Hoi meiden, Ik ben benieuwd of er meer meiden zijn met het volgende "probleem": ik heb twee zoontjes na twee keer een zwangerschap met placenta previa en daardoor beide prematuur met de nodige complicaties. Nu weet ik dat een volgende zwangerschap een groot risico heeft op weer een voorliggende placenta...verstandig is het dus niet echt. Maar soms kriebelt het zo en zou ik zo graag nog een derde kindje willen. Ik voel me dan ook weer schuldig...moet eigenlijk gewoon blij zijn met twee kindjes. En dat ben ik ook echt....maar die kriebels.. Herkennen jullie dit? liefs, josie
Ik herken het wel, wil ook graag nog een kindje ( 2e in mijn geval) maar een zwangerschap brengt voor mijzelf en het ongeboren kindje erg groot risico met zich mee en daarom raden verschillende artsen het me af. Dus hoe graag ik ook wil, het is gewoon niet verstandig.
Ik herken het ook, maar bij mij is het toch anders. Allereerst kriebelt het wel, maar zal het toch minstens nog 3 jaar duren voordat ik er echt 'werk van zou willen maken'. Dat lijkt me praktischer. Ten tweede is het bij mij anders, omdat de kans op weer een vroeggeboorte niet groter is dan bij andere zwangeren. Het was gewoon 'dikke pech'. Dat gevoel herken ik ook heel erg. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zielsgelukkig met onze twee kanjers, maar voor mijn gevoel (ik weet het, puur vanuit mezelf gedacht, dus egoïstisch, waar ik me dan ook weer schuldig over voel) is mijn gezinnetje nog niet compleet nu...
Ik heb verder geen complicaties gehad tijdens de zwangerschap. Ook is het niet duidelijk waarom Noah te vroeg geboren is. Wel hebben ze in het ZH gezegd dat de kans aanwezig is dat ik weer een prematuurtje krijg, alleen dan 2 a 3 weken later (vraag me af waar dit op gebaseerd is) Ik wil zeker ook graag een tweede, alleen ik stop niet eerder dan volgend jaar juli met de pil. Wat bij mij meer knaagt is dat ik deze zwangerschap niet af heb gemaakt. Ik had het graag tot het einde meegemaakt. Als ik bij een tweede weer te vroeg beval en ik dit zou mijn laatste zwangerschap zijn, dan zal ik altijd een leegte in me hebben. Herkenbaar?