Nog even een reactie van mijn kant Wat fijn om deze verhalen te lezen Ieder ervaart het toch ongeveer hetzelfde Nu ik midden in een poging zit heb ik soms weer een beetje hoop, dat het zomaar eens WEL zou kunnen lukken, maar dat gevoel slaat zo weer om in nergens meer in geloven Ik hoop dat wij, net als Linda, ooit een happy ending hebben Ik ben ook van mening dat ons leven echt weinig zin heeft als wij geen kind mogen krijgen Maar daar denk ik nu maar even niet aan Ik probeer me vast te houden aan de positieve berichten, al is dat soms heel moeilijk En Anouk, ook een verhaal als die van jou hoort erbij Tuurlijk wil je dat liever niet lezen, maar het is wel de realiteit Ik wens jou heel veel sterkte
Wellicht kunnen we hier ons verdriet, frustratie en ongenoegen (zo mag ik het wel noemen toch?) uiten.. Ik merk tenminste vaak aan mezelf dat ik mijn gevoel en verdriet wat wegdruk, alsof het er niet is, en dat ik mijn partner er ook niet altijd mee wil belasten. Lijkt me prettig een plekje te hebben waar we onze gal kunnen spuwen en onze twijfels kunnen opschrijven als dat nodig is. Wie meer?
Ik doe wel mee Op de dagen dat ik het niet zie zitten, ben ik hier te vinden hahaha lekker gal spugen
Wij hebben er ook 2 jaar over gedaan om zwanger te worden waarbij we een jaar in de MMM hebben gezeten. Ettelijke nachten heb ik huilend doorgebracht. Na elke consultatie in het ziekenhuis waar we slecht nieuws kregen kwam ik gebroken thuis en meer dan eens heb ik aan mijn mannetje gevraagd waarom het ons niet gegund was Vaak had ik het gevoel dat ik er alleen voor stond en dat we alleen zouden eindigen (in tegenstelling tot heel wat andere meiden hier had ik dus niet de overtuiging dat het uiteindelijk zou lukken). Vol moed begin je aan de pogingen (IUI in ons geval), na de eerste denk 'ach ja, het lukt bij een spontane zwangerschap ook niet van de eerste keer' maar na 3 mislukte pogingen had ik nog weinig vertrouwen in IUI dus begon ik me al een beetje op IVF te richten en komt de 'eindstreep' akelig dichtbij... Soms ben je volledig op, voel je dat je niet meer verder kan/wil maar elke keer opnieuw laad je je terug op en ga je er weer tegenaan. Je kan ook niet anders dan blijven doorgaan want kinderloos achterblijven is nu eenmaal geen optie, daar heb je al die ellende niet voor doorstaan We waren onze pijlen zelfs al op adoptie aan het richten omdat we nu eenmaal niet kinderloos wilden blijven. Uiteindelijk was de 4e IUI poging bij ons raak... hetgeen ik niet meer durfde hopen en ook amper kon geloven was gebeurt... die eerste posi test was zoooo onwerkelijk, vele tranen zijn toen gevloeid maar eindelijk niet meer van verdriet. Ik hoop echt voor ieder van jullie dat jullie de kracht vinden om door te blijven gaan tot jullie ook een posi test en een mooie voldragen zwangerschap hebben. Gelukkig worden de meesten van ons uiteindelijk wel mama (zonder dat ik hiermee afbreuk wil doen aan het verdriet van de meiden die uiteindelijk ervoor kozen om de behandelingen te stoppen), hoe ver dit soms nog weg lijkt, jullie moeten er blijven in geloven!
