Vraag aan MMM die inmiddels moeder zijn.

Hoi Confidence,

Toen wij hoorde dat er niks anders opzat dan ICSI, kletterde mijn wereld even flink in elkaar. Wat hebben wij samen gehuild...zou er ooit een kindje komen bij de Elmo family?

Al heel gauw het roer omgegooid en alles uit de kast gehaald om zo goed voorbereid mogelijk te beginnen aan ons avontuur. Gelukkig zijn we nog jong (alsof dat je troost op dat moment).

We doen 6x ICSI in eigen cyclus en mogen daarna nog voor 2 standaard (hyper behandelingen gaan).
De 6 mislukken, we gaan voor het groffe werk. De spanning neemt wel toe, als dit niet lukt, dan hebben we nog maar 1 kans...wat als....

Toch overmeesterde hier het vertrouwen en positieve gevoelens, dit is het enige wat we hebben (ervaren wij).
Het lukt, we zijn zwanger! De zwangere maanden waren bijna net zo eng en emotioneel ingewikkeld als het behandelen was. Je staat ineens aan de andere kant van de lijn en dit heb ik als extraam zwaar en moeilijk ervaren.

Voor ons is het goedgekomen, wij wonnen de jackpot, TWICE!

Zelfs na Ruben wilde we alle ellende nog eens ondergaan om nog zo'n prachtig mensje op de wereld te zetten.
We hadden nog cryo's. De cryo's mislukken maar de eerste volledige hyperbehandeling slaat aan. Inmiddels precies 21 weken zwanger van ons tweede wonder.

Angst hebben we vaak gehad, zeker als er weer iemand zwanger was of een baby'tje had gekregen, zullen wij ook ooit....
Als een stel struisvogels kop in het zand gestoken volgens mij..misschien was daarom mijn eerste zwangerschap ook wel extra dubbel.
Deze keer heb ik veel meer stilgestaan bij het feit dat we 1 prachtig gezond kind hebben en er rekening mee gehouden dat het hier bij zou blijven, nu kan ik ook echt genieten.

Ik heb me nooit voor kunnen stellen dat hier echt geen kindjes zouden komen..maar ook niet dat het wel zou lukken.

Jeetje, dubbel wat ik nu zeg, maar zo voelde het wel.
Tussen hoop en vrees.

Elmo

 

hey confidence
ook ik heb net als jou enorme angst dat ik nooit het geluk van meoder zijn mag meemaken, het gevoel van zwanger te zijn, het gevoel van een bevalling waarna je voor het eerst je eigen wonder mag vasthouden, met de papa aan je zijde...
maar ik wil en moet ook de hoop houden dus doe ik dat maar op sombere dagen, overvallen die angsten me weer
ik denk wel dat die angsten een soort zelfbescherming/reactie zijn op de pech die we hebben maar dat die eigenlijk niets betekenen..
succes nog!

 

Ik sluit me bij Calani aan.

Wij hebben alleen de mogelijkheid van een TESE ICSI om zwanger te raken. We hopen zo dat er wat levende zaadjes in zitten.. maar we realiseren ons ook dat de kans bestaat dat er niks te vinden zal zijn. Dan houdt het verhaal op, dan houdt wat mij betreft mijn leven ook een beetje op. Als klein kind wilde ik al moeder worden, en al die jaren heb ik naar een zwangerschap verlangt, alleen had ik de relaties er nooit voor. Nu heb ik sinds 3 jaar mijn soul-mate gevonden en krijgen we dit. Het doet ons intens veel pijn. De angst nooit een kindje van onszelf te zullen krijgen is heel erg aanwezig maar het lukt ons wel het te blokken. We moeten hoop houden, hoe moeilijk dit ook is. Ik weet ook niet hoe ik zal reageren mocht blijken dat het nooit gaat lukken.. wat dan? Ik kan en wil daar niet bij stil staan. Het is alsof je hart breekt, alsof alle liefde die je in je hebt uit je weg vloeit.. ik voel me dan gevoeloos, lusteloos en overbodig. Mijn lijf schreeuwt om een kleine, mijn hoofd en hart ook.. oh god.. ik hoop dat het zo mag zijn..

