Mijn dochter is enig kind en ze vindt t wel makkelijk dat ze nooit hoeft te delen en van vriendinnen hoort ze vaak dat die altijd ruzie hebben met broers/zussen.Maar soms mist ze het wel maar wie weet,ik heb nog steeds een kinderwens. Heb zelf 1 broer en vind dat heel fijn zeker omdat onze ouders geen contact met ons willen.
Wat rot voor je chillin, voor mij is het niet in te leven dat een ouder geen contact wil met zijn of haar kinderen.
Hier ook bewust 1kindje. Wij zijn compleet zo,is gewoon ins gevoel.. Het delen spelen etc lossen we hier wel op dmv neefjes/vriendjes etc. En ook aan verwennen gaan we niet doen.. Hij krijgt wat hij nodig heeft en soms gewoon wat extra net als de meeste andere kinderen..
Ik heb zelf geen broer of zus en nu ik zelf 2 kids heb en zie hoe leuk ze het samen hebben en hoe gezellig het thuis is, tja ik heb veel momenten nu ik moeder ben dat ik toch wel een hoop gemist heb... Toen ik nog geen moeder was miste ik niks , ook niet toen ik moeder was van 1kind.. Maar nu ik er 2 heb en ze zo leuk samen zijn heb ik wel zo iets van dat heb ik zelf nooit gehad en met vriendjes was het nooit zo als dat je zou hebben met een broer of zus.. Maar het blijft jullie moeilijke keuze!
Mijn man is enigskind en merk dat echt enorm aan hem, hij begrijpt vaak dingen niet in het familieleven , op zich heeft ie niets gemist terwijl ie opgroeide maar nu hij ziet hoe het familieleven met een broer of zus kan zijn (en ook door het kijken naar onze kids) mist ie nu wel wat ineens en vind ie het jammer dat ie nooit wat heeft kunnen delen met een broer of zus (zeker in moeilijke tijden) Aan de andere kant zegt ie dan; je hebt ook het gezeik wat het soms geeft niet (maar met een knipoog erachter want hij zegt en weet ook dat dat niet opweegt tegen wat het kan opleveren. Maar goed het is geen garantie natuurlijk voor hetzelfde geld hebben ze niets met elkaar en dan houd het nog op.. Ik had het in elk geval mega ongezellig gevonden en had me een enorme egoist voor mijn gevoel gemaakt, ik was altijd de verzorgende voor mijn kleine zusje.. dus ik weet niet hoe ik was geweest als ik dat niet had gehad maar voelt niet goed in elk geval.
ikzelf heb er geen ervaring mee.. maar mijn man zijn oudste dochter van nu 22 jaar is wel alleen opgegroeid en vind dat nog steeds helemaal niks... ze miste een broertj of zusje om dingen mee te delen... gelukkig heeft zij nu wel 2 jonge halfzusjes. (onze dochters) maarja daar groeit ze niet mee op.... zelf kom ik uit een gezin van 4 kids... dus kan me er ook niets bij voorstellen. en ik wilde zowiezo 2 kindjes...eentje vind ik dan best sneu voor het kind... maarja niet alle kinderen denken hetzelfde!
ik zelf heb er geen ervaring mee maar ken wel een paar mensen die enigs kind zijn en die vinden het niets. ja, ze hadden vroeger alle aandacht van de ouders en hoefde het niet te delen. maar je bent wel altijd alleen. collega van me voelde zich vroeger echt eenzaam hierdoor. ouders die op een gegeven moment slechter werden en achteruit gingen en alles kwam op haar neer. ze had dan wel haar man maar toch. later begravenis, huis legen halen enz. moest allemaal door haar geregeld worden. ze had verder weinig mensen waar ze herinneringen mee op kon halen of waar ze het verdriet echt mee kon delen. o.a. om deze rede zou ik graag een brusje voor mijn meisje willen. nooit te zeggen of ze later goed met elkaar op kunnen schieten maar dat kan niemand zeggen. als er dan wat met mij gebeurd, staat ze er niet helemaal alleen voor.
Ik ben zelf ook enigst kind, maar heb er in mijn jeugd geen last van gehad. Niet eenzaam, genoeg vrienden/vriendinnen en niet heel erg verwend. Maar toen in 2009 mijn vader overleed en mijn moeder ook aan het kwakkelen ging met haar gezondheid, dan komt alles wel op je dak! En dan mis je wel een broer of een zus. Mijn man is ook de enige thuis, hij had een broertje maar die is inmiddels overleden. Dus hij weet wel hoe het voelt om een broertje te hebben en nu de enige is....