Bedankt voor je positieve berichtje Marisha.. Ik durf eigenlijk ook niet te hopen/denken dat het goed komt, waarschijnlijk uit zelf bescherming. Momenten heb ik dat ik het zeker weet, op andere momenten denk ik.. het zal wel niet.. net wat voor ons weer.. Na een klote relatie heb ik nu de man van mijn dromen, en hebben we deze hel te voortduren.. waarom overkomt ons dit? We hebben beide dingen meegemaakt, wij verdienen ook geluk, een huisje, boompje, beestje en om het af te maken een gezinnetje. Alleen het laatste ontbreekt nog, en het gevoel/de gedachte dat het altijd zal ontbreken maakt mij misselijk, een leeg gevoel die mij kapot maakt van binnen. Om het gevoel te hebben dat het wel goed komt te voelen heb ik de positieve gedachten en reacties van de doctoren nodig (grappig genoeg zijn die er wel redelijk van overtuigd dat het goed komt, alsof het niets voorstelt), dan denk ik; ja ze hebben gelijk. Dan maar door middel van de MMM. Mijn partner vindt het zo erg dat wij niet, net als ieder ander op een natuurlijke manier zwanger raken, maar door behulp van medicaties en operaties. Ik denk en hoop dat dat gevoel vanzelf verdwijnt wanneer wij wel zwanger zijn. en het gevoel hebben; zie je wel, het is ook ons gegunt.. Ik kan alleen maar dromen van dat moment
Lieve meiden, Ook even hier mijn hartekreet. Heel vers. Ik had elke cyclus (sinds maart 2009 Mirena verwijderd) na de eisprong blaasontsteking en/of vaginale schimmelinfectie. Ik werd gek van van de pijn en de jeuk elke maand en begon te panieken dat wanneer we niet normaal vruchtbaar zouden zijn, ik dit allemaal elke maand voor niks door moest maken. Ik schijn dus bij vaker seks aanleg te hebben voor bovengenoemde klachten. We mochten van de huisarts door (om ons gerust te stellen) voor fertiliteitsonderzoek. Ben twee weken geleden braaf aan het tempen geslagen en deze maand alleen seks bij pos. ovutest, om de klachten hopelijk te voorkomen. Man mocht door voor spermaonderzoek. Gisteren van huisartsassistent gehoord dat de uitslag van het spermaonderzoek slecht is. Donderslag bij heldere hemel. Ze begreep weinig van de uitslag (weinig gegevens) dus de huisarts heeft ons vandaag gebeld. Blijkt dat er zo weinig zaadjes zijn gevonden dat verdere tests op het zaad niet mogelijk was: beweeglijkheid e.d niet te beoordelen.... Man moet nog een keer sperma laten onderzoeken of het eenmalige kutzooi is, of structureel. Maar heb er geen goed gevoel bij. Auw, wat doet dat pijn. Lieve Confidence, lieve Muppet, lieve andere meiden. Ik herken het zo. Wat fijn dat in deze ellende ik niet alleen ben! Ik huil en huil en huil bij het idee dat ik misschien nooit moeder word. Ik had vroeger geen idee wat ik wilde worden, maar in ieder geval iemands mama. Een kindje voeden, vasthouden, troosten, trots op zijn, lief voor zijn, een kindje leren fietsen, een kindje dat naar me lacht elke keer als ik binnen kom, een kindje waar je streng tegen moet zijn als het ondeugend is, een kindje dat tegen je aankruipt als het bang is, dat alleen door haar eigen mama getroost wil worden. Een kindje dat op mij lijkt, een kindje dat op mijn man lijkt, dat voor het eerst 'mama' zegt, dat voorop je fiets in een zitje babbelt, een kindje waar je 's avonds even bij gaat spieken als het slaapt, je eigen net gewassen kindje met natte haartjes tegen je aan, een kleuter om spelletjes mee te spelen en mee te lachen, je kindje met een gebit als een fietsenrek. Ga ik het ooit krijgen? Ik wil het zo graag. Ik wil niets liever. Wat nou als dat nooit gebeurt? Ik ben zo bang daarvoor.
Hey mijs.. wat klote dat je hier ook bent beland. Dit gun je je ergste vijand niet eens. Ik had net als jij ook altijd blaasontsteking/infecties.. na een aantal aanwijzingen van de HA niet meer. (beide wassen van te voren, plassen voor en na de tijd - en toen was het klaar.) Wat een klap in je gezicht he? Ik zou tegen je vriend zeggen dat hij even een tijdje rustig aan doet met drank en roken (als hij dat doet), wijde boxers aan. Misschien helpt het een klein beetje. Hebben ze wel een paar zaadcellen gevonden? Meid, er is tegenwoordig zoveel mogelijk. Ze kunnen als het moet die paar zaadcellen eruitvissen en bewaren en dan via ivf/icsi bevruchten. Tis alles behalve romantisch.. maar het is de enige manier om onze hartewens in vervulling te laten gaan. Zo zie ik het. Ik ben blij dat we in een tijd leven dat de medische wereld al zo'n vooruitgang heeft geboekt in vergelijking met 10 jaar geleden. Heel veel sterkte meid, je bent heel erg welkom hier, we zullen je steunen. Dikke knuffel voor jou,.