 

Ik ben ook door de mmm heen gegaan. Bij mijn vriend alles goed, maar ik had PCOs. Heb 12 x clomid gehad maar zonder succes (helaas wel 2 miskramen) Daarna intake voor IVF/IUI, maar daar kon ik wegens overgewicht niet meteen geholpen worden. Ben toen naar een gespecialiseerde dietiste gegaan om af te vallen. Uiteindelijk toen (na 6/7 jaar gepruts) spontaan zwanger geworden. Ik heb in het hele proces wel vaak gedacht dat het nooit meer ging lukken en vooral vlak voor ik zwanger werd had ik het al min of meer geaccepteerd. Heb ook de nodige huilbuien gehad als andere wel zwanger werden enzo.

Ik denk dat het er bij hoort, vooral als je aan het einde van je mogelijkheden komt.

Ik kan me trouwens ook goed vinden in wat Elmo zegt: het was soms moeilijk voor te stellen dat het niet ging lukken, maar ook moeilijk voor te stellen dat het wel ging lukken. Heeft denk ik ook te maken met wat je al kent, je weet hoe het gaat als het niet lukt maar hoe het gaat als het wel lukt is een groot mysterie.
Toen ik eenmaal zwanger was en een kind kreeg, merkte ik ook dat ik eigenlijk nooit verder had gedacht dan het zwanger worden. Sommige dingen overvielen me echt heel erg, vooral omdat ik last kreeg van extreme zwangerschapsmisselijkheid. Ik was zo ziek dat ik soms alleen nog dacht: 'ik wil dit gevoel niet' of zelfs 'als het zo moet wil ik niet zwanger zijn'. Dat vond ik zo moeilijk, het had me zoveel moeite gekost om hier te komen en nu zou ik het niet willen! Gelukkig is het allemaal goed gekomen, maar het heeft wel wat tijd gekost om weer mezelf te worden.

 

ook hier de angsten gehad hoor..

ik heb PCO en na 6 ronde clomid met versch. doseringen werd duidelijk dat ik ongevoelig was voor clomid.
Toen een baarmoeder foto en hormonen spuiten. Na 8 maanden spuiten ben ik, (we hebben haast gesmeekt) geinsemineerd, nadat ik 30 dagen heb moeten spuiten voor een ei. En tadaaa mijn kanjer is alweer 8 maanden

Soms zei ik: waar is die dikke boom, dan rijd ik daar tegen aan dan voel ik niets meer.. niet dat ik het zou doen hoor maar meer om te laten weten heoveel pijn ik had op de moelijke momenten.
Na 100!!! inwendige echo's ws ik pas zwanger.....

en nu....16 sept gaan we weer naar zhuis om voor nr 2 te gaan, achter af was het het ECHT 100% waard geweest, dat besef je dan niet, maar nu wel..

succes en houd moed!

 

Zoals de meesten in de MMM ook hier de angst gehad dat ik nooit moeder zou worden.
Ook wat Elmo zegt is heel herkenbaar.
Nooit gedacht dat het wel zou lukken, maar ook nooit willen accepteren dat het niet zou lukken.