Ik heb mij dus jaren heel eenzaam gevoeld. Mijn broer was echt een probleem kind en alle aandacht ging daar heen. Begrijpelijk hoor, maar ik kon nergens terecht. Het was altijd minder belangrijk. Terwijl onbelangrijke dingen voor een puber heel groot kunnen zijn
Wij kiezen heel bewust voor 1 kindje. Omdat we dat al snel wisten, hebben we ook goed overwogen wat we konden doen om te zorgen dat hij geen moeite zou krijgen 'later' in de omgang met anderen. - Kinderdagverblijf, om te leren met groepen om te gaan, hoe dat werkt, rekening houden met elkaar, etc. - Veel tijd doorbrengen met familie/vrienden/buren met kleine kindjes, om een vangnet op te bouwen en te zorgen dat hij alle kans heeft om vrienden voor het leven te vinden. - Niet altijd maar zijn zin geven - enig kind betekent niet altijd een verwend kind, dus daar letten we zeker op. Verder zien we het wel. Sil zit nu op het KDV in een periode dat veel groepsgenootjes broertjes/zusjes krijgen, dus dat houdt hem nu wel bezig. Hij was laatst heeeeel boos op me toen ik zei dat hij echt geen broertje zou krijgen Ik vind het wel lastig, hoor, en behoorlijk confronterend. Heb dan ook al een paar avonden flink liggen peinzen of we hem niet tekort doen, maar dan denk ik weer aan al onze redenen om maar 1 kind te willen en dan is het wel weer OK
wij houden het waarschijnlijk ook bij 1 kind. Ik heb een erg zware zwangerschap/bevalling en kraamtijd gehad . Daardoor ben ik erg angstig om zwanger te raken. En ik hou erg veel van mijn zoontje en ik hou ervan om hem lekker te vertroetelen en te verwennen daarom hou ik het bij 1
Maar als het kind nou zelf aangeeft niets te missen of het fijn vindt, wat is er dan zo sneu? Het is meer jouw gevoel. En dat jouw stiefdochter dat aangeeft is natuurlijk ook jammer voor haar persoonlijk. Ik weet niet hoe lang haar ouders al uit elkaar zijn, maar dat kan mogelijk ook meewegen. Broer/zus die elkaar totaal niet liggen, maar wel dag in dag uit met elkaar opgescheept zitten, vind ik ook sneu. Maar een hele goede band is natuurlijk hartstikke leuk en absoluut meerwaarde!! Onzin om het een of ander over een kam te scheren natuurlijk. Het is van zo veel afhankelijk. Overigens is er niet lang geleden nog een groot Brits onderzoek geweest waaruit kwam dat enigkinderen gemiddeld ietsje gelukkiger zijn dan hun leeftijdsgenoten met sibling(s).. Enig kind zijn in gezin maakt gelukkiger | Relatie
Mja ik heb enkel de eerste pagina gelezen en bleef hangen op de reactie die vertelde over een vriendin die moeite had met vriendinnetjes maken en een enorm kattekopje was. Onze dochter is ook niet verwend.. Maar ze is inderdaad een enorm kattekopje soms. Beste vriendinnetje is hier vorige week zelfs boos de deur uitgelopen zegmaar. Maat om nou alleen om die reden nog een kindje erbij te maken...
Lijkt me ook best moeilijk als ze er om gaat vragen en boos wordt.. Nog niet voorgekomen, terwijl er natuurlijk ook overal om ons heen baby's geboren worden. Maar mijn nichtje, die een broertje heeft, heeft ook een hele tijd erg gezeurd om een zusje
Ben zelf geen enig kind, en moeder van 2 kinderen. Maar er is zeker een voordeel: enig kinderen zijn vaker maatschappelijk succesvol dan kinderen met broers en/of zussen. Heeft mogelijk iets te maken met het al vroeg ontwikkelen van competenties die je later goed van pas komen (zelfstandigheid, initiatief, flexibiliteit - je zult immers altijd zelf iets moeten ondernemen om iets samen met een ander te kunnen doen, een speelkameraadje zit niet vanzelf naast je aan tafel).
Ervaringen om me heen, kinderen die op de leeftijd van 7+ echt gaan vragen en zeuren om een broertje of zusje. Dat ze echt iemand missen om mee te spelen en mee te delen. Volwassenen die enigkind zijn hebben moeite met delen (om mij heen dan he, vast niet allemaal) en vaak ook moeite met settelen. Staan alleen voor de zorg van hun ouders en hebben geen gezinsleden meer om naartoe te gaan als ouders komen te overlijden. Misschien in mijn omgeving dan vooral pech. Kan altijd natuurlijk. Maar ik ken persoonlijk niemand die het echt fijn vind/vond om enig kind te zijn. Broer/zus geeft echter geen garantie voor een goede broer/zus relatie. Dat maakt het natuurlijk wel weer moeilijker.
Weet je wat het is.. Het heeft allebei zijn (mogelijke) voor- en nadelen. Maar de nadelen van broer/zussen worden afgedaan met dat het 'erbij hoort' of 'goed' zou zijn voor de ontwikkeling. En de mogelijke nadelen voor een enig kind zijn dan 'zielig'. Onzin natuurlijk, die horen er dan ook gewoon bij en kunnen goed zijn voor de ontwikkeling . Daarbij is er nog een groot verschil tussen wat een (mogelijk) nadeel is, of wanneer een vooroordeel als een nadeel wordt gezien. Enig kinderen kunnen echt niet minder goed delen, minder goed een relatie aangaan/houden en ze zijn al helemaal niet eenzamer. Grote onzin.
Ons zoontje is alleen en blijft ook alleen. Ten eerste ik ben gewoon geen moeder voor meer kinderen. Ten tweede is het geen garantie dat broertjes en zusjes het leuk met elkaar kunnen vinden Ten derde wij willen zelf nog teveel en met 1 kind is dit allemaal goed te doen en met 2 is het veel meer aanpassen. En zo heb ik nog meer dingen waardoor ik het fijn vind dat ik maar 1 kindje hebt. En ik heb ook nooit meer de kriebels gehad voor een 2e. Nee voor ons is het goed zo en mijn zoontje zegt zelf ook dat hij geen broertje of zusje wilt