Dag dames, Ik zit al erg lang in een relatie en soms zit je er zo lang in dat je bepaalde dingen niet meer goed kan overzien of doorhebt. Daarom plaats ik hier mijn verhaal om te zien of te veel vraag van mijn partner of niet. Ik hoop dat ik het kort kan omschrijven. We zijn al bijna 10 jaar samen en sinds paar jaar zijn we actief bezig om een gezin te stichten. Dit is tot heden jammer genoeg niet gelukt. Na 8 maanden wel maar toen is het na 7weken een miskraam geworden. Voor mijn gevoel ben ik de enige die er echt voor gaat. Ik probeer op mijn voeding te letten, probeer te sporten, ik ben inmiddels gestopt met roken en slik vitamines. Het heeft een tijd geduurd tot we de stap hebben genomen om ons te laten onderzoeken. Mijn partner zag daar erg tegenop maar tot zover blijkt alles goed te zijn. Toen hij wist dat hij onderzocht werd, was er wel discipline om gezonder te eten etc. maar sinds dat hij weet dat het goed is, laat hij alles er weer bij zitten. Ik merk dat het mij frustreert. Ook omdat hij nog steeds rookt(wou hier bij voorbaat al niet mee stoppen) en het is gebleken dat het 30% invloed heeft op je vruchtbaarheid. Het is alleen dat ik dacht dat we dit samen ook echt wilden en er 100% voor zouden gaan. Ondanks de informatie wat we hebben gehad, rookt hij nog steeds. Er is altijd alleen maar inzet als ik er uiteindelijk om moet vragen. Ik snap dat ik als vrouw er meer mee bezig ben en het ook niet altijd goed is om er zoveel mee bezig te zijn. Ik kan het jammer genoeg niet uitzetten hoe graag ik dat ook wil. Ik mis gewoon het stukje dat we ons allebei er gewoon voor inzetten op de beetjes wat we kunnen. vraag ik echt te veel? Ligt het gewoon aan mij en ben ik momenteel egoïstisch of zie ik het niet zo verkeerd?
Ik zou er wel hetzelfde in staan, maar vooral dat roken voor mij al een afknapper zou zijn voorafgaand een relatie. Gezonde voeding en levensstijl vind ik ook sowieso belangrijk. Maar ik denk dat de kinderwens misschien te abstract is en jullie er dus al lang mee bezig zijn, dat de motivatie daardoor gaat ontbreken. Of het misschien zelfs als straf voelt om dan ook nog te moeten stoppen met roken. Lijkt me wel erg moeilijk in een relatie. Sowieso is het zwaar om langdurig te moeten wachten op zwangerschap en daar gaat niet iedereen hetzelfde mee om. Weet jouw partner hoe het voor jou voelt?
Ik snap je volledig. Zou mij ook enorm frusteren. Sowieso roken... Mijn man drinkt max 2x per week een biertje om die reden, meestal maar 1 in t weekend. Ik moet zoveel doen voor de kinderwens, dat dit t minste is dat hij kan doen. Vond hij prima. En met kinderen helemaal: hij heeft wel een voorbeeldfunctie
Ja, momenteel legt het veel druk op onze relatie. Voornamelijk omdat hij denkt dat het wel goed komt. Ik merk dat we er allebei erg anders in staan. Ik heb me uitgesproken en dan zegt hij dat ik gelijk heb, maar er veranderd vervolgens niks
Wat fijn dat hij zich wel aanpast en er rekening mee houdt. Het voelt voor mij dat ik er niet verder mee kom
Ik snap je ook. Sowieso zou roken voor mij een afknapper vinden en eerlijk, ik vind een kinderwens en roken niet samen gaan. (En ook niet als er eenmaal kinderen zijn). Worden er verder nog medische stappen ondernomen als jullie niet meer zwanger raken? Hoe staat je vriend daar tegenover?
Ik snap je, maar stoppen met roken is iets waar hij zelf 100% achter moet staan anders gaat het niet lukken. Ik en mijn man rookten beiden toen ik zwanger werd. Ik ben acuut gestopt, hij niet. Wel vanaf dat moment buiten gaan staan en niet meer binnen roken. Hij is na de geboorte van onze dochter alsnog gestopt. Ik denk dat je man wellicht toch wat druk ervaart om te moeten "presteren" en net zo goed stress ervaart als jij. Mannen laten dat alleen op een andere manier merken. Ik zou de druk van stoppen met roken er voor nu even afhalen. Zou hem wel verzoeken om dan buiten te roken en niet meer binnen.