Hallo iedereen, Wij zijn ruimt 1 jaar en 9 maanden bezig om een wondertje te proberen krijgen. Ik heb altijd onregelmatige cycli gehad. Na een jaar ben ik begonnen met Clomid, na een paar maanden in combinatie met pregnyl. (ik heb soms geen eitje dat rijpt en bijna nooit één dat springt) Een kijkoperatie ondergaan waar nix abnormaals werd gevonden. Ook spermiogram van man was OK. De laatste maand heb ik ook nog Utrogestan genomen omdat ik dacht dat het misschien fout ging bij de innestelling? Gyn was ermee akkoord want ik had zeer wisselende progesteronwaarden... Geen idee waarom ze dat zelf dan niet voorstelde om bij te geven maar soit.... Toch lukt het alsmaar niet!!!!!! Psychisch is het HEEL zwaar om dragen omdat je om de haverklap wordt geconfronteerd met dames die zwanger zijn in je omgeving of op facebook en na meer dan 8 maanden hormonen te nemen was ik het zat en ben ik onlangs twee maand gestopt met alles. (je kan gewoon een ander zijn zwangerschap meevolgen van begin tot eind, ZEER confronterend vind ik dat!) Ik heb ook bezoeken gehad aan osteopaat en acupunctuur, maar niets helpt... We zijn uiteindelijk deze maand doorverwezen naar fertiliteitskliniek jan palfijn bij Dr Decleer. Wat een verademing. Het lijkt alsof we eindelijk weer een stapje kunnen vooruitgaan in plaats van ter plaatse te trappelen. Mijn man moet stoppen met roken (hij rookte maar 4 sigaren op een dag) en voedingssuplementen nemen (fertility man --> amaai zo duur!!! 82 euro per maand) De cleer gaf aan dat we in aanmerking kwamen voor IVF. Ik was danig geschrokken omdat ik mijn hoop er niet op had gezet dat we er voor in aanmerking zouden komen. Ik geloof eigenlijk niet in de slaagkansen van IUI voor ons. Aangezien ik geschrokken was, stelde hij voor om 4 maal iui te proberen en dan over te stappen op ivf. Zijn er dames die een soortgelijke problematiek hadden zoals wij en toch zwanger werden met IUI? Of zou ik voorstellen om van eerste keer op IVF over te stappen? Het is toch een heel stuk ingrijpender kan ik me voorstellen en ik weet niet of ik het allemaal wel nog aankan om nog langer te wachten op een baby. Zijn er nog mannen die deze medicatie moeten nemen zoals mijn man en is hiermee resultaat geboekt?
In principe als alles bij je man goed is gevonden zou IUI een goede eerste stap zijn. Ik ken wel degelijk mensen die met IUI zwanger zijn geworden En tja het medische traject is zwaar, dat is een feit. Mijn tip, probeer wat afleiding te zoeken en leuke dingen te doen. Ik weet dat het moeilijk is maar mij heeft het wel geholpen om dingen enigszins positief te blijven zien. Ik zelf loop ondertussen alweer 3 jaar in het ziekenhuis. Mijn verhaal is niet erg positief maar goed. Als je eens wat wilt weten mag je me altijd een PB-tje sturen natuurlijk Suc6 en ik zou eerst voor de IUI gaan aangezien dat toch beduidend een stuk minder belastend is dan IVF. (spreek uit ervaring)
Ik weet natuurlijk niet hoe slecht het zaad van je man is, maar als IUI kans van slagen heeft zou ik daar absoluut voor kiezen. Ik vind IUI in vergelijking met IVF/ICSI echt niets voorstellen. Ik doe echt liever 100 keer een IUI behandeling, dan 1 keer een ICSI behandeling. Maar goed, als het volkomen zinloos is is het natuurlijk zonde om daar 4 maanden aan te verspillen..
Als het sperma van je man goed is en dus enkel je eisprong een probleem, dan snap ik de keuze om gelijk voor ivf te gaan niet. Ivf oa toch een stuk belastender en veel.duurder dan iui. Het zaad van mijn man was heel slecht en toch zijn wij wel zwanger.geweest door iui (helaas miskraam), dus met goed zaad denk ik dat je zeker.goede kansen zou moeten hebben. Dus mijn advies: begin met iui.
