Je hebt het steeds over zijn hobby. Je bedoelt dat hij gameverslaafd is? Hij is soms om 3 uur 's middags thuis en zit soms tot 3 uur 's nachts achter zijn computer en ziet zijn vrouw en kind dan niet staan? Behoorlijk ernstig en ik zou er korte metten mee maken!
Ik vind het niet meer dan normaal dat mijn man de kids verzorgt. Het zijn net zo goed zijn kinderen als de mijne. Bovendien, als ik een hele dag verzorgd heb vind ik het heel fijn als hij het even van mij kan overnemen. En gelukkig vind hij dat ook logisch. We slapen erg slecht 's nachts door het spoken van onze dochter, maar ook dat verdelen we 50/50 en vroeg opstaan in het weekend doen we om en om.. Voor mij is dat prettig maar ik wil ook niet dat mijn kind later geen goede band heeft met papa omdat hij alleen maar bezig was met werken/ met zichzelf. Onze dochter is nog een baby en spelen met haar vind mijn man wel lastig (tsja, ze kan nog zo weinig he?) Maar hij neemt wel echt de tijd voor haar. Als ze wat ouder is zie ik hem zo uren spelen met haar of op stap gaan samen. Ik vind het belangrijk om een gezin te zijn en niet het gevoel hebben dat het mijn kind is waarbij hij mij af en toe helpt. Alsof hij daarmee een pluim verdiend.. Heel vreemd vind ik het dat zulke mannen nog bestaan. Idioot vind ik het eigenlijk.
Hier ben ik het mee eens. Wij verzorgen ons zoontje echt samen. Ik voor werk omdat ik later begin en mijn man uit werk tot ik thuis kom (hij is eerder thuis) daarna is het samen: de een geeft de fles de ander kookt, de een gaat met hem douchen de ander kleed hem aan, spelen (ok het is nog een baby) rondlopen doen we samen of om de beurt (uiteraard speelt hij ook wel een kwartiertje zelf) kortom het gaat heel erg als vanzelf. We werken allebei 4 dagen, we zijn ouder, ook nog partner, hebben ook nog een huishouden en heus ook wel sport/hobbies en vrienden maar zoeken daar wel de balans in ons zoontje gaat voor. Mijn man houdt erg van gamen. Prima maar dat doet hij maar als de kleine slaapt of 's avonds een uurtje. En zijn andere hobby is voetbal en uiteraard gaat hij op zaterdag lekker voetballen. En ik spreek regelmatig met vriendinnen af en dan is mijn man thuis. Wij zelf praten gewoon, appen door de dag heen (haha) en gaan regelmatig samen iets doen (bijv nachtje weg, uiteten, bios, film kijken op zondagmiddag als de kleine slaapt etc..) Maar het is toch raar als je vriend al zijn tijd in ''zichzelf'' steekt en niet in jullie? Ik zou dit toch wel bespreekbaar maken hoor...
Ik zal even heel eerlijk zijn: Als je wilt dat de situatie in jullie gezin verandert, dan moet je beginnen met je eigen instelling. Ik ken genoeg vrouwen die geloven dat ze als enige het beste kunnen zorgen voor het kind, en ik krijg het gevoel dat jij er ook een van bent. Als jij 2 uur weg bent, zorgt de vader voor zijn kind. Dat is geen bijbaantje, of vrijblijvend iets, maar de ouderplicht. Die plicht heeft hij net zoveel als jij. Wie kun jij bellen als je geen zin hebt om je kind te verzorgen? Is die rol voor jou ook zo vrijblijvend? Jullie hebben je gezin zo ingericht dat jij het kind opvoedt, en de vader niet of af en toe als een buitenstaander ' meehelpt'. Je man schikt zich gewoon in die rol, en vindt het ook makkelijk. Hij werkt niet een fulltime!! In een gezin waar de man werkt en vrouw thuisblijft (of andersom) is prima te verdelen dat de man geld binnenbrengt en vrouw het huishouden. Maar ouderschap, verzorging en opvoeding kun je als ouder nooit volledig uitbesteden. Verzorging wel voor een paar uur, maar de andere twee nooit. Jij kunt geen vader zijn voor je kind, en je kind heeft recht om volledig te hechten aan zijn beide ouders. Dus als ie huilt moet zijn vader zijn eigen manier zoeken om hem te troosten, manier die bij hem past. Maar daarvoor moet hij een hechte band opbouwen met zijn kind. En dat kan alleen als ie daar veel energie en tijd in investeert. EN als jij ze die kans geeft. Dus niet gaan overnemen als het even moeilijk gaat. Daarmee verliest je man zelfvertrouwen in zijn vaderrol, en gaat het ten koste van de veilige hechting vanuit je zoon naar papa toe.
