Hallo, Ik ben enig kind, heb er eigenlijk niet vaak problemen mee gehad. Heb wel eens gedacht toen ik kind was: Ik wil ook een broertje of zusje! Maar wegens complicaties was het een te groot risico, dus het kon gewoon niet. Toch heb ik nooit het gevoel gehad dat ik iets miste, of dat ik teveel tussen de volwassenen zat, zoals je weleens hoort. Ik maakte snel contact met kinderen en had vaak vriendinnetjes thuis om te spelen. Daar kwam ook nog bij dat ik 2 neefjes had die maar 1 straat verderop woonden, dus die namen de broer rol een beetje over denk k . Toch heb ik me ook vaak alleen moeten vermaken, en daar heb ik nooit problemen mee gehad. (als ik nu wel eens zie bij gezinnen met 2 kinderen, die vervelen zich meer dan dat ik me kan herinneren van vroeger, dus of ze daar per se meer aan hebben kan ik niet zeggen). En dat alles voor mij alleen was ging niet op hoor, ik moest alles met de hond delen haha. Het lijkt me meer voor op latere leeftijd fijn, als je ouders wegvallen, dat je dan iemand hebt om op terug te vallen. Maar goed ook daar is meestal wel een alternatief..ik heb mn vriend en schoonfamilie, en vrienden om op terug te vallen..al is dat anders dan een eigen broef of zus natuurlijk.. Maar als je niet weet hoe het i dan weet je ook niet wat je mist...
Ik vind het helemaal niet leuk om enig kind te zijn. Ik mis echt een familieband met iemand van eigen leeftijd, dat vanzelfsprekende. Heb wel veel goede neven en nichten, maar ja. Ik kan het over het algemeen prima vinden met oudere mensen, juist beter, waarschijnlijk omdati k daartussen ben opgegroeid, maar is dat nou een nadeel? Maakt niet uit toch? Er zitten we lvoordelen aan hoor. Ik ben toch wel heel sociaal geworden omdat ik het zelf op moest zoeken, kan me prima zelf vermaken en kan goed alleen zijn, en was al heel vroeg zelfstandig. Ik kon juist heel erg goed delen als kind, wilde juist graag vriendjes maken en snapte dat je dan niet alles voor jezelf moest houden