hey mijs welkom en ergens wel goed dat jullie dit nu al weten, is toch relatief snel, dan kan je er ook iets aan doen, maar goed wanneer je dat te horen krijgt, het is toch echt wel een slag in gezicht! ik weet precies hoe je je voelt en je bent ook van harte welkom op de topic "slechte kwaliteit sperma" wanneer mag je man voor een controle gaan?
Haaj Muppet en Calani, Bedankt voor jullie lieve reacties. Zal idd es rondkijken bij 'zaadprobleemtopics'. De afgelopen dagen waren erg emotioneel en kom nog niet zo toe aan uitgebreid rondkijken op zp... Pfff, raar hoor, om inderdaad nu ineens ook bij de groep mensen te horen waarbij kindjes krijgen waarschijnlijk moeilijker gaat.. W.b. die maatregelen voor voorkomen van blaasontst e.d.: ik plas me elke keer helemaal suf, maar ik krijg het toch steeds weer... Sommigen zeggen: wassen voor en na heeft weinig zin: heeft met zuurgraadcombi's van het zaad en de afscheiding te maken. Schijnt dat ik extra gevoelig ben rondom eisprong, dan wijzigt de zuurgraad in de vagina. Heb al van alles gelezen over zaad en het beïnvloeden van de kwaliteit. Lijkt of het allemaal gaat over het verbeteren van de kwaliteit (beweeglijkheid e.d.), niet over hoe je méér zaadjes zou kunnen krijgen... Mijn man rookt al jaren niet meer en sinds de Mirenaverwijdering drinkt hij ook nauwelijks. Hoogstens 1 keer in de twee weken ofzo bij uit eten of feestje: 1 glas wijn, of 1 biertje... Proberen al maanden gezonder te leven allebei, hij loopt de hele zomer al in ruime (sexy!) linnen broeken.. Pfff.... what else can we do? Je leest ook zoveel tegenstrijdige dingen over het kunnen beïnvloeden van zaad... Het zou volgens sommige bronnen wel en volgens andere bronnen niet tot nauwelijks te beïnvloeden zijn. Volgende week levert mijn man opnieuw een kwak in en zullen daar donderdag dan ws. uitslag van hebben. Ze willen zeker weten dat op dit moment de uitslag van deze week klopt, voor er uitspraken worden gedaan. Ik vind het heel lief hoe jullie hebben gereageerd. Het was zo'n pijnlijk en herkenbaar topic om te lezen deze week: over hoe het voelt als je bedenkt dat je misschien nooit een kindje zult krijgen. Ik heb wat afgejankt de afgelopen dagen. Raar om te merken dat dat ook vanzelf weer stopt en dat je samen ook heel snel tussen het janken door grapjes zit te maken.. Gelukkig dat het zo werkt. En veel gepraat met m'n lief, met onze ouders en broer en een stel vrienden (die weten allemaal al vanaf de Mirenaverwijdering dat we voor kindjes gaan). Heb als een zombie op mijn werk rondgelopen voor mijn gevoel... Ben er elke dag op tijd tussenuit gepiept. Ben zo benieuwd naar hoe het verder zal gaan voor ons: het baby avontuur wordt nu wel erg uit de slaapkamersferen gehaald... Het is pijnlijk nu waarschijnlijk afscheid te moeten nemen van 'binnenkort' en 'spontaan' zwanger raken... Ik ben ook totaal nog niet in staat op lief en aardig op andere mensen en hun sores te reageren op zp de afgelopen dagen: mijn eigen gedoe vult op dit moment mijn hele brein, gevoelsleven en de hele modus van het dagelijks leven.