ik ben het grotendeels met je eens, maar heb ook een kanttekening. Vanaf het moment dat ik zwanger was had ik al bepaalde dingen voor ogen qua opvoeding. Uiteraard ging dat toen in overleg met mijn man. Maar.....in onze omgeving zijn mensen niet flauw met hun kinderen...willen ze niet slapen: lekker laten janken dan. Dat stuit mij gigantisch tegen de borst en dat is iets wat ik nooit en te nimmer bij mijn kinderen laat gebeuren. Ook niet door hun papa, want ik ben absoluut overtuigd dat dit kinderen beschadigd. Wat een ander met hun kinderen doet moeten zij weten, maar wat mijn man er ook van vindt...dit is zoiets heiligs bij mij (die veiligheid in bed) dat hij hoog en laag kan springen maar hierin komen gewoonweg geen compromissen....ik doe ook niet aan slaaptrainingen. Hier thuis heeft het ook voor de nodige discussies gezorgd, want hij ziet overal hoe anderen het anders doen. In alles wil ik kijken hoe we er samen achter kunnen staan maar hierin gewoonweg niet. Ik weet ook niet hoe het verder met ts en opvoeding gaat. Maar ik zou ook niet weggaan zelf als de kans bestond dat mijn man de kinderen gewoon liet huilen in bed.
Maar hoe wil je dat bespreken dan, hoe zie je dat voor je? Ik zeg eerlijk dat ik er niet voor ga zitten om het eens over opvoeding te hebben. We overleggen wel wanneer er zich iets voordoet of wanneer 1 van ons ergens over twijfelt ofzo. Maar je zoontje is nu wat ouder. Zoals ik het lees is je man vrij veel thuis. Waarom ga je niet gewoon eens de stad in oid. Laat ze eens samen alleen en zie hoe het gaat.
ik denk dat je gelijk hebt..."goh schat we gaan het eens over de opvoeding hebben" daar trekken veel mannen een wenkbrauw bij op denk ik Wij doen het idd ook zo, als 1 van ons iets zegt tegen de kinderen, iets doet of hen corrigeert en de ander is het er niet mee eens/denkt er anders over dan pakken we zo'n voorbeeld om het er over te hebben.
Mooi verwoord adi ik ben het met je eens! En tuc, ik mag toch hopen dat als je met je man afspreekt dat laten huilen voor jou een absolute no go is dat jullie daar samen in besluiten dat niet te doen en dat je man dan ook niet je kind toch laat huilen als je weg bent? Dat lijkt mij nogal vreemd om op die manier met elkaar en de opvoeding van je kind om te gaan. Ik wil namelijk ook niet laten huilen en manlief is daar makkelijker in maar wij zijn overeengekomen dat niet te doen en doen het dus ook niet. Ik vertrouw hem daar volkomen in (want als ik dat al niet kan dan twijfel ik ook aan m'n relatie) en weet dat hij dat ook niet doet omdat als wij samen thuis zijn ook naar hem toe gaat. Ik begrijp wat je wilt zeggen hoor maar ik denk dat ook zoiets is waar je over moet communiceren en afspraken over moet maken. Je bent samen ouder en trekt die lijn dan ook samen lijkt mij.
ik snap je maar zo simpel ligt het dus niet altijd. Er zijn hier genoeg moeders die vinden dat laten huilen geen kwaad kan en dat dus gewoon doen. Mijn man bv ziet dat dus van anderen en denkt dat dat ook totaal geen kwaad kan, die vind echt dat het onzin is wat ik zeg.
Hier ook de kindjes nooit laten huilen, kon ik ook niet over me hart verkrijgen en ml ook niet wij zitten hier gelukkig op een lijn, lijkt me verschrikkelijk als dat niet zo zou zijn en zeker als ik niet weg zou kunnen voor bijvoorbeeld een lunch oid met vriendinnen/zus
Maar dat is dan toch ook gewoon een kwestie van overleggen en compromissen zoeken? Mijn vriend heeft in de opvoeding van onze dochter ook een paar stokpaardjes die ik onzin vind. Maar we hebben daarover gepraat, en toen bleek dat hij het belangrijker vond dat het wél gebeurde, dan dat ik vond dat het niet hoefde. En dus heb ik me daarbij neergelegd. Omgekeerd idem. Als je daar nog niet op kan vertrouwen bij je partner....
