eigenlijk alleen van mijn man moeder en schoonmoeder. Maar verder snappen maar weinig mensen hoe ik me voel. Ik vraag me dus ook af of er meer mensen zijn die zich een beetje in mijn verhaal kunnen vinden. Groetjes
Ik kan me enigszins wel wat voorstellen hoor wat je meemaakt. Ons zoontje is geboren met 31 weken en ging hartstikke goed. 1 week na de geboorte mocht hij naar het streekziekenhuis en dat ging hartstikke goed. Totdat hij na 2 weken steeds stiller werd en we konden hem zo weg leggen en hij protesteerde helemaal niet. Wij aangegeven bij de verpleging en die vonden dat ook. Toen is er een ruggenmergpunctie gedaan tot 2 keer aan toe. Zijn ontstekingswaarde was te hoog. Maar ze wisten niet waar de infectie vandaan kwam. Toen gebeurde het vreselijke. Ze wouden hem aan een snorretje zuurstof leggen. Oke prima doe maar. Later zeiden ze we gaan hem aan de CPAP leggen. En toen kregen we de schrik van ons leven. Hij stopte met ademen waar wij bij waren! De verpleging snel de kinderarts bellen en ons helpen met het wakker houden van de kleine. De kinderarts naar boven gerent en die heeft toen zo'n kapje gepakt en heeft hem beademt. Je zag hem gewoon ontspannen. Hij hoefde niet meer te ademen want dat werd voor hem gedaan, hij was gewoon uitgeput van : ademen, op temp houden, en de infectie bestrijden. Dus wij in de nacht achter de ambulance aan naar het AMC. Na een week mocht hij weer terug naar Hoorn. Ik zeg nog in het AMC hij heeft een bolle buik. Maar dat kwam door de beademing zeiden ze. Hij was welgeteld 24 uur in Hoorn toen hij dus weer naar het AMC moest. Ze vertrouwden in Hoorn zijn bolle buik niet (verdenking van N.E.C.) Toen hebben we wel aangegeven in het AMC nu niet eerder naar Hoorn als alles goed is. In de 2 weken erna heeft hij verschillende antibiotica gehad en als laatste een antibiotica die heel hevig was. Maar hierop daalden wel zijn ontstekingswaardes. Na de 2 weken weer terug naar Hoorn. En nog steeds een bolle buik. Toen over op de soyavoeding en toen zag je zijn buikje smaller worden. Daarna nog een aantal weken in het ziekenhuis gelegen en toen lekker naar huis.
Pfff jeetje dat is ook erg zeg! Wij hebben hier dus ook veel "problemen" gehad met het JKZ. Hij kreeg ab eerst een brede omdat ze niet wisten wat hij had. Zijn ze 2x zijn ab vergeten te geven. toen hij op de neo lag werd ons verteld dat zolang hij aan kwam van zijn voeding hij geen sonde hoefde ook al dronk hij niet al zn flessen leeg. Op de kinderafdeling had hij na 3 dagen zonder overleg in ene een sonde omdat hij 2 flesjes niet leegdronk ( Maar wel gewoon aankwam ) Op verzoek van ons is de sonde er dus gewoon weer uit gegaan ( hij kwam ruim 200 gram per 2 dagen aan dus niet nodig ) De tweede keer begon al op de SEH waar wij heen moesten omdat hij in ene koorts had. Op de SEH was zijn koorts al weg maar goed hij werd na gekeken kreeg een plaszakje wat niet goed zat ( kan gebeuren ) kind had t steenkoud omdat hij zeiknat was van zn eigen urine dus wij gevraagd of iemand het weg kon halen zodat wij hem droge kleding aankonden doen. Kwam er iemand hadden ze het niet gezegd dus die vrouw ging tegen mij te keer. Toen moest hij in ene aan een monitor ( wat hij nooit had gehad maar oke ) Toen ik vroeg waar dat voor was was er niemand die me een duidelijk antwoord gaf en toen hij opgenomen werd en wij werden gehaald door de verpleegster hadden ze gezegd dat ik geschrokken was van die monitor. Dag later wilde ze zonder overleg een ruggenprik doen ivm hersenvliesontsteking terwijl hij dus al ruim 24 uur koortsvrij was en totaal niet ziek oogde. Hebben wij dus ook niet gedaan We wilde eerst de kweek afwachten en mocht het nou slechter gaan ondanks de AB kon dat altijd nog gedaan