Ik heb geen goede eisprong van mezelf. Reden onbekend. Bij de eerste hebben we na 5 rondes clomid 50mg geluk gehad. Na een redelijk zware zwangerschap en bevalling is onze prachtige zoon geboren.
Vanaf dat hij 1 jaar werd begonnen bij ons de kriebels weer. We hebben eerst een jaar aangemodderd en zijn daarna weer de MMM in gestapt. Nu heb ik inmiddels 7 rondes clomid 50mg achter de rug en 4 rondes puregon spuiten. Helaas zonder resultaat.
Ook nu krijg ik weer die angstgevoelens dat het misschien wel nooit meer zal lukken. Je verwacht gewoon niet nadat het een keer gelukt is, dat het daarna niet meer wil. Ook al ben ik enorm blij dat ik 1 prachtige zoon heb, toch wil/kan ik niet accepteren dat er nooit een 2e zal komen. Ik wil gewoon zo graag nog een keertje zwanger zijn en ik zou graag een natuurlijke bevalling willen meemaken ( de 1 was uiteindelijk een keizersnede). Ik weet dat velen van jullie al blij zijn als het één keer wil lukken, maar op de een of andere manier is de pijn nu weer net zo erg.
Momenteel hebben wij even een rustpauze genomen. Ik zit totaal niet lekker in mijn vel door alle hormonen en oa. het overgewicht dat ik heb. Ik heb nog voor 2x puregon in de koelkast liggen, maar wil eerst aan mezelf werken voordat we weer verder gaan. Ook al is kleine man inmiddels al 3 jaar, ik trek het momenteel even niet om hiermee door te gaan.
Ik hoop echt voor je ( en voor iedereen hier natuurlijk ) dat je het moederschap snel mag meemaken. Ook hoop ik dat wij eht nog een keertje mogen beleven.

Groetjes Winnie.

 

confidence, eigenlijk echt een goed idee van jou om deze topic te starten,
geeft mij toch wat moed
en winnie, je brusje komt er vast, knuff

 

ik was ook vreselijk bang dat het niet zou lukken en dacht ook dat mijn angstige voorgevoel een waarschuwing zou zijn.... alsof je diep van binnen voelt dat het niet gaat lukken...

ik kon bijna de moed niet opbrengen om echt te geloven dat het zou gaan lukken omdat ik niet wist hoe verder te gaan als ik nooit een kindje zou krijgen...

maar..... het was pure angst.... het is toch gelukt...

gr Jose

 

Hoi confrdence.

na een jaar ben ik naar de huisarts gestapt en na lang aandringen ben ik in het umc terecht gekomen. bij ons was de enigste mogelijkheid ICSI en als je dat hoort stoort je in. wat als het niet lukt...

om een heel lang verhaal kort te maken hebben we 1 punctie gegaan. vol goede hoop en dat was tevergeefs. ook dan stort je in en wil je eigenlijk niet meer verder. godszijdank hadden we genoeg cryo's echt geschenk.

en dan heb je poging twee en knappen er in een keer 3 cryo's...ook dan stort je weer in. maar wonder boven wonder blijf je vechten. als ik er u zo bij stil sta snap ik nog niet hoe we hebben kunnen doen.

maar met resultaat want van cryo nummer 4 zijn we nu zwanger. en hoe gelukkig we ook zo'n zo onzeker zijn we ook en zo veel pijn doet het ook dat we er 4 kwijt zijn, waarvan een dicht bij je was. maar dan denk je aan het geluk dat nu in me groeit en maakt het alles nog mooier.

en tuurlijk de dagen en uren dat wij dachten dat het nooit meer goed zal komen zijn niet op twee handen te tellen, maar je gaat door. je moet wel anders stort je echt in. ik raad je aan te blijven hopen want wonderen bestaan. de onze groeit nu in mijn buik.

knuf!

 

Owww, wat herken ik die angst. Ook ik heb het gevoel dat wij misschien wel nooit een kindje zullen krijgen. Al voordat wij aan kindjes begonnen had ik een voorgevoel dat het bij ons wel eens lang kon gaan duren, en helaas is mijn voorgevoel waarheid geworden. Nu denk ik vaak dat wij tot die paren zullen behoren die ongewenst kinderloos blijven maar aan de andere kant wil ik dat niet accepteren, kan en wil ik dat ook niet geloven. Ik probeer hoop te houden tot het moment dat ik een definitieve 'nee, het gaat niet lukken' krijg. Hopelijk is een kindje ons wel gegund....