Dit bedoel ik inderdaad. Wij hebben dezelfde discussies gehad overigens, toen over laten huilen en nu over scherm gebruik per dag (tv/computer). Maar dan praten wij daarover als kinderen er niet bij zijn (en ja, wij gaan daar voor zitten), en naar de kinderen toe trekken we SAMEN de lijn die we hebben afgesproken. En ik mag hopen dat ik in een goede relatie erop mag vertrouwen dat mijn man onze afspraken nakomt, net zo als ik.
zo gaat het bij ons met 99/100 dingen ook. Mijn man is nogal makkelijk met tv aan, nou als ik eens weg ben, dan kijken ze maar eens wat meer tv, geen probleem. Maar over dat laten huilen, hij kan echt niet geloven (wat ik ook laat lezen) dat dat erg is, want die en die deden dat ook en die hebben toch ook een vrolijk kindje?? Dus als hij ze wel zou laten huilen dan heeft hij echt niet het idee dat daar iets mis mee is. Nu hebben we het hier uitvoerig over gehad en ja ik vertrouw erop dat hij het dus niet doet wanneer ik net als vanavond ga stappen. Maar als ts dat vertrouwen niet heeft (dat was waarom ik mijn relaas schreef eigenlijk) dan snap ik dat zij niet weg wil en vind ik dat niet aan haar liggen, snap je wat ik bedoel? Ik zal nooit thuisblijven om meer tv, een extra snoepje oid, maar dit is voor mij echt heilig.
Ongeacht of je nou wel of niet (parttime) werkt, zorgen voor je kids doe je samen. En ja, de een zal wat meer met de zorg bezig (kunnen) zijn dan de ander maar uiteindelijk ben je beiden ouder. Echter vind ik dat je de ander ook wel de kans moet geven of een duwtje in de goede richting. Wat betreft een opvoedingsconflict. Wat is er mis met een compromis sluiten? Ik geloof ook niet in laten huilen maar ik stond ook niet elke minuut boven het ledikantje. Even 10 minuten laten huilen kan (in mijn optiek) echt geen kwaad. Daarnaast is het belachelijk om de deur niet uit te gaan omdat je vindt dat je man het niet goed (genoeg) doet. Ga dan ook niet klagen dat hij zo weinig zorgen oppakt.... Maar misschien heb ik wel makkelijk praten. ..??
Wat een trieste situatie waar jij in zit. Die kerel van jou heeft het lekker voor elkaar en jij geeft hem de ruimte! Kom op zeg. Samen voor dat kind zorgen dus. Afspraken maken!
er is niks mis met een compromis sluiten, maar in mijn ogen wel met een kind 10 minuten laten huilen. Daar kan ik echt geen compromis over sluiten.
Ik herken het ook. Mijn man doet ook nooit wat met de kinderen en als die thuis is dan zit hij ook 9 van de 10 keer te gamen.. Hij werkt 6 dagen per week en werkt regelmatig dagen van 12 uur smiddags tot 2 uur snachts. Hij is dan 3 uur snachts thuis en slaapt dan uit tot 11 uur sochtends, wij zien hem dan 1 uurtje maar in dat uur haast hij zich om weg te gaan dus dan is er ook geen aandacht voor ons. Die ene dag per week dat hij wel vrij is vind hij het lekker om thuis te zitten en niks te doen want dan wilt hij ontspannen... Ik irriteer me er ook heel vaak aan maar hier veranderd er ook niks dus ik heb niet echt tips voor je helaas
Poeh ik heb zo'n geweldige man 😊 voel mij vaak schuldig... hij werkt 40 uur, gaat heel vroeg weg rond 6 uur zodat hij rond 4 uur weer thuis is... Nu ik zwanger ben doet hij eigenlijk alles omdat een zwangerschap voor mij fysiek heel zwaar is dus na een dag de kids kan ik niet zoveel meer... (we wisten dit van te voren dus goed besproken en ook afgesproken dat hij voor een groot deel het huishouden doet)... maar ik prijs mij wel gelukkig! Als hij thuis komt even bijkletsen hoe de dag was, dan ga ik naar bed voor een dutje en speelt hij met de kinderen, doet hij de vaatwasser en het eten... dan eten we, hij doucht s avonds en dan douchen de kids mee, daarna samen naar bed brengen. Vervolgens samen beneden even alles opruimen en tv kijken. Hij doet de was, ik ruim het op in de kasten. In het weekend ruim ik zoveel mogelijk op boven en maakt hij schoon. Soms lukt het mij om iets te doen in het huishouden dan is dat mooi meegenomen. Tuurlijk doet hij dingen niet altijd zoals ik ze zou doen, maar mij hoor je niet klagen.
Ik heb een heel heel goed gesprek gehad met mijn man. Ik wil er niet teveel over kwijt maar er blijkt veel meer te spelen. Om even kort te zijn: hij zit heel erg slecht in zn vel ivm de studie. Bedankt voor alle reacties iig.