worden. Hij kreeg medicatie voor zn reflux 1ml per dag verspreid over 2x dus 2x 0.5 er werd ons door 6 verschillende mensen gevraagd wat voor medicatie3 hoe vaak en hoe veel. Wij verteld na 3 dagen spugend en gillend kind. Hadden ze hem die 1ml in 1x gegeven dus werkte niet voldoende. Met pijn en moeite is dit aangepast. Uit de kweek kwam niks en uit eindelijk zeiden ze dat hij een flinke verkoudheid had. Op de neo zouden ze ons begeleiden met het badje enzo omdat wij geen kraamhulp zouden krijgen. Ivm overplaatsing zouden ze dit dus op de kinderafdeling doen. Toen we vroegen of iemand ons een x wilde helpen ( ik had tenslotte nog nooit mijn of een ander kind in bad gedaan ) werd er dood leuk gezegd jij bent toch zijn moeder?! En we werden niet geholpen. Ik kreeg prematuur voeding mee niemand die me verteld had hoe ik het klaar moest maken als gevolg we deden het verkeerd kind verstopt.. Toen ik dus eindelijk thuis was met mn mannetje wist ik niet eens hoe ik hem moest wassen in bad moest doen of afdrogen ( Inmiddels wel ) Maar daar sta je dan met je kindje in de wereld zonder dat je weet hoe je iets moet doen
onze zoon is geboren met 34 weken. extreem traumatische bevalling met foetale nood. Vooraf op verzoek nog wel een bevallingsplan ingediend, wilde geen morfine (slecht voor het kindje)wel een ruggenprik. De bevalling was na vier cm zo pijnlijk dat ik vroeg om een ruggenprik. Alleen maar arts assistenten en er werd een ontwijkend antwoord gegeven. Ik heb gesmeekt, niets, geen ruggenprik. Ze wilden 'afwachten'?? Daarop, toen het zo slecht ging dat ik niet meer goed reageerd, kreeg ik een....................... morfineprik! verschrikkelijk.Het hielp geen drol tegen de pijn en wat gebeurde er: ecg van onze jongen viel weg, hij had het erg moeilijk. Ik werd omgedraaid, benen in de steunen, ingeknipt en zonder persweeen is mijn zoon met pomp en duwen op de buik uit me getrokken ongeveer. Hij had nadien veel blauwe plekken. Ze vertelden me dat dat kwam omdat hij het zo zwaar had gehad (dankzij mij bedoelden ze daarbij). Volgens mede forumsters hier kwam dat door de weeenstorm, eentje die ik echt fors heb gehad. Nadien stond er, toen onze zoon inmiddels op de couveuse lag (ook aan de cpap) in ons medische dossier: kans op interactie probleem (dat mama een hekel heeft aanhaar kindje) ivm traumatische bevalling.OVERAL werd dit wel gelezen en alle reacties van de neonatologie hadden die ondertoon.Vreselijk.. Hebben jij en je zoon zo'n moeilijk bevalling gehad, krijg je dat in je maag gesplitst. Dit heeft nog een jaar doorgespeeld, op elke afdelingin het ziekenhuis. JE krijgt het niet teruggedraaid wat er in zo'n dossier staat. En dat terwijl wij zo blij zijn met ons manneke. Zo gemeen en zo oneerlijk. Ik heb het er nog steeds moeilijk mee. De verloskundige die ik erover sprak nadien (heeft alleen kniphechtingen verwijderd) vond het vreselijk voor ons. Nadien vonden ons jongetje een keer blauw om zijn mond en je kon zien dat hij na de voeding gebraakt had, in zijn bedje, alleen op de rooming in, zonder monitor. Schrok me wild, wat was ik verdrietig. Zo naar om te zien. Kan nog steeds niet goed naar de foto kijken. Omdat ik een hb van vier had en geen bloedtransfusie heb gekregen, had ik barstende koppijn de hele dag, de hele nacht. Kolven lukte daarom niet goed en mijn borstvoeding is helaas niet goed op gang gekomen.Maar niemand, helemaal niemand daar heeft ons daarmee geholpen, niet aangelegd, niks. Terwijl dit voor ons ook nieuw was. En zo belangrijk die melk voor onze zoon. Ik kan het niet meer terugdraaien, maar had het graag gewild. Bij ons ook echt veel fouten gemaakt. Een tijdje geleden nog toen onze zoon een epil. aanval leek gehad te hebben (is gelukkig niet meer voorgekomen) bleek dat stomme medische rapport nog steeds op de afdeling te slingeren. Onze zoon was toen al tien maanden! Stond er in het verslag: vader en moeder DENKEN dat L. papa zegt, maar wij horen dat niet. Zucht. Ik word er zo moe van. En toch doet het ook zeer. Laat ons met rust. Je krijgt niet eens een eerlijke kans. Alleen omdat ik een moeilijke bevalling had. En komt er een oogarts, om te kijken of hij geen bloedingen achter het oog had (om de epil. aanval te verklaren dachten wij). Staat er in de brief naar de huisarts (heb ik opgevraagd): om shaken baby syndroom uit te sluiten. Wat waren wij boos!Heb ook nadien een stormend telefonisch gesprek gehad met de kinderarts waar wij waren. Of ze doen normaal en ze zijn open, of we zijn weg. Met negen maanden kreeg hij daar al te horen, dat hij fysio moest, want ja hij had toch al wel moeten lopen. met negen maanden? En zes weken te vroeg geboren. Zijn vader en moeder liepen beiden pas met anderhalf, dus eerder ben ik niet ongerust. Langzamerheid komen we van de poli af, hij ontwikkelt zich prima. Maar wat een stempel heeft het op ons achtergelaten,de periode die zo mooi had moeten zijn (ondanks zijn prematuriteit), is door het ziekenhuis zelf de grond in getrapt. Vele tranen zijn er hier gevloeid. Maar wij hebben ons jongetje, gezond en wel en zijn heel gelukkig. Dat houden we VOOR die ellende op ons netvlies.
Jeetje Loe ik zit jou verhaal met open mond te lezen! Ik kreeg die stempel ook. Maar nu geef ik ook toe ik heb juist door dat iedereen me zo behandelde ook een PND ik werd gedwongen dingen te doen die ik niet wilde ( of beter gezegd niet kon ) Er werd mij een verschrikkelijk schuld gevoel aangepraat dat ik niet door wilde met kolven en BV omdat het mij zo'n pijn deed! dat ik toch nog te lang door gegaan ben. Ik snap gewoon niet dat ze een kersverse mama en dan al helemaal een prematuur mama zo behandelen.
Hallo allemaal, Wat een heftige verhalen!! Schandalig hoe jullie behandeld zijn en al die fouten die er zijn gemaakt!! Onze tweeling is met 30 weken geboren en dat is al super heftig. Als je er ook nog allemaal bij krijgt wat jullie hebben meegemaakt... Ik kan me (gelukkig) niet vinden in de verhalen over het ziekenhuis...maar wel over het begrip van mensen. Sommige mensen hebben me echt teleurgesteld.... die begrijpen gewoon niet hoe heftig het is als je kindje zo voeg wordt geboren. Iemand zei zelfs tegen mij dat je kindje toch beter met 30 geboren kan worden dan met 42, want op het einde is het zo zwaar!! Ik had er alles voor over gehad om mijn kindjes nog langer in mijn buik te houden...! Ik vind het nu soms nog moeilijk. Een kennis van mij is pas bevallen en hun hebben een hele zware periode gehad, als ik al die ziekenhuisverhalen hoor sprongen meteen weer de tranen in mijn ogen. Toen ik thuis kwam, kwam alles er weer uit. Je beleeft dan alles weer even opnieuw...
Loe mijn ogen staan ongeveer zo na het lezen van jullie verhaal. Dikke knuffel voor jullie hoor! En zo te lezen doet jullie mannetje het prima! Marieke ik heb dat ook hoor met verhalen of als op de tv iets met couveuse zie dan springen de tranen ook bij mij in me ogen. Ik denk zelf dat ik het nog steeds niet verwerkt heb.
Hier springen ook de tranen in mn ogen als ik dat soort dingen lees/zie/hoor. Vd week moest ik met mn buurvrouw mee naar het ZH. En kwam ik in DE kamer waar mij verteld werd dat ik ingeleid zou worden heb dr veel moeite mee gehad om daar naar binnen te stappen. Het begrip van de omgeving is hier ook lastig. Ik krijg nu vaak te horen "je moet niet zo vaak in het verleden blijven hangen maar kijken naar nu en de positieve dingen" Ja sorry maar niet iedereen verwerkt het met een week.