Het is ook inderdaad zwaar, dat is iig zeker. Wij zijn al twee jaar aan het mmm-en, nooit duidelijk geweest wat het probleem was. Na 7 IUI's zonder en met hormonen doorgegaan naar ivf. Toen bleek dat er geen bevruchting plaatsvond, dus jaren zelf proberen en al die IUI's zijn redelijk voor niets geweest. Nu is icsi nog onze enigste kans. Hadden we dat maar eerder geweten... Dus ik zou zeggen (en dat ligt misschien ook aan jullie leeftijd) ivf/icsi, maar die keuze is nu dus persoonlijk gekleurd. Ik vind ivf een fysiek zwaarder proces maar wel te doen, maar mentaal vind ik het alle behandelingen er flink inhakken. Ivf is wel een langer traject (bij ons in zkh dan) dus wordt het mentaal ook zwaarder omdat het zolang duurt. Ik wens je veel succes in welke keuze dan ook
sterkte motje, je moet doen waar je je zelf goed bij voelt...Maar ik heb je al gezegd he...ivf niet te onderschatten, het maakt je helemaal kapot emotioneel...goede moed...dikke zoen x
zoals de andere dames zeggen als alles goed is zou ik gewoon IUI eerst proberen ik denk dat je met IVF misschien direct in het diepe gegooid word.. ik ben nu inmiddels 5 jaar in de MM en wachtend op een wondertje en IUI en IVF zijn totaal verschillende behandelingen.. maar voor mij was IUI wel een mooi opstapje.. (heb nu pas 1 IVF behandeling (mislukt) achter de rug) maar merk dat ik van IVF wel echt in een emotionele achtbaan terrecht kwam.. en er zijn succes verhalen bij IUI dus waarom niet proberen! veel liefs en succes
ik heb nooit de ''kans'' gehad om IUI te doen; het werd meteen ICSI. Ik weet dus niet beter...... Maar ik zou niet te snel grote stappen zetten; IUI lijkt inderdaad voor jou/jullie de eerste stap. Ik denk dat het psychisch gezien niet veel hoeft uit te maken; meestal hoor ik dat de wachtweken het meest zwaar zijn en die wachtweken heb je zowel bij IUI als IVF. Het verschil is inderdaad de lichamelijke kant en ik zou niet zomaar een zware behandeling kiezen als IUI nog mogelijk is. Wachten op baby is zwaar ja, maar dit is de MMM. Je bent al langer bezig dan je lief is, maar ik ben bang dat je geen uitzondering bent op dit forum. Je zou ook psychische hulp kunnen overwegen ter ondersteuning als het wachten en alles erom heen je zwaar wordt. Ik ben zelf psycholoog maar heb zelf ook hulp gezocht (ja echt waar!) en dat kan ik iedereen aanraden.
Bij ons konden ze ook niets vinden waarom het maar niet lukte. Net zoals jullie begonnen met Clomid. Hiervan kreeg ik verschrikkelijke bijwerkingen, maar helaas geen goede ovulatie. Ik vond het erg zwaar in combinatie met full-time werken. We besloten dan ook pauzes in te lassen tussen de behandelingen door. Achteraf vind ik Clomid ook al bij de MMM horen. Na 2 jaar zijn wij overgegaan op IUI. Persoonlijk vond ik dit toch behoorlijk zwaar. Er zijn nogal verschillende manieren van behandelen. Wij kregen IUI in een kunstmatige cyclus. Heul veel hormonen spuiten en 2 keer per week naar ziekenhuis voor echo's. Mijn verwachtingen waren hoog van IUI, maar na 3 mislukte pogingen verlangde ik naar IVF. We waren ondertussen al 3 jaar bezig en mijn geduld raakte op en hou maar op over al het verdriet (wat ik nu nog steeds voel). Bij de 4e IUI had ik een biochemische zwangerschap. Positief gestest, maar 2 dagen later ging het mis. We moesten verplicht een pauze inlassen.. en wat gebeurde er? Ik ben zwanger geworden. Iets wat ik nog steeds niet kan geloven. De slagingskansen van IVF liggen inderdaad hoger, maar wij zagen IVF als 1 van de laatste kansen. En om alle kansen te benutten besloten we toch voor alle IUI's te gaan. Geduld en acceptatie in dit proces is zo belangrijk. Wat je wellicht zou kunnen ondersteunen is het boek: Waar blijft de ooievaar. Zowel de medische kant als de psychische kant + tips worden goed uitgelegd. Heel veel suc6 met je keuze!