Oh, en Bengel, jouw idee over die dikke boom zodat je niks meer hoeft te voelen, die gedachte herken ik...ik zou het ook niet doen hoor maar oh wat heb ik genoeg van die emotionele pijn

 

Misschien wil je alleen de positieve verhalen lezen. Gezien de titel waarin je verzoekt om reacties van vrouwen die inmiddels wel moeder zijn na de mmm. In dat geval kan je het onderstaande beter overslaan. Zo niet, dan is dit mijn verhaal.

Mijn man en ik hebben vorige maand onze 7e miskraam gekregen, in 4,5 jaar tijd. Wij hebben besloten niet verder te gaan. Ik kan wel zwanger worden maar niet blijven.
Ook wij hebben in al die jaren regelmatig de angst besproken dat het misschien nooit goed zou komen. Hoe vaker we een mk kregen, hoe groter de angst werd. Panisch was ik soms.
Afgelopen maand, bij mk nummer 7, hebben wij besloten dat we het niet meer konden opbrengen. Zeven keer afscheid nemen was onze grootste nachtmerrie. Helaas is het werkelijkheid geworden. Wij zijn wel gestopt. Vandaag heb ik zo'n anticonceptiestaaf in mijn arm laten zetten bij de huisarts. Misschien wel met meest tegenstrijdige wat ik ooit in mijn leven heb gedaan.
Niemand verwacht ooit in deze situatie te komen, en er zijn er ook maar weinig die deze beslissing hoeven te nemen. Onze grens is na 7 mk-en bereikt en we zijn gestopt. We zijn er beiden compleet kapot van. Het is akeliger dan ik ooit had gedacht dat het zou zijn. Ik duim en hoop dat niemand hier deze weg in hoeft te slaan.

Liefs.

 

Jeetje Anouk, wat heftig en wat een heftige beslissing.
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen maar ik geef je bij deze een vituele knuffel.

 

Op een een of andere manier ben ik altijd al bang geweest dat zwanger worden bij mij niet makkelijk zou gaan. Al jong had ik onregelmatige cyclussen en veel buikpijnen die anderen niet hadden. Later zag ik familieleden waar het ook zeer moeizaam ging. Toen het in het eerste jaar dus niet lukte was ik daar niet zo verbaast over (PCO). Ik had het idee dat ik gewoon een 'zetje' nodig had en dat ik dan snel zwanger zou worden. Vervolgens kwam vijandig slijm aan het licht en waren we ruim een jaar bezig. Toen begon het echte verdriet maar ik had nog wel het gevoel dat het goed zou komen.

Vervolgens ging het bergafwaarts, de volgende behandeling liepen allemaal spaak, moesten halverwege gestaakt worden, er ontstonden complicaties zoals cystes. Toen werd de kijkoperatie voorgesteld, ik werd in die periode erg depressief, in 2008 zag ik het echt een aantal keer niet meer zitten. Zowel lichamelijk als geestelijk was ik op. Een lange noodzakelijke pauze waarin ik wel medicijnen moest slikken, een jaar met achteraf maar 1 echte poging. Soms dacht ik hoe moet het nu verder met ons zonder kinderen, dat kan niet, wat heeft ons leven dan voor doel?

Toen kwam halverwege het jaar de operatie, nu zou blijken dat we geduld moeten hebben en dat we eerst nog iui konden proberen. Totaal tegen onze verwachting in bleek het helemaal niet goed te zijn, de verklevingen zorgden ervoor dat ik alleen met IVF zwanger zou kunnen worden. Voor ons was dat een grote klap en in een keer stonden we in het laatste traject, meer kon men niet voor ons doen, er waren geen andere mogelijkheden. Dat vond ik heel erg.

Vervolgens dus de 1e IVF, ik was inmiddels opgeladen, een verre vakantie had ons kracht gegeven, we gingen ervoor maar de IVF-behandelingen bleken bij mij zeer moeizaam te gaan. Weinig eitjes, embryos niet van topkwaliteit, alle drie de keren overigens.