Het is inderdaad snel dat we het weten Calani. Van te voren dacht ik ook: als er iets mis is weet ik het liever nu dan na anderhalf jaar proberen zwanger te raken en elke maand de teleurstelling mee te maken van een ongesteldheid. Maar aan de andere kant kwam het echt als een enorme onverwachte klap in het gezicht: wij gingen niet testen om te zien wat er mis was, maar om uit te sluiten dat er iets mis was. Dat was onze en de huisarts' insteek. Tuurlijk weet je dat het mis kan zijn en was het superspannend, maar je verzint het gewoon niet! Ik belde die avond een vriend op (ook slecht zaad, zij nu zwanger dmv ICSI) en die zei heel snel toen ik het vertelde: 'O, nou het is toch fijn om te weten wat er aan de hand is, waarom het niet lukt'. Zo was het bij hen gegaan: lang proberen, niet zwanger, waar zou het aan liggen en daarna eindelijk duidelijkheid. Zo ver waren wij nog helemaal niet, ik had net mijn 5e ronde achter de rug. Okee, niet supersnel zwanger, maar wist ook dondersgoed dat er gemiddeld er een jaar voor staat en dat we nog heel normale kansen hadden. Toen mocht het zaad dus onderzocht vanwege de klachten en dan verzin je gewoon niet dat het flink mis is. Hopelijk leer ik jullie (verhaal) ook kennen en kan ik jullie straks ook steunen wanneer ik wat van de eerste schrik bekomen ben.
hey Mijs dikke knuffel hoor toen wij de uitslag van het 2e kwakje kregen en dus te horen kregen van mijn gyn dat zij ons niet verder kon helpen EN dat het direct ICSI zou moeten worden... dan heb ik dus een gans weekend gehuild, mijn man wist eht niet wat te doen met mij maar zoals je zegt, na een tijdje lach je gelukkig weer en wen je ana het idee ik vind het ook zooo enorm verschrikkelijk dat zw worden zo uit de "slaapkamersfeer" is gehaald, maar langs de andere kant ben ik blij dat we nu reele kansen hebben op zw en dat gevoel overweegt knuff! calani en tuurlijk reageer je niet op anderen, jouw verhaal primeert nu toch, denk aan jezelf, praat erover en ontspan en verwen jezelf!!
Mijs; je mag lekker alleen over jezelf lullen en hoeft ook niet op anderen te reageren zoals jij dat bedoeld. Ik kan dat zelf ook niet altijd opbrengen. Ik ben ook nog niet zover dat ik begrijp wat de medicatie inhoud en wat voor effecten dat heeft. Die topic onderwerpen laat ik dan ook aan mij voorbijgaan. Wij weten het nu sinds juni en we zijn er nog steeds niet overheen. Ik denk dat we eerst zekerheid moeten hebben en het dan een definitief plekje kunnen geven. De onzekerheid vind ik het ergst, niet wetende wat ons te wachten staat en wat er wel/niet gaat gebeuren en of het ooit zo zal zijn dat we een kindje mogen verwachten. Zou ik een teken krijgen dat het wel ooit goed komt zou ik me er veel beter bij neer kunnen leggen, maar helaas werkt dat niet zo. Heb gister trouwens wel een ooievaar gezien langs de weg.. zou het een teken zijn? Mijn moeder maakte gister ook al grapjes omdat ze leuke baby dingetjes had gezien, maar zij weet nog van niks. Kan er grappig genoeg best goed op reageren zonder dat ik hoef te huilen oid. Dat doen we dan lekker wanneer we met zijn 2en thuis zijn...
Ja Muppet, als we nou eens te horen kregen dat we zeker ouders zullen worden, dat het in de toekomst zeker zal lukken, dan zou ik het denk ik ook meer kunnen laten rusten. Die onzekerheid vind ik echt het ergste.
Poeh, herkenbaar!! We zijn in 2006 begonnen in de MMM, we kregen al snel te horen dat het zaad van mijn man niet oke was, te weinig en veel te slecht. Drie icsi- en een cryo-poging later, eindstand tot nu: Derde poging ICSI zwanger van een tweeling, helaas een miskraam. We zijn nu naar Gent gegaan voor nieuwe behandelingen ipv Maastricht, we zijn jong en geven de moed nog niet op!!!
Wij voelde dit precies zo! Iedereen doet zo van: komt wel goed.... Maar dat WEET JE DUS NIET! Natuurlijk heb je hoop maar je weet ook dat het niet overal met een happy end eindigd. Wat als je jaren hebt gestreden en toch met lege handen achterblijft....die gedachten...die maakte me echt gek. De behandeling viel compleet in het niet bij die onzekerheid. Elmo