Toen het de tweede keer niet was gelukt ging er bij mij definitief de knop om. Het zou heel waarschijnlijk zijn dat wij geen eigen kinderen zouden krijgen, het einde was nu echt in zicht. Op dat moment wilde ik ook even niet meer verder, snel doorgaan had nu toch geen zin meer, al die energie de afgelopen jaren... Ik geloofde nu dat wij bij de groep gingen horen waar het definitief niet ging lukken. Omdat we in de behandeling geloven zouden we zeker voor de 3e keer gaan en we hadden geld en medicijnen gespaard voor een 4e keer.

We hadden het idee dat het nu ook om geluk ging, het geluk zou een keer aan onze kant moeten staan en voor ons gevoel was het gewoon een kwestie van 50/50 en voor het zelfde geldt zouden wij elke keer aan de 'verkeerde' kant uitkomen. Dat was gewoon theoretisch zo. Daarnaast had mijn lichaam zich nog nooit echt positief getoond en geloofde ik echt dat mijn lichaam misschien niet voorbestemd was.

Het ergste vond ik dat ik altijd heb gedacht dat ik voorbestemd was om moeder te worden, ik wil het al heel mijn leven en nu zou dat hele gevoel niet beantwoord worden. De angst die ik echt heel mijn leven had dat het ook zo kan zijn dat je geen kinderen kan krijgen vond ik nog het meest beangstigende, zou ik het dan altijd al geweten hebben?

Het einde voelde voor mij al stiekum als een soort rust. Geen ziekenhuis meer! Wij waren inmiddels met adoptieplannen bezig en dat gaf mij echt weer kracht, ik moest gewoon een nieuws doel in mijn leven hebben ook al zou het zo lang dan gaan duren. Hierdoor durfde ik weer iets meer in de toekomst te kijken, misschien was er toch nog een leven verder... hoe dan ook geen kinderen in ons leven was geen optie, daar waren we samen uit. Pleegkindjes was ook nog iets wat wilden bekijken. samen zijn we zeker sterker geworden en daardoor wist ik dat we een ander traject ook samen aankonden.De mmm heeft ons dan ook totaal veranderd.

Het levenlange verdriet van geen eigen kinderen leek mij wel onoverkomenlijk en daarom wist ik soms echt niet hoe onze toekomst eruit zou komen te zien.

Je weet waar wij nu staan, als ik erover nadenk geloof ik het nog steeds niet. Ik ben zo 'gewend' aan slecht nieuws dat je er soms bijna vanuit gaat dat je straks weer slecht nieuws krijgt. Ik zou ook blij zijn als we straks de 13 wkn voorbij zijn dan kunnen we echt de mmm achter ons laten maar het zal altijd een onderdeel van ons blijven. En ik denk dat als je echt een kindje in je armen houdt, je kan geloven dat alles voorbij is.

 

linda, ben je nu dan spontaan zwanger of na je 3e ivf?
allessinds PROFICIAT, leuk je happy end te lezen
en dan nog wel een tweeling!!

 

calani zwanger na de 3e ivf!

 

linda, wat een mooi verhaal!

 

Confidence, ik herken het heel erg wat je schrijft. Ik kan me zelf totaal niet voorstellen om zwanger te zijn. Dat het gewoon nog een keertje lukt. Ik ben ook niet echt bezig met deze ivf poging en laat het over me heen komen. Omdat ik er zo weinig vetrouwen in heb. Ik heb wel vetrouwen in de techniek in het zieknhuis maar niet in mn lichaam. Maar ik kan ook niet accepteren dat het niet gaat lukken ooit. Daarom denk/fantaseer ik nu meer aan adoptie als aan een gelukte ivf terwijl ik er midden in zit. Stom is dat. Mischien uit zelfbescherming.

 

ik begrijp je gevoelens helemaal.
toen de uitslag een paar jr geleden was 0 zaadjes, storte onze wereld in. me man heeft dit jr TESE gehad en hebben ze zaad gevonden. wel blij, maar aan de andere kant nog steeds onzekerheid, gaat het wel lukken. in sept beginnen we met icsi dmv tese ( zaad van me man komt uit